เจแปน - ต้องเจอ?

"........"

"พี่ฮาวาย!!!" ฉันรีบเข้าเกียร์ถอยรถ กำลังเลี้ยวออกจากซอง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋าเสื้อพี่ฮาวายก่อน

ครืนนนนน ครืนนนนนน ~!

ฉันจับพวงมาลัยมองตามเสียง มองด้วยความลังเลว่าจะหยิบมันมารับดีไหม ซึ่งไม่แน่..อาจจะเป็นเพื่อนหมอพี่ฮาวายหรือใครก็ได้ในวงการแพทย์ และเสี้ยวนาทีนั้นฉันจึงเหยียบเบรคกระทันหัน....แล้วหันไปหาพี่ฮาวายทันที แต่มือไม่ทันเอื้อมถึงกระเป๋าเสื้อ พี่เขาก็ลุกขึ้น....งัวเงียหยิบโทรศัพท์รับ

!!!!!!!??!!TOT

"ครับแม่..."ฉันที่จอดรถนิ่งสนิท กำพวงมาลัยอ้าปากค้าง ช็อคที่พี่ฮาวายหลับลึกเหมือนซ้อมตาย และช็อคคูณสองที่ปลายสายเป็นแม่พี่เขา

"ครับ ผมงีบที่โรงพยาบาลนิดหน่อย บ่ายๆจะกลับ...แม่ทานก่อนเลยครับ ครับผม"

แล้วพี่ฮาวายก็กดวางปรับเบาะขึ้นนั่งปกติ แถมยังหันมามองฉันยิ้มๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ถึงรึยัง อ้าว..ถึงแล้วทำไมเจแปนไม่จอดรถ? จะไปไหน?" ฉันพยักหน้าแล้วถอยรถจอดอย่างว่าง่าย ระหว่างถอย...ก็เก้ๆกังๆมองพี่ชายไม่เข้าใจ

จนเราลงจากรถไปแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์ ฉันเห็นพี่ฮาวายสดชื่นปกติจึงถามเพื่อความแน่ใจ ว่าพี่ชายฉันน่ะ..คือคนปกติใช่ไหม? คนบ้าอะไรฉันทั้งตะโกนทั้งร้องไห้ปลุกย