Share

ใบไม้ & ไคล์ - ความคิด+ถึง

last update Last Updated: 2025-04-10 15:06:44

ไคล์ปล่อยข้างในอีกแล้ว ทำไมวะ! ดึงออกมาข้างนอกมันยากนักรึไง?

"ไคล์ ปล่อยข้างนอกบ้างสิ ฉันขี้เกียจกินยาคุม-_-"

"ไม่ทัน ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น^^" เหรอ?! เกือบตายนะเมื่อกี้ กูหายใจไม่ทันแบบจริงจังมาก

"ถ้างั้นก็ใส่ถุง-_-" ไคล์ดึงแก่นกายออกมาแล้วส่ายหน้ารัว

"แรกเริ่มเราสดยังไง ต่อไปเราต้องสดอย่างงั้น^^" อะไรวะ! กูไม่มีสิทธิเลือกอะไรเลย หอยก็หอยกู

ฉันนอนขมวดคิ้วหงุดหงิด พอหลังจากไคล์เช็ดทำความสะอาดให้เสร็จ เขาก็ขึ้นมานอนกอดฉันสักพัก กอดไม่พอ!แถมยังหอมแก้มฉันซ้ายขวาประมาณสิบหอมได้ จนใกล้ถึงเวลาบินนู่นล่ะ...ฉันถึงเดินมาส่งเขาหน้าห้อง

"ไปบินแล้วนะ^^"

ฟอด~ หอมอีกแล้ว! -////-

"พอแล้ว ขับเครื่องบินดีๆล่ะ มีสติ มีสมาธิ" ฉันอมยิ้ม พร้อมกับจิ้มไปที่อกเขา จนไคล์เขาจับนิ้วฉันขึ้นไปกัดเบาๆ

"คิดถึงแน่เลย...วันหลังไปด้วยกันนะ ^^" พอฉันพยักหน้าตอบ มือที่จับนิ้วอยู่ก็จับข้อมือฉัน เขากระตุกดึงร่างบางโผเข้าไปกอดแนบอก

ไคล์กอด ไคล์ลูบหลังฉัน แล้วหอมแก้มฉันอีกซ้ายขวาฟอดใหญ่

"ป้าครับ อย่านอกใจผมนะ..."

"ไม่นอก เอ่อ...ไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว-//-" เขาถอดกอดออกมายิ้มกริ่ม เเถมยังจิ้มแก้มฉันเล่น

"ครับ แต่เนี่ยผมไม่อยากให้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - You're my boyfriend

    "เป็นของฉัน เป็นแฟนฉัน เป็นเมียฉัน เป็นแม่ของลูกฉันคนเดียว..."เขากำลังสาป หรือกำลังร่ายมนต์สะกด? แต่ช่างเถอะเขาจะทำอะไรก็ช่าง ฉันชอบและฉันพร้อมมาก..พร้อมทั้งตัวและหัวใจ พร้อมที่จะเป็นของเขาคนเดียว"แน่นอนค่ะ เจแปนจะเป็นของกัปตันคนเดียว" ฉันตอบไม่ลังเล ก่อนจะยกแขนขึ้นไปคล้องคอเขา...แล้วหอมแก้มขาวๆฟอดใหญ่ฟอด~"ยินดีต้อนรับ สู่การเป็นแฟนเจแปนค่ะ^^""น่า...ซะจริง""น่าอะไรคะ..^^" ฉันเอียงคอถาม ถึงจะรู้ว่าที่เขาเว้นช่วงมันคืออะไร แต่อยากอยากฟังจากปากเขา"น่ารัก" ผิดคาด..กัปตันก้มลงมาหอมแก้มฉันแล้วดึงผ้าห่มปิดอกให้ ตอนนี้เขาแก้มแดงหูแดง ฉันคิดว่าเขาคงเขินจนไม่อยากสบตา เพราะหลังจากนั้น..กัปตันก็จับฉันนอนตะแคง แล้วเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง"อยู่แบบนี้สักพักนะ ฉันมองหน้าเธอ..แล้วใจสั่น" นั่นไงยอมรับแล้ว ฉันยิ้มจนตาหยีก่อนจะยกมือขึ้น..ลูบแก้มเขา ใช่จริงๆแก้มคุณกัปตันร้อนมาก"กัปตันคะ ก่อนหน้านี้กัปตันเคยมีแฟนรึป่าว^^?""ไม่เคย...เธอคนแรก" ตอบเสียงอู้อี้เพราะตอนนี้เขาเอาคางมาเกยไหล่ฉัน"หลังจากนี้ล่ะคะ จะมีแฟนอีกไหม?""ถ้าเธอถามเยอะ ฉันอาจจะมีอีก" ฉันกลอกตามองบนแล้วตีแขนเขาเบาๆ ขู่จริงๆ..ไม่ถามก

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ดำรงตำแหน่ง...

    ฉันนอนขดตัวเอามือกุมท้อง ลุกนั่งก็แล้วทำอะไรก็แล้วมันไม่ดีขึ้น เมนส์ฉันเพิ่งหายจะเป็นเมนส์อีกก็ไม่น่าใช่ แล้วอาการเวียนหัวจะอ้วกมันคืออะไร?"เป็นอะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ฉันเม้มปากส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยกมือที่กุมท้องมากุมขมับตัวเอง"เจแปนเหมือนจะอ้วก เหมือนจะปวดท้อง เหมือนจะปวดหัว"เขาวางโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งได้จากกล่องจดหมาย แล้วขึ้นเตียงมาอังหน้าผากฉัน"อุ่นๆ ไปโรงพยาบาลไหม?-_-""คะ? อย่าเพิ่งดีกว่า กัปตันช่วยหยิบกระเป๋าให้เจแปนหน่อย อยากอ่านฉลากยาคุมค่ะ" เขาไม่ลุกไปหยิบให้ แต่ขมวดคิ้วนึกคิดบนเตียงและมองหน้าฉัน"เออ ผลข้างเคียงยาคุมรึป่าววะ? ไปโรงพยาบาลเถอะ" พูดจบเขาก็ลุกขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่ออุ้มฉัน เมื่อเราเดินผ่านกระเป๋ากัน..ฉันก็รีบคว้ามันมาเปิดดูทันทีพอหยิบยาได้เปิดอ่านฉลาก ใช่..สมควรแล้ว ฉันมันสมควรกับคำว่าเจแปนเมียโง่จริงๆ-_-ฉันลืมไปได้ไง เขาห้ามกินเกินสองกล่องต่อเดือน และอาการแบบนี้ฉันต้องทนเท่านั้น เดี๋ยวมันก็หายเอง..หายภายใน24 ชั่วโมง ฉันอ่านออกเสียงชัดทุกคำระหว่างที่กัปตันหยิบกุญแจรถ จนเขาวางฉันลงที่โซฟาและทำหน้าเครียด"ไม่ต้องกินแล้ว พอ""ไม่ได้ เราต้องค

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ต้องเจอ?

    "........""พี่ฮาวาย!!!" ฉันรีบเข้าเกียร์ถอยรถ กำลังเลี้ยวออกจากซอง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋าเสื้อพี่ฮาวายก่อนครืนนนนน ครืนนนนนน ~!ฉันจับพวงมาลัยมองตามเสียง มองด้วยความลังเลว่าจะหยิบมันมารับดีไหม ซึ่งไม่แน่..อาจจะเป็นเพื่อนหมอพี่ฮาวายหรือใครก็ได้ในวงการแพทย์ และเสี้ยวนาทีนั้นฉันจึงเหยียบเบรคกระทันหัน....แล้วหันไปหาพี่ฮาวายทันที แต่มือไม่ทันเอื้อมถึงกระเป๋าเสื้อ พี่เขาก็ลุกขึ้น....งัวเงียหยิบโทรศัพท์รับ!!!!!!!??!!TOT"ครับแม่..."ฉันที่จอดรถนิ่งสนิท กำพวงมาลัยอ้าปากค้าง ช็อคที่พี่ฮาวายหลับลึกเหมือนซ้อมตาย และช็อคคูณสองที่ปลายสายเป็นแม่พี่เขา"ครับ ผมงีบที่โรงพยาบาลนิดหน่อย บ่ายๆจะกลับ...แม่ทานก่อนเลยครับ ครับผม"แล้วพี่ฮาวายก็กดวางปรับเบาะขึ้นนั่งปกติ แถมยังหันมามองฉันยิ้มๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ถึงรึยัง อ้าว..ถึงแล้วทำไมเจแปนไม่จอดรถ? จะไปไหน?" ฉันพยักหน้าแล้วถอยรถจอดอย่างว่าง่าย ระหว่างถอย...ก็เก้ๆกังๆมองพี่ชายไม่เข้าใจจนเราลงจากรถไปแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์ ฉันเห็นพี่ฮาวายสดชื่นปกติจึงถามเพื่อความแน่ใจ ว่าพี่ชายฉันน่ะ..คือคนปกติใช่ไหม? คนบ้าอะไรฉันทั้งตะโกนทั้งร้องไห้ปลุกย

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - การพบเจอ

    "เจแปนไม่ต้องกลัว พี่ก็อยู่..แม่พี่แก่แล้วนะ ตอนนี้ท่านไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแต่อยากมีหลาน^^"ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วพยักหน้าเบาๆ"ค่ะ...ไว้เจแปนจะคิดดูอีกที ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องทั้งหมด""ขอบคุณอะไรล่ะ..ไทเปก็น้องพี่เหมือนกัน ไม่เอาๆไม่ร้อง^^" ฉันยิ้มให้พี่ฮาวายแล้วเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะรีบกลับเข้าห้อง เพราะไทเปกับเชนเริ่มหันมามองแปลกๆแล้วเราก็สั่งอาหารขึ้นมากินบนห้อง และนั่งดูหนังกัน จนสักพักฉันขอตัวนั่งแท็กซี่กลับก่อน เพราะฉันลืมยาคุมฉุกเฉินไว้ที่ห้อง และตอนนี้มันก็ถึงเวลากินแล้วแต่ที่จริงเหตุผลมันไม่ใช่แค่ยาคุม..ฉันอยากกลับไปคิดอะไรคนเดียวมากกว่า บอกตามตรงฉันกลัวแม่พี่ฮาวายมาก ท่านทั้งดุและเด็ดขาด เหมือนที่สั่งทำร้ายครอบครัวฉัน..ตอนนั้นท่านไม่ปราณีหรือเห็นแก่เด็กตาดำๆเลยสักนิดถึงห้องฉันก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนตัวเองมึนยาคุมอีกรอบและหลับไป ตื่นมาก็เจอกัปตันต้นไม้เขาซื้อกัปข้าวมาเต็มโต๊ะและกำลังแกะใส่จาน กลิ่นหอมที่ตลบอบอวลไปทั้งห้องนั้น มันทำฉันที่ปวดหัวหนักๆรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที"คุณแฟน ไปเหมาเยาวราชมาอีกแล้วเหรอคะ?" ฉันเดินไปสวมกอดกัปตันจากด้านหลัง ตอนนี้เขาใส่แค่กางเก

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - พ่อแม่กัปตัน

    "จริงเหรอ? อย่าอำเล่นน่าใบไม้ ต้นไม้เนี่ยนะมีแฟน?0.0?" คุณป้ามองพี่ใบไม้สลับกับฉัน สีหน้าท่านตกใจมาก ฉันกลัวจัง...หวังว่าท่านจะไม่กีดกันหรือไล่ตะเพิดฉันนะ กัปตันยิ่งย้ำบ่อยว่าพ่อแม่เขาดุมาก"จริงสิแม่ นี่ก็จี้ต้นไม้..ที่มันใส่ตั้งแต่สมัยเรียน เปลี่ยนแค่สร้อยเท่านั้น-_-" คุณป้ากับคุณลุง..หันมองฉันพร้อมกัน จนฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสองอีกครั้งและแน่นอนมันสวยกว่าเดิม"สวัสดีค่ะ หนูชื่อเจแปนค่ะ...เป็นแฟนกัปตันต้นไม้^^" ฉันกล้าๆกลัวๆแนะนำตัวไป ถึงมือไม้จะสั่นแค่ไหน แต่พยายามยิ้มไว้ก่อน"สวัสดีครับ ยิ้มหวานเชียว^^" คุณลุงรับไหว้ฉันคนแรกและตามด้วยคุณป้า ที่ตอนนี้เอื้อมมือมาจับแขนฉันแล้ว"หนูทำให้ต้นไม้หยุดได้ไงลูก บอกป้าสิ...แล้วนี่ๆ ดูสิจี้ที่หนูใส่ ต้นไม้หวงมากเลยนะ ถ้าไม่สำคัญจริงๆ เขาไม่ให้นะ >_ฉันก้มดูจี้ในคองงๆ หวงมาก? ฉันนึกว่าไปสั่งทำที่ตลาดนัดซะอีกทำไมคุณลุงคุณป้าไม่เห็นดุเลย ท่านยิ้มแย้มเป็นกันเองและอารมณ์ดีสุดๆ ฉันงงไปหมดแล้ว..หรือว่าท่านจะดุเฉพาะกัปตัน?"เธอเกร็งอะไรเจแปน? กลัวพ่อแม่ฉันเหรอ?-_-" พี่ใบไม้กอดอกถามเรียบๆจนคุณลุงคุณป้ามองฉันทันที"ปะ..ป่าวค่ะ คือกัปตันบอกว่า..คุณลุงค

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - กราบสวัสดี..แม่หมอฮาวาย

    ระหว่างเดินเข้าบ้านฉันแอบมองเจแปนเป็นระยะๆ อยากจะถามและชวนคุย เพราะตอนนี้เริ่มขนลุก..ไม่รู้ว่าบ้านหรือพิพิธภัณฑ์! รูปถ่ายติดผนังระหว่างทางมีตั้งแต่รุ่นไหนถึงรุ่นไหน แถมยังมีประวัติย่อยๆให้อ่านด้วย กว่าจะถึงห้องรับแขกกูตาลายพอดี"หมอฮาวายข้างหน้าจะมีรูปใครอีก-_-" ฉันถามตรงๆ เพราะทางที่เดินเข้ามา เหมือนมึงกำลังเดินแฟชั่นโชว์อ่ะ ทุกสายตาของคนในรูปจับจ้องมาที่มึง-_-"ฮ่าๆไม่มีแล้ว ใบไม้รู้จักญาติฉันครบทุกคนแล้วนะ^^" หมอฮาวายแซวยิ้มๆ ส่วนฉันเอามือลูบแขนไปมาและมองรอบๆบ้าน เพราะตอนนี้เรามาหยุดยืนกลางห้องโถง ที่มีรูปใหญ่รูปนึงแขวนอยู่พอดิบพอดีกับระดับสายตา"พ่อ..." พอฉันได้ยินเสียงเรียกของเจแปน ฉันก็หันไปหาเธอทันทีและรีบมองรูปนั้นชัดๆ รูปขนาดใหญ่ที่แขวนบนที่สูงนั่นมันมีขนาดเกือบร้อยเซ็น ว่าแต่..คนในรูปคือพ่อเจแปนเหรอ หล่อดีนะ.."ใช่พ่อ พ่อของฮาวายที่แม่เธอแย่งไป^^" และเราก็หันไปมองตามเสียงพร้อมกัน จนปรากฎร่างอวบของคุณป้าท่านนึงที่กำลังเดินลงบันไดมา สายตาที่มองฉันกับเจแปนคือเรียบเฉยไร้ความรู้สึก จนสองเท้าเดินมาหยุดตรงหน้า"สวัสดีค่ะ แม่ฮาย " คุณป้ารับไหว้เจแปน..แล้วยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะมองมา

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - ลิ้นร้ายๆ จากใจนักบิน

    "ไปก็ไป-_-" ขณะที่ฉันกำลังหยัดตัวลุกขึ้น หมอฮาวายก็ยื่นมือมาให้ฉันจับและฉันก็เดินผ่านพิพิธภัณฑ์ภาพถ่ายอีกครั้ง จนมาถึงหน้าบ้าน"เฮ้อออออออ โล่ง!^^" ทันทีที่โผล่พ้นประตู..เขาก็ชูแขนขึ้นสองข้างบิดขี้เกียจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมายิ้มให้ฉัน"แม่หมอฮาวาย ไว้ใจได้ใช่ไหม?-_-" ฉันจึงถามไปเดินไป"ได้สิ สนใจเป็นลูกสะใภ้เหรอ^^"เขาถามขำๆ แต่ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่ง ทำเป็นชี้นกชี้ไม้ไปเรื่อย"เอิ่ม วันนี้อากาศดีนะ-_-""ไม่เท่าไหร่..ร้อนไป ขอบคุณนะใบไม้..ที่มาเป็นเพื่อนเจแปน^^" ฉันหันกลับไปพยักหน้าและยิ้มที่มุมปากเบาๆ"อืม ฉันเป็นห่วงเจแปน...ว่าแต่หมอไปเล่าอะไรให้แม่หมอฟังล่ะ -_-""อ๋อ..แค่บอกว่าเคยเดทกันไม่กี่วัน สนใจเดทอีกสักรอบไหม ฉันว่างพอดี^^" คำพูดคำจาเริ่มวนไปเรื่องนั้นอีก เอ่อ..กูเพิ่งไฟว้กับแม่เขามานะ ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง..ให้กูเป็นสะใภ้แม่สวยเถอะ"เมื่อกี้ก็เห็นนี่ ว่าฉันกับแม่หมอไม่น่าจะลงเอยกันได้ ยังจะชวนเดทอีก-_-""ฮ่าๆแม่ก็เป็นแบบนี้ล่ะ แต่อยากได้ลูกสะใภ้นะ^^""งั้นหมอก็หาลูกสะใภ้เงียบๆ ไม่โผงผางเหมือนฉันเถอะ เอาแบบแม่บ้านแม่เรือน..รอท้องอยู่บ้านนะ ฉันว่าแบบนั้นน่าจะเข้ากับ

    Last Updated : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ไคล์ - ด้วยความคิดถึง

    จะหวานไปไหนวะ...หวานจนผมหยุดตัวเองไม่ได้เลย"ไคล์ พอ~ อื้อ เสร็จแล้วนะ" ผมเงยหน้าขึ้นเลียริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือที่ยกบั้นท้ายยัยป้าลง เพราะเห็นเธอกำลังหายใจหอบมองผมอยู่ จนสิ่งที่ผมไม่คาดคิดเกิดขึ้น..เมื่อเธอกระดิกนิ้วเรียกผม"ไคล์อย่าทำแบบนี้กับใครนะ.." ผมโน้มลงไซร้ซอกคอขาวๆขบเบาๆแล้วขยับขึ้นจุมพิตเธอ"ทำไมครับ..หวงผมเหรอ?^^""อื้ม..หวงสิ นายมีคนเดียวนี่-///-"ชื่นใจมาก.. ชื่นใจจนผมรีบขยับมือลงไปจับน้องชาย จับมันหยอกล้อกับความลื่นไหล..ที่ผมทำไว้ช้าๆ ช้าๆ ก่อนที่ผมจะดันปึก!เข้าไปทันที เมื่อเจอกับปากถ้ำที่เชื้อเชิญแน่นชิบ..."ไคล์..." เรียกอีกแล้ว เสียงเรียกเบาๆทำผมหยัดตัวขึ้นเอามือค้ำเตียง ก่อนจะกดเอวเน้นๆ ปึก ปึก! จนร่างเล็กสั่นกระเพื่อม และหน้าอกสองข้างที่ขยับขึ้นขยับลง..ผมมองมันแล้วอดก้มลงไปชื่นชมอีกไม่ได้ลิ้นที่ตวัดอาจจะไม่รับรสใด แต่ผมไม่สามารถละออกไปได้เลย ยิ่งเห็นจุกสีชมพูอ่อน..มันเข้มขึ้น ผมยิ่งอยากขบมันเน้นๆแกล้งเธอเล่นอีกครั้งแล้วครั้งเล่า...ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก~"อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์ ไคล์อ๊ะ!!" แล้วผมก็ปล่อยยอดอกเธอให้เป็นอิสระอีกครั้ง ก่อนจะเหยียดตัวตรงกลางหว่างขา..และร่อนเอ

    Last Updated : 2025-04-10

Latest chapter

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ

    ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ

    เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..

    เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น

    "ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ

    สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง

    "ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว

    "ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่

    "ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย

    โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status