(Missamy POV)
“Stop Missamy. Di ito magugustuhan ng kapatid mo. Sabihin pa niya na talagang binubully kita. Ayoko naman na multuhin ako ng kapatid mo. Please.”
Napatango na lamang ako.
Ngunit tumulo parin ang luha ko sa mahapdi kong mata. Pinunas yun ng daliri ni Jeff.
Hangang sa may kumatok, at ng bumukas yung dalawang bata. Yakap pa nga ni Seven si Pimples.
“Mommy Charm.” malungkot na tawag sa akin ni Icy.
Saka nga tinulungan ni Jeff na maka-akyat sa higaan. Saka niyakap ako nito.
“Uncle Carlos for sure will have his very own wings.”
Imagination ng bata na inimagine ko nga.
Ang puti ngunit ang snub parin ni Kuya.
“Thank you.”
“We will always right here for you Mommy Charm.”
Saka napayakap din sa akin si Seven.
Hangang sa niyakap nila akong tatlo.<
(Missamy POV)Nang tuluyan kaming nakalapit. Napabitaw ako kay Jeff, at ng masilip ko si Kuya. Halos, bumuhos ang luha ko.Mabuti na lang talaga Kuya, nakumbinsi ako ni Jeff na paghandaan ang araw na ito.Ang pagdating mong to.Parang natutulog lang si Kuya.Di man ako gaano umiyak ng mawala ang magulang natin dahil pinagbawalan mo ako. Kailangan natin maging matatag. At nadouble nga ang pagiging matatag mo dahil sa akin.Kuya, may mga moments tayo na di ko makakalimutan.Memories of pure joy, like a beautiful moments na kala nga natin di natamasa ang pangit na buhay na dumating sa atin.Moments of emptiness, longing for someone to understand a world beyond all contemplation.Di ko makakalimutan ang pa-ice cream mo lagi kapag umiiyak ako.Moments of sadness, lost in an abyss far deeper and more terrifying than even
(Jeff POV)Matapos ang isang linggo na pagluluksa. Hinatid na namin sa huling hantungan si Juan Carlos. Katabi nga ng kanilang magulang.Umiiyak parin si Missamy sa bisig ko. Lilipas din ito Missamy.Juan Carlos, hangang sa muli.Na parang muli kong nakita sa isipan ko ang ngiti niya. Ang ngiti na naniniwala sa aking pangakong binitawan.Mas hihigitan ko pa ang pagmamahal mo kay Missamy.Pinaiyak mo si Missamy.Nang makauwi na kami. Malungkot parin ang pamamahay ko dahil nga di parin magawang ngumiti ni Missamy.It takes time Jeff.Inihanda ni Butler Nang ang diner date namin ni Missamy. Nadatnan ko si Missamy na abala nga sa gamit na iniwan ni Juan Carlos mula pa sa opisina nito.“Jeff.” pakita niya sa akin ng isang bonsai plant.“Mabuti di ito namatay.”&l
(Missamy POV)Nang magising ako, nai-unat ko ang aking kamay at paa. Na kamuntik ko na ngang matamaan si Jeff.Ang himbing nang tulog niya.At ramdam ko parin ang sakit ng katawan ko, dahil nga sa ginawa niya kagabi.Oo, tuluyan ko na ngang ibinigay sa kanya.Nagkalat talaga sa sahig ang saplot namin.Babangon na ako ng biglang hilahin ako pabalik ni Jeff sa pagkahiga. Saka pinulupot ang paa sa aking mg binti.Niyakap niya ako. At isiniksik ang mukha sa buhok ko.Ahem.Parang maglalayab na naman ang init kapag di pa kami bumangon.“Jeff.” na naghihintay ito sa sasabihin ko.“Sa tingin ko kailangan na natin bumangon?”“No.” flat niyang sagot. Ngunit…“I want to make love with you again Missamy.”(Catherine POV)Napapainom si
(Shin POV)“Mahinahon ka nga. Mapaghahalataan tayo dito.”“Ano ginagawa mo pala dito?”“Dinadalaw lang alma matter ko.”“Alma matter?”Napatango ito.“Dito din si Missamy ah.” Ngumiti din siya.“Kilala mo na noon si Missamy.” na lalong ikinatango niya.“Teka, ang isang kagaya mo na pinakamayaman sa lahat ng babae, ito alma matter mo?”“Anong masama doon?”“Sabagay, ano nga ang masama doon. Water Lily nga pala, ka-ano-ano mo ba si Anthony?”“Errr… Sinong Anthony?”“Secretarya ko, na parang di na kumakain, pero oras-oras naman may kinakain. Kagaya ng mga ganto. Ang hilig niya dito.”“A
(Missamy POV)Maraming dahilan, at ang karamihan nga masasakit sa bawat parte.Kailangan nila iwan ang kanilang anak dahil nga di nila kayang panindigan ang mga kinakailangan ng isang bata.Bakit naisipan pa nilang gumawa?Don't tell me dala lang ng gutom nila tungkol sa isang bagay.Haist.“Alam niyo. Wag kayong malungkot dahil walang magulang na talagang inambanduna ang kanilang anak. Dahil di nila ito gusto. Ang isang ina pa lang, dinala na nila kayo sa tiyan niya ng ilang buwan. At yung tatay…”Kung may puso o guilty man lang, dahil nakadepende talaga sa kanya kung pananagutan niya at iiwan ang pagiging bachelor niya.Madami kasing lalaki ang walang paki-alam pagkatapos nga ng ginawa nila. Tss. Nakakainis sila.“Siguro wala siyang kakayanan talaga na mabuhay kayo ng maayos.I mean, hindi kayo ang tinutukoy ko dahil napaka bless
(Missamy POV)“Tss.”Saka nga ang drama ni Jean, napa-walk out.“Jean.” sinundan ni Dexs.Ngunit napalingon muna ito sa amin.Napatango ako sa kanya. Sa wala nga akong boses dahil nga ako kinabahan sa nangyaring pagbubunyag.Naiwan kami ni Jeff.“Nasense na pala ng Elder na di natin anak yung dalawang bata?”Ngumiti lang si Jeff sa akin.Pinagmasdan ang mukha ko.“Kaya ba, laging may ganoon na inumin saka…”Napatango si Jeff.“Sa masyado ka kasing pahalata Missamy. Mabuti pa yung anak ni Jean. Ang gagaling umarte. Wala ka sa kalingkingan nila.”“Seryoso? Sa aming tatlo ako ang may mababang evaluation?”Napatango si Jeff.“Because you act like my future wife. Ano ngayon? Asawa na kita.”Pisil nito sa ilong ko.
(Missamy POV)“I know. Relaxs. Ginagawan ko na ng paraan.”“Thank you Jeff.”“Sa tingin mo sino ang may gawa nito?”Napasapo ako sa aking noo dahil…“Hindi ba si Jude ulit?”Napadaan ang aking mga mata sa bintana. At parang may nakita akong naka-upo. At ng ibinalik ko ang aking paningin…Nanlaki ang aking mga mata sa lalaking muli na namang nakaupo sa bintana. Silid na nga ito ni Jeff.“Missamy?” si Jeff na nasa kabilang linya. Dahil di nga ako makapagsalita. Hangang sa natauhan ako, magsasalita sana ako kaya lang… Ipinakita sa akin ni Jude, ang bombang papasabugin niya kapag tuluyan nga akong nagsalita na naririto siya.“Missamy.” Ulit na tawag ni Jeff sa akin sa kabilang linya.Ganito na ba kadaling pumasok
(Jay POV)Yes, I'm a geek genius.At ilang ulit ko na itong gustong patunayan sa aking magulang. May mararating ang taong napapa-self-study lang.I don't engage in society activity. Bahay lang ako. Dahil nga sa mga pambubuly na natatangap ko.Hangang sa isang araw, muli na naman ako niyaya ng aking ama, ngunit sa huli tumangi na naman ako na sumama kumain sa labas.Hangang sa naubos na ang pasensya niya. Sinira ang lahat ng gamit ko sa kabila ng pakiki-usap ng aking ina noon.At para nga akong pinatay ng sarili kong ama sa ginawa niya.“Heto Jay ang tunay na mundo! Hindi yung kala mo nasa ibang dimension ka. Umayos ka!”Naiwang sinabi sa akin ng aking ama.Aaminin ko nagtanim ako ng galit sa aking ama.Sinubukan ko ulit pumasok sa school, ngunit isinumpa ko na di na ako babalik.Dahil sa hinanda nilang supresa sa aking pagbabalik. Supres
(Jeff POV)“Nathaniel.”Narinig ko ngang tinatawag ni Missamy ang anak namin. At bumukas ang pinto. Bumungad sa akin ang matamis na ngiti ng anak ko.“Shhh…” Isang daliri niya sa kanyang labi.“Hide me Dad please.”Ang mga mata niyang innosente na itatangi ko din sa kulit nito.“What did you do?”“Just hide me Dad.”Saka nga napatago sa ilalim ng desk ko.Bumukas ulit ang pinto, at iniluha ang asawa ko.“Wag na wag mong kakampihan si Nathaniel.”Ngumiti lang ako.Alam ni Missamy na nasa ilalim ito ng mesa ko.“Anong ginawa niya?”“Yung cake na ginawa ko para kay Icy at Seven, sinira niya!”“Ahhh…“
(Shin POV)May mga taong nagsasabi na wag natin pakingan ang sinasabi ng iba. Ngunit pilit man natin magbingi-bingihan sadyang nakakadepress ang mga sinasabi nila. Kaya paniwalaan ang sariling kakayanan. Wag na wag kang sisiksik sa sulok na kala mo di ka mumultuhin ng mga kinakatakutan mo.Face your fear kung baga. Dahil pagkatapos nito, masasabi mo na lang sa sarili mo kapag na-overcome nga.“Yun ba ang kinakatakutan ko? Ang tanga ko naman para katakutan ang bagay na yun?”Yeah. Tandaan. Ang maaring tumaboy for a lifetime ng mga kinakatakutan natin ay yung tapang na di talikuran ito.Let the fear of your na matakot sayo.Di rin ako naniniwala sa swerte at malas.Jeff, lahat ng tao sa mundong ito, may nakakalamang at nakaka-higit kahit sino pa man yan.Yung kwentong merong lalaki na naglalakad at mabuti pa daw yung nadaanan niyang merong bisekleta.
(Jeff POV)Dahil nga walang magawa ang midwifesa katigasan ng ulo ni Missamy.Narinig ko ang ere niya. Baka may masamang mangyari sa panganganak niya dahil sa gantong position.This is my first touch for a long time na di ko nga siya nakita.I miss her.Bakas sa mukha niyang nagulat sa pagdating ko nga.Yeah, everything is in right timing Missamy.Lagi na lang diba?Pinagtatagpo tayo sa mga oras na di naman natin inaasahan.But I am here right now Missamy.Naihiga ko siya.Hinawakan ang kamay niya.“Listen to them okey?”Di siya makapagsalita.Even me Missamy, ngunit…“You’re doing this Missamy for the baby. Wag kang matulala. Mamaya na yan.”Nagulat na lamang ako ng umire si Missamy. May kasama pang i
(Jeff POV)Tumigil kami sa tapat ng elevator, naghihintay nga.Hangang sa bigla na lang nagkagulo yung ilang stuff ng hospital dahil nga sa…Narinig ko ang tahol…At bumukas ang elevator. Papasok na sana ako ng marinig ko…“Pimplesssss!”Pimples? Tahol?At ang resulta ng isipan ko ang binili naming aso ni Missamy.Nakita ko nga sa hallway ang mabuhok na kulay puting aso.Tinahulan ako at parang sa akin ang punta niya.Hinarang ito ni Shin at hinuli nga saka binigay sa mga staff na naghahabol.“Parang yung aso lang na binili niyo ni Missamy.”Muling tinapunan ko ng paningin ang aso, saka nga tumahol ito pabalik sa akin habang nilalayo sa amin.Napailing na lamang ako.Saka napapasok na nga ng elevator, at narinig ko na lamang…“Thank you
(Shin POV)“Si Missamy?”“Yes Dad.”“Asaan sila?”“Uhmmm. Nasa labor room?”“Labor room?!”“Oo.” Maingat kong sagot.“Anong ibig sabihin nito Shin!”“Uhmmm. Meron na kayong apo kay Jeff. Dad, kailangan niyo gawin ngayon. Ayusin ang marriage contract nila ni Jeff. At kapag nalaman ng panganay niyong anak ang tungkol nga sa ginawa niyong pakiki-alam. Dad, alam niyo na.”“Binabantaan mo ba ako?”“Hindi, binabalaan lang. In case na kumilos nga kayo.”“Wag mo akong pinagbibiro Shin!”“Di ako nagbibiro Dad! Edi sana may ‘joke lang’ na pahabol diba?”Hangang sa binabaan ako nito.
(Jeff POV)Na-igalaw ko na ang aking mga katawan. Sinusubukan magsalita.Bulol na naiinis ako ng sobra.Sinusubukan ko I type nga sa screen ang tanong ko kung nasaan ang aking asawa.At sa pagpapagod ko na magawa yun. Nakahinga ako ng matapos ko.Binasa ito ni Shin.Napayuko ito.Anong ibig sabihin nito?Nagulat ako sa desisyon ng Elder.Masaya na diba dahil gising na si Jeff at lakas loob naman itong nire-recover ang sarili. Kaya lang…“Malinaw na naalala ni Jeff kung sino-sino tayo. At darating ang oras na tatanungin ni Jeff ang tungkol sa asawa niya. Sabihin niyong patay na ito.”Halos maibuga ko ang iniinom ko.“Dad. Tigilan niyo ito. Ako na mismo ang tumatangi sa gusto mong mangyari.”“Di na natin mahanap si Missamy. Ibig lang sabihin nito patay na s
(Missamy POV)“Pero…”“Kuya, oras na para sipain ang mga toxic na taong kagaya niya.”“Mahal ko si Jeff! Mahal din niya ako! Bakit—.”“Hindi mo mahal ang anak ko Missamy!”Nagulat akong pahayag ng Elder. Parang aatakihin na naman ito.“Ikaw!” tawag niya sa kanyang secretarya.“Tulungan mo si Missamy na ayusin at tapusin kaagad ang divorce nila!”“Dad!” sigaw ni Jean.At naglakas loob na akong magsalita.“Oo, nagsimula kami sa kontrata. Sa laro ng anak niyo. Pero maniwala man kayo o hindi, mahal ko ang anak niyo!”“Nang dahil sayo Missamy napapahamak si Jeff. Tangapin mo na ang katotohanan na hindi kayo para sa isat-isa. Madumi na ang pangalan ng pamilya namin ng dahil sa inyo.”&nbs
(Jeff POV) Naramdaman ko ang mabigat at mainit na bagay na siyang bumaon sa aking katawan. Hangang sa huli kong ngang narinig ang boses ng asawa ko. Ang nakikita ko ngayon ang chessboard na minsan na namin nilalaro ni Juan Carlos. At pag-angat ko nga ng aking paningin, siya nga. May ngisi sa labi. Napailing sa akin. Inilahad ang board na tanging yung king at horse na lang ang natitira sa kanya. Yung horse piece na itinago noon ni Missamy sa kanyang kapatid. Ulit napatitig ako sa kanya. “You don't need to end your game here Jeff. Your rook and king were your last chance to avoid the checkmate.” Saka nga tinuro niya ang kabayo. Tinitigan ko, saka ngumiti sa akin. Umiling at tumayo. Napamulsa saka tahimik na ngang lumabas ng basement sa pamamahay ko. Agad kong sinundan ngunit ang tumampad sa akin ang isang napakadilim na walang ha
(Jay POV)“Master Jeff, patayin niyo na ako. Wala akong kwentang sekretarya.”Saka nga niya ako hinila sa harapan niya.Napa-kwelyo…“Ngunit Master Jeff, sa huling pagkakataon, nailigtas ko naman ang asawa niyo bilang regalo sa inyo.”Ngumisi ako sa kanya.“Anong ibig mong sabihin Jay…”“Matatapos na ang paghihirap niyong dalawa. Wala nang Jude na mamagitan sa inyo. Wala nang Montiveros na mahilig nga mam-blackmail ng mga tao. Kaya lang Master Jeff…”Saka nga naiyak na ako.“Kailangan ko ng lisanin ang mundong ito dahil sa mga kagagawan ko.”Saka lumapit ako sa mesa at kukunin na sana ang baril, nang binaril ito ni Master Jeff.Nang napalingon ako sa kanya at sumalubong nga ang kamao sa akin. Ginulpi ako.“Wala kang karapatan na mamatay Jay! Wala! Walanghiya ka! In