LOGINShare
เจแปน - Return แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม
Last Updated:
2025-04-09 21:15:28
Related chapters
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ใบไม้คนใหม่
“อ้าวชะนี พอพูดเรื่องนี้น้ำตาแห้งไปเลยนะ อยากให้ฉันเทรนให้ป่ะ รับรองอยู่หมัด อิอิ” ฉันขยับเข้าไปหาก้านแก้วทันที ก่อนที่จะดึงหนังสือใต้โต๊ะออกมาเตรียมจด พอฉันเปิดหนังสือกางปุ๊บ ก้านแก้วมันก็จ้องไปที่หน้านั้นทันที จะหน้าอะไรล่ะ ก็หน้าที่แม่ฉันเขียนสคริปต์ขอผู้ชายไว้นั่นแหละ! แล้วรีแอคชั่นนางก็มา กะเทยตรงหน้า เอามือปิดปากกรี๊ดลั่น! “กรี๊ด... อะไรเนี่ย! หล่อนเขียนเองเหรอ?” “แม่ฉัน” “โห... ขนาดนี้เลย! แล้วผลเป็นไง ถ้าได้ผล ก็ไม่ต้องเทรนแล้วมั้ง” ก้านแก้วหยิบหนังสือไปอ่านแล้วทำท่าทางเบะปากไปด้วย จริตจะก้านนี่น่าตบจริง ๆ “ผลเหรอ? ก็โดนไคล์โทรมาด่า ว่าฉันเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง” “โถ่ ๆ เป็นชะนีที่อาภัพมาก หล่อนทำงานอะไรอ่ะ รวยรึป่าว? ถ้ารวย ไปซื้อกินก่อนมะ ปากจะได้ไม่แห้ง ฮ่า ๆ” “ฉันเป็น MD บริษัทมาสเตอร์มอนเตอร์ รวยพอมั้ย” รีแอคชั่นมาอีกแล้ว คราวนี้นางก้านแก้วรีบยกไวน์ซดเลย “โอ้ย! ชะนี! ฉันคอแห้งเลยอ๊า... MD ซื้อผู้ชายกินสบาย วันละร้อยคนยังได้”
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ไคล์ - เผชิญหน้า
“อ้าวเฮ้ย เจ๊ใบมีแฟนแล้วเหรอวะ?” เจ๊ใบ? มีแฟน? เชี่ย! ผมรีบดึงโทรศัพท์มาจากมือไอ้ไม้ทันที ก่อนที่จะตกใจแทบช็อก! เมื่อผม เห็นรูปยัยป้าที่ถ่ายกับผู้ชายขาว ๆ คนนึง ไอ้ไม้เอารูปนี้มาจากไหนวะ ตอนไหน? ทำไมกูไม่เห็น! ผมจึงรีบกดออกดูที่มาของรูปทันที ก่อนที่จะหยิบมือถือตัวเอง มาหารูปในเฟสด้วย เชี่ย... กูไม่ได้เป็นเพื่อนกับยัยป้าตอนไหนวะ? หรือว่ากูเมา... แล้วกูลบ? ไม่พอ... ยัยป้านั่นยังตั้งรูปโปรไฟล์ไลน์อีก! ทำไมแต่งหน้าสวยจังวะ? เสื้อก็คอกว้างกว่าปกติ กูไม่ยอมนะเว้ย... ยัยป้ายิ่งโง่ ๆ ไม่ทันคน แล้วไอ้ผู้ชายข้าง ๆ แม่งเป็นคนลามกเหมือนกูรึป่าวไม่รู้! ทำไมต้องไปแต่งตัวสวย ๆ ถ่ายรูปคู่มัน! “เป็นอะไรวะ คืนโทรศัพท์กูมา กูจะโทรสั่งของกิน หิว!” ผมแทบโยนโทรศัพท์คืนไอ้ไม้เลยก็ว่าได้ ยิ่งเห็นหน้าแม่งยิ่งหงุดหงิด พี่มันกำลังทำผมประสาทกิน! พอรถตู้สายการบินมาจอดที่คอนโด ผมก็รีบลงจากรถไม่ล่ำลาใคร ก่อนจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและกดลิฟต์ไปชั้นสามสิบสองทันที ผมใช้เวลาไม่นานจริง ๆ ที่จะขึ้นมาที่นี
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - เผชิญหน้า
‘ครืน ครืน’ LINE | KAI | CALLING สงสัยกลับบ้านเจอแม่นางแล้ว นางจะโทรมาด่ากูอีก! “ใครโทรมาย๊ะ ถ้าไม่รับก็มาลองชุดนี้ก่อน ชุดนี้ปัง ๆ” ฉันรีบยกมือให้ก้านแก้วเงียบ “เงียบแป๊บ” พอก้านแก้วเงียบ ฉันก็รีบกดรับสาย รับโดยไม่ฮัลโหล ไม่พูดอะไรสักคำ รอให้เขาพูดมาก่อน จะได้ตั้งรับถูก “...” (อยู่ไหน? กับใคร?) ขึ้นเสียงใส่กู? “เสือก” (ป้า! ตอบมาเร็ว ๆ) อิเด็กบ้านี่ เห็นกูเป็นอะไร เมื่อวานก็ว่ากู วันนี้ก็โทรมาขึ้นเสียงใส่! “มีอะไร? ถามเพื่ออะไร? ไหนบอกว่า...” (เป็นผู้หญิงน่ะรู้บ้าง ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ!) “นี่! ฉันทำอะไร อย่ามาหาเรื่องนะ! เป็นบ้าหรือว่าขาดหอย?” ก้านแก้วเอามือปิดปากตกใจ เมื่อได้ยินฉันพูดคำนั้น ก่อนที่มันจะเดินมาบีบไหล่ฉันเบา ๆ ให้ใจเย็นลง แต่ฉันไม่เย็นเลย... น้ำตาฉัน แม่งไหลออกมาซะงั้น ฉันยืนกำมือถือแน่น พยายามเม้มปาก ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงสะอื้นออกมา จนไคล์เขาถอนหายใจใส่โทรศัพท์เสียงดัง เหมือนโ
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - Remove & Refresh
ฉันกอดผ้าห่มแน่นมองหน้าเขา ก่อนจะกัดฟันพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่าอดทน อดทน แต่มันเหมือนจะทนไม่ไหว ยิ่งฉันมองตาชั้นเดียวที่จ้องฉันอย่างดูถูกเท่าไหร่ ฉันยิ่งของขึ้น! “ฉันต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น แกมันมั่วยิ่งกว่าหมาไคล์” ฉันจ้องเขานิ่ง ทั้งที่น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย จนไคล์เขาโน้มลงมายิ้ม แล้วเช็ดน้ำตาให้ “อย่าร้องสิ เราไม่ต่างกัน...” ‘เพียะ’ ฉันตบหน้าไคล์สุดแรงเกิด ก่อนจะรีบดึงชุดใส่ และยืนขึ้นจ้องหน้าเขา มือที่สั่น ๆ ทำอารมณ์ฉันเดือดมาก เดือดจนตอนนี้ฉันเดินไปใกล้ ๆ ไคล์ แล้วกระชากคอเสื้อเขาอีก “จำไว้ ฉันไม่เหมือนแก ไม่เหมือนเลยสักนิด!” เขาไม่ตอบ เขาใช้ลิ้น เลียริมฝีปากเบา ๆ แล้วมองหน้าฉันนิ่ง มันเป็นสายตาที่เย็นชาปะปนกับความดูถูก จริง ๆ ฉันอยากตบหน้าเขาอีก ตบให้เลือดกลบปาก แม่ง! แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันจึงตัดสินใจปล่อยคอเสื้อเขา และดันเขาออกไปไกล ๆ แทน ก่อนจะวิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องนอนตัวเอง และล็อคประตูทันที เมื่อฉันเห็นตุ๊กตาควาย ที่หล่นตามพื้
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - แลนด์ดิ้ง on the bed
พอเครื่องแลนด์ และส่งผู้โดยสารเรียบร้อย ฉันก็ยิ้มสวย ๆ ลากกระเป๋าลงจากเครื่อง คำว่า อิ่มอกอิ่มใจ ของกัปตันต้นไม้ ทำฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว ร้อนตั้งแต่อยู่บนท้องฟ้าจนแลนดิ้งเลย ตอนนี้ฉันหน้ามืดตามัวไปหมดแล้ว เขาทำอะไร ใจฉันก็สั่นแบบไม่มีเหตุผล แค่กระตุกยิ้ม แค่สั่งกาแฟ แค่สั่งขนม ฉันก็เหมือนคนเสียศูนย์ทุกที ที่เดินไปเสิร์ฟมันให้เขา บ้า... อิ่มอกอิ่มใจจริง ๆ ดิ ไม่ใช่มั้ง “เจแปนกลับรถตู้รึป่าว?” ขณะที่ฉันเดินไปยิ้มไปอยู่นั้น กวางก็รีบชะโงกหน้าเข้ามาถาม เธอเอียงคอสี่สิบห้าองศาทำท่าทางน่ารัก แต่ฉัน... ไม่ได้คิดว่ามันน่ารักเลย ขอลาขาดตรงนี้เลยละกัน “อ๋อ เราจอดรถที่สนามบิน กวางล่ะ?” ฉันเดินไปถามไปยิ้ม ๆ อีกนิดเดียวก็พ้นประตูทางออก ฉันจะได้แยกจากนางสักที “แฟนมารับจ้ะ” แฟนมารับ? เดี๋ยวนะ แล้วที่พูดกับฉันที่นิวยอร์ก ว่าอยากแบบนั้นกับ กัปตันไคล์ แล้วที่ได้กับ กัปตันคนอื่น ๆ ล่ะ คือ? โอ้โห... วงจรอุบาทว์มาก ดีนะที่นางยังไม่ได้กับคน ๆ นั้น ไม่งั้นฉันคงรู้สึกแย่มาก พอออกจากประตูได้ฉันก็โบกมือ
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - ก็ควายสิครับ
เขาเงียบกริบ...และมองหน้าฉันที่มองแบบนี้...จะไม่รักษาคำพูดใช่ไหม? เรื่องสถานะที่ได้กันมาสองรอบเนี่ยฉันไม่สนหรอกนะ ฉันเต็มใจและมีความสุขกับมัน แต่สิ่งที่เขาเคยพูดกับฉันคราวก่อน...ถ้ายังเงียบแบบนี้ฉันไม่ยอม! เพราะเขามีอะไรกับฉัน..ไม่ใส่ถุงยางสักครั้ง!"งั้นขอถามเรื่องนี้ก่อน กัปตันไม่ใส่ถุงยางกับเจแปน และกับคนอื่นๆที่ผ่านมา..กัปตันใส่ไหมคะ? ""ใส่สิ ฉันไม่เคยพลาด แต่เธอจะมาถามอะไรตอนนี้-_-" ถาม..เพราะจะตะล่อมเข้าเรื่องที่คนบางคนรับปากไว้ไงล่ะ!"เพราะกัปตันเงียบไงคะ พอเจแปนพูดถึงเรื่องที่กัปตันรับปาก กัปตันเงียบทำไมคะ? ""อีกไม่ได้เลยเหรอ?" !!! ฉันดึงผ้าห่มพันตัว เตรียมจะลุกขึ้นจากเตียง แต่กัปตันต้นไม้เขารีบกดไหล่ฉันนอนลงอีกครั้ง"จะไปไหน?...โอเคๆ ตามที่พูด-_^" โอเคๆ รับปากเหมือนไม่เต็มใจ แต่มือเริ่มเลื้อยเข้าใต้ผ้าห่ม ลูบๆคลำๆฉัน"อีกรอบไหม?...""กัปตัน เจแปนเหนื่อย ขอพักสักสิบนาทีได้ไหมคะ...อยากให้ลองมาเป็นแอร์สักวัน จะได้รู้-.,-" ฉันพยายามจับมือเขาออก แต่นั่นแหละ..กัปตันต้นไม้เขามีพลังช้าง มือใหญ่ต้านแรงฉันเข้ามาลูบตามเอวบางๆ ..ลูบไปจนถึงเจ้าจุ๋มจิ๋ม"ชั้นประหยัดเหนื่อยมากเหรอ? อื้ม
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - พี่สาว..กัปตันต้นไม้?
พอกัปตันต้นไม้พิมพ์มาแบบนั้นเขาก็หายไปเลย จนสองทุ่มกว่าๆเขาโทรไลน์มาเร่งฉัน แถมยังบ่นฉันยาวเหยียด จนฉันอธิบายไม่ทัน(เธอเป็นแอร์ได้ไง ไม่รู้จักเวลา..ถ้าฉันไล่ออกได้ ฉันไล่ออกไปแล้ว! ทำไมไม่ลงมารอ? เครื่องจะขึ้นแล้วนะ)"กัปตันขับเครื่องบินมาเหรอคะ? ว้าวววว ตื่นเต้นจัง^^" ฉันคุยโทรศัพท์ไปหากระเป๋าครัชไป ตายแล้ว..เวลารีบๆแบบนี้หาอะไรก็ไม่เจอ(ตลก เธออย่าบอกนะ..ว่ากำลังเกล้าผมเตรียมบิน ฉันพาไปกินเหล้า หน้าไม่ต้องแต่งก็ได้! ฉันบอกเธอไว้ตั้งแต่สิบโมงเช้าแล้วนะ เจแปน)"จ้า...ก็กัปตันบอกแล้วหายไปเลยนี่น่า เจแปนก็ไม่แน่ใจว่าจะเอายังไง"(เลิกพูด และลงมา)ตัดสาย....-_-!!!!พอฉันคว้ากระเป๋าได้ ฉันก็รีบลงไปหาเขาทันที วันนี้คุณกัปตันเปลี่ยนรถอีกแล้วค่ะ นอกจากมีอาชีพเป็นนักบินแล้ว..เขาไปโกงแชร์ใครมารึป่าว? ทำไมดูรวยผิดสังเกตเมื่อฉันขึ้นรถปิดประตูปุ๊บ!..ฉันก็เจอรังสีอำมหิต แต่ฉันไม่ได้สนใจสายตาเขาหรอก ฉันสนใจการแต่งตัวเขามากกว่า สูทหลวมๆแฟชั่นกางเกงสแล็คที่เขาใส่...มันดูดีชะมัด"มองไข่ฉันทำไม อยากเหรอ?" ฉันมองชุด!!>[]มองชุดค่ะ แล้วนี่ๆชุดเจแปนสวยไหม?^^" ฉันหันไปถามพลางเอี้ยวตัวไปให้เขาดู"อืม สวย
Last Updated : 2025-04-09Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - นก..ไม่นก?
ฉัน...ดูออกว่าไคล์มันกำลังเล่นสงครามประสาทกับฉันเพราะต้นไม้เพิ่งส่งไลน์มาบอกฉันหมาดๆ ว่าไคล์กำลังจีบเพื่อนสนิทเจ๊ปลายฟ้า และผู้หญิงที่มันควงมาหน้าหล่อนไม่ได้อินด้วยเลย สนุกมากสินะ..เจอกูด่าตอกหน้าไป คงจะฝันดีบอกเลย..ตอนนี้ฉันไม่เสียน้ำตาสักหยด โมโหมากกว่า..รำคาญมันอ่ะ มันกวนตีน มันกวนประสาท ฉันไม่แน่ใจ..ว่าไคล์เขาอยากได้อะไรจากฉัน พอฉันชอบเขา เขาก็ตีตัวออกห่าง พอฉันตัดใจจากเขา เขาก็ขึ้นมาโวยวายฉันกับก้านแก้วไหนจะเรื่องวันนี้อีก! เป็นบ้ารึไงวะ? ความชื้นสัมพัทธ์บนเครื่อง ทำเขาประสาทหลอนรึไง?!แต่หารู้ไม่!ทุกอย่างที่เขาทำ..ฉันเฉยๆและหลับสบายมาก แต่มีนิดหน่อยที่มาทำงาน เรื่องไคล์มากวนใจฉันเพราะว่าเจ๊ปลายฟ้า..เจ๊แกมองฉันแปลกๆ เหมือนมีอะไรอยากพูด..แต่ก็ไม่กล้าพูด ถ้าให้ฉันเดานะ..คงเป็นเรื่องที่ไคล์จีบเพื่อนเจ๊แกนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าจีบคนไหน...นี่คือประเด็นและฉันแทบไม่ต้องสืบอะไรทั้งสิ้น ฉันนั่งทำงานสวยๆนิ่งๆ ก็มีคนแคปอะไรส่งมารายงานเต็มไปหมดคานะ ..มือซ้าย ทิชา...มือขวาLINE -KANA-KANA : Send pictureKANA : น้ำปั่น คือใคร? ไม่ได้นะเจ๊!!!!!!ฉันเปิดรูปดูแล้วขยายกว้างๆ ก็เห็นว่าคานะ...เ
Last Updated : 2025-04-09
Latest chapter
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ
