This is a revised chapter
"Magmumukmok ka nalang ba rito buong araw Clea?" Naiinis na usal ng kapatid ko at binigyan ako ng masamang tingin. "Just leave me alone Cleo." Inirapan ko siya at muling nagtalukbong sa kumot. Malakas niyang hinablot ang kumot kaya sinigawan ko siya. "Ano ba! I need to be alone!" "Kailan mo gustong mapag-isa? Habangbuhay? You'll not going to eat just because of that stupid moron." He said sternly but I avoided his stare. "You are sulking here while he's out there trying to win his campaign and he doesn't even think of you." Tumulo na naman ang luha ko dahil ang sakit niyang magsalita huh! "Bakit ba? Ano naman ang masama sa pag-iyak huh?" Humihikbi kong wika. "Walang masama sa umiyak, ang sa'kin lang dalawang araw ka ng nakakulong rito sa kwarto." Mahina niyang wika na tila naiintindihan niya ako. "Manood tayo ng balita sa ibaba dahil ngayon bibilangin ang boto ng mga mananalo." Hinawakan niya ako sa balikat pero malakas akong napahagulgol nang yakapin na ako ng kapatid ko.
"Help her doc, please." Pagmamakaawang wika ng kapatid ko. "No! You should have let me die..." Umiiyak kong usal pero mabilis lang na umiiling si Karen at tiningnan ang doctor. "Doc, pakalmahin niyo po siya." Karen pleaded. Umiwas nalang muli ako ng tingin sa kanila dahil pagod na pagod na ako. The nurse injected me something that I lost my consciousness again. Muli akong nagising. Agad na nilibot ng aking mata ang paligid at nakita kong natutulog si Karen sa'king tabi. Nakayuko siya, ang katawan ang nakaupo sa isang upuan at ang kanyang ulo ay nasa bed ko. She's holding my hands as if she's afraid I might run or something. Siguro gabi na dahil hindi ko naman nakikita ang nasa labas. I touch her hair kaya agad naman siyang napagalaw. "Clea...? Do you need anything? May masakit ba?" Nabukadkad siya at dali-dali akong tiningnan. "No," I shook my head and gently smile. "Tawagin ko lang si Doc, sandali lang." Sabi niya at mabilis akong iniwan sa kwarto ng ospital. Sinundan
KABANATA 32 "Mom it's family day! Yohooo!" kagigising lang ni Joaquin pero full energy nakaagad ito dahil family day ng school ngayon. Oo, pinasok na n'ya si Joaquin sa regular school after his birthday dahil normal naman ang anak niya and she realize na kahit magtago man sila sa kung saang bahagi ng kasuluksulukan ng mundo kung magtatagpuin talaga ang mag-ama ay wala na siyang magagawa. "Yes love, but before that you need to take your bath and eat breakfast. You want me to help you?" Nakangiti n'yang tanong sa anak at hinalikan ito sa pisngi. "Nope. I'm already a big boy mom so you don't need to help me now." Ngiwi naman nito sa kanya pero yinakap pa rin naman s'ya kaya mas lalo siyang napangiti. "Wait… did I just heard you pronouncing the 'r' sound without stuttering love?" Nanlaki ang mata niya ng ma-realize na nabigkas nga ni Joaquin ang already with the 'r'. "Yup. Tita Gorgeous and I practice it yesterday and I now can pronounce words with r sound with no sweat. Easy pea
PART II I waited… for him to change. For him to love me the way I deserve. I'm no princess but I deserve to be treated right. To be loved and to be taken care of was my only dream. Pero hindi… hindi niya nagawang iparamdam sa'kin na mahal niya ako. He made me feel worthless at hanggang ngayon hindi ko pa rin magawang mahalin ang sarili ko katulad ng dati. I'm still broke and despite not wanting him anymore, I know he's my cure. "Mom, it's so hot!" Kitang-kita ko ang inis na rumehistro sa mukha ng anak ko. The sun is scornful making him grimace in annoyance as we headed out in the airport. I patted his head and smiled. "This is the Philippines, Quin. What do you expect?" I slowly laugh as I see him roll his eyes. "Can we go back in Norway now? I can't think I'll ever live here. It's so mainit, mommy." Ilang beses siyang nagpahid sa pawis niyang tumutulo sa Mukha niya kaya marahan ko siyang nilapitan at pinunasan. Habang lumalaki siya mas lalo siyang nagiging kamukha ni ano… h
Una Kanina pa ako ikot nang ikot sa upuan ko dahil sa sobrang kaba. "Ang ganda mo, madam!" Exaggerated na wika ng baklang nagmi-make-up sa'kin. "Thanks," I replied hesitantly. I know I'm pretty pero alam ko rin na hindi naman basihan ang kagandahan para hindi ka ipagpalit. No matter what a woman has become, she may wear the crown in the universe, possess the beauty and perfection pero hindi no'n mababago ang isang lalaki kung gago na talaga siya. Men should change because they wanted to, hindi dahil gusto naming mga babae. We only want to be valued and love pero minsan kahit gaano ka simple ang gusto naming mga babae hindi pa rin nabibigay sa'min 'yun ng mga lalaki. "Sigurado akong ikaw ang pinakabunga sa party mamaya" agap niyang sabi ng makita niya akong nakangiti ng malungkot. I'm nervous. Nervous because after so many years I will finally see those who believe in me again. Ang mga investors na nahakot ko dati, they organize a charity event and I'm invited. No one knew I'
2 Months being in the Philippines has been different. The way Joaquin entered in another school at kung paano s'ya nakatagpo ng mga kaibigan, he's enjoying his stay but I can't help but to get worried every single day na baka makita s'ya ni Miguel at magkakilala silang dalawa. I'm ready to face what the truth has to offer and its consequences but the mere fact that I still don't know how to explain everything to my son bothers me a lot. "Mom, let's go?" Kinalabit ako ni Joaquin ng makita n'ya akong nakatingin sa kanya ng matagal. I nodded and smiled as how excited he is to go to school everyday. Sana… kung dumating man ang araw na malaman n'ya ang lahat tungkol sa ama niya makita pa rin ako ng anak ko bilang mabuting ina. I can't endure the pain it will cause me if my son will hate me. "Wala ka na ba ang naiwan sa room mo? Are all your assignments done?" Binalingan ko siya ng tingin, he's busy looking around that he just nodded abruptly. Mabilis lang naman ang naging byahe nam
Three I hate how fate play. Palagi nalang itong nagwawagi. Palaging nasusunod. Palaging dahilan ng mga sakit at lungkot. "You're alone?" Aaric asked. "Mukha ba akong may kasama?" Tinaasan ko siya ng kilay. "Galit agad? Nagtatanong lang, a." Mabilis siyang umupo sa harapan ko which made me rolled eyes again. "Ano na naman ba ang kailangan mo attorney, Maur?" Naiinis kung tanong sa kanya. Kung saan-saan nalang siya sumusulpot na parang kabute! "Sabing Caed nalang, e." Kamot-kamot niya sa ulo. "Bakit sinusundan mo na naman ako, ha?" Free time ko ngayon at dahil wala pa naman kaming maraming case na hina-handle ngayon ay marami akong oras. "Grabe ka naman, miss attorney! Hindi mo ako stalker ha!" "Ano nga ba kasi ang kailangan mo? Huwag mong sabihin may gusto ka sa'kin? Sinasabi ko sa'yo hindi kita type!" Malakas siyang humalakhak na may kasama pang paghawak sa tiyan at naluluha na. "Hindi din kita type, Miss Attorney! Baka mapatay pa ako." May pa waksi-waksi pa si
KABANATA 1 "Love, ano ba! nakikiliti ako!" Natatawang iwas ko kay Miguel na ngayon ay natatawa din sa reaksyon ko. I am happy being married to this gorgeous guy. He looks like a morning star to me. His eyes are my temptation. His love is my weakness. "Let me kiss you, baby…" he groaned. I abruptly laughed at his reaction and ran away from him. "Cleopatra… c'mon. Just one kiss hon." He mutter at marahan akong nilapitan. "You already have your kiss this morning, Miguel." Nakakaloko ko siyang tinawanan at hinawakan ang labi niyang papunta na sana sa'kin. My husband is indeed a gorgeous masterpiece that God ever created. Gorgeous licking good. Miguel, Gad! You corrupted my innocent mind. "Ang damot isang halik lang naman." Masama niya akong tiningnan at padabog na umupo sa sofa na kinauupuan ko. "Pahalik na… isa lang naman, ah." Nahihimigan ko ang pagtatampo sa boses niya. I can't help but mock him because of how cute he is. Para itong baby na hindi nabigyan ng gusto
Three I hate how fate play. Palagi nalang itong nagwawagi. Palaging nasusunod. Palaging dahilan ng mga sakit at lungkot. "You're alone?" Aaric asked. "Mukha ba akong may kasama?" Tinaasan ko siya ng kilay. "Galit agad? Nagtatanong lang, a." Mabilis siyang umupo sa harapan ko which made me rolled eyes again. "Ano na naman ba ang kailangan mo attorney, Maur?" Naiinis kung tanong sa kanya. Kung saan-saan nalang siya sumusulpot na parang kabute! "Sabing Caed nalang, e." Kamot-kamot niya sa ulo. "Bakit sinusundan mo na naman ako, ha?" Free time ko ngayon at dahil wala pa naman kaming maraming case na hina-handle ngayon ay marami akong oras. "Grabe ka naman, miss attorney! Hindi mo ako stalker ha!" "Ano nga ba kasi ang kailangan mo? Huwag mong sabihin may gusto ka sa'kin? Sinasabi ko sa'yo hindi kita type!" Malakas siyang humalakhak na may kasama pang paghawak sa tiyan at naluluha na. "Hindi din kita type, Miss Attorney! Baka mapatay pa ako." May pa waksi-waksi pa si
2 Months being in the Philippines has been different. The way Joaquin entered in another school at kung paano s'ya nakatagpo ng mga kaibigan, he's enjoying his stay but I can't help but to get worried every single day na baka makita s'ya ni Miguel at magkakilala silang dalawa. I'm ready to face what the truth has to offer and its consequences but the mere fact that I still don't know how to explain everything to my son bothers me a lot. "Mom, let's go?" Kinalabit ako ni Joaquin ng makita n'ya akong nakatingin sa kanya ng matagal. I nodded and smiled as how excited he is to go to school everyday. Sana… kung dumating man ang araw na malaman n'ya ang lahat tungkol sa ama niya makita pa rin ako ng anak ko bilang mabuting ina. I can't endure the pain it will cause me if my son will hate me. "Wala ka na ba ang naiwan sa room mo? Are all your assignments done?" Binalingan ko siya ng tingin, he's busy looking around that he just nodded abruptly. Mabilis lang naman ang naging byahe nam
Una Kanina pa ako ikot nang ikot sa upuan ko dahil sa sobrang kaba. "Ang ganda mo, madam!" Exaggerated na wika ng baklang nagmi-make-up sa'kin. "Thanks," I replied hesitantly. I know I'm pretty pero alam ko rin na hindi naman basihan ang kagandahan para hindi ka ipagpalit. No matter what a woman has become, she may wear the crown in the universe, possess the beauty and perfection pero hindi no'n mababago ang isang lalaki kung gago na talaga siya. Men should change because they wanted to, hindi dahil gusto naming mga babae. We only want to be valued and love pero minsan kahit gaano ka simple ang gusto naming mga babae hindi pa rin nabibigay sa'min 'yun ng mga lalaki. "Sigurado akong ikaw ang pinakabunga sa party mamaya" agap niyang sabi ng makita niya akong nakangiti ng malungkot. I'm nervous. Nervous because after so many years I will finally see those who believe in me again. Ang mga investors na nahakot ko dati, they organize a charity event and I'm invited. No one knew I'
PART II I waited… for him to change. For him to love me the way I deserve. I'm no princess but I deserve to be treated right. To be loved and to be taken care of was my only dream. Pero hindi… hindi niya nagawang iparamdam sa'kin na mahal niya ako. He made me feel worthless at hanggang ngayon hindi ko pa rin magawang mahalin ang sarili ko katulad ng dati. I'm still broke and despite not wanting him anymore, I know he's my cure. "Mom, it's so hot!" Kitang-kita ko ang inis na rumehistro sa mukha ng anak ko. The sun is scornful making him grimace in annoyance as we headed out in the airport. I patted his head and smiled. "This is the Philippines, Quin. What do you expect?" I slowly laugh as I see him roll his eyes. "Can we go back in Norway now? I can't think I'll ever live here. It's so mainit, mommy." Ilang beses siyang nagpahid sa pawis niyang tumutulo sa Mukha niya kaya marahan ko siyang nilapitan at pinunasan. Habang lumalaki siya mas lalo siyang nagiging kamukha ni ano… h
KABANATA 32 "Mom it's family day! Yohooo!" kagigising lang ni Joaquin pero full energy nakaagad ito dahil family day ng school ngayon. Oo, pinasok na n'ya si Joaquin sa regular school after his birthday dahil normal naman ang anak niya and she realize na kahit magtago man sila sa kung saang bahagi ng kasuluksulukan ng mundo kung magtatagpuin talaga ang mag-ama ay wala na siyang magagawa. "Yes love, but before that you need to take your bath and eat breakfast. You want me to help you?" Nakangiti n'yang tanong sa anak at hinalikan ito sa pisngi. "Nope. I'm already a big boy mom so you don't need to help me now." Ngiwi naman nito sa kanya pero yinakap pa rin naman s'ya kaya mas lalo siyang napangiti. "Wait… did I just heard you pronouncing the 'r' sound without stuttering love?" Nanlaki ang mata niya ng ma-realize na nabigkas nga ni Joaquin ang already with the 'r'. "Yup. Tita Gorgeous and I practice it yesterday and I now can pronounce words with r sound with no sweat. Easy pea
"Help her doc, please." Pagmamakaawang wika ng kapatid ko. "No! You should have let me die..." Umiiyak kong usal pero mabilis lang na umiiling si Karen at tiningnan ang doctor. "Doc, pakalmahin niyo po siya." Karen pleaded. Umiwas nalang muli ako ng tingin sa kanila dahil pagod na pagod na ako. The nurse injected me something that I lost my consciousness again. Muli akong nagising. Agad na nilibot ng aking mata ang paligid at nakita kong natutulog si Karen sa'king tabi. Nakayuko siya, ang katawan ang nakaupo sa isang upuan at ang kanyang ulo ay nasa bed ko. She's holding my hands as if she's afraid I might run or something. Siguro gabi na dahil hindi ko naman nakikita ang nasa labas. I touch her hair kaya agad naman siyang napagalaw. "Clea...? Do you need anything? May masakit ba?" Nabukadkad siya at dali-dali akong tiningnan. "No," I shook my head and gently smile. "Tawagin ko lang si Doc, sandali lang." Sabi niya at mabilis akong iniwan sa kwarto ng ospital. Sinundan
"Magmumukmok ka nalang ba rito buong araw Clea?" Naiinis na usal ng kapatid ko at binigyan ako ng masamang tingin. "Just leave me alone Cleo." Inirapan ko siya at muling nagtalukbong sa kumot. Malakas niyang hinablot ang kumot kaya sinigawan ko siya. "Ano ba! I need to be alone!" "Kailan mo gustong mapag-isa? Habangbuhay? You'll not going to eat just because of that stupid moron." He said sternly but I avoided his stare. "You are sulking here while he's out there trying to win his campaign and he doesn't even think of you." Tumulo na naman ang luha ko dahil ang sakit niyang magsalita huh! "Bakit ba? Ano naman ang masama sa pag-iyak huh?" Humihikbi kong wika. "Walang masama sa umiyak, ang sa'kin lang dalawang araw ka ng nakakulong rito sa kwarto." Mahina niyang wika na tila naiintindihan niya ako. "Manood tayo ng balita sa ibaba dahil ngayon bibilangin ang boto ng mga mananalo." Hinawakan niya ako sa balikat pero malakas akong napahagulgol nang yakapin na ako ng kapatid ko.
Weeks had passed like a flash pero nandidito pa rin ako sa bahay. Nothing had changed 'tho, dahil dalawang araw nalang bago ang eleksyon ay busy na busy na masyado si Miguel at hindi na rin siya umuuwi ng bahay for the whole week. No text nor calls, para akong naghihintay rito nang milagro. I am not yet allowed to go out, and day by day mas lalo lang sumasama ang pakiramdam ko. Palagi akong nahihilo at kada gising nasusuka ako. Hindi ko alam kong normal pa ba ito, sa pagkain rin ay mas ginanaganahan ako kaya pakiramdam ko mas tumataba ako ngayon. "Hello?" Tanong ko sa kausap ko sa kabilang linya. Hindi ko na kasi tiningnan ang caller dahil busy ako sa pagpapak ng santol pero wala ng ketchup at ice cream nalang ulit. "Pack your things, aalis ka na d'yan sa inyo." Maikling wika ni Cleo at doon lang ako napatingin sa pangalan ng kausap ko at kapatid ko nga ito. "What? Why?!" Napatayo ako sa sinabi niya dahil hindi ko na naman siya maintindihan. "I already know everything. I just
"What now? You'll going to wait here, for what?" Naiinis na singhal sa'kin ni Cleo pero wala ako sa mood sagutin siya kaya inirapan ko nalang. "Clea ano ba? You weren't raise to become this hopelessly in love with someone who can't even ask if you're okay!" Matigas niyang wika kaya napayuko ako. "I am okay." Mahina ko nalang bulong na mas nagpataas at nagpakunot pa sa noo niya. "I should have bring you back to Norway. Look at yourself, you look extra pale and weary." Pinag-aralan niya ang mukha ko kaya napaiwas lang ulit ako sa kaniya. "Cleo... Okay nga lang, huwag ka ng mag-alala riyan." Sagot ko sa kaniya. Mahina siyang napailing. "Hindi ko na alam ang gagawin ko sa'yo Clea." He muttered. "Hayaan mo muna kasi ako and please don't tell anything about this to Daddy, papauwiin lang ulit ako n'on." I whispered. "Hanggang kailan kita dapat hayaan? Kapag hindi mo na kaya at pasuko na?" Seryoso niyang tanong at tingin sa akin. I deep sigh and shrugged my shoulders. "Baka kap