เข้าสู่ระบบแชร์
เจแปน - บทลงโทษ & ยกที่ 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-10 18:05:46
บทที่เกี่ยวข้อง
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - บทลงโทษ & ยกที่ 2
"ไม่เอา..มันบ่อยไป! ปล่อยเจแปนนะคะ" ฉันหยัดตัวขึ้นจะหันไปผลักเขา แต่มือที่กำลังจับบั้นท้ายก็รีบกดหลังฉันลงอีก"นิ่งๆ..จะได้ไม่พลาดแทงลึก""กัปตัน...""ชู่ว..เดี๋ยวลูกตื่น" ฉันหลับตาลง..อยากจะร้องไห้ฮือๆให้เขาตกใจก็บีบน้ำตาไม่ทัน เพราะคนข้างหลัง..เริ่มถูแก่นกายตามแยกสวาทช้าๆ ขึ้นลง..ขึ้นลง และดันฟรึบเข้ามา"อ๊ะ..." ฉันรีบใช้มือค้ำขอบโต๊ะ เงยหน้ามองตัวเองผ่านกระจกที่สะท้อนไปถึงข้างหลัง ก่อนจะเห็นคุณกัปตัน..เขาก้มมองแก่นกายที่สอดใส่ฉัน และค่อยๆร่อนเอวหนาเว้นระยะห่าง...เขาร่อนช้าๆช้าๆเข้ากลางกลีบกุหลาบที่โอบรัด มือสองข้างก็รั้งสะโพกฉันไปด้วย"อ่าส์...""อย่าทำแรงนะคะ..อื้อ กะ กัปตัน..อย่าแรงนะคะ" เขาพยักหน้าเบาๆตอบ จะกี่ครั้งที่เอวหนาร่อนใส่..เสียงครางทุ้มก็ดังสลับขึ้นมา พอๆกับฉันที่ทั้งกัดปากกัดฟันก้มหน้า..มือที่ค้ำก็ปัดป่ายเอื้อมไปจับมือเขาทุกครั้งเมื่อฉันตัวสั่นเพราะเอวหนา จนตอนนี้แก่นกายที่ฝังในโพรงสาวทำฉันบีบรัด..และเกร็ง ราวกับตัวเองจะเสร็จเร็วๆนี้"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะๆ อ๊า...กัปตันขา" ฉันผงกหัวขึ้นลง..เพราะทั้งเสียวทั้งสั่น ถึงจะถูกเร่งจังหวะเร็วขึ้น..เร็วขึ้นก็ตามแต่ระยะห่างเนินชายก็ยังถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - คนป่วย และ คนมีความลับ
"ฮัดชิ้ว!~~" ฉันเบี่ยงตัวหลบไคล์ทันที ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียง เพราะงานแต่งเอาท์เดอร์ของเจ๊ปลายฟ้าแท้ๆ ทำคนข้างๆฉันป่วยแล้วสภาพก็อย่างที่เห็น..ไคล์ไม่มีแรงทำโทษฉัน เมื่อคืนถึงห้องเราดึงดังกันไม่นาน..อยู่ๆไคล์เขาก็เผลอหลับไปจนเช้า โถๆ..พ่อไก่อ่อนฉันหันมองคนนอนซมบนเตียงแวบนึงแล้วนึกสงสาร ก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวหาแมทใส่..และไปทำกับข้าวให้เขากินฉันทำข้าวต้มหมูสับ คั้นน้ำส้มสดๆให้..ได้รับวิตามินซีเขาจะได้หายเร็วๆไม่เอาไข้มาติดฉัน นี่ถือเป็นการไถ่โทษที่ฉันไปป่าวประกาศว่าโสดก็แล้วกัน หวังว่าเขาคงให้อภัยฉันนะ..."ไคล์ ข้าวต้มเสร็จแล้ว" ฉันชะเง้อและตะโกนบอกเขา แต่คนในห้องนอนก็เงียบไม่ตอบกลับมา"ไคล์...!"".......""ไคล์...!" ฉันรีบวางทัพพี แล้วเดินตรงไปหาเขาที่เตียง แต่พอเอามืออังหน้าผากเขา..ก็แทบชักมือกลับไม่ทันไคล์ตัวร้อนจี๋เลย!"ป้าออกไปห่างๆ เดี๋ยวโบอิ้งติด.." เขาพูดเสียงแหบแล้วไอแค่กๆ จนฉันเห็นท่าไม่ดี..รีบโทรเรียกรถพยาบาล...ระหว่างโทรเขาก็เอาแต่ยกมือห้ามฉัน บอกไหวๆ..ไม่เป็นอะไร มันจะไม่เป็นไรได้ไง! เขาตัวร้อนมาก! พอวางสายจากรถพยาบาล..ฉันก็โทรบอกคานะ บอกพ่อแม่เขาบอกทุกคน รวมถึงบอกเล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - ฝากครรภ์ครั้งที่ 2
"กัปตันคะ! ตื่นเถอะค่ะกัปตันไคล์เข้าโรงพยาบาล!" ร่างใหญ่พลิกไปพลิกมาบนเตียง ก่อนสักพักจะบิดขี้เกียจแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน"ใครตายๆนะ-_-?""กัปตันไคล์ค่ะ เข้าโรงพยาบาล!!>[]เหรอ?...มันเป็นไร-_-" เขาถามแล้วลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะค่อยๆก้าวลงจากเตียงแล้วทุบๆหลังและบั้นท้าย"กัปตันไคล์ไม่สบาย แต่กัปตันเป็นอะไรคะ..ทุบหลังทำไม?" ฉันถามพลางชะเง้อมองเขา"ปวดเอวว่ะ...ฉันเอาเธอหนักไปเมื่อคืน" บ้าจริง! คำว่าเอาๆนี่พูดตรงไม่อ้อมเลยนะ คนพูดไม่อายแต่คนฟังอายชะมัด-//-"ปะ..ไปอาบน้ำเลยค่ะ ไปเยี่ยมกัปตันไคล์กัน" เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปเอามือทุบหลังไป ฉันจึงหันไปเตรียมสมุดฝากครรภ์สีชมพูใส่กระเป๋าไว้ และนั่งรอเขาเมื่อออกจากคอนโดกินข้าวกินปลาเสร็จ ฉันก็แวะซื้อกระเช้านมตราหมีไปเยี่ยมกัปตันไคล์ ที่เลือกนมนี้เพราะพี่ใบไม้จะได้กินด้วย และพอมาถึงโรงพยาบาล..ก็เห็นกัปตันไคล์เขานอนหลับอยู่บนเตียง ส่วนพี่ใบไม้ก็ใส่แมทปิดปากนั่งนิ่งๆ..กอดอกมองแฟนตัวเอง"ไอ้ไคล์นี่มันเด็กประถมจริงๆ-_-" กัปตันต้นไม้พูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าซีดๆของเพื่อนสนิทตัวเอง จนพี่ใบไม้กลอกตามองบน..แล้วหยัดตัวลุกขึ้นไปเปิดม่านอีกฝั่ง ให้แสงสว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - เกิดอะไรขึ้นกับกวาง...
"ใครคะกัปตัน?" ฉัน พี่นาเดียร์พี่แพทถามขึ้นพร้อมกัน จนกัปตันวางโทรศัพท์ที่เล่นอยู่ลงบนโต๊ะ"บอกชื่อก็คงไม่รู้จัก แต่CEOเราไม่ธรรมดาชอบกินเด็ก ที่เห็นเต็มตาวันนั้น..ก็มีแฟนเป็นนักศึกษาแพทย์นะ ตอนนี้คงเพิ่งจบเพราะรุ่นเดียวกับคานะน้องสาวไอ้ไคล์ ไม่รู้หมอเขาเรียนกี่ปี เภสัชเรียนกี่ปี ไม่แน่ใจว่ะ-_-""ไม่รู้จักน้องสาวกัปตันไคล์ค่ะ แต่ช่างเถอะ..สวยไหมคะกัปตัน^^?" พี่นาเดียร์ถามตื่นเต้น จนกัปตันต้นไม้มองหน้าฉันแวบนึงแล้วเงียบกริบ สงสัยจะเกรงใจฉัน"สวยไม่สวย..ก็พูดมาเถอะค่ะ ไม่หึงหรอก""อืม สวย..ขาวมาก ชื่อน้ำแข็งอะไรสักอย่าง..-_-" ฉันกับพี่นาเดียร์มองหน้ากัน เพราะไม่คุ้นกับชื่อนี้เลย..แต่ช่างเถอะรู้ว่าคุณเต้มีแฟนและกำลังจะมีลูกก็พอกินข้าวกับพี่ๆเสร็จกัปตันก็ไปส่งฉันที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งเขาอยากย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยแต่คุณแม่ห้าม เด็ดขาด แล้วไอ้ความดื้อและความหัวรั้นเขามันไม่มีที่สิ้นสุด พอกัปตันส่งฉันปุ๊บ เขาก็วนรถกลับไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองมา"แม่..ทำไมต้องแยกผมกับเจแปนด้วยไม่เข้าใจ-_-"คุณแม่ยืนกอดอกขมวดคิ้วใส่เขา ที่ยืนกระทืบเท้าตึงตังเหมือนเด็ก"เดือนหน้าจะแต่งแล้ว เราก็บินไปนู้นไปน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - จุดจบของเธอ
"อย่านะคะ..ขอร้อง ให้กราบก็ยอม! พวกนั้นมันจะฆ่ากวาง ฮือๆกวางยังไม่อยากตาย กวางยังมีลูก.."ฉันหันขวับไปจ้องกวางทันที จนคนถูกจ้องเม้มปากสนิทเงียบกริบ ผู้หญิงหน้าไม่อาย..พอใกล้ตายพึ่งคิดได้ว่ามีลูก"ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าในหัวสมองเธอมีอะไรบ้าง ลูกเธอเธอทิ้งเขาเอง เธอมันแม่ใจร้าย เพิ่งมานึกถึงเขาตอนใกล้ตาย ตอนมีโอกาสทำไมไม่ดูแล!! น่าจะปล่อยให้ผู้หญิงพวกนั้นตบให้ตาย ไม่สิฉันเนี่ย..จะตบเธอ!!""ว้าย!!! ฉันเจ็บนะ โอ้ย" ฉันเอื้อมมือไปกระชากหัวกวางดึงมาช่องว่างระหว่างเบาะ ก่อนที่จะใช้มืออีกข้างทั้งตบและทุบหัวเธอรัวๆไม่ยั้ง จนรถสั่นตามจังหวะฝ่ามือที่ฟาดลงครั้งแล้วครั้งเล่า"เจแปนพอ พอ~ พอๆใจเย็นๆ" กัปตันพยายามแกะมือฉันแล้วดันหัวกวางออกไป แต่มือฉันไวรีบเอื้อมไปกระชากผมกวางมาอีก จนเธอเจ็บคูณสอง.."อ๊ายยยยยย!!! อย่าา ข้อร้อง! เจแปนอย่าทำฉัน!!!""ในหัวมีอะไรบ้าง! นอกจากเรื่องคาวๆและเรื่องต่ำตม ห๊ะ!!" ฉันพูดจบก็จับหัวกวางดันไปข้างหลังสุดแรง!...จนหลังเธอกกระแทกเบาะดังฟรึบ! เสียงกรีดร้องเมื่อครู่เงียบลง กลายเป็นเสียงหายใจหอบของเราสองคน..และฉันก็เอี้ยวไปมองกวางทั้งมองทั้งจิกตาจ้องเธอก่อนจะค่อยๆชี้หน้าขาวๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน เจแปน - จุดจบของเธอ 2
กัปตันเขาถอนหายใจมองไปที่ทางขึ้น..ก่อนที่จะมองฉันทันทีเมื่อเห็นไฟสีขาวๆเดย์ไลท์ของรถมินิคูเปอร์ค่อยๆขับขึ้นมา"เจแปนเดินไปฝั่งนั้น ไปขึ้นรถกับแฟนCEO และบอกให้เธอจอดนิ่งๆล็อกรถด้วย""กัปตันละคะ ?O_O""ฉันไปห้ามพวกนั้นเอง.." พูดจบเขาก็เดินไปที่รถ แล้วเปิดเกะทำอะไรไม่รู้กุกๆกักๆ จนสักพักเขาดับเครื่องยนต์ปิดประตูรถเดินกลับมาหาฉัน และเมื่อสายตาฉันสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ฉันก็รีบถอยหลังเดินไปทางอื่นทันทีเพราะในมือเขามีปืน!=[]="กะ กัปตันปืนใคร?...ไม่ยิงใครนะคะ ไม่ยิงนะ..เรากำลังมีลูก เจแปนไม่อยากมีแฟนติดคุกTT""ปืนพ่อ..ฉันไม่ยิงหรอก แค่ขู่" ฉันมองหน้าแฟนอย่างชั่งใจ ก่อนจะเห็นคุณเต้ในสำนักงานผ่านกระจกใส..เขากำลังวิ่งมาและถอดสูทโยนทิ้งฉันจึงตัดสินใจหันไปฝั่งทางขึ้น..ที่ตอนนี้มีรถมินิขับชะลอหาที่จอดรถอยู่ เมื่อแน่ใจว่าใช่เธอ..ฉันก็รีบเดินเร็วๆไปขวางรถแฟนคุณเต้ไว้..ก่อนจะตบฝากระโปรงรถปึกๆ ให้เธอจอดอย่างร้อนใจเอาเถอะ..ฝั่งกัปตันมีคุณเต้ช่วยห้ามศึกแล้ว ส่วนฉันขอหยุดคนท้องไม่ให้เข้าใกล้คนพวกนั้นละกัน เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเข้าและแล้วแฟนคุณเต้ก็เบรครถจนจอดสนิท ก่อนจะค่อยๆเลื่อนกระจกลงและขมวดคิ้วมอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - เจอกันอีกแล้วนะ...
"กินข้าวหน่อยนะ..จะได้กินยา-_-" ไคล์มองหน้าฉันแล้วเบือนหน้าหนี ตอนนี้เหมือนมีลูกจริงๆข้าวก็กินยาก ยาก็กินยาก ฉันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องนั่งประเคนทุกอย่างให้เขา ซึ่งเขาก็ไม่มีทีท่าจะแตะมัน..ตอนก้านแก้วเข้ามาเยี่ยมไคล์เขาก็คุยกับมันปกตินะ แต่กับฉันตึงใส่มากๆ ไม่รู้เป็นบ้าอะไร"ทำไมไม่กลับไปนอนคอนโด เฝ้าผมทำไม""ก็ห่วงไง..กินข้าวบ้างสิ จะได้กินยา""ป้าไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมกินเอง" ฉันกลอกตาให้กับคนเอาใจยากแล้ววางช้อนลง ก่อนจะเดินไปนั่งกอดอกเอาขาไขว้ห้างมองเขา"เป็นอะไรไคล์..โกรธอะไร?""ถามคนโกรธ ด้วยน้ำเสียงแบบนี้เหรอ?" ไคล์ถามกลับแต่ตามองถ้วยข้าวต้มตรงหน้าไม่มองฉัน ให้ตายง้องแง้ง ทำตัวเป็นเด็กอมมือไปได้"โกรธเรื่องงานแต่งเจ๊ปลายฟ้าใช่ไหม..?-_-""อืม.." ฉันถอนหายใจทันที เออ..ก็ผิดเองที่เล่นแรงไป แต่ก็ไม่ได้มีผู้ชายคนไหนเล่นด้วยสักหน่อย ถ้าอยากรักษาผัวไว้..คือกูต้องขอโทษใช่ไหม?"ไคล์..ขอโทษ รักไคล์นะ..ป่วยอยู่ไม่งอนกันดิ อยากดูแลอ่ะ-///-"ไคล์เหลือบมองฉันแล้วค่อยๆเผยยิ้มออกมา สีหน้ามู่ทู่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานๆ...จนฉันดึงสติและอารมณ์กลับมาไม่ทัน"น่ารักจัง หายป่วยเมื่อไหร่ผมจะฟัดจะหอมให้แก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ใบไม้ - ความสุขของฉัน
"ฮือๆ ฉันไม่เถียงไม่โทษอะไรอีกแล้ว ฉันเลือกทางผิดจริงๆ ตอนนี้ฉันเหมือนคนไม่มีค่าอะไรเลย...""มีสิ..ค่าเลี้ยงดูติงติง-_-" เราสามคนหันไปมองทันที เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายตอบกลับมา ก่อนที่จะเห็นรษา ติงติงและผู้ชายคนนึงเซอร์ๆกำลังจับมือติงติงอยู่ ...ซึ่งฉันเคยดูคลิปที่เจแปนส่งให้..คนนี้น่าจะเป็นแฟนเก่ากวาง"ต้าร์..." กวางเบิกตากว้างเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นเบาๆ ก่อนพวกเขาจะเดินมา..แล้วปล่อยมือเด็กน้อยผูกแกะ..จนเธอวิ่งตรงเข้าสวมกอดแม่"คิดถึงมามี้ มามี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมมีแผลล่ะคะ?" กวางร้องไห้โฮกอดลูก กอดแน่นจนลืมความเจ็บปวดตามเนื้อตามตัวของตัวเอง"มามี้ก็คิดถึง..""มามี้ไปทำงานมาเหนื่อยไหมคะ?" กวางถอนกอดออกมา..แล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา ริมฝีปากบางที่มีรอยแผลก็สั่นระริกสะอื้นไห้..อย่างกลั้นไม่อยู่..เด็กน้อยคนนั้นคิดว่าแม่ไปทำงานตลอดเลยเหรอ? เธอคงเคยชินที่แม่บินบ่อยสินะ เธอเลยไม่รู้..ว่ากำลังถูกทิ้ง"ติงติงเป็นเด็กดีไหมคะ อยู่กับป้าษาเหรอลูก ฮือๆ""ค่ะ มามี้ร้องไห้ทำไมคะ?..โดนคุณหมอฉีดยามาใช่ไหม" ฉันกับเจแปนมองหน้ากัน..แต่ละคำถามทำฉันรู้สึกจุกๆในอกสงสารเด็กผู้หญิงคนนี้จับใจ เธอสดใสไร้เดียวสา น่าเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
บทล่าสุด
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ
ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ
เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..
เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น
"ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ
สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง
"ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว
"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่
"ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช
Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย
โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ
