แชร์

ต้นไม้ - เข้าใจกูด้วย

ผู้เขียน: โนเนจัง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-04-10 15:46:42

ผมกำมือถือแน่นมาก ไอ้ไคล์ก็เหมือนกัน... ตอนนี้เรายืนอยู่ทางเดินโรงแรมห้าดาวประเทศสิงคโปร์ ที่ไฟแม่งสลัวๆเหมาะกับการฆ่าคนชะมัด

ก็อยากฆ่าจริงๆนั่นแหละ เพราะผมกับไอ้ไคล์โดนปั่นหัวเละ ผมบินกลับตีหนึ่ง..ตื่นเช้าปุ๊บตีตั๋วมาสิงคโปร์อีกรอบ เรื่องวุ่นวายทั้งหมดเป็นเพราะพี่สาวผมคนเดียว!

เจ๊ใบแม่ง..เจ้าคิดเจ้าแค้นและเจ้าแผนการ!! ชวนเจแปนก่อเรื่องทุกอย่างจนวุ่นวายไปหมด ส่วนยัยนั่นก็หัวอ่อนจริงๆ ไม่รู้รึไงว่าคนซวยสุดจะเป็นตัวเอง

"มึงจะเอาไงไอ้ไคล์ กลับเลยไหม" ผมถามไอ้ไคล์ที่ยืนถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน ก่อนมันจะไม่ตอบ..เดินนำผมไปอีกห้องแล้วคีย์การ์ดเปิดเข้าไป

"กลับเลยพ่องมึงสิ จะตีหนึ่งแล้ว-_-" มันพูดพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตโยนไปอีกฝั่ง ก่อนจะทิ้งตัวนอนบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

"เฮ้อ! กูจะทำยังไงดีวะ? ง้อยังไง? พี่มึงพอเป็นเมียแล้วแข็งแกร่งชะมัด" ไอ้ไคล์บ่นพึมพัม มันพลาดแล้วที่คบกับพี่สาวผม

"บีบคอทิ้งเลย รำคาญ" ผมพูดเล่นๆแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาบ้าง ที่จริง..มันไม่มีใครมีปัญหาเลยเว้ยนอกจากแฟนพวกเรา ผมนั่งดูกล้องอยู่ในห้องนักบินผมเห็นทุกอย่างตั้งแต่เริ่มจนฉากสุดท้าย เรื่องกวางนิสัยเป็นไงผมก็รู้ ไอ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทที่เกี่ยวข้อง

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - ที่ปรึกษา

    นอนงอนแฟนพลิกไปพลิกมาสักพัก..ก็เช้าแบบงงๆ งอนแฟนไม่เท่าไหร่ หนักสุดคือคิดมากเรื่องลูก ฉันเป็นห่วงเขามาก ไม่รู้ที่ฉันซดไวน์เข้าไปที่สิงคโปร์..ลูกจะเป็นอะไรรึป่าวฉันจึงนอนนิ่งๆบนเตียง..ลูบท้องเบาๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ฉันกำลังจะมีลูก...กำลังจะมีคนอีกคนในท้อง ลองหลับตานึกถึง..ตอนนี้เขาคงเป็นก้อนเลือดเล็กๆ ที่ฉันต้องดูแลทะนุถนอมให้เขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆWelcome นะ...เจ้าตัวเล็กก้อก ก้อก ก้อก~ มือที่ลูบท้องหยุดชะงักทันที เมื่ออยู่ๆมีคนเคาะประตูห้อง"ใบไม้ ตื่นรึยัง?ลงมากินข้าวนะ วันนี้พี่หมอนาวามาด้วยแหละ" ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง..มองไปที่ประตูห้องหัวกระเซอะกระเซิง ไม่เข้าใจ..ย่าจะบอกฉันทำไมว่าพี่หมอนาวามา พี่เขาไม่ใช่ผัวฉันซะหน่อย-_-"ค่ะ เดี๋ยวลงไป""รีบๆนะ กินเลี้ยงเล็กๆส่งพี่นาวา เดี๋ยวพี่นาวาก็ไปอังกฤษแล้ว"-_- ฉันถอนหายใจเสียงดัง...แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะลงไปเห็นพี่หมอนาวา..เจ๊ปลายฟ้า อาบีม คือครบนั่นแหละฉันขี้เกียจนับ เว้นแต่พ่อแม่ฉันที่ไม่มาพอฉันเดินไปถึงเลื่อนเก้าอี้นั่ง จานก็ถูกวางตรงหน้าฉันทันที ก่อนที่ฉันจะหยิบแก้วน้ำจิบพลางๆ ระหว่างรออาหารขึ้น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - แต้มความดี

    นามสกุลสันติสุข..มันดังก้องอยู่ในหูฉัน ถึงฉันจะโง่และซื่อบื้อ แต่เรื่องนี้ฉันว่ามันแปลกๆ"เอ่อ..เจแปนขอถามได้ไหมคะ? เขาโดนไล่ออกเพราะสาเหตุอะไร?" พี่เลขาที่ยืนอยู่..เธอมองพี่ใบไม้แวบนึงเพื่อขออนุญาต จนพี่สาวคนสวยของฉันผายมือมา"เชิญ -_-""เหตุมาจากที่ประชุม ที่รษาไม่พร้อมอภิปรายผลสรุปค่ะคุณใบไม้จึงเอ็ดเธอไป และคุณใบไม้ก็ไปได้ยินรษาคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำอีก....."พี่เลขากอดแฟ้มไว้แนบอกแล้วก้มหน้าลง เมื่อพี่ใบไม้ยืนขึ้น..และเดินอ้อมโต๊ะออกมา"มันด่าฉันเป็นเด็กเมื่อวานซืน ด่าบริษัท บอกว่าตัวเองน่ะเป็นขี้ข้า พอฉันได้ยินฉันก็เลยจัดมันไปซะ ก็เรียกมันอีข้าเหมือนที่มันว่าตัวเองนั้นแหละ ทำงานก็ห่วยปากก็เสีย ถ้าเป็นเธอ..เธอจะเก็บไว้ไหม?-_-"ฉันส่ายหน้าเบาๆ เจอแบบนั้นเจ้านายที่ไหนก็ไล่ออก แต่คุณรษาอะไรนั่นเธอจะโกรธไหม? ดูจากลักษณะและคำพูดที่พี่ใบไม้เล่า เธอดูเป็นคนเอาเรื่องนะหลังจากที่พี่เลขาออกไปหาข้อมูล พี่ก้านแก้วที่งีบอยู่ที่โซฟาก็งัวเงียตื่น พี่เขามองฉันกับพี่ใบไม้สลับกันก่อนจะรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น แค่มองตาก็รู้ใจ..พี่ใบไม้เล่าไม่กี่คำ..พูดไม่กี่ประโยคจริงๆ พี่ก้านแก้วก็เข้าใจแล้ว แถมโมโหเป็

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - พลาด

    ฉันขับรถมาส่งก้านแก้วที่คอนโด แต่พอจอดรถให้ก้านแก้วลงไป ไคล์ไม่รู้มาจากไหน!!..เขารีบเปิดประตูรถขึ้นมานั่งทันที ก่อนที่จะยื่นอมยิ้มอันใหญ่สายรุ้งผูกโบว์ริบบิ้นสีแดงมาให้ฉัน"อะไร ฉันไม่ใช่เด็ก-_-" ฉันมองอมยิ้มนั้นงงๆ ใหญ่ขนาดนี้กูเป็นเบาหวานตายพอดี"แต่ป้ามีผัวเด็ก อมมั้ย...เผื่อจะได้ยิ้ม^^" ฉันรีบดึงอมยิ้มในมือไคล์ทันที ก่อนที่จะฟาดมันเบาๆที่ต้นแขนเขาตุ๊บ"ทะลึ่ง""โอ้ย ผมเจ็บนะ..แต่ไม่เป็นไร ยังไงป้าก็แฟนผม ผมให้ภัย^^" ฉันกลอกตามองบน อีคนคารมดีเอ้ย ไม่น่าสาวๆถึงอยากได้นักได้หนา รวมถึงกู"แฟนเหรอ? ให้อภัยเหรอ? กล้าพูดนะ แกไปปกป้องมันทำไม? รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ชอบมัน-_-!" ตะคอกใส่ไคล์จบ ฉันก็จับพวงมาลัยรถแน่น ให้ตาย..หัวใจเต้นเร็วชะมัด ใจเย็นๆใบไม้ลูกอยู่ในท้อง อย่าโมโหๆในขณะที่ฉันกำลังข่มอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่ๆไคล์เขาก็แกะมือฉันออกจากพวงมาลัย แล้วเอามันไปกุมไว้ที่หน้าอกตัวเอง จนฉันที่อารมณ์พลุ่งพล่านหงุดหงิด ค่อยๆหันไปมองตามมือเขาและต้องเงยหน้าขึ้นทันที..เมื่อเจ้าของมืออุ่น เขาเริ่มร้องเพลง"ต้องทำยังไง...เธอจึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำยังไง....เธอจึงจะยกโทษให้ฉัน อย่าทรมานโดยการไม่ม

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ไอ้บ้า...

    "เอางี้ฉันใจดีลดให้..ขอสองก็พอ-_-"ตั้งเองลดเอง เฮ้อ.. ฉันถอนหายใจฟืดนึงจนกัปตันหันมามอง ก่อนจะยอมเปิดกระเป๋าตังค์..หยิบบัตรสะสมแต้มแผ่นนั้นออกมาเห็นรอยขีดฆ่าแล้วมันน่านัก!! ฉีกทิ้งเลยดีไหม!!?"ถ้ากัปตันหลอกเจแปน เจแปนจะฉีกกระดาษแผ่นนี้ทิ้ง-_-" ฉันชูมันขึ้นและหันไปย้ำเสียงหนัก แต่คนถูกขู่ไม่สะทบสะท้าน เขายิ้มที่มุมปากแล้วดึงมือฉันไปดมแทน"ฉีกสิ ฉันมีหลายแผ่น" พูดจบก็ดมมือฉันต่อ"อะไรวะ กลิ่นแปลกๆแต่อยากดม เธอทาอะไรมา?" ฉันส่ายหน้าเบาๆ ทาอะไรล่ะ..เข้าห้องน้ำมายังไม่ได้ล้างมือเลย"กลิ่นห้องน้ำมั้งคะ""เฮ้ย! ไม่ได้ดิ.." เหมือนจะตกใจ แต่ก็ไม่ปล่อยมือฉัน ให้ตายเถอะ! เขาดมมือฉันจนถึงร้านอาหาร ลงจากรถก็ดม เดินไปไหนก็ดมพอถึงโต๊ะสั่งอาหารเสร็จก็ยังดมต่อ แต่ฉันไม่ทันโวยวายหรอกได้แต่มองเขางงๆ แต่คนผิดปกติที่ดมไม่หยุด อยู่ๆเขาก็โวยขึ้นมา!"ให้ตายสิวะ ฉันเป็นอะไร!?-_-" กัปตันบ่นพึมพัม มือหนึ่งข้างจับมือฉัน ส่วนอีกมือยีผมตัวเอง"เป็นโรคจิตมั้งคะ^^" ฉันจึงหันไปตอบเขายิ้มๆ จนเขาขมวดคิ้วและทำหน้าสงสัย"โรคจิตอะไร? มือนะไม่ใช่กางเกงใน ว่าแต่..เธอรำคาญไหมที่ฉันดมแบบนี้ ?-_-""รำคาญค่ะ""ตอบไม่คิด ถ้าร

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   เจแปน - ช็อค

    ทุกอย่างหยุดชะงัก มือที่ง้างขึ้น..ก็ง้างอยู่แบบนั้น มีแค่สายตากัปตันที่ค่อยๆมองต่ำลงที่ท้อง"มองอะไร?! ถ้าตีลูกเจแปน ได้เห็นดีกันแน่!!!>[]ถ้ากัปตันใช้แต่อารมณ์ ลูกไม่รักนะคะ!""......" พอได้ยินคำนั้น กัปตันก็มองหน้าฉันทันที เขาเหมือนคนไม่มีสติ..ไม่มีอะไรเลย สีหน้าแววตาดูร่องลอยและว่างเปล่า ก่อนที่เขาจะค่อยๆทิ้งตัวลงข้างๆฉัน..และนอนเอามือก่ายหน้าผากบ่นพึมพัม"ยะ..ยังไงดีวะ ฉันตกใจจนวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว กลับมาไอ้ไม้..มึงกำลังจะมีลูก!" พูดไปเอามือสองข้างลูบหน้าลูบตาไป และตาที่เปิดมองเพดาน..มันเบิกกว้างกระพริบถี่ๆ..จนฉันได้เห็นน้ำใสๆไหลออกมา"อะไรวะ..สติกู กลับมา กลับมา!" พอฉันเห็นแบบนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นถาม เพราะคนข้างๆเขาช็อคและสติขาดผึ่งไปแล้ว"ไหวไหมคะ...อย่าเพิ่งบ้านะคะกัปตัน" มือที่กำลังยีผมหยุดชะงัก ก่อนที่กัปตันจะเพ่งมองฉัน..แล้วดีดตัวลุกขึ้นมาเขาดึงฉันเข้าไปกอดแน่น..และลูบหลังช้าๆ"ฉันจะบ้าแล้วเจแปน หรือฉันต้องท่องนะโมสามจบวะ ตอนพ่อฉันรู้ว่าแม่ท้อง พ่อฉันทำยังต่อวะ เจแปน...ฉันดีใจมาก ""เรื่องทำยังไงต่อ กัปตันต้องไปถามพ่อกัปตันนะคะ"ฉันตอบกวนๆและสวมกอดเขากลับ กอดร่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ใบไม้ - เผชิญหน้ากัน

    "เจแปนท้องด้วยเหรอO_o?!" พอฉันวางสายอิไม้ ไคล์ที่เมื่อกี้เอาหูแนบฟัง..ก็รีบทวนถาม"อืม ฉันต้องบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่""แล้วลูกเราล่ะ? บอกเลยไหม?^^" ที่ดี๊ด๊าพูดแบบนี้ ฉันรู้ว่าเขาจะตีเนียนขอรับผิดชอบฉัน"ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอก รอดูความประพฤติใครบางคนก่อน-_-"ไคล์ทำหน้ามุ่ยงอนๆแต่ก็ยังสวมกอดฉัน ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าใต้สาปเสื้อ..แล้วลูบเบาๆตรงเนินอก โชคดีที่ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บนรถ เราอยู่บนห้องกันสองและไคล์กำลังจะถอดเสื้อฉัน"ป้า...ผมอยากกินนม""อะไรนะ!?-_-""ขอกินนมหน่อย" อะไรของไคล์วะ!! ฉันจับมือที่กำลังป้วนเปี้ยนตามบราเซียแล้วหันไปขมวดคิ้วใส่เขา คือตั้งแต่บนรถแล้วนะ..ที่เขาพยายามยุ่งกับนมฉัน จะอยากอะไรกันนักกันหนา กูเพิ่งอ้วกมา..สงสารกูบ้าง"ค่อยกิน ฉันยังไม่อาบน้ำเพิ่งอ้วกตัวเหนียว-_-""ค่อยกินไม่ได้ ผมอยากกินตอนนี้..แปปเดียวเอง" ถูกขัดใจหน่อยจากที่อ้อนๆ..ก็พูดเสียงหงุดหงิดใส่กู แถมมือก็ยังพยายามอยู่ ไคล์ถอดเสื้อนอกฉัน และปลดตะขอบราจากด้านหลังฉันจึงจำใจนอนลงให้เขาจัดการ จนมือใหญ่เลิกเสื้อฉันขึ้นอีกครั้ง..แล้วประกบริมฝีปากดูดจ๊วบตรงยอดถัน ที่กำลังแข็งเป็นไตหน้าขาวๆจมูกโด่งๆขยับซุก

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ไคล์ - ใครทำแฟนผม?!

    "ลูกน้องที่ทำตัวแบบแก ควรไปทำงานที่โรงงานปลาเค็ม ฉันบริหารตามกฎบริษัท มันจะมีแค่พนักงานที่ไม่มีคุณภาพเท่านั้นแหละ..ที่ดีดดิ้นจะเป็นจะตาย! ถ้าใครอยากออกรับไม่ได้ก็เชิญ! เพราะฉันจะถือเป็นพนักงานเกรด'ต่ำ' ที่ไม่เหมาะสมกับบริษัทฉัน!!!"ผมออกมาจากลิฟต์ไม่นาน..ก็ต้องรีบหยุดชะงัก เมื่อเห็นพนักงานในบริษัทยืนแอบดูอะไรบางอย่าง..และได้ยินเสียงแฟนตัวเอง"เกิดอะไรขึ้นครับ?"ผมรีบถามพนักงานคนนึงทันที จนเธอหันขวับมามองผมตกใจ เพราะใครๆก็รู้ว่าผมเป็นแฟนเอ็มดีที่นี่ จนหลายๆคนรีบตรงดิ่งมาเล่าให้ผมฟังทันที พวกเขาเล่าว่ารษาที่ยัยป้าเคยไล่ออก...เธอมาที่นี่ และตอนนี้กำลังด่าแฟนผมอยู่เพียะ!! ผมเงยหน้าขึ้นมองตรง รีบแหวกคนพุ่งตรงไปหายัยป้าทันที เมื่อได้ยินเสียงใครสักคน..โดนตบก่อนที่จะไม่รอเชี่ยอะไรอีกแล้ว!! เพราะ..แม่ง!! ผมไปถึงผมเห็นคนกำลังจะทำร้ายแฟนผม ถ้าเลขาเธอไม่ไปยืนบังไว้จนโดนตบแทน ป่านนี้ยัยป้าจะเป็นยังไง!"กะ..กัปตัน" กวางมองผมตกใจ ให้ตายสิวะ!! ผมเกลียดยัยนี่ชิบหาย!!ผมไม่ตอบรีบพุ่งไปกระชากคอเสื้อกวางกับรษาทันที จนเสียงกรี๊ดของพวกเธอดังขึ้น"กรี๊ด กัปตัน!!/กรี๊ดอะไรเนี่ย!!" ทั้งสองคนพยายามตีและแกะมืิ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10
  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ต้นไม้ - แพ้ท้อง?!

    "เธอลงไปก่อน ฉันจะเอารถไปจอด" เมื่อผมจอดรถเทียบประตูบริษัท ผมก็ปลดล็อคให้เจแปนลง แต่ระหว่างที่เธอหันไปจับที่เปิด เธอก็ส่งมือกลับมากวักเรียกผม"กัปตันๆๆ กวางค่ะ มากับใครไม่รู้ รปภ.คุมเข้มมาก ไปก่อเรื่องมาแน่เลย" ผมหันขวับไปมองทันที ก่อนจะก้มหัวลงนิดๆเพื่อมองลอดกระจกรถ จนเห็นสองคนนั้นเดินออกมาด้วยสีหน้าโกรธ พร้อมกับรปภ.สามคนที่เดินขนาบข้าง"ให้ตายสิวะ!!!!" ผมไม่รอช้ารีบลงจากรถทันที จนเจแปนเธอรีบเปิดประตูลงตาม ก่อนที่ผมจะวิ่งขึ้นบันไดตรงไปที่ผู้หญิงสองคนนั้น และชี้หน้าถามทีละคน"มาทำไม?!!!" ผมชี้หน้ากวางคนแรก ส่วนอีกคนผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร จนเจแปนเธอเดินมายืนใกล้ๆแล้วยกมือไหว้พ่อผม ที่กำลังเดินออกมาอีกคน"สวัสดีค่ะคุณพ่อ^^" กวางเหลือบมองแวบนึง ก่อนจะกลับมามองที่นิ้วชี้ผม...ที่ชี้หน้าเธออีกครั้ง"ฉันถาม!!?""มาโวยพี่เราน่ะสิ นี่ถ้าเจไม่ขวางไว้..ไม่รู้ป่านนี้พี่เราจะเป็นไง... เดี๋ยวต้นไม้!""เธอทำอะไรพี่ฉัน!!" ผมฟังไม่ทันจบ ก็ผลักสองคนนั้นจนแผ่นหลังชนเข้ากับรปภ. จนกวางเธอรีบหยัดตัวขึ้น..และตอบกลับมา"ป่าวนะคะ! กวางไม่ได้ทำ..ยังไม่ทำเลย พี่สาวกัปตันทำพวกเราก่อน แกล้งดิสเครดิสพี่รษาจนตกงาน แ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-10

บทล่าสุด

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - จบ

    ฉันขยับตัวซ้ายทีขวาทีบนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งวางหมาดๆ ขึ้นมากดโทรหาพี่เชนอีกครั้งแต่โทรเท่าไหร่พี่เชนก็ไม่รับ แถมสายหลังๆยังปิดเครื่องอีกต่างหากเขาขับรถอยู่ ติดประชุม หรือยุ่ง? ทำไมไม่บอกฉันบ้าง นี่จะมืดค่ำแล้วนะฉันเป็นห่วง และท้องฉันก็แก่มากด้วย ทำไมพี่เชนกล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้ตุบๆฉันคลำท้องป่องๆที่โดนลูกถีบทันที ตอนนี้ฉันลุกขึ้นแทบจะไม่ไหวแล้ว อยู่ๆก็เริ่มหน่วงไปทั่วเชิงกราน ปวดมากๆอยู่เป็นระยะๆ"โอ๊ะ โอ้ยยยย...ปวดท้อง พี่เชน พี่เชนอยู่ไหน!"ใจเย็นๆลูก ทำไมต้องปวดวันที่พ่อไม่อยู่ด้วย!"พี่เชนนนนนน"ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะเอื้อมหยิบโทรศัพท์กดโทรอีกครั้งก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกกระวนกระวายบนโซฟาร้องจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องจนตัวเองเหนื่อย และนอนซมเม็ดเหงื่อที่เกาะไปตามใบหน้าไม่ไหวแล้ว...ตายแน่ๆ ฉันตายแน่ๆ เจ้าแฝดไม่ใจเย็นช่วยฉันเลยกริ่ง~ กริ่ง กริ่ง~เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันฟื้นกลับมา ฉันลืมตาที่ปรืออยู่เบิกกว้าง และเมื่อหันขวับมองไปที่ประตูก็เห็นเงาร่างโตของใครยืนอยู่ตรงนั้นพอดี"ช่วยด้วย ! ชะ..ช่วยด้วยค่ะ!"'ส่งพัสดุครับ!' รู้แล้วคุณบุรุษไ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความสุขสุดพิเศษ

    เรื่องท้องไม่ท้อง..คงต้องเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ฉันกับพี่เชนถูกดึงกลับไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่แล้ว และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวว่าฉันควรมีลูกแฝด มีแข่งกับพี่เจแปนไปเลย"ไม่ไหวครับๆ คนเดียวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่?^^" พี่เชนตอบยิ้มๆแล้วตักนู่นตักนี่ให้ฉันกิน"ไม่ไหว? เออๆเดี๋ยวยกโซลให้ไปเลี้ยงหนึ่งวัน คงไม่อยากมีลูกไปเลย" พี่กัปตันพูดนิ่งๆ..แต่ชวนทุกคนขำกลิ้งทั้งโต๊ะ แต่มีคนทำหน้าไม่พอใจคือหลานชายตัวแสบ ที่นั่งมองหน้าพ่อและเคาะช้อนพลาสติกลงจาน แกร้กๆ~โวยวายเสียงแจ๋นลั่นร้าน"แอ๊ แอ้~!""เอาเข้าไปๆ จะทำสงครามกับพ่ออีกแล้วโซล^^""แสบจริงๆหลานลุง แสบเหมือนใคร^^" พี่ฮาวายจิ้มแก้มโซลจนแก้มป่องๆยุบลง บอกเลยใครๆก็หมั่นเขี้ยวเจ้าแสบจนพี่เจแปนก้มลงถามลูก.."แสบเหมือนพ่อใช่ไหมโซล?^^""แอ้~~^^" เห็นมั้ย..โซลตอบแม่ทันที น่ารักน่าตี จนถูกพ่อกับแม่รุมหอมแก้มหอมหัวหลังจากกินข้าวงานเลี้ยงเล็กๆง่ายๆ..เราก็แยกย้ายกันกลับ พ่อแม่พี่เชนนอนโรงแรมที่สนามบินกลับกันพรุ่งนี้เช้า ส่วนฉันกับสามีกลับคอนโดนอน และแน่นอนมีฉลองกันเล็กๆในห้อง..ก็คือการปั๊มลูก เราจัดกันทันทีที่มาถึง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวจนหมดแรง..."จ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - วันของฉัน..

    เปิดออกมาก็เห็นลูกโป่งอัดแก๊สสีชมพู ผูกกับกระถางต้นไม้มุมระเบียง และบนผนังมีริบบิ้นหลากสีติดเป็นลูกศรชี้ลงไปข้างล่าง...ฉันจึงรีบเดินไปเกาะราวระเบียงชะเง้อมองตาม สอดส่องสายตาลงไปตามลูกศรบนผนัง..จนเห็นคนคุ้นเคยคนนึงยืนอยู่ข้างล่าง ข้างๆสระว่ายน้ำส่วนกลางของคอนโด ก่อนเขาจะเงยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนอยู่..และป้องปากตะโกนว่า"กลับมาแล้วค้าบบบบบบ!!^[]^"ฉันยิ้มทั้งน้ำตา..ที่เริ่มคลอออกมาสองข้าง อยากจะตะโกนกลับแต่กลัวห้องอื่นรำคาญ จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ ออกมาโทรหาพี่เชนแทนฉันยกโทรศัพท์แนบหนูก้มมองคนข้างล่างยิ้มแป้น ...ห้องฉันอยู่ชั้นห้า ถึงจะเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ฉันเห็นรอยยิ้มกว้างๆเขาชัดแจ๋วCalling P'Chain"ฮัลโหล..กลับมาแล้วเหรอคะ?^^" พี่เชนยิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า(กลับมาแล้ว..ไม่ไปไหนแล้ว ทนไม่ไหว..คิดถึงใจจะขาด)บ้าๆฉันเขินนะ หยุดเขินไม่ได้เลย>\\พี่เชนอ่ะ แล้วนี่ให้ไทเปใส่เวลส์เจ้าสาวทำไมคะ...แค่กลับมาเอง^^" ฉันทำถาม ถึงจะรู้ลึกๆว่า..เขาน่าจะเซอร์ไพรส์ขอแต่งงาน(อ้าวไม่เซอร์ไพรส์เหรอ? เฮ้อ..นี่พี่เซอร์ไพรส์ไม่เก่งใช่ไหม?)ฉันยิ้มมองคนล่างตัดเพ้

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลุ้น

    "ข้ามขั้นเลยเหรอ^^?""ข้ามเลยค่ะ ถ้าเทกันอีกอย่างน้อยไทเปก็ต้องได้อะไรบ้าง ว่าไงคะ..กล้าเทกันไหมคะ^^"พี่เชนดึงจมูกฉันทีนึงแล้วอมยิ้ม"หมั่นเขี้ยวจริงๆไม่กล้าครับ งั้นพรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ^^"ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วกอดคอพี่เชนทันที ก่อนที่จะดันโน๊ตบุ๊คเขาไปห่างๆ..แล้วเอนตัวนอนราบลงโซฟา ไม่ต้องเดาว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวไม่ต้องกินแล้ว..ให้พี่เชนบริหารลิ้น บริหารนิ้ว บริหารเอวก่อนอิ่มกันจุกๆฉันกับพี่เชนก็ปรึกษาหารือกันเรื่องวีซ่า โดยพี่เชนให้ความเห็นว่า เราจดทะเบียนสมรสก่อนค่อยขอวีซ่ากัน และพี่เชนจะสปอนเซอร์ค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างเพราะฉันมันคงว่างงานไม่มีอาชีพจากนั้นหลังเรียนจบ..เราจะกลับมาจัดงานแต่งเล็กๆกันที่ประเทศไทย เพราะพี่เชนเขาไม่อยากทำงานที่อเมริกาและอยู่ที่นั่น เขาคิดถึงส้มตำปูปลาร้าร้านหน้าปากซอยที่เขากินประจำ พูดถึงก็ทำหน้าเศร้า..ทำหน้าตาน่าสงสารใส่ฉัน-_-หลังจากบริหารช่วงล่างกันทั้งคืน เช้าวันต่อมาฉันกับพี่เชนก็ไปจดทะเบียนสมรสกัน เราจดไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จ ได้ทะเบียนมาฉันก็เช็คและแปลเอกสาร เพื่อเตรียมยื่นวีซ่าขอติดตามสามี อุ๊ย..สามี สามี เขินจัง..สามีภรรยาถูกต้องตามกฏหมายด้วยนะ"อ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ตัดสินใจ

    สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ลอง

    "ฉันขอเวลาคิด ถึงฉันอยากกลับไปแค่ไหน เธอต้องเข้าใจฉันนะพิมดาว..ว่าฉันต้องเซฟตัวเองด้วย คนเคยเจ็บมา คนเคยถูกทิ้งมา..ฉันใช้เวลาไม่น้อยเลยนะกว่าจะยืนด้วยขาตัวเองได้"ฉันพูดทั้งน้ำตาและมองพิมดาวไปด้วย จนมือที่จับมือฉันค่อยๆคลาย..และแตะเบาๆ"โอเคๆฉันเข้าใจ แต่อย่าเผลอใจให้คนอื่นนะ ถ้าเรื่องนี้เธอดึงคนอื่นเข้ามา มันจะวุ่นวายไปใหญ่ ให้มันมีแค่เธอกับพี่เชนก็พอ ฉันเป็นกำลังใจให้เธอนะไทเป..ทุกๆเรื่องเลยสู้ๆ"ฉันพยักหน้าหงึกๆเหมือนเด็กสามขวบที่โดนโอ๋ จนพิมดาวลุกขึ้นมากอดและลูบหลังฉัน เธอลูบเบาๆแต่เหมือนฉันได้กำลังใจมหาศาล จนสักพัก..ฉันหยุดร้องไห้ ปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ฉันจะลองดู..แต่เธออย่าบอกเขาได้ไหม ว่าฉันรู้สึกยังไง""โถ่ไทเป..ไม่บอกพี่เชนก็รู้ กับพี่เชนเธอเคยห้ามใจตัวเองได้เหรอ? แววตาเธอมันฟ้องจะตาย " ฉันเงียบกริบเม้มปากนิดๆคิดตามคำพูดพิมดาวก็จริง..พิมดาวพูดถูก ฉันควบคุมไม่ได้เลย ยิ่งเจอเขาความต้องการฉันยิ่งมาก ฉันต้องการเขา อยากกอดเขา อยากทุกๆอย่าง และเมื่อวานฉันพยายามสุดๆที่จะไม่กระโจนใส่เขาคุยกับพิมดาวเสร็จฉันก็กลับคอนโดนอน ฉันไม่อยากไปไหนแล้วจริงๆ อยู่ๆก็อยากกลับห้องมา

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ความจริง..จากพิมดาว

    "ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - ใคร่

    "ทำไมต้องขอนอนกับไทเป บ้านช่องไม่มีแล้วเหรอคะ?" ฉันถามแล้วหันไปทางอื่น ใครจะไปกล้าสบตาเขา เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันอยากและอดอยากปากแห้งมานานเอ๊ะหรือฉันจะเล่นด้วย..ยอมปล่อยตัวหน่อยให้หายคอแห้ง"พี่คิดถึงไทเปไง.." พูดจบมือใหญ่พี่เชนก็วางบนขาฉัน แถมเขายังบีบเบาๆเบาๆ จนตอนนี้หน้าฉันชาหูฉันอื้อไปหมด คนมันเคยๆเขารู้..รู้ว่าฉันชอบให้สัมผัสตรงไหนแล้วตอนนี้มือเขาก็เอาใหญ่..ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ บีบเข้าตามหว่างขา ก่อนจะหยุดตรงเนินสาวอวบอั๋นที่เขาเคยสัมผัสมา และสอดมือเข้าไปจนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัวเขาขับรถจับพวงมาลัยมือเดียว มืออีกข้างก็ซุกซนล้วงเข้าไปในขอบกระโปรงฉัน แล้วทำไมฉันไม่ห้ามเนี่ย..ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยตัวอ่อนปวกเปียกและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แถมยังแยกขาพลีชีพให้เขาส่งมือเข้าไปถึงเกษร จนหยุดทักทายสองกลีบกุหลาบที่เปียกพร้อม..ช้าๆเน้นๆอย่างช่ำชอง"ถ้าไม่ให้นอนด้วย..พี่แวะโรงแรมนะ" ฉันบิดตัวจิกสองเท้าลงพื้น เมื่อพี่เชนถามและเขี่ยรัวมาก เขาเขี่ยรัวจนฉันไม่ทนความเสียวซ่านและกลั้นเสียงคราง รีบยกมือขึ้นกัดส่ายหน้ารัวๆ"มะ..ไม่ ไม่ค่ะ เอามือออกไป เอา..ออก""ไม่อยากเอาออก อยากเอาเข้า" พูดจบพี่เช

  • Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน   ตอนพิเศษ | ไทเป - เยื่อใย

    โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status