LOGINShare
ใบไม้ - จุดเริ่มต้นและจุดจบ 2
Last Updated:
2025-03-18 02:43:12ฉันหันกลับไปที่จอไอแมคข้าง ๆ แล้วเซิร์ชหาไฟลท์บินในไฟลท์เลด้า ถ้าให้ฉันแฮกระบบเช็ครูทบินฉันคงโดนตำรวจอาชญากรรมทางเทคโนโลยีมาเผาหัวถึงบริษัท ฉะนั้น ดูง่าย ๆไปก่อนละกัน ถึงจะอยากได้เขามาก แต่ฉันไม่ควรลงทุนจนเกินงาม
โชคดีที่ทุกครั้งที่ต้นไม้บิน มันจะส่งไลน์บอกไว้ในกลุ่มครอบครัว และแน่นอนสองคนนี้ชอบเลือกรูทบินด้วยกัน ถ้าต้นไม้ไม่เคยควงสาวให้ฉันเห็นบ้าง ฉันคงหึงไปชกหน้าน้องตัวเองแล้วล่ะ
ผู้ชายของฉันใครอย่าแตะ
หลังจากที่ฉันได้ไฟลท์ที่เขาบิน ฉันก็จัดการเซิร์ช Flightradar ทันที ตอนนี้เขาอยู่น่านฟ้าไหน เมื่อไหร่จะแลนดิ้งที่ไทย? จนข้อมูลที่ฉันเซิร์ชไว้แสดงขึ้น!
อีกไม่กี่นาทีเขาก็แลนด์แล้ว! ทำไมกูไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้วะ มัวสนทนาเรื่องไร้สาระกับเจ๊ปลายฟ้าอยู่ได้!
ฉันรีบลุกขึ้นคว้าเอากระเป๋าสะพาย และใส่รองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ลานจอดรถทันที
ฉันเหยียบมิดคันเร่งออกจากบริษัท ตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิ ก่อนที่จะปาดซ้ายปาดขวาแซงทุกคัน แต่ไม่ลืมที่จะตั้งแจ้งเตือนในโทรศัพท์ ถึงไฟลท์ที่เขาขับไว้ เมื่อล้อแตะพื้นเครื่องจอดสนิทเมื่อไหร่
‘ตึ้ง’ เสียงแจ้งเตือนแบบนี้จะดังเตือนฉันทันที ดังแล้วทไคล์ถึงแล้ว รีบสิวะ!
ระหว่างจอดรอไฟแดง ฉันก็รีบส่งไลน์บอกต้นไม้คร่าว ๆ ว่าจะไปรับ มันตอบว่าอะไรฉันก็ไม่ทันอ่าน รีบบึ่งออกมาก่อน ตอนนี้ฉันลุ้นมาก... ลุ้นว่าไคล์จะอยู่รอกับต้นไม้รึป่าว ฉันอยากเจอเขา แค่เจอก็ยังดี
‘เอี๊ยด’
“ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับ!” อะไรอีกวะ! ยามวิ่งมาเคาะกระจกรถสปอร์ตฉันทันทีที่รถฉันจอดเทียบประตูทางออกหนึ่ง ฉันรู้น่า... ว่าช่องจอดนี้เป็นที่จอดรถตู้รับส่งลูกเรือ
แล้วไง กูก็มารับ กูไม่สน!
‘ฟรืด’ ฉันเลื่อนกระจกรถลง และถอดแว่นกันแดดออกมองหน้ายาม
“มารับผัว ผัวเป็นกัปตัน”
“เอ่อ...” ยามคนนั้นมองฉันเลิ่กลัก
“มีอะไรจะพูดอีกไหม? ขอจอดแป๊บนะ” เมื่อยามอึกอัก ฉันก็สวมแว่นกันแดดราคาแพงกลับเหมือนเดิม ก่อนที่จะเลื่อนกระจกปิด และเปิดไฟกะพริบไว้
‘ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก’ ฉันนั่งมองประตูทางออกพร้อมกับนิ้วชี้ ที่วางตรงพวงมาลัย ก่อนจะกระดิกตามจังหวะสัญญานไฟ ที่ตัวเองเปิดไว้ตามจังหวะ
ออกมาสักทีสิวะ! นับควายในฝูงอยู่รึไง ฉันจอดรถตรงนี้จะสิบห้านาทีแล้วนะเว้ย ตอนนี้ยามเริ่มมองหน้าแล้วด้วย!
ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ และลงไปยืนพิงรถ พร้อมกับมือสองข้างที่กอดอก และเสียงถอนหายใจยาว ๆ
จนฉันได้ยืนเสียงคนคุยกันเจี้ยวจ้าว มองไปก็เป็นกลุ่มลูกเรือแอร์โฮสเตสสาวและกัปตัน ที่เดินหัวเราะกันออกมา ใช่แล้วล่ะ ไคล์กับต้นไม้ และไคล์กำลังหัวเราะกับแอร์คนนึง ที่หน้าเหมือนหมาไน
อิดอก... ทำไมแกต้องหัวเราะและทำตัวสนิทสนมกับไคล์
“เจ๊ ผมบอกในไลน์แล้วนี่ว่ามีรถไปส่ง มารับทำไม” พอต้นไม้หันมาเห็นฉันมันก็ถามทันที แต่ไคล์ที่หัวเราะคิกคักกับอิผีนั่น เขากลับเงียบและมองฉัน
เมื่อไหร่กูจะได้เป็นเมียมึงเนี่ย กูจะเอาน้ำร้อนมาราดฆ่าเชื้อโรคแถวนี้ให้หมด ดูสิ พอก้าวออกจากประตูสนามบิน ยัยแอร์นั่นก็ควงแขนไคล์เชิดหน้า! เชิดจนหน้าจะถึงหลังคาแล้ว
ยังจะมองหน้ากูอีก กูตบนะ!
“เจ๊ ผมถามเจ๊อยู่นะ” ฉันถอนหายใจยาว ๆ และถอดแว่นกันแดดมองต้นไม้
“ผ่านมาพอดี พ่อให้มารับ” และไคล์ก็จับมือแอร์คนนั้นออกจากแขน แล้วหันมายิ้มให้ฉันแทน
“สวัสดีครับป้า... สบายดีนะ” แอร์สาวเงยหน้ามองเขาสลับกับฉัน นางคงสงสัยว่าทำไมไคล์ถึงแกะมือนางออก ก็กูเมียหลวงไง มึงไม่เก็ทเหรอ?
แต่นางดันฉีกยิ้มให้ฉัน แล้วพูดว่า...
“สวัสดีค่ะคุณป้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หนูสายไหม” ฉันมองไคล์แว๊บนึง แล้วหันหน้าไปทางอื่นอย่างรำคาญ
“ป้าพ่อมึงสิ” แต่ต้นไม้คงได้ยินชัดแจ๋ว มันรีบเดินมาข้าง ๆ ฉัน และจับแขนฉันทันที
“เจ๊... กลับเถอะจอดรถนาน เกะกะ” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปตอบไคล์ ก่อนขึ้นรถ
“ฉันสบายดี... นายคงสบายดีนะ”
“ครับ... ขับรถดี ๆ นะ” เท้าที่ก้าวหยุดชะงักแป๊บนึง แต่ฉันก็รีบเดินอ้อมไปขึ้นรถ แอบมองเขาผ่านกระจกแทน
มึงควงกันแบบนี้ มึงคงกินกันที่ญี่ปุ่นมาแล้ว ฉันมองไคล์ที่ยืนล้วงกระเป๋ารอรถมารับ พร้อมกับกำพวงมาลัยแน่น จนต้นไม้เก็บกระเป๋าเสร็จและขึ้นมาฉันถึงรีบเหยียบคันเร่งอัดท่อดัง ๆ ใส่หน้าไคล์
หมั่นไส้! ‘บรื้น...’
“เชี้ยอะไรวะ? เจ๊!”
“รำคาญ!” ต้นไม้รีบดึงเข็มขัดรัดทันที ขณะที่ฉันเลี้ยวโค้งออกจากสนามบินด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง
“รำคาญอะไรวะ บนเครื่องก็ตกหลุมอากาศแล้ว! แม่งลงมาเจออะไรแบบนี้อีกกู โคตรซวย!”
อะไรนะ! ฉันผ่อนคันเร่งลงวูบ และตั้งสติใหม่
“ยังไม่ตายก็ดี แล้วมี... ใครเจ็บรึป่าว?” ต้นไม้มองฉันแปลกใจ และหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง
“ผมไม่เป็นอะไร แต่ไอ้ไคล์ลุกไปเข้าห้องน้ำพอดี หัวเลยชนขอบประตูห้องนักบิน ส่วนแอร์คนอื่น ๆ ล้ม โชคดีที่ผู้โดยสารไม่มีใครเป็นอะไร เฮ้อ... ปวดหัวฉิบ”
แล้วต้นไม้ก็ปรับเบาะนอน แต่หางตาฉันเห็น เห็นว่ามันไม่ได้หลับ มันแอบมองฉันเป็นพัก ๆ แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ
จนรถจอดติดไฟแดง แล้ว... ‘ตึ้ง’
LINE | KAI
[KAI: ทำไมต้องขับรถเร็วขนาดนั้น?]
[KAI: อันตรายนะป้า]
Related chapters
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - คิดถึงนะ
ฉันไม่ได้เปิดอ่านมันหรอก อ่านผ่าน ๆ แค่ตอนมันเด้งขึ้นหน้าจอเท่านั้น เพราะอิต้นไม้ข้าง ๆ มันเหมือนกำลังจับผิดฉันอยู่ ฉันจึงรีบไปส่งมันที่คอนโดก่อน แล้วหาที่จอดรถเงียบ ๆ เปิดไลน์อ่าน แค่ไลน์มาไม่กี่คำมือไม้แม่งสั่นไปหมดแล้ว เป็นห่วงกูเหรอ? ถ้าคิดแบบนี้มันจะเป็นการเข้าข้างตัวเองไหมวะ เออช่างเถอะ กูจบเอกมโนศาสตร์มา LINE | KAI [KAI: มันอันตรายนะป้า] [BAIMAI: ชิน] [KAI: ชินกับใบสั่งที่ส่งไปที่บ้าน?] [BAIMAI: ชินกับน้ำหนักตีน -_-] [KAI: อยากลองโดนตีนป้าสักครั้ง ^^] ไอบ้า พิลึกคน [BAIMAI: ตลก] [KAI: ตลก แล้วหัวเราะรึยัง? ไม่สิป้าน่ะ..ควรยิ้มให้ได้ก่อน ^^] [BAIMAI: จะไลน์มากวนประสาททำไม -_-] [KAI: ไม่ได้กวน อย่าขับรถเร็ว ผมเป็นห่วงคนอื่นๆที่ใช้ถนนร่วมกับป้า โอเค๊] [BAIMAI: ถ้ายังสำส่อนกับแอร์ ก็ห่วงตัวเองก่อนเถอะ] [KAI: สำส่อนอะไร? ป้าอย่าหึงผมสิ เพื่อนกัน] [BAIMAI: ทำไมฉันต้องหึงแก?]
Last Updated : 2025-03-18Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ไม่หิวข้าว แต่หิว....
กูแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง หน้านี่ชาไปครึ่งซีก ส่งผิด! ส่งผิด! ถ้าไม่ส่งให้ฉันมันตั้งใจจะส่งให้ใคร อย่าบอกนะ ว่าอินังสายหมอยนั่น แม่งเอ้ย! ฉันปลดล็อคโทรศัพท์เปิดไลน์อ่านทันที ไลน์บอกว่าคิดถึง แล้วอีกห้านาทีบอกว่าส่งผิด มึงบ้าไหม! LINE | KAI [KAI: ส่งผิด] [BAIMAI: 🦶🏻(เอาบาทากูไป)] [KAI: ดุจังป้า ฉีดยารึยัง? ^^] ทำไมตอบเร็วนักล่ะ !!! อ่านปุ๊บปับอย่างกับเขาแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหัว [BAIMAI: นายนั่นแหละ ฉีดยาต้านเอดส์รึยัง? -_-] [KAI: ไม่ รอเอาไปติดป้าก่อน ^^] อิไคล์! ฉันกำหมัดแน่น อยากกรี๊ดมาก และตอนนี้ความโมโหก็ทำมือฉันสั่น จนพิมพ์ตอบเขาไม่ได้ ฉันจึงรีบขับรถกลับคอนโดไปสงบสติอารมณ์ แต่รู้อะไรไหม ฉันดันอยู่คอนโดเดียวกันกับไคล์! ตอนนั้นฉันบ้าไคล์มาก บ้าขนาดขอซื้อคอนโดแยกจากเจ๊ปลายฟ้า มาอยู่ใกล้ ๆ เขา โอ้ย! กูอยากจะเทขายห้องละสองบาทตอนนี้เลย ฉันเดินตึงตังไปกดลิฟต์ ระหว่างรอก็มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เพราะไคล์เขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ แ
Last Updated : 2025-03-18Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ก่อนบินอเมริกา
“ก็ไปสิ” ฉันหยิบกระเป๋าสะพายบนโต๊ะแล้วเดินนำเขา แต่อยู่ ๆ มือขาว ๆ ข้างหลัง ก็ดึงกระเป๋าจากมือฉันไป “ถือให้นะ จะได้เดินตัวปลิว” ฉันยืนนิ่ง และมองตรงไปที่ประตู ฉันจะทำยังไงดี ใจฉันเต้นตึกตักไปหมดแล้ว พอฉันยืนนิ่ง ไคล์เขาก็เดินมาข้าง ๆ ดันประตูให้ กลิ่นหอม ๆ จากตัวเขา แทบทำสติฉันหลุดกระเจิง และตอนนี้มันก็เตลิดไปไกลกว่าเดิมอีก เมื่อเขาเอื้อมมือมา... โอบไหล่ฉัน! “เปิดให้แล้ว ป่ะ” และฉันก็ถูกเขาโอบไหล่เดินออกมาจากห้องทำงาน เราเดินผ่านสายตาพนักงานหลายคน เดินผ่านเสียงแซวเสียงซุบซิบ จนตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย นอกจากทำตัวเฉย ๆ และมโนว่าเขาเป็นแฟนตัวเอง วันนี้เราไปรถไคล์กัน ขึ้นมาปุ๊บก็ได้กลิ่นตัวเขาหอม ๆ ฟุ้งไปทั่วรถ “อยากกินอะไรป้า ไปที่เงียบ ๆ นะ จะได้คุยงานด้วย” ฉันทำหันไปทางอื่่น ไปที่เงียบ ๆ ไปห้องฉันไหมล่ะ ว่าแต่..ทำไมเขาจอดรถตากแดดเปรี้ยง ๆ แบบนี้วะ ร้อนฉิบ! ฉันพยายามปัดมือพัดลมใส่หน้า เพราะเหงื่อเริ่มไหลไปตามซอกคอ ก่อนที่จะขยับไปปรับแอร์เนียน ๆ แต่
Last Updated : 2025-03-18Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน บทนำ 1 เจแปน x ต้นไม้
เครื่องบินลำใหญ่ กำลังบินไปตามเส้นทางการบินอัตโนมัติ ด้วยโหมด Auto Pilot ม่านกั้นระหว่างครัวที่ติดกับประตูห้องนักบิน ตอนนี้ถูกกั้นและปิดสนิท ไปพร้อม ๆ กับไฟสีแดงสดหน้าห้องน้ำ ที่เห็นเป็นแบบนั้น ก็เพราะระหว่างทาง แอร์โฮสเตสสาวจะเชื้อเชิญกัปตันหนุ่มเข้ามาใช้บริการที่นี่ มันเป็นที่ที่สุขสมและปลดปล่อย กัปตันหนุ่มมองพื้นที่จำกัดแห่งนี้เป็นเพียงห้องระบายตัณหา เขาใช้มันระบายความเครียด ระบายความกดดันต่าง ๆ นา ๆ ระหว่างบินแค่นั้น ‘ปึก ปึก ปึก ปึก’ “กัปตันคะ กัปตัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ~” มือเล็กปัดป่ายตามผนังห้องน้ำพัลวัน เพราะกระโปรงทรงเอตัวสั้น กำลังถูกเขาถกขึ้นเหนือบั้นท้าย ยิ่งไปกว่านั้น แอร์สาวเธอกำลังเจอกับแรงสั่นสะเทือนหลายริกเตอร์ ที่เกินจะต้านไหว “อ่าส์ อย่าเสียงดัง!” ริมฝีปากบางปิดสนิททันทีเมื่อถูกสั่ง เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างทรมาน จนผมเผ้าที่ถูกรวบตึงเป็นทางการนั้น เริ่มยุ่งเหยิง ตอนนี้สองมือที่รั้งเอว กดหลังเธอให้โก้งโค้งลง ก่อนที่เขาจะขยำคลึง และบีบสองเต้าอย่างไม่เบามือ จนร่างเล็ก ไม่สามา
Last Updated : 2025-03-18Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน บทนำ 2 ใบไม้ x ไคล์
‘ตึก ตึก ตึก ตึก’ เสียงรองเท้าส้นสูงที่เหยียบพื้นปูนดังขึ้น เมื่อหญิงสาวใบหน้าสวยราวกับซินเดอเรลล่า เธอกำลังวิ่งออกมาจากตึกใหญ่ แต่ทว่ามันไม่ใช่เวลาเที่ยงคืน และมีการลืมรองเท้าแก้วใด ๆ แต่เธอถือช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ วิ่งออกมาจากงานแต่งทั้งน้ำตา ก่อนสุดท้ายสิ่งที่คับแค้นใจ จะทำให้สองเท้าหยุดที่เสาต้นใหญ่ตรงหน้า แล้วฟาดช่อดอกไม้ในมือใส่เต็มแรง ‘พลัวะ พลัวะ’ ริมฝีปากบางก่นด่าไม่หยุด ด่าผู้ชายที่มองเธอไร้ค่า ด่าไอ้เด็กบ้าที่ให้ช่อดอกไม้ช่อนี้กับเธอมา ไคล์..แกเห็นฉันเป็นอะไร คิดจะอ่อยก็อ่อย คิดจะเมินก็เมิน! แกมัน... “ไอ้สารเลวเอ้ย!” “ใครเลวครับคุณป้า” เสียงที่คุ้นเคย ทำเธอกำช่อกุหลาบที่พังยับแน่น ก่อนเธอจะหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาที่แข็งกร้าวแทน ใช่... ไอ้บ้านี่แหละ เขาเป็นผู้ชายที่เธอชอบ ผู้ชายที่เธอหลง แต่วันนี้มันที่สุดและเกินทน เกินทนที่เธอจะยอมให้เขาใช้กลสกปรก ๆ ปั่นประสาทเธอเล่น “แกไงไคล์ แกมันเด็กเมื่อวานซืน เด็กที่มั่วยิ่งกว่าหมา!” “โอ้ย เจ็บจัง ถ้าเป็นแบบนั้น ป้ามาชอบผมทำไม
Last Updated : 2025-03-18Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - จุดเริ่มต้นและจุดจบ 1
เด็กผู้หญิงมัธยมที่ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ วงจรชีวิตไม่มีอะไรมาก นอกจากเรียน กินข้าว และนอน วนเวียนอยู่แบบนั้น จนกว่าจะถึงวันเสาร์อาทิตย์ ถึงจะได้กลับบ้าน กลับไปแล้วทำอะไร? หึ! ก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่น้องชาย กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา กินกับคนที่ฉันเห็นพวกเขามาตั้งแต่เกิดวน ๆ อยู่แบบนั้น จนฉันขึ้นมหาลัย เออ ก็เหมือนเดิม! ชีวิตแม่งเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะฉันดันเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน ฉันมีน้องชายฝาแฝดชื่อต้นไม้กับต้นกล้า ทุกครั้งที่ฉันกลับจากหอที่มหาลัยมา พวกมันก็รวมหัวกันแกล้งฉัน บ้าเอ๊ย! ทั้งจิ้ก ทั้งตุ๊กแก ถ้ามีขี้หมาแห้งมันคงเอามาโยนใส่ฉันแล้วล่ะ พ่อแม่จะทำไอ้สองตัวนั้นออกมาทำไมวะ เปลืองออกซิเจน เปลืองน้ำอสุจิเปล่า ๆ รำคาญ! บอกตามตรงฉันเบื่อที่จะปั้นหน้ายิ้มแล้ว นี่ดีนะที่ต้นกล้ามันไปเรียนต่ออเมริกา ฉันก็คิดว่าตัวเองจะโล่งและมีความสุขขึ้นที่พ่อแม่แยกแฝดนรกออกจากกัน แต่ไม่ใช่! ฉันถูกพ่อบังคับให้ย้ายไปเรียนวิศวะซอฟต์แวร์ เป็นคณะวิศวะที่แม่ง... ทั้งคณะมีแต่ผู้ชายถึกและปลวก! ฉันจึงชินที่จะอยู่เงียบ ๆ ก้มหน้
Last Updated : 2025-03-18
Latest chapter
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ก่อนบินอเมริกา
“ก็ไปสิ” ฉันหยิบกระเป๋าสะพายบนโต๊ะแล้วเดินนำเขา แต่อยู่ ๆ มือขาว ๆ ข้างหลัง ก็ดึงกระเป๋าจากมือฉันไป “ถือให้นะ จะได้เดินตัวปลิว” ฉันยืนนิ่ง และมองตรงไปที่ประตู ฉันจะทำยังไงดี ใจฉันเต้นตึกตักไปหมดแล้ว พอฉันยืนนิ่ง ไคล์เขาก็เดินมาข้าง ๆ ดันประตูให้ กลิ่นหอม ๆ จากตัวเขา แทบทำสติฉันหลุดกระเจิง และตอนนี้มันก็เตลิดไปไกลกว่าเดิมอีก เมื่อเขาเอื้อมมือมา... โอบไหล่ฉัน! “เปิดให้แล้ว ป่ะ” และฉันก็ถูกเขาโอบไหล่เดินออกมาจากห้องทำงาน เราเดินผ่านสายตาพนักงานหลายคน เดินผ่านเสียงแซวเสียงซุบซิบ จนตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย นอกจากทำตัวเฉย ๆ และมโนว่าเขาเป็นแฟนตัวเอง วันนี้เราไปรถไคล์กัน ขึ้นมาปุ๊บก็ได้กลิ่นตัวเขาหอม ๆ ฟุ้งไปทั่วรถ “อยากกินอะไรป้า ไปที่เงียบ ๆ นะ จะได้คุยงานด้วย” ฉันทำหันไปทางอื่่น ไปที่เงียบ ๆ ไปห้องฉันไหมล่ะ ว่าแต่..ทำไมเขาจอดรถตากแดดเปรี้ยง ๆ แบบนี้วะ ร้อนฉิบ! ฉันพยายามปัดมือพัดลมใส่หน้า เพราะเหงื่อเริ่มไหลไปตามซอกคอ ก่อนที่จะขยับไปปรับแอร์เนียน ๆ แต่
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ไม่หิวข้าว แต่หิว....
กูแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง หน้านี่ชาไปครึ่งซีก ส่งผิด! ส่งผิด! ถ้าไม่ส่งให้ฉันมันตั้งใจจะส่งให้ใคร อย่าบอกนะ ว่าอินังสายหมอยนั่น แม่งเอ้ย! ฉันปลดล็อคโทรศัพท์เปิดไลน์อ่านทันที ไลน์บอกว่าคิดถึง แล้วอีกห้านาทีบอกว่าส่งผิด มึงบ้าไหม! LINE | KAI [KAI: ส่งผิด] [BAIMAI: 🦶🏻(เอาบาทากูไป)] [KAI: ดุจังป้า ฉีดยารึยัง? ^^] ทำไมตอบเร็วนักล่ะ !!! อ่านปุ๊บปับอย่างกับเขาแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหัว [BAIMAI: นายนั่นแหละ ฉีดยาต้านเอดส์รึยัง? -_-] [KAI: ไม่ รอเอาไปติดป้าก่อน ^^] อิไคล์! ฉันกำหมัดแน่น อยากกรี๊ดมาก และตอนนี้ความโมโหก็ทำมือฉันสั่น จนพิมพ์ตอบเขาไม่ได้ ฉันจึงรีบขับรถกลับคอนโดไปสงบสติอารมณ์ แต่รู้อะไรไหม ฉันดันอยู่คอนโดเดียวกันกับไคล์! ตอนนั้นฉันบ้าไคล์มาก บ้าขนาดขอซื้อคอนโดแยกจากเจ๊ปลายฟ้า มาอยู่ใกล้ ๆ เขา โอ้ย! กูอยากจะเทขายห้องละสองบาทตอนนี้เลย ฉันเดินตึงตังไปกดลิฟต์ ระหว่างรอก็มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เพราะไคล์เขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ แ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - คิดถึงนะ
ฉันไม่ได้เปิดอ่านมันหรอก อ่านผ่าน ๆ แค่ตอนมันเด้งขึ้นหน้าจอเท่านั้น เพราะอิต้นไม้ข้าง ๆ มันเหมือนกำลังจับผิดฉันอยู่ ฉันจึงรีบไปส่งมันที่คอนโดก่อน แล้วหาที่จอดรถเงียบ ๆ เปิดไลน์อ่าน แค่ไลน์มาไม่กี่คำมือไม้แม่งสั่นไปหมดแล้ว เป็นห่วงกูเหรอ? ถ้าคิดแบบนี้มันจะเป็นการเข้าข้างตัวเองไหมวะ เออช่างเถอะ กูจบเอกมโนศาสตร์มา LINE | KAI [KAI: มันอันตรายนะป้า] [BAIMAI: ชิน] [KAI: ชินกับใบสั่งที่ส่งไปที่บ้าน?] [BAIMAI: ชินกับน้ำหนักตีน -_-] [KAI: อยากลองโดนตีนป้าสักครั้ง ^^] ไอบ้า พิลึกคน [BAIMAI: ตลก] [KAI: ตลก แล้วหัวเราะรึยัง? ไม่สิป้าน่ะ..ควรยิ้มให้ได้ก่อน ^^] [BAIMAI: จะไลน์มากวนประสาททำไม -_-] [KAI: ไม่ได้กวน อย่าขับรถเร็ว ผมเป็นห่วงคนอื่นๆที่ใช้ถนนร่วมกับป้า โอเค๊] [BAIMAI: ถ้ายังสำส่อนกับแอร์ ก็ห่วงตัวเองก่อนเถอะ] [KAI: สำส่อนอะไร? ป้าอย่าหึงผมสิ เพื่อนกัน] [BAIMAI: ทำไมฉันต้องหึงแก?]
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - จุดเริ่มต้นและจุดจบ 2
ฉันหันกลับไปที่จอไอแมคข้าง ๆ แล้วเซิร์ชหาไฟลท์บินในไฟลท์เลด้า ถ้าให้ฉันแฮกระบบเช็ครูทบินฉันคงโดนตำรวจอาชญากรรมทางเทคโนโลยีมาเผาหัวถึงบริษัท ฉะนั้น ดูง่าย ๆไปก่อนละกัน ถึงจะอยากได้เขามาก แต่ฉันไม่ควรลงทุนจนเกินงาม โชคดีที่ทุกครั้งที่ต้นไม้บิน มันจะส่งไลน์บอกไว้ในกลุ่มครอบครัว และแน่นอนสองคนนี้ชอบเลือกรูทบินด้วยกัน ถ้าต้นไม้ไม่เคยควงสาวให้ฉันเห็นบ้าง ฉันคงหึงไปชกหน้าน้องตัวเองแล้วล่ะ ผู้ชายของฉันใครอย่าแตะ หลังจากที่ฉันได้ไฟลท์ที่เขาบิน ฉันก็จัดการเซิร์ช Flightradar ทันที ตอนนี้เขาอยู่น่านฟ้าไหน เมื่อไหร่จะแลนดิ้งที่ไทย? จนข้อมูลที่ฉันเซิร์ชไว้แสดงขึ้น! อีกไม่กี่นาทีเขาก็แลนด์แล้ว! ทำไมกูไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้วะ มัวสนทนาเรื่องไร้สาระกับเจ๊ปลายฟ้าอยู่ได้! ฉันรีบลุกขึ้นคว้าเอากระเป๋าสะพาย และใส่รองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ลานจอดรถทันที ฉันเหยียบมิดคันเร่งออกจากบริษัท ตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิ ก่อนที่จะปาดซ้ายปาดขวาแซงทุกคัน แต่ไม่ลืมที่จะตั้งแจ้งเตือนในโทรศัพท์ ถึงไฟลท์ที่เขาขับไว้ เมื่อล้อแตะพื้นเครื่อ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - จุดเริ่มต้นและจุดจบ 1
เด็กผู้หญิงมัธยมที่ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ วงจรชีวิตไม่มีอะไรมาก นอกจากเรียน กินข้าว และนอน วนเวียนอยู่แบบนั้น จนกว่าจะถึงวันเสาร์อาทิตย์ ถึงจะได้กลับบ้าน กลับไปแล้วทำอะไร? หึ! ก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่น้องชาย กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา กินกับคนที่ฉันเห็นพวกเขามาตั้งแต่เกิดวน ๆ อยู่แบบนั้น จนฉันขึ้นมหาลัย เออ ก็เหมือนเดิม! ชีวิตแม่งเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะฉันดันเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน ฉันมีน้องชายฝาแฝดชื่อต้นไม้กับต้นกล้า ทุกครั้งที่ฉันกลับจากหอที่มหาลัยมา พวกมันก็รวมหัวกันแกล้งฉัน บ้าเอ๊ย! ทั้งจิ้ก ทั้งตุ๊กแก ถ้ามีขี้หมาแห้งมันคงเอามาโยนใส่ฉันแล้วล่ะ พ่อแม่จะทำไอ้สองตัวนั้นออกมาทำไมวะ เปลืองออกซิเจน เปลืองน้ำอสุจิเปล่า ๆ รำคาญ! บอกตามตรงฉันเบื่อที่จะปั้นหน้ายิ้มแล้ว นี่ดีนะที่ต้นกล้ามันไปเรียนต่ออเมริกา ฉันก็คิดว่าตัวเองจะโล่งและมีความสุขขึ้นที่พ่อแม่แยกแฝดนรกออกจากกัน แต่ไม่ใช่! ฉันถูกพ่อบังคับให้ย้ายไปเรียนวิศวะซอฟต์แวร์ เป็นคณะวิศวะที่แม่ง... ทั้งคณะมีแต่ผู้ชายถึกและปลวก! ฉันจึงชินที่จะอยู่เงียบ ๆ ก้มหน้
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน บทนำ 2 ใบไม้ x ไคล์
‘ตึก ตึก ตึก ตึก’ เสียงรองเท้าส้นสูงที่เหยียบพื้นปูนดังขึ้น เมื่อหญิงสาวใบหน้าสวยราวกับซินเดอเรลล่า เธอกำลังวิ่งออกมาจากตึกใหญ่ แต่ทว่ามันไม่ใช่เวลาเที่ยงคืน และมีการลืมรองเท้าแก้วใด ๆ แต่เธอถือช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ วิ่งออกมาจากงานแต่งทั้งน้ำตา ก่อนสุดท้ายสิ่งที่คับแค้นใจ จะทำให้สองเท้าหยุดที่เสาต้นใหญ่ตรงหน้า แล้วฟาดช่อดอกไม้ในมือใส่เต็มแรง ‘พลัวะ พลัวะ’ ริมฝีปากบางก่นด่าไม่หยุด ด่าผู้ชายที่มองเธอไร้ค่า ด่าไอ้เด็กบ้าที่ให้ช่อดอกไม้ช่อนี้กับเธอมา ไคล์..แกเห็นฉันเป็นอะไร คิดจะอ่อยก็อ่อย คิดจะเมินก็เมิน! แกมัน... “ไอ้สารเลวเอ้ย!” “ใครเลวครับคุณป้า” เสียงที่คุ้นเคย ทำเธอกำช่อกุหลาบที่พังยับแน่น ก่อนเธอจะหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาที่แข็งกร้าวแทน ใช่... ไอ้บ้านี่แหละ เขาเป็นผู้ชายที่เธอชอบ ผู้ชายที่เธอหลง แต่วันนี้มันที่สุดและเกินทน เกินทนที่เธอจะยอมให้เขาใช้กลสกปรก ๆ ปั่นประสาทเธอเล่น “แกไงไคล์ แกมันเด็กเมื่อวานซืน เด็กที่มั่วยิ่งกว่าหมา!” “โอ้ย เจ็บจัง ถ้าเป็นแบบนั้น ป้ามาชอบผมทำไม
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน บทนำ 1 เจแปน x ต้นไม้
เครื่องบินลำใหญ่ กำลังบินไปตามเส้นทางการบินอัตโนมัติ ด้วยโหมด Auto Pilot ม่านกั้นระหว่างครัวที่ติดกับประตูห้องนักบิน ตอนนี้ถูกกั้นและปิดสนิท ไปพร้อม ๆ กับไฟสีแดงสดหน้าห้องน้ำ ที่เห็นเป็นแบบนั้น ก็เพราะระหว่างทาง แอร์โฮสเตสสาวจะเชื้อเชิญกัปตันหนุ่มเข้ามาใช้บริการที่นี่ มันเป็นที่ที่สุขสมและปลดปล่อย กัปตันหนุ่มมองพื้นที่จำกัดแห่งนี้เป็นเพียงห้องระบายตัณหา เขาใช้มันระบายความเครียด ระบายความกดดันต่าง ๆ นา ๆ ระหว่างบินแค่นั้น ‘ปึก ปึก ปึก ปึก’ “กัปตันคะ กัปตัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ~” มือเล็กปัดป่ายตามผนังห้องน้ำพัลวัน เพราะกระโปรงทรงเอตัวสั้น กำลังถูกเขาถกขึ้นเหนือบั้นท้าย ยิ่งไปกว่านั้น แอร์สาวเธอกำลังเจอกับแรงสั่นสะเทือนหลายริกเตอร์ ที่เกินจะต้านไหว “อ่าส์ อย่าเสียงดัง!” ริมฝีปากบางปิดสนิททันทีเมื่อถูกสั่ง เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างทรมาน จนผมเผ้าที่ถูกรวบตึงเป็นทางการนั้น เริ่มยุ่งเหยิง ตอนนี้สองมือที่รั้งเอว กดหลังเธอให้โก้งโค้งลง ก่อนที่เขาจะขยำคลึง และบีบสองเต้าอย่างไม่เบามือ จนร่างเล็ก ไม่สามา
