Chapter 5 (Part Two)

Hindi ko na inulit dahil mukhang wala siyang balak sabihin sa 'kin. Hindi ko na rin siya sinagot at tinuon na lang ang pansin sa paa ko, naaaninag ko pa siya sa peripheral vision ko na pilit inaaninag ang paa ko. Sinubukan kong tumayo pero hindi ko pa nailalapag ang paa kong may pilay nang matumba ako. Napapikit ako sa kirot. Kung alam ko lang na may impact yung pagbagsak ko edi sana hindi ko na sinubukan.

"Let me help you," rinig kong sabi niya, ramdam ko ang presensiya niya sa likod ko. 

Kinakabahan man at gulat sa naging akto niya ay maingat ko siyang nilingon, siyempre hindi ko hahayaang makita niya ang emosyong meron ako. 

First time ata naming magkaroon ng maayos na usapan at siya pa ang nag-initiate. Oo maayos na 'to sa 'kin dahil compare sa nagdaang usapan namin, ito lang ata ang walang inisan. 

Hindi pa ako nakakasagot nang yumukod siya at marahang hinawakan ang kamay ko para ilagay sa balikat niya. This time hindi ko na napigilan ang pagkagulat ko, bigla na ring bumilis ang tibok ng puso ko na animo'y may nagkakarerahan sa loob. Hindi ako makapagsalita at ultimo pag-alis ng titig sa mukha niyang mas makinis pa sa mukha ko ay hindi ko magawa. 

And his eyes... napakaganda. Parang may mundo sa loob no'n.

Libo-libong boltahe naman ang naramdaman ko nang hawakan niya ang bewang ko, para akong nakuryente. I don't know why I can't move, nakatitig lang ako sa kaniya habang hinayaan siyang gawiin sa 'kin 'to. 

Iniwas ko agad ang tingin ko sa kaniyya nang maibaba niya ako. Masyadoata akong nag-enjoy sa mga bisig niya at hindi ko man lang naramdaman na nakababa na pala ako. Sana lang ay hindi niya nahalata.

"Thank you." Halos walang tunog na sabi ko.

Tumikhin ako, nakakatuyo palla ng lalamunan 'to. 

"Let's sit, let me check your feet." he said.

"Why are you doing this? Bakit ang bait mo sa 'kin ngayon?" Muli kong tinitigan ang mukha niya. 

Gaya ng lagi niyang ginagawa, umiwas siya nang tingin at pinagpg ang pantalon niya. Sus, kunwari pang nagpapagpag, e, ang linis-linis pa.

"I'm not, let's go,"

Nagkibit balikat na lang akong tumalikod sa kaniya, naunang maglakad. Maingat akong umupo para hindi magalaw ang paa ko at sumakit. Hindi naman siguro ako lagot kay Claris nito no? Para kasing lumala hehe. 

Pagkalipas ng ilang segundo ay hindi ko pa rin nararamdaman ang presensiya niya sa tabi ko kaya nilingon ko siya. Sa muling pagkakataon ay nagkasalubong na naman ang aming tingin. Lagi na lang ganito pero okay lang, nakaka-relax naman ang mga mata niya. 

"I'll be back, i will just buy something."

Sa wakas ay nagsalita na siya pero hindi ko inaasahang ganito ang sasabihin niya. Ano? iiwan niya ako mag-isa rito?

Gusto kong tanungin kung saan siya bibili at anong bibilhin niya ngunit bago ko pa maibuka ang labi ko ay nakatakbo na siya palayo.

Sana lang ay balikan niya ako rito, dahil kung hindi ay lagot talaga siya sa 'kin. Baka hindi niya alam e master ako sa panonood ng taekwondo.

Makalipas ang ilang minuto pero wala pa rin siya. Pinaglalaruan ba niya ako? Baka mamaya tunatawa na 'yon habang tinatanaw ako sa malayo o baka pgbalik niya lalaki ulo niya kasi naghintay ako. 

Sa huli ay naisipan kong maghintay ng dalawang minuto, kapag hindi siya dumating sa oras na 'yan ay aalis na ako.

May parte sa 'kin na hinihiling bumalik siya pero may part sa 'kin na hindi dahil sa mga nararamdaman ko sa kaniya lately. Alam ko namang normal lang 'to pero hindi kasi ako komportable.

Natapos na ang dalawang minuto ngunit wala pa ring Ali na dumating. Sa pagsukbit ko ng bag ko sa balikat ko ay hindi ko namalayang nakasimangot na pala ako. Ba't parang ang bigat? Tss. Shinake-shake ko ang ulo ko para mawala ang anumang naiisip ko. 

Saktong pagkatayo ko ay napansin kong may paparating dito.

Bumalik siya...

Mabilis at malalaki ang hakbang niya, may bitbit rin siya sa magkabilaang kamay niya pero hindi ko na maaninag. Nang makalapit siya sa 'kin ay sapat na para makita ko ang mga iyon. Ice cream and bandage...

"Where are you going?" he asked.

"Uuwi na sana," mahinang sabi ko habang nakayuko. Hindi ko kaya ang mga tingin niya. Parang siya pa itong galit, kasalanan ko bang may trust issues ako sa kaniya.

"I told you to wait for me, didn't I?"

Psh, napakasungit. Nanatiling nasa baba ang tingin ko and this time, pinaglalaruan ko na ang mga bato.

"Here." Inilagay niya sa harap ko ang isang ice cream. 

Sa halip na kunin ay tinitigan ko lang ito. Take note, strawberry flavor siya. Inangat ko siya ng tingin, nagtatanong.

"You don't want?" tanong niya at sinulyapan ang hawak.

Dahil sa sinabi niya ay dali-dali ko itong kinuha. " Sinong nagsabi?" mabilis din na ani ko. 

Tumaas ang sulok ng labi niya kaya napapikit ako sa hiya. Nako, Jam! Pagdating talaga sa pagkain.

Pagdilat ko ay nakaupo na siya sa harap ko at umastang hahawakan ang paa ko. 

He tilted his head. "Can I?" he asked for permission.

"H-ha? oo!"

Sa sobrang pagkataranta ko ay pumayag ako kahit hindi ko alam ang gagawin niya. I mean, okay naman yung pakikitungo niya sa 'kin simula kanina so wala naman dapat akong ikabahala... no?

Maingat niyang inalis ang sapatos ko pagkatapos ay nilabas ang bandage sa plastic. Siyempre sa akto niya ngayn ay alam ko na ang gagawin niya hindi ko lang maiwasang mapapitlag nang hawakan niya ang paa ko. Wala naman siguro siyang balak putulin 'to no?

Hindi makapaniwalang napatingin ako sa kaniya nang simulan niyang hilutin ang paa ko. And for the nth time, muli na namang bumilis ang tibok ng puso ko.

Puno iyon ng pag-iingat, animo'y babasagin ang paa ko at kung hawakan niya ito ay mababasag anumang oras.

Hanggang sa matapos siya ay nakatulala lang ako sa kaniya. Parang ibang Ali ang kaharap ko. Una, hindi niya ako sinungitan no'ng tulungan ko siya. Pangalawa, binigyan niya ako ng ice cream. Lastly, siya naman ang tumulong sa 'kin ngayon without me asking for it.

"Salamat," tipid ko siyang nginitian. "Pati sa ice cream, magkano pala?" habol ko.

He wavved his hands while shaking his head. "No, its' free." he said, smiling. Reason for his dimple in his right cheek to show. 

Cute.

"May binabalak ka ba?" Pinanliitan ko siya ng mata.

Bumakas ang pagkalito sa mukha niy na mas lalo pang lumala sa sinabi ko.

"Ang bait mo kasi sa 'kin ngayon, sabihin mo lang kung may binabalak ka para naman makapag-ready ako."   

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti sa itsura niya. He looks like a lost puppy.

"Why would I do that?" aniya at inayos ang pagkakasabit ng bag niya sa balikat niya.

Daig pa niya ang may amnesia, hindi ko alam kung nagmamaang-maangan lang siya sa meron saming dalawa o wala siyang pakialam at ako lang ang nagbibigay ng meaning doon.

Hindi na ako sumagot, sa halip ay tumayo ako at pilit na nginitian siya. "Una na ako, baka hinahnanap na ako sa 'min. Salamat uli."

Ngunit hindi pa ako nakakalayo nang marinig ko ang pagtawag niya sa 'kin. "Where do you live? I'll come with you." aniya pagkaharap na pagkaharap ko.

Natutop ko ang bibig ko at unti-unti siyang pinanliitan ng mata.

"May balak ka talaga no? Siguro pagtitripan mo ako bukas!" asik ko.

Medyo tanggap ko pa yung ginawa niya kanina dahil parang pasasalamat na rin pero yung may pahatid-hatid, nakapagtataka na.  

Bumuntong hininga siya na parang ang bigat-bigat nang nararamdaman niya. 

"Wala nga, I'm just concern to your feet, baka lalong lumala and also to thank you for helping me earlier."

Ilang beses na siyang nagtatagalog but hindi ko pa rin maiwasang hindi mamangha sa boses niya.

"Let's go." sambit niya at nauna pa sa aking maglakad.

Siya pa 'tong nauna e hindi pa nga ako sumasagot.

Wala kaming imik sa isa't isa habang patuloy na naglalakad. Diretso lang ang tingin niya samantalang ako ay pasulyap-sulyap sa kaniya. Hindi ko alam kung napapansin ba niya ang pagtingin ko pero hindi pa naman niya ako nahuhuli kaya okay lang. Sobrang seryoso rin niya ngayon gaya no'ng unang pagkakakita ko sa kaniya, parang pasan-pasan niya ang mundo. 

Biglang pumasok sa isip ko ang nakangiting mukha niya kanina, I want to see that smile again. Yung genuine, parang may nag-uudyok na gawin iyon sa kaniya. 

Huminto ako nang matanaw ang kanto ng subdivision namin.

"Dito na lang ako," sinalubong ko ng ngiti ang tingin niya. 

"You sure you'll be okay?" he asked, there's a hint of worry in his voice. 

"Yes, thank you uli nang marami." I gave my best smile. 

Sagliy siyang natulala kalaunan ay napayuko.

"Jamira." tawag niya. "Thank you and I'm sorry." sinserong aniya na may kasamang ngiti, labas ang ngipin at lumilitaw ang biloy sa kanang pisngi.

Parang huminto ang mundo ko at hindi maiproseso ang nangyari, paulit-ulit na nagrereply ang ngiti niya sa utak ko. 

At hindi pa ako nakaka-recover nang tumalikod siya at nagsimulang maglakad. 

I shook my head habang tinatanaw ang bulto niyang papalayo. Pagkatapos ay naglakad na rin pauwi nang may ngiti sa labi.