(Jeff POV)
“But we want to eat with Mommy Charm. Kung ayaw niyo siyang makaharap, we want.”
Heto na naman nga ang pagiging spoiled ni Icy. Nagmana ka nga sa Daddy mo na still ngayon, nahihirapan kung nasaan ba kayo.
Mahirap din pala ang maging matalino.
“Let me talk with Mommy Charm.”
“Huh? Kakausapin ninyo siya?!”
“Yes.”
“Okey, let's go seven, we need to give them a privacy. Daddy Jeff, you both suits together.”
Hila si Seven na kinukusot pa ang mata nito.
Bumaba na ako.
Nadatnan ko si Butler Nang at ilang katulong na nag-aahin.
Nagulat sila kaya nagsitigil ng sumulpot ako. Napayuko.
“Hindi pa bumababa si Missamy?”
Siyang kinakabahan nga ako na magpakita sa kanila kanina. Dahil makikita ko na naman ang mulat
(Jeff POV)Kaya naalarma ang bumubuo ng pamilya namin. Marami ang naiinis sa akin dahil hindi ko pa nga hinaharap si Missamy sa publiko.Sana nga talaga tigilan na kami ng Jude na yan. Kahit anong kaguluhan ang gawin niya, talagang mahal ko si Missamy.I know Juan Carlos, malalagpasan namin ng kapatid mo ang issue ngang ito.Sumakit ang ulo ko after the conference.Nahalata ito ni Jay dahil namumula na ang mukha ko.“Master Jeff, kailangan niyong magpahinga. Baka may masama pang mangyari sa inyo.”“Where is Missamy right now?”“She's playing with the kids at the kindergarten.”Napangiti na lang ako.She loves kids, I know.Kumuha ng gamot si Jay, at inilapag yun sa mesa ko.“In order to protect your love ones Master Jeff, ang kailangan natin unahin yung health nga naman mun
(Jay POV)Papunta na sana ako sa lugar na pagkakainan na hinanda ko nga sa babaing special sa akin.Nang biglang tumunog ang phone ko.At halos mapa-uturn ako dahil nga sa balitang natangap ko galing sa ibang bansa.Juan Carlos just passed away.(Missamy POV)Biglang umulan ng malakas at nagsitakbuhan ang mga tao. Napatakbo na din ako. Nang biglang may grade student na lalaking nadapa. Dahil napatakbo din para sumilong.Nilapitan ko ito at tinulungan.Nabasa na din ako.May sugat ang tuhod niya.Nang nanumbalik ang ala-ala ko kung paano nga naiyak si Kuya noon dahil sa pagkawala ng magulang namin.Akala ko di siya iiyak kung di nga talaga biglang nanghina ang tuhod at nadapa.Sinabi pa niya sa akin.Masakit talaga.Kuya… Alam kong di ako noon ang nad
(Jeff POV)Hearing the fucker’s name, makes me annoyed.Ngunit wala ngang pupuntahan itong pag-uusap Jeff, kung di mo bubuksan ang tenga mo para kay Missamy.“Yung… nadatnan mo akong hubad, tinakot ako ni Jude na papatayin niya si Kuya. May tao si Jude sa hospital, natakot ako. Kahit hinanda mo na nga ako na i-let go si Kuya, di ko parin kaya.”Blackmail.Tinakot siya ni Jude.Anong ibig sabihin na nasa hospital ang mga tauhan ni Jude?“Alam na ni Jude ang tungkol sa kapatid mo?”Ikinakalas na nga ng yakap ko sa kanya. Luhaan ang mata nito.Tumango siya.“Bakit di mo kaagad sa akin sinabi?”“Jeff, kala ko mabuting tao talaga si Jude. At okey lang na alam niya ang nangyari sa kapatid ko.”“Missamy!” Sigaw ko nga ng pangal
(Missamy POV)Naimulat ko ang aking mga mata. Dinig ko ang malakas na pagbuhos ng ulan. Nang inangat ko ang aking kamay, di ko magawa dahil hawak ito ni Jeff.Saka ko naalala na wala na si Kuya.Tahimik akong napaluha at umiyak.Dahan-dahan kong kinuha ang kamay ko kay Jeff. Saka nga napapunas ng luha ko.When you lose a sibling it's like a piece of you has gone away. It's hard to come to terms with the fact that you will never get to see this person again.Hear their voice that one last time, see them smile or even fight with them over and over.Juan Carlos left you already Missamy.The news hit me in a way that is somewhat indescribable. He was and still is one of my best friends, best buddy and one of the greatest heroes in my life.I damn in hurt Kuya.Haha. Naman eh. Lagi na lang ako umiiyak.Alam ko hahayaan mo lang ako umiyak.Then do
(Missamy POV)“Stop Missamy. Di ito magugustuhan ng kapatid mo. Sabihin pa niya na talagang binubully kita. Ayoko naman na multuhin ako ng kapatid mo. Please.”Napatango na lamang ako.Ngunit tumulo parin ang luha ko sa mahapdi kong mata. Pinunas yun ng daliri ni Jeff.Hangang sa may kumatok, at ng bumukas yung dalawang bata. Yakap pa nga ni Seven si Pimples.“Mommy Charm.” malungkot na tawag sa akin ni Icy.Saka nga tinulungan ni Jeff na maka-akyat sa higaan. Saka niyakap ako nito.“Uncle Carlos for sure will have his very own wings.”Imagination ng bata na inimagine ko nga.Ang puti ngunit ang snub parin ni Kuya.“Thank you.”“We will always right here for you Mommy Charm.”Saka napayakap din sa akin si Seven.Hangang sa niyakap nila akong tatlo.
(Missamy POV)Nang tuluyan kaming nakalapit. Napabitaw ako kay Jeff, at ng masilip ko si Kuya. Halos, bumuhos ang luha ko.Mabuti na lang talaga Kuya, nakumbinsi ako ni Jeff na paghandaan ang araw na ito.Ang pagdating mong to.Parang natutulog lang si Kuya.Di man ako gaano umiyak ng mawala ang magulang natin dahil pinagbawalan mo ako. Kailangan natin maging matatag. At nadouble nga ang pagiging matatag mo dahil sa akin.Kuya, may mga moments tayo na di ko makakalimutan.Memories of pure joy, like a beautiful moments na kala nga natin di natamasa ang pangit na buhay na dumating sa atin.Moments of emptiness, longing for someone to understand a world beyond all contemplation.Di ko makakalimutan ang pa-ice cream mo lagi kapag umiiyak ako.Moments of sadness, lost in an abyss far deeper and more terrifying than even
(Jeff POV)Matapos ang isang linggo na pagluluksa. Hinatid na namin sa huling hantungan si Juan Carlos. Katabi nga ng kanilang magulang.Umiiyak parin si Missamy sa bisig ko. Lilipas din ito Missamy.Juan Carlos, hangang sa muli.Na parang muli kong nakita sa isipan ko ang ngiti niya. Ang ngiti na naniniwala sa aking pangakong binitawan.Mas hihigitan ko pa ang pagmamahal mo kay Missamy.Pinaiyak mo si Missamy.Nang makauwi na kami. Malungkot parin ang pamamahay ko dahil nga di parin magawang ngumiti ni Missamy.It takes time Jeff.Inihanda ni Butler Nang ang diner date namin ni Missamy. Nadatnan ko si Missamy na abala nga sa gamit na iniwan ni Juan Carlos mula pa sa opisina nito.“Jeff.” pakita niya sa akin ng isang bonsai plant.“Mabuti di ito namatay.”&l
(Missamy POV)Nang magising ako, nai-unat ko ang aking kamay at paa. Na kamuntik ko na ngang matamaan si Jeff.Ang himbing nang tulog niya.At ramdam ko parin ang sakit ng katawan ko, dahil nga sa ginawa niya kagabi.Oo, tuluyan ko na ngang ibinigay sa kanya.Nagkalat talaga sa sahig ang saplot namin.Babangon na ako ng biglang hilahin ako pabalik ni Jeff sa pagkahiga. Saka pinulupot ang paa sa aking mg binti.Niyakap niya ako. At isiniksik ang mukha sa buhok ko.Ahem.Parang maglalayab na naman ang init kapag di pa kami bumangon.“Jeff.” na naghihintay ito sa sasabihin ko.“Sa tingin ko kailangan na natin bumangon?”“No.” flat niyang sagot. Ngunit…“I want to make love with you again Missamy.”(Catherine POV)Napapainom si
(Jeff POV)“Nathaniel.”Narinig ko ngang tinatawag ni Missamy ang anak namin. At bumukas ang pinto. Bumungad sa akin ang matamis na ngiti ng anak ko.“Shhh…” Isang daliri niya sa kanyang labi.“Hide me Dad please.”Ang mga mata niyang innosente na itatangi ko din sa kulit nito.“What did you do?”“Just hide me Dad.”Saka nga napatago sa ilalim ng desk ko.Bumukas ulit ang pinto, at iniluha ang asawa ko.“Wag na wag mong kakampihan si Nathaniel.”Ngumiti lang ako.Alam ni Missamy na nasa ilalim ito ng mesa ko.“Anong ginawa niya?”“Yung cake na ginawa ko para kay Icy at Seven, sinira niya!”“Ahhh…“
(Shin POV)May mga taong nagsasabi na wag natin pakingan ang sinasabi ng iba. Ngunit pilit man natin magbingi-bingihan sadyang nakakadepress ang mga sinasabi nila. Kaya paniwalaan ang sariling kakayanan. Wag na wag kang sisiksik sa sulok na kala mo di ka mumultuhin ng mga kinakatakutan mo.Face your fear kung baga. Dahil pagkatapos nito, masasabi mo na lang sa sarili mo kapag na-overcome nga.“Yun ba ang kinakatakutan ko? Ang tanga ko naman para katakutan ang bagay na yun?”Yeah. Tandaan. Ang maaring tumaboy for a lifetime ng mga kinakatakutan natin ay yung tapang na di talikuran ito.Let the fear of your na matakot sayo.Di rin ako naniniwala sa swerte at malas.Jeff, lahat ng tao sa mundong ito, may nakakalamang at nakaka-higit kahit sino pa man yan.Yung kwentong merong lalaki na naglalakad at mabuti pa daw yung nadaanan niyang merong bisekleta.
(Jeff POV)Dahil nga walang magawa ang midwifesa katigasan ng ulo ni Missamy.Narinig ko ang ere niya. Baka may masamang mangyari sa panganganak niya dahil sa gantong position.This is my first touch for a long time na di ko nga siya nakita.I miss her.Bakas sa mukha niyang nagulat sa pagdating ko nga.Yeah, everything is in right timing Missamy.Lagi na lang diba?Pinagtatagpo tayo sa mga oras na di naman natin inaasahan.But I am here right now Missamy.Naihiga ko siya.Hinawakan ang kamay niya.“Listen to them okey?”Di siya makapagsalita.Even me Missamy, ngunit…“You’re doing this Missamy for the baby. Wag kang matulala. Mamaya na yan.”Nagulat na lamang ako ng umire si Missamy. May kasama pang i
(Jeff POV)Tumigil kami sa tapat ng elevator, naghihintay nga.Hangang sa bigla na lang nagkagulo yung ilang stuff ng hospital dahil nga sa…Narinig ko ang tahol…At bumukas ang elevator. Papasok na sana ako ng marinig ko…“Pimplesssss!”Pimples? Tahol?At ang resulta ng isipan ko ang binili naming aso ni Missamy.Nakita ko nga sa hallway ang mabuhok na kulay puting aso.Tinahulan ako at parang sa akin ang punta niya.Hinarang ito ni Shin at hinuli nga saka binigay sa mga staff na naghahabol.“Parang yung aso lang na binili niyo ni Missamy.”Muling tinapunan ko ng paningin ang aso, saka nga tumahol ito pabalik sa akin habang nilalayo sa amin.Napailing na lamang ako.Saka napapasok na nga ng elevator, at narinig ko na lamang…“Thank you
(Shin POV)“Si Missamy?”“Yes Dad.”“Asaan sila?”“Uhmmm. Nasa labor room?”“Labor room?!”“Oo.” Maingat kong sagot.“Anong ibig sabihin nito Shin!”“Uhmmm. Meron na kayong apo kay Jeff. Dad, kailangan niyo gawin ngayon. Ayusin ang marriage contract nila ni Jeff. At kapag nalaman ng panganay niyong anak ang tungkol nga sa ginawa niyong pakiki-alam. Dad, alam niyo na.”“Binabantaan mo ba ako?”“Hindi, binabalaan lang. In case na kumilos nga kayo.”“Wag mo akong pinagbibiro Shin!”“Di ako nagbibiro Dad! Edi sana may ‘joke lang’ na pahabol diba?”Hangang sa binabaan ako nito.
(Jeff POV)Na-igalaw ko na ang aking mga katawan. Sinusubukan magsalita.Bulol na naiinis ako ng sobra.Sinusubukan ko I type nga sa screen ang tanong ko kung nasaan ang aking asawa.At sa pagpapagod ko na magawa yun. Nakahinga ako ng matapos ko.Binasa ito ni Shin.Napayuko ito.Anong ibig sabihin nito?Nagulat ako sa desisyon ng Elder.Masaya na diba dahil gising na si Jeff at lakas loob naman itong nire-recover ang sarili. Kaya lang…“Malinaw na naalala ni Jeff kung sino-sino tayo. At darating ang oras na tatanungin ni Jeff ang tungkol sa asawa niya. Sabihin niyong patay na ito.”Halos maibuga ko ang iniinom ko.“Dad. Tigilan niyo ito. Ako na mismo ang tumatangi sa gusto mong mangyari.”“Di na natin mahanap si Missamy. Ibig lang sabihin nito patay na s
(Missamy POV)“Pero…”“Kuya, oras na para sipain ang mga toxic na taong kagaya niya.”“Mahal ko si Jeff! Mahal din niya ako! Bakit—.”“Hindi mo mahal ang anak ko Missamy!”Nagulat akong pahayag ng Elder. Parang aatakihin na naman ito.“Ikaw!” tawag niya sa kanyang secretarya.“Tulungan mo si Missamy na ayusin at tapusin kaagad ang divorce nila!”“Dad!” sigaw ni Jean.At naglakas loob na akong magsalita.“Oo, nagsimula kami sa kontrata. Sa laro ng anak niyo. Pero maniwala man kayo o hindi, mahal ko ang anak niyo!”“Nang dahil sayo Missamy napapahamak si Jeff. Tangapin mo na ang katotohanan na hindi kayo para sa isat-isa. Madumi na ang pangalan ng pamilya namin ng dahil sa inyo.”&nbs
(Jeff POV) Naramdaman ko ang mabigat at mainit na bagay na siyang bumaon sa aking katawan. Hangang sa huli kong ngang narinig ang boses ng asawa ko. Ang nakikita ko ngayon ang chessboard na minsan na namin nilalaro ni Juan Carlos. At pag-angat ko nga ng aking paningin, siya nga. May ngisi sa labi. Napailing sa akin. Inilahad ang board na tanging yung king at horse na lang ang natitira sa kanya. Yung horse piece na itinago noon ni Missamy sa kanyang kapatid. Ulit napatitig ako sa kanya. “You don't need to end your game here Jeff. Your rook and king were your last chance to avoid the checkmate.” Saka nga tinuro niya ang kabayo. Tinitigan ko, saka ngumiti sa akin. Umiling at tumayo. Napamulsa saka tahimik na ngang lumabas ng basement sa pamamahay ko. Agad kong sinundan ngunit ang tumampad sa akin ang isang napakadilim na walang ha
(Jay POV)“Master Jeff, patayin niyo na ako. Wala akong kwentang sekretarya.”Saka nga niya ako hinila sa harapan niya.Napa-kwelyo…“Ngunit Master Jeff, sa huling pagkakataon, nailigtas ko naman ang asawa niyo bilang regalo sa inyo.”Ngumisi ako sa kanya.“Anong ibig mong sabihin Jay…”“Matatapos na ang paghihirap niyong dalawa. Wala nang Jude na mamagitan sa inyo. Wala nang Montiveros na mahilig nga mam-blackmail ng mga tao. Kaya lang Master Jeff…”Saka nga naiyak na ako.“Kailangan ko ng lisanin ang mundong ito dahil sa mga kagagawan ko.”Saka lumapit ako sa mesa at kukunin na sana ang baril, nang binaril ito ni Master Jeff.Nang napalingon ako sa kanya at sumalubong nga ang kamao sa akin. Ginulpi ako.“Wala kang karapatan na mamatay Jay! Wala! Walanghiya ka! In