หลังจากเครื่องแลนด์ฉันก็รอผู้โดยสารลงจากเครื่องจนหมด ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มแป้นยกมือไหว้ใคร แต่ยังไงต้องฝืน ฉันอึดอัดมาก ถึงเรื่องที่ฉันโดนเมื่อคืนมันจะสอดใส่ได้ไม่สุด แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้กระทั่งช่วยตัวเองแบบฉัน มันเจ็บเจียนตายจริง ๆ หลังจากผู้โดยลง ฉันก็เขย่งดึงกระเป๋าลงจากที่เก็บสัมภาระ ยิ่งกระโดดยิ่งเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้ ทำไมไฟลท์แรกที่ฉันบินมันถึงนรกแบบนี้ เวรกรรมอะไรวะ! ‘ครืน~’ และอยู่ ๆ ฉันก็เห็นแขนยาว ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวดึงกระเป๋าฉันลงมา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าใบนั้นลงข้าง ๆ และดึงที่ลากกระเป๋าขึ้นมาให้ “เตี้ยแบบนี้ เป็นแอร์ได้ไง” กัปตันต้นไม้! “เลวแบบนี้ ผ่านแบบทดสอบจิตวิทยามาได้ไง” เขาจับหมวกที่ใส่ แล้วจ้องหน้าฉัน “ขอบคุณฉัน” ขอบคุณ? จะบ้ารึไง เมื่อคืนเขาข่มขืนฉัน และไม่รู้ที่เขาบังคับสอดไอ้บ้านั่นเข้ามา ทำเส้นพรหมจรรย์ฉันขาดไปรึยัง ให้กูขอบคุณ! บ้าป่ะ! “ไม่... ฉันขอบคุณ คนที่ทำระยำกับฉันไม่ได้หรอก” “แอร์รุ่นพี่เธอกำลังมอง ทำตัวปกติ ถ้าไม่อยากฉาว ขอบคุณฉันซะ” ฉันยืนกำมือแน่น
คานะ: อ้าว ถ้าพี่ไคล์ยังไม่มีอยากมีเมียล่ะ แสดงว่าเราคลุมถุงชนนะแม่ ป้าสวย: คลุมแล้วไง เราได้เลือกพี่สะใภ้เอง แม่กลัวพี่ไคล์เลือกมา มันจะไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนน่ะสิ พี่ใบไม้พี่ไคล์ก็ชอบนะ เขาไม่ขัดหรอก แม่: ลูกฉันก็ไม่ใช่คนเท่าไหร่ แต่ใจถึงและรักจริง ฉัน: เอาเถอะค่ะ ต่อให้อะไรจะเกิด หนูก็ไม่กลัว ขอแค่มีป้าสวยกับคานะอยู่ข้าง ๆ หนูก็พอค่ะ แม่: ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ไคล์เขาเพิ่งบอกชอบใช่ไหมใบไม้ ฉัน: ใช่ค่ะ หนูมีหลักฐาน... ฉันขับรถไปคิดเรื่องที่คุยกับบ้านนั้นไป ตอนนั้นฉันเปิดคลิปที่ไคล์เมาและบอกชอบฉันให้ทุกคนฟัง แต่ทุกคนดูไม่ตกใจอะไรมาก แต่ไปตกใจที่ฉันกับไคล์ประชันฝีปากกันมากกว่า เอาล่ะ! ตอนนี้ฉันก็ได้ทีมมาแล้ว ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ไคล์บินกลับเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน ฉันถึงบริษัทก็เห็นเจ๊ปลายฟ้ากลับมาทำงานแล้ว เจ๊แกเดินหลังไว ๆ เข้าห้อง และเดินแปลก ๆ แต่ไม่ทันได้เข้าไปถามหรอก งานฉันค้างอยู่เพียบ ฉันจึงรีบเข้าห้องตัวเองไปเคลียร์ก่อน แต่ระหว่างที่ตรวจงาน และทดสอบแฮ
ของใช้ส่วนตัว มะ หมายความว่าไง แบบนั้นเหรอ? “ปากกัปตันก็เหมือนแปรงขัดส้วม ที่เจแปนอยากใช้ขัดส้วมมาก จำไว้นะ ว่าเจแปนไม่ใช่ของใช้ ถ้าจะดูถูกเจแปนโดยการเอาตำแหน่งมาล่อ ก็อย่ามาคุยกับเจแปนดีกว่า!” ‘แปะ แปะ แปะ’ กัปตันต้นไม้ปรบมือแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเอามือค้ำกำแพง แล้วจ้องหน้าฉัน “หึหึ ไม่ต้องห่วง ฉันได้ใช้เธอ และเธอได้ขัดฉันแน่นอน” พูดจบเขาก็ม้วนปลายผมฉันเล่น ก่อนฉันจะไม่ใจเย็น รีบพลักเขาออกไป สายตาเขามันยังไงกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยจริง ๆ ฉันรีบมองซ้ายมองขวาและตัดสินใจเดินหนีเขาไปที่ลิฟต์ จนฉันเดินสวนกับกัปตันไคล์และผู้ชายคนนึงระหว่างทาง “อ้าววว หนีอะไรมา...” กัปตันไคล์ชี้มาที่ฉัน พร้อมปรือตาหนัก ๆ ขึ้นถาม จนฉันรีบหันไปดูกัปตันต้นไม้ที่เดินตาม แล้วเดินไปหลบหลังกัปตันไคล์ทันที “กัปตันต้นไม้จะทำร้ายเจแปนค่ะ ช่วยเจแปนด้วยด้วยนะคะ” “ห้ะ?” กัปตันไคล์ถามฉันตกใจ จนผู้ชายข้าง ๆ เขา เดินมาหาฉันแทน ใครอ่ะ หล่อ... และหน้าเหมือน...
“อย่า... อื้อ~” มือที่ไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถปัดป้องอะไรได้อีก เมื่อสองมือใหญ่ประคองแก้มฉัน และบรรจงจูบลงมา รสแอลกอฮอล์ที่ฉันดื่ม ถูกลิ้นอุ่น ๆ สอดเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาลิ้มรสมันพร้อม ๆ กับฉันที่บีบไหล่เขา ก่อนที่ฉันจะพยายามตั้งสติ และเอามือดันเขาออกไป... แต่ยิ่งโดนพรมจูบและถูกมือใหญ่ลูบไล้ ฉันยิ่งคอแห้งและร้อนผ่าว กระหายริมฝีปากและรสจูบที่ดูดดื่มเขาทุกที “อื้ม~” ฉันไม่รอดแล้ว... ฉันเริ่มจูบตอบโดยไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แถมสองมือยังรั้งท้ายทอยเขาอีก ฉันไม่อยากให้เขาถอนจูบ หรือหยุดเลยสักวินาที ริมฝีปากนุ่ม ๆ เหมือนรู้ใจ เขาใช้มันทำงานลิ้มรสริมฝีปากและเรือนร่างฉันอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะขยับลงจูบเบา ๆ ตามเนินอก เนินผิว ด้วยความโหยหิวที่แฝงไปด้วยความนุ่มนวล “อื้ม~” เสียงริมฝีปาก ยังบรรจงจูบอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เขาจะไม่ลืมใช้มือคลึงสองเต้า แล้วถอดเสื้อผ้าฉันออก ภายในพริบตา พอเขาเห็นบราเซียขาวผ่อง ที่แทบกลืนกับสีผิวฉัน เขาก็ล้วงมือใหญ่ไปข้างหลัง และปลดตะขอมันไม่ถึงสองวินาที ‘ปึก’
วางสายจากไคล์ ฉันก็นั่งโง่ ๆ เหมือนควายที่เขาให้ บ้าเอ้ย! ทำไมชีวิตมันอาภัพแบบนี้ จะชอบใครทั้งที พอเขาบอกชอบปุ๊บ เขาก็บอกจะเลิกชอบกูเลย แค่กูพูดไม่เก่ง จูบไม่เก่ง ยิ้มไม่เก่งแค่เนี้ย! ถ้าเลือกได้ ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก ฉันก็พยายามรักษาตัวเองอยู่นี่ไง นอกจากพ่อแม่ก็มีไคล์นี่แหละ ที่ฉันยอมทำขนาดนี้ ฉันดื่มไวน์แทบจะเป็นน้ำเปล่าแล้ว รสชาติมันไม่ได้อร่อยหรอกนะ แต่กูเครียดเข้าใจไหม! อยากโทรไปหาแม่และเล่าให้แม่ฟัง แต่กลัวแม่จะคิดมากและเศร้าไปด้วย เจ๊ปลายฟ้ากลับมา เจ๊แกก็ดูยุ่ง ๆ จนฉันไม่อยากรบกวน แม่ง แม่ง... “แม่งเอ้ย! ถ้าไม่ชอบกูแล้วจริง ๆ อ่ะ หลังจากนี้ก็เชี่ยให้เต็มที่เลยนะ อย่ามาหยอด อย่ามาทำให้กูหลง ให้กูลืม ๆ คนอย่างมึงและหันไปชอบคนอื่นสักที ไอ้ไคล์! ไอ้เชี่ย!” ฉันด่าเสร็จ ก็ยกขวดไวน์ทั้งขวดกรอกเข้าปาก กลืนอึกอึกจนหมด ก่อนจะทั้งร้องไห้และสัปหงกที่โซฟาสักพัก... จนมีคนมากดกริ่งห้อง ‘กริ่ง กริ่ง’ “เปิดมาเลยเว้ย กูไม่ได้ล็อค!” และแล้วประตูก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง จนฉันเห็น
“อย่าคิดมาก... หลังจากนี้ฉันจะไม่วุ่นวายกับแอร์คนไหน เพราะฉันเจอสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว” “อะไรคือ... สิ่งที่ดีที่สุดคะ?” ฉันหันไปถามกัปตันต้นไม้ จนเขาเอาคางมาเกยไหล่ “เธอไง... ดีที่สุดที่เคยเจอ” เจอคำนี้เข้าไป อยู่ ๆ ฉันก็ใจเต้นตึกตักทำตัวไม่ถูก “เอ่อ... ถ้าเจอดีกว่าเจแปนล่ะคะ? กัปตันจะมีอะไรกับเขา และพูดกับเขาแบบนี้ไหม” “จะเจอได้ไง ในเมื่อฉัน ไม่คิดจะหาอีกแล้ว” ฉันยิ้มตอบ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่กัปตันต้นไม้พูด แล้วไม่รู้อะไรทำสมองฉันช้า และประมวลผลไม่ทัน จนตัวเองเผลอไปเออ ออกับเขาแบบนั้น หลังจากฉันนอนกับเขาทั้งคืนและได้กันสามสี่รอบ เขาก็กลับห้องไปเตรียมตัวบิน ฉันก็ด้วย... ฉันรีบอาบน้ำและหาอะไรมาปิดเตียง หาวิธีทำลายหลักฐานนู่นนั่นนี่ไม่ให้กวางเห็น ยิ่งคราบเลือดคราบสงครามที่ฉันโดนมาทั้งคืนเต็ม ๆ มันยิ่งชัดเจน จนฉันเผลอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน แต่พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ฉันก็พยายามลืม ๆ มัน เดินไปยืนแต่งหน้าเพ่งมองตัวเองในกระจก จนเห็นรอยที่คอเป็นจ้ำ นี่ฉันทำอะไรลงไปวะ ฉันยอมผู้ชาย
“อ้าวชะนี พอพูดเรื่องนี้น้ำตาแห้งไปเลยนะ อยากให้ฉันเทรนให้ป่ะ รับรองอยู่หมัด อิอิ” ฉันขยับเข้าไปหาก้านแก้วทันที ก่อนที่จะดึงหนังสือใต้โต๊ะออกมาเตรียมจด พอฉันเปิดหนังสือกางปุ๊บ ก้านแก้วมันก็จ้องไปที่หน้านั้นทันที จะหน้าอะไรล่ะ ก็หน้าที่แม่ฉันเขียนสคริปต์ขอผู้ชายไว้นั่นแหละ! แล้วรีแอคชั่นนางก็มา กะเทยตรงหน้า เอามือปิดปากกรี๊ดลั่น! “กรี๊ด... อะไรเนี่ย! หล่อนเขียนเองเหรอ?” “แม่ฉัน” “โห... ขนาดนี้เลย! แล้วผลเป็นไง ถ้าได้ผล ก็ไม่ต้องเทรนแล้วมั้ง” ก้านแก้วหยิบหนังสือไปอ่านแล้วทำท่าทางเบะปากไปด้วย จริตจะก้านนี่น่าตบจริง ๆ “ผลเหรอ? ก็โดนไคล์โทรมาด่า ว่าฉันเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง” “โถ่ ๆ เป็นชะนีที่อาภัพมาก หล่อนทำงานอะไรอ่ะ รวยรึป่าว? ถ้ารวย ไปซื้อกินก่อนมะ ปากจะได้ไม่แห้ง ฮ่า ๆ” “ฉันเป็น MD บริษัทมาสเตอร์มอนเตอร์ รวยพอมั้ย” รีแอคชั่นมาอีกแล้ว คราวนี้นางก้านแก้วรีบยกไวน์ซดเลย “โอ้ย! ชะนี! ฉันคอแห้งเลยอ๊า... MD ซื้อผู้ชายกินสบาย วันละร้อยคนยังได้”
“อ้าวเฮ้ย เจ๊ใบมีแฟนแล้วเหรอวะ?” เจ๊ใบ? มีแฟน? เชี่ย! ผมรีบดึงโทรศัพท์มาจากมือไอ้ไม้ทันที ก่อนที่จะตกใจแทบช็อก! เมื่อผม เห็นรูปยัยป้าที่ถ่ายกับผู้ชายขาว ๆ คนนึง ไอ้ไม้เอารูปนี้มาจากไหนวะ ตอนไหน? ทำไมกูไม่เห็น! ผมจึงรีบกดออกดูที่มาของรูปทันที ก่อนที่จะหยิบมือถือตัวเอง มาหารูปในเฟสด้วย เชี่ย... กูไม่ได้เป็นเพื่อนกับยัยป้าตอนไหนวะ? หรือว่ากูเมา... แล้วกูลบ? ไม่พอ... ยัยป้านั่นยังตั้งรูปโปรไฟล์ไลน์อีก! ทำไมแต่งหน้าสวยจังวะ? เสื้อก็คอกว้างกว่าปกติ กูไม่ยอมนะเว้ย... ยัยป้ายิ่งโง่ ๆ ไม่ทันคน แล้วไอ้ผู้ชายข้าง ๆ แม่งเป็นคนลามกเหมือนกูรึป่าวไม่รู้! ทำไมต้องไปแต่งตัวสวย ๆ ถ่ายรูปคู่มัน! “เป็นอะไรวะ คืนโทรศัพท์กูมา กูจะโทรสั่งของกิน หิว!” ผมแทบโยนโทรศัพท์คืนไอ้ไม้เลยก็ว่าได้ ยิ่งเห็นหน้าแม่งยิ่งหงุดหงิด พี่มันกำลังทำผมประสาทกิน! พอรถตู้สายการบินมาจอดที่คอนโด ผมก็รีบลงจากรถไม่ล่ำลาใคร ก่อนจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและกดลิฟต์ไปชั้นสามสิบสองทันที ผมใช้เวลาไม่นานจริง ๆ ที่จะขึ้นมาที่นี
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ