แชร์

เจแปน - สำนึก?

ผู้เขียน: โนเนจัง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-04-10 16:48:36

"กัปตันรู้ดีจังเลยนะคะ อยู่กลุ่มนั้นด้วยล่ะสิ" ฉันถามแล้วกลอกตามองบน จนคนข้างๆขยับมาใกล้ๆ

"ไม่ต้องแซะ เธอกดออกจากกลุ่มให้ฉันไม่ใช่รึไง ฉันไม่เข้าแล้วล่ะวงการนั้น กำลังจะมีเมียมีลูก..ต้องเป็นคนดี" พี่แพทกับพี่นาเดียร์เบะปากอย่างหมั่นไส้ อย่าว่าแต่พี่เขาเลย

ฉันก็ด้วย

"พอๆหวานเกินไปแล้วค่ะ ขอต่อเลยนะคะ หลังจากโดนแฟนประจาน กวางก็เอามือปิดหน้าปิดตาพยายามลุกขึ้นวิ่งหนี แต่เหมือนยัยนั่นจะจำแพทได้! พอนางเห็นแพทก็รีบพุ่งมาหาเลย"

พี่นาเดียร์เว้นช่วงให้พี่แพทพูดต่อ

"ตอนนั้นกวางมันขอร้องให้ช่วยมันหนี และพาไปโรงพยาบาล รู้สึกสงสารนะ..เห็นว่าเป็นผู้หญิงด้วยกัน ก็เลยมองไปที่แฟนมันแวบนึง..เพราะกลัวโดนลูกปืนตามหลัง แต่แปลก..แฟนมันไม่มาวุ่นวายอะไรเลยนะ ยืนกอดอกมองเฉยๆ แถมยังบอกให้พี่พากวางมันไปโรงพยาบาลเถอะ...."

?! แล้วพี่นาเดียร์ก็พูดต่อ..

"นาเดียร์คิดๆแล้ว แฟนกวางคงไม่ได้อยากฆ่าไม่ได้อยากทำร้ายหรอก แต่คงเห็นคลิปแล้วห้ามมืิอไม่ไหว เอ้อ..ได้ยินคนแถวนั้นพูดด้วยนะ ว่ากวางมีลูกเล็กสองขวบ เป็นแม่คนแถมยังเป็นเมียน้อยผู้ชายถึงสามคน รับจ๊อบขายตัวบนเครื่องอีก คือแบบ..บริหารจิมิเก่งมาก>.

กัปตันเงียบไปพักนึงเหมือ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทที่เกี่ยวข้อง

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ก่อนสอบ..ต้องเสียตัว

    "เอาอะไรคะ มีไอ้ตัวเล็กของกัปตันอยู่นะ>\\\ฉันเบือนหน้าหนี ก่อนจะเช็ดปากอีกทีเพราะรู้สึกถึงกลิ่นน้ำขาวขุ่นในปาก"ฉันอยากส่งตัวแทนไปคุยกับลูก อย่าขัดสิ""ทำไมคะ..ถ้าขัด จะข่มขืนเจแปนเหรอ?-///-" เขายิ้มที่มุมปากแล้วโอบเอวฉันดึงเข้าไปหา ก่อนที่จะไซร้ตามซอกคอ..และใช้มือดึงสายชุดนอนฉันลงมาจนมันหล่นฟุบ..ไปอยู่ที่เอว"อ๊าย กัปตัน! ข่มขื่นเจแปนอีกแล้ว ไม่อายลูกเหรอคะ?" ฉันยกแขนสองข้างบังตัว เพราะนอกจากสายตาเขาที่จู่โจม มือก็เริ่มขยับเขยื้อนตามไปด้วย"อายทำไม..บางทีไอ้ตัวเล็กอาจจะติดวันที่ฉันข่มขืนเธอก็ได้...ทบทวนเสร็จ เราก็รำลึกความหลังหน่อยเป็นไง""ว้าย~ เบาๆสิคะ " ฉันร้องเสียงหลง..เมื่อถูกกัปตันอุ้มขึ้นไปนั่งบนตักโดยไม่ทันตั้งตัว จนหว่างขาขาวใต้ผืนกระโปรง..มันสัมผัสกับแก่นกายที่แข็งผงาดเบื้องล่างนั้นคือ..ถ้ากัปตันแหวกแพนตี้ฉันออกเมื่อไหร่..มันก็เข้าไปข้างในได้ทันที และยิ่งตอนนี้..เขาขยับมือใหญ่บีบตามต้นขาช้าๆ ก่อนจะเคลื่อนขึ้นมา..เกี่ยวนิ้วเข้าขอบแพนตี้ฉัน..."จะถอดดีๆหรือให้ฉันกระชากจนขาด..." ?!?"กะ กระชากเลยเหรอคะ?... ไม่สงสารไอ้ตัวเล็กเหรอ?" กัปตันที่กำลังก้มไซร้ตามอก..เขาเงยหน้าขึ้

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ขึ้น First งงๆ

    พี่ราตรีกับพิมพาเดินถือแก้วสตาบัคหัวเราะคิกคักเข้ามา แต่พอหันมาเห็นหน้าพี่เวียร์..พวกเธอก็หยุดนิ่ง..และมองหน้ากัน"คุณสองคน..คือคณะกรรมการสอบวินัย?-_-""ใช่ค่ะ..มีธุระอะไรรึป่าวคะ?""สอบวินัยพนักงานเสร็จ สอบวินัยตัวเองด้วยนะ ผมอยากรู้..ว่าพวกคุณบอกเหตุผลที่เข้างานสายแบบนี้ยังไง? ..เหตุผลดีๆที่มันนอกเหนือจากแก้วสตาบัคที่พวกคุณถือ-_-"ทุกคนเงียบกริบ แม้กระทั่งเสียงหายใจก็ยังไม่ได้ยิน ..พนักงานทุกคนในชั้นนี้ มองมาที่ฉันสลับกับพี่เวียร์ด้วยความสงสัย ว่าคนหล่อๆที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าตำหนิอยู่น่ะเป็นใครเขามากับฉันรึป่าวใช่..มากับฉัน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง..ถ้าต่อไปฉันต้องเข้าสอบกับคณะกรรมการที่มีพี่ราตรีกับพี่พิมพา พี่เขาจะเคืองพี่เวียร์..ถึงขั้นหันมาแกล้งฉันรึป่าว?TT"พี่ใบไม้คะ..คือ" พี่ใบไม้ยกมือห้ามฉัน แล้วพยักหน้าเบาๆ..โดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่พี่เวียร์ ที่ตอนนี้เขากำลังรอคำตอบจากพี่ๆคณะกรรมการอยู่"พอดีรถติดค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาติดต่ออะไรคะ?^^"พี่เวียร์ไม่ตอบหันมามองฉันแล้วพยักหน้าเรียก จนฉันต้องรีบลุกขึ้นยืน แล้วเดินกล้าๆกลัวๆไปยืนข้างๆพี่เขา และพี่ไทม์..ก็ลุกขึ้นเดินตามหล

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - เมมโมรีการ์ด

    "ขอบคุณนะคะ พี่เวียร์พี่ไทม์.." ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่ๆครั้งที่ร้อย เมื่อพี่เวียร์กับพี่ไทม์จัดการส่ง CEO เข้าไปข้างในที่จริงมันไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อนอะไรเลย เพราะเท่าที่เห็น...คุณเต้ก็รู้จักกับพี่เวียร์เป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว ฉันเห็นพี่เวียร์คุยกับคุณเต้ไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ คุณเต้ก็รีบรับปากเออๆ..แล้วรีบตรงเข้าไปทันที"ไม่เป็นไร...มีอะไรให้ช่วยบอกได้ น้องสาวปลายฟ้าก็เหมือนน้องสาวพี่-_-"พะ..พี่เวียร์ ถ้าไม่อยากเป็นน้องสาวจะบาปไหม!-//-"แค่นี้ก็เกรงใจพี่เวียร์มากแล้วค่ะ.." ฉันยิ้มนิดๆให้พี่เวียร์ จนพี่เขาเอามือใหญ่ๆมาวางบนหัวฉัน!!!"ไม่ต้องคิดมาก-_-" ไม่คิดมาก แต่กูตายไปแล้ว"ใช่อย่าคิดมาก..เรื่องแค่นี้ บัตรทองอนันธาราที่พี่ให้ใช้รึยัง? มันมีอายุนะ รีบๆใช้ล่ะ..^^" พอพี่เวียร์เอามือออกปุ๊บ พี่ไทม์ก็วางมือบนหัวฉันอีกคน...ให้ตายเถอะกูจะไม่สระผม!-////-"ค่ะ..จะรีบใช้ ขอบคุณมากๆค่ะ-///-""ครับพวกพี่มีธุระ กลับแล้วนะ ฝากลาและแสดงความยินดีกับน้องเจแปนด้วย^^" แล้วพี่ไทม์ก็โบกมือบ้ายบายฉัน ส่วนพี่เวียร์เขาแค่พยักหน้าเบาๆส่งมาจนสักพักเจแปนเดินออกมาจากห้องนั้น เธอเดินงงๆมึนๆ บ้างก็มองเข้าไปข้างใน.

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - วันดีๆของเจแปน

    "ไทเปเป็นไงบ้าง..^^" ฉันเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นไทเปนั่งดูซีรี่ย์กับเชน สองคนนั้นหันมามองฉันแวบนึง ก่อนจะปิดทีวีแล้วลุกขึ้นยืนกันทั้งคู่"อ้าวพี่เจแปนมาไม่บอก...วันนี้ไปไหนมาคะแต่งตัวทางการเชียว^^""ไปสำนักงานมา พี่ได้ขึ้นFirst Class แล้วนะ^^" ไทเปเบิกตากว้างเอามือปิดปาก..แล้วเดินดุ่มๆมากอดฉันทันที"เย้! พี่เจแปนเก่งมากๆ ดีใจด้วยค่ะ^^" ฉันกอดไทเปแน่นและมองไปที่เชน ก็เห็นเขายิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้ฉัน ฉันจึงยิ้มตอบและพยักหน้าเบาๆรับ..ก่อนจะหันมาคุยกับน้องต่อ"ไทเปพี่มีอีกเรื่องจะบอกด้วย.^^" ไทเปถอนกอดออกมา แล้วมองฉันด้วยความสงสัย"อะไรคะ?0.0""พี่ท้องจ้ะ พี่กำลังจะแต่งงานด้วย^^" พอฉันบอกเรื่องนี้ไป..เชนเขาก็มองฉันด้วยสีหน้าตกใจ หน้าเขาค่อยๆซีดและถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แต่ไทเปน้องยิ้มกว้างมาก..ยิ้มออกมาจนตาหยี แถมลูบท้องฉันด้วย"ท้องเหรอคะ? กี่เดือนแล้ว..แต่งงานกับพี่กัปตันเหรอคะ?^^""เดือนกว่าๆจวนสองแล้วจ้ะ ก็แต่งกับกัปตันต้นไม้น่ะสิ ไทเปจะได้เป็นน้าแล้วนะ ดีใจไหม^^ ""ดีใจค่ะ ครอบครัวเราจะมีสมาชิกเพิ่ม อิอิ พี่เชนดีใจไหมคะ^^?" เมื่อไทเปหันไปถาม เชนก็รีบยิ้มให้เธอทันที"ดีใจๆ ดีใจด้วยนะเจแ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - พ่อหิว..พ่อหื่น

    เมื่อฉันขอตัวกลับบอกตรงๆนะ..อยากไปตรวจเบาหวานที่โรงพยาบาลก่อน เพราะหมอธันวาน่ารักมาก!!! หนูอย่างงั้นหนูอย่างงี้.. ฉันที่นั่งปรึกษาเรื่องอารมณ์และสุขภาพจิตอยู่เนี่ย หมั่นไส้แทบจะเป็นบ้าไปจริงๆแต่ก็นะไม่ได้ไปตรวจเบาหวานหรอก...ตอนนี้ฉันมารับไคล์ที่สนามบิน ฉันวุ่นทั้งวัน..ขับรถไปมาๆทั้งเหยียบคันเร่งทั้งเหยียบเบรค มดลูกฉันเกร็งหมดแล้วเนี่ยแต่ฉันกะเวลามาดี..สิบนาทีเองที่จอดรถ ไคล์เขาก็เดินออกมาแล้ว ฉันจึงรีบลงจากรถให้เขาไปขับแทน แต่พอเขาขึ้นรถมาเท่านั้นแหละ...เขาก็รีบโน้มมาหาฉันทันที"ขอหอมหน่อยสิ..ฟอด~!!""พอๆไปหอมกันที่ห้อง-///-" ฉันรีบดันอกเขาออก เพราะเดี๋ยวยามเห็นเข้ามันจะไม่งาม"ถ้าห้อง.. มากกว่าหอมนะ^^" ฉันไม่ตอบ...จนไคล์มองฉันแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนที่เขาจะรีบขับรถออกจากสนามบิน..ตรงดิ่งกลับคอนโดทันทีกลับถึงห้องก็นั่นแหละ..! โบอิ้งดูไว้ พ่อหิว พ่อหื่น พ่ออดอยากปากแห้งมาตั้งแต่รัสเซีย เพราะไม่ทันได้ถอดรองเท้า..ไคล์ก็จับฉันกดที่โซฟาแล้วเขาปลดกระดุมเสื้อฉันทีละเม็ด..ทีละเม็ดรีบ ก่อนจะคลึงเค้นกับอกอวบสองข้าง และหยอกล้อมันเล่นอย่างไม่เบามือ"ไคล์ทำอะไรสงสารโบอิ้งบ้างนะ..เบาๆ-_-""ก็คิดถึงอ่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - หนักใจ

    ฉันนั่งลงอีกครั้ง..อ่านไลน์ตัวเองที่ล็อคอินในคอมสามสี่รอบ เจ๊ปลายฟ้าคบกับพี่หมอนาวามาตั้งนาน...ทำไมเจ๊แกเพิ่งท้อง? ดูฉันสิเดือนเดียว..ท้องเลย หรือเจ๊ปลายฟ้าเพิ่งปล่อยหรือๆ..พี่หมอนาวาไม่มีน้ำยา?ช่างเถอะ...พ่อฉันได้เลี้ยงหลานสมใจจริงๆ แต่คงได้เลี้ยงแค่ลูกอิไม้ เพราะลูกเจ๊ปลายฟ้าอาบีมกับบ้านพี่หมอนาวาช่วยเลี้ยงอยู่แล้ว และโบอิ้งฉันคงไปฝากไว้กับปู่กับย่าเขา เพราะบ้านนั้นยังไงๆโบอิ้งก็เป็นหลานคนแรกและหลานคนเดียว เขามีเวลาเลี้ยงและเห่อหนักแน่ฉันนั่งหมุนเก้าอี้ไปมาและเปิดไฟล์ทเรด้าดู ก็เห็นเครื่องไปลอนดอน take off แล้ว รอบนี้ไคล์ไปลอนดอนสามวันเลย ไปกันหมดแม้กระทั่งก้านแก้ว และเจแปนก๊อก ก๊อก ก๊อก...ฉันละสายตาจากจอคอมมองไปที่ประตูห้องทำงาน แต่ไม่ทันได้ขานอนุญาต ก็เห็นทิชากอดแมคบุ๊คเปิดประตูเข้ามา..ยิ้มหวานๆให้ฉัน"แฮร่...ใบไม้ ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนแก^-^""-_-" หน้าฉัน"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ก็แฟนแกบอกมา..ว่าทุกคนบินหมดไม่มีใครอยู่กับแกเลย ไคล์เขาเป็นห่วงเจ้าโบอิ้งน่ะ เขาเลยฝากฉันดูแลแกกับหลาน^^" ดูแลฉันกับโบอิ้ง?! คุณพระ..ไม่ใช่ฉันเหรอวะที่ต้องดูแลมัน?"แกนี่ว่างเหมือนคนไม่มีแฟนเลยนะ -_-""ก็น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - วันสิ้นโลก

    เมื่อฉันส่งผู้โดยสารลงจากเครื่องหมด ก็รีบหาเสื้อคลุมกันหนาวมาใส่ ลอนดอนหนาวมาก..ฉันไม่อยากป่วยออดๆแอดๆทั้งที่ตัวเองมีไอ้ตัวเล็กอยู่ในท้องจนตอนนี้ความหนาว..ทำให้ฉันต้องรีบเดินออกจากงวงช้าง โดยที่มีกัปตันต้นไม้เขาอาสาลากกระเป๋าให้ รองเท้าส้นสูงก็ไม่ได้ใส่..มีโอกาสฉันก็เปลี่ยนรองเท้าหาอะไรสบายๆใส่ทันทีเหนื่อยชะมัดบินไกลๆแบบนี้ เหนื่อยจนฉันคิดว่ากลับไปฉันจะพักงานแล้ว เพราะฉันเริ่มเมื่อยจริงๆ เวลาก้มยกถาดอาหาร เวลาเดินบนรองเท้าส้นสูงฉันกลัวตัวเองจะเกร็ง..จนไปกระทบลูกเข้า"เจ๊ปลายฟ้าไปไหน? ไปกับแฟนแล้วใช่ไหม?-_-" เมื่อถึงตัวอาคาร..กัปตันก็หยุดเดิน และชะเง้อมองหาพี่สาว"ค่ะ..บอกกับเจแปนบนเครื่อง ว่ามีเพื่อนมารับ ^^" เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าช่องตม. ก่อนเราจะผ่านศุลกากรผ่านทุกๆอย่าง ออกมาขึ้นรถบัสไปโรงแรมสองสามวันที่ฉันอยู่ลอนดอน มีอะไรให้ฉันทำเยอะมาก นอกจากเที่ยว..ฉันได้ช่วยพี่หมอนาวาเขาจัดเซอร์ไพรส์ขอพี่ปลายฟ้าแต่งงาน ไหนจะช่วยเลือกแหวน เลือกชุด เลือกดอกไม้ คือ..ทำทุกหน้าที่ทำทุกอย่าง ไปจนถึงช่างภาพถ่ายพรีเวดดิ้ง!คุ้มค่าจริงๆนะไฟลท์สุดท้ายก่อนพักงาน และโชคดีที่มีกัปตันไคล์มาด้วย ถ้าฉั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน & ใบไม้ - ไม้แขวนเสื้อ Vs ก้านมะยม

    "ฉันไม่กลัว ฉันมีเหตุผลที่โกหก..เพราะฉันไม่อยากให้เธอคิดมาก จริงๆนะ"กัปตันทำตาละห้อย แต่ฉันเดือดปุดๆ!!..เดือดแบบไม่เคยเดือดขนาดนี้มาก่อน..ฉันรู้ว่ากวางแค่ปั่น ฉันไม่หลงกลหรอก แต่ที่ฉันโมโห..คือฉันเคยถามเรื่องดอกไม้ไปแล้ว!!! แต่เขาเลือกโกหกฉัน!!"แล้วเป็นไง ที่ไม่อยากให้คิดมาก..ตอนนี้มันมากกว่าคิดมากอีก! ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว! โกหกกันได้ไง! ไอ้บ้าต้นไม้>[]"ใจเย็นๆไม่โมโห..มันไม่ดี เธอไม่ชอบที่ฉันโมโห เธอก็อย่าโมโหสิ T-T""พูดมาได้!!..ไม่ให้โมโห ?! ลองโดนแบบนี้ดูไหม? เชื่อเถอะ!..ว่ากัปตันด่าเจแปนไฟลุก เจแปนทำอะไรก็ผิดหมดใช่ไหมคะ? ทีตัวเองน่ะถูกๆ..ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ้ย"เขารีบจับมือฉันไปหอม ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นมองฉันตาละห้อย แต่ฉันไม่ใจอ่อนเลย..อารมณ์มันแบบโมโหมาก ไม่ตบหน้าเขาก็บุญเท่าไหร่แล้ว!"ใจเย็นๆสิ.."เพียะ!~ ซอรี่..ตบไปแล้ว ฉันมองมือที่ชาๆของตัวเองตกใจ ก่อนจะเหลือบมองแก้มขวาของกัปตันต้นไม้..ที่แดงเป็นรอยฝ่ามือ ฉันนึกไม่ถึง..ว่าฉันจะตบผู้ชายที่ตัวเองรักได้ลงและฉันคิด..ว่าเขาคงระเบิดใส่ฉันแน่นอนแต่ไม่!!..ทุกอย่างผิดคาด อยู่ๆกัปตันต้นไม้เขาก็จับมือที่ชาๆของฉัน..เอาไปกุม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10

บทล่าสุด

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ

    ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ

    เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..

    เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น

    "ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ

    สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง

    "ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว

    "ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่

    "ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย

    โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status