Chapter Thirteen

 [ AMIEL ]

 - Monday, February 14, 6:27 pm

Pagkadilat na pagkadilat ko, ay agad ko ring isinara muli ang mga mata ko at mariin na pumikit. Ang sakit kasi sa mata ng liwanag na sumalubong sa akin.

Ilang beses muna akong kumurap upang masanay ang aking paningin sa paligid, bago ko sinuri kung nasaan ako kasi I don't know where the fuck I am, and it's scaring me.

Bumulaga sa akin ang isang hindi kalakihan na silid na nababalot ng puting pintura. May magkabilang bintana sa dalawang gilid ng kwarto at hinahawi naman ng hangin ang kurtina na nakatakip dito. May TV din sa loob ng kwarto at maliit na sofa sa tapat nito.

Sa una ay hindi ko talaga ma-recognize ang lugar na ito sapagkat wala naman akong naaalala na pinuntahang lugar na ganito ang itsura.

Then it hit me. Kung hindi ko pa napansin ang kama na hinihigaan ko at ang mesa slash cabinet na katabi nito, ay hindi ko mapagtatanto na nasa kwarto pala ako ng isang ospital.

What am I doing here though?

Napamura naman ako dahil sa pagkabigla nang makaramdam ako nang may bahagyang pumisil sa kanang kamay ko.

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig matapos ma-realize na noong kaninang sinisiyasat ko ang kwartong ito, ay wala naman akong nakitang ibang tao na kasama ko rito, so...

Who the fuck did that?

Sa kabila ng labis na takot na nararamdaman, ay inipon ko pa rin ang lahat ng lakas-loob ko upang lingunin ang nasa bandang kanan ko.

At napabuga na lang ako ng hangin matapos makita ang isang pamilyar na katawan. It's just him, so I'm fine.

Pero wait lang?! What is Kayden doing here?

Nagp-panic akong lumingon-lingon sa paligid, I'm not exactly sure why I did that, pero instinct I guess. I'm trying to wake him up, and not wake him up at the same time! Hindi ko na alam!

Now that I saw him, naalala ko na ang nangyari and how I ended up here.

Valentine's Day ngayon, may performance sila kanina, then in the middle of the performance, I made a scene and collapsed. Nakakahiya.

Pero bakit? Wala naman akong masamang nararamdaman bago ako dumalo doon, so bakit ako nawalan ng malay?

I just shrugged my shoulders, along with the questions in my head at muling tumingin kay Kayden.

Napakunot na lang ang noo ko sa pag-aalala nang makita ko ang kasalukuyang posisyon niya ngayon.

He's kneeling on the ground! Wala siyang inu-upuan at dahil medyo mataas ang kama, ay naka-diretso ang likod niya habang naka-unan naman ang ulo niya sa kaliwang braso niya, at ang kanang kamay niya...

I shyly looked away. Nakahawak ang kanang kamay niya sa kamay ko. Putangina!

I can feel goosebumps covering my arms and legs, hindi ko rin mapigilan ang ngiti na gumuguhit sa labi ko.

Bwiset! Bakit ako kinikilig?!

I hesitantly looked back at his direction, and sighed in relief matapos makita na napapikit pa rin siya. Baka kasi mahuli niya akong ninanakawan siya ng tingin eh!

I just stared at him, admiring his face. This is probably the first time I saw his face this close. Napangiti na lang ako. He's so beautiful.

I slowly extended my other arm, reaching out, before brushing the bangs away from his face. Napasinghap na lang ako ng hininga. He looks so breath-taking.

Ang peaceful niya tingnan habang natutulog, na para bang ang ganda-ganda ng panaginip niya at hindi mo gugustuhing gambalain ang mahimbing na tulog niya.

Mabilis ko namang ini-alis ang kamay ko mula sa buhok niya at tumingin sa kabilang gilid ng kwarto matapos siyang gumalaw nang bahagya. Nararamdaman ko rin ang pagbilis ng tibok ng puso ko sa sobrang kaba.

Nahuli niya ba akong nakatingin sa kaniya?!

Pagkalipas ng ilang minuto, wala pa rin akong nararamdaman na nagalaw o nagsasalita, kaya naman I took that as a hint at umingon ulit sa kaniya dahil baka ay tulog pa rin siya.

Pero putangina.

Paglingon na paglingon ko sa kaniya, ay nanigas na lang ako sa kasalukuyan kong posisyon matapos makita ang mga mata niya na diretsong nakatingin sa akin.

Fuckl Anong gagawin ko?! Shit!

"G-Gising ka na pala," mahinang saad ko bago marahan na tinanggal ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Hindi niya nga yata narinig 'yong sinabi ko dahil sa sobrang hina nito eh.

Muli naman akong napalingon sa kaniya nang maramdaman kong nawala na ang bigat sa bandang kanan ko, indikasyon na tumayo na siya.

Nag-unat-unat pa siya habang naghihikab. Heh.

"Kanina ka pa ba gising?" Nabigla naman ako nang tanungin niya ako bago tumungo sa mesa na nasa kabilang gilid ko.

Shit. "A-Ah, hindi naman, kakagising ko lang din," halos manlamig na ako dahil sa sobrang kaba. Hindi ko rin alam kung bakit, pero basta! I've always been this way naman whenever I'm around him, tsk.

"Then, do you want anything? Water? Fruits?" Napalingon naman ako sa kaniya at nakita ang pagkain na nilabas niya mula sa ibabang kabinet ng mesa.

"No thanks, hindi pa naman ako nagugutom eh."

"Kamusta ka naman? May masakit ba sa'yo? May masama ka bang nara-"

"Kayden." Napatigil siya sa pagsasalita at maging sa pagkilos nang tawagin ko ang pangalan niya, in a serious tone.

"What is it?" sagot niya bago ma-upo sa gilid ko.

I looked at him. "You don't have to... do all of this, you know?" panimula ko.

He tilted his head. Marahil ay nagtataka.

"Wag mo na ako masyadong isipin, I'm okay, at sasabihin ko na lang sa' yo kung sakali man na may masama akong nararamdaman," dugtong ko pa.

Nanatili pa rin siyang tahimik. And judging by his expression, parang hindi pa siya satisfied sa sinabi ko, hindi pa siya kumbinsado. Kaya naman napabuntong-hininga na lang ako.

"Tsaka, I 'm kinda uncomfortable sa attention na binibigay mo sa akin, hindi kasi ako sanay na may umaasimaso sa akin," pagtatapos ko bago umiwas ng tingin sa kaniya at sinimulang paglaruan ang mga daliri ko.

Nakumbinsi ko na ba siya?

"Okay then, thanks for letting me know." Naramdaman kong tumayo na siya mula sa pagkaka-upo sa gilid ko at bumalik sa pag-aasikaso ng mga gamit sa mesa.

"Pero, ikaw? May gusto ka bang itanong sa'kin? Sabihin?" Pang-ilang lingon ko na 'to sa kaniya at sa totoo lang ay nahihilo na ako.

"Ha?" I clearly understood what he said, pero gusto ko lang makasigurado kung tama ba 'yong narinig ko.

Nakita ko siyang ngumunguya sa ilang piraso ng hiniwang mansanas. "Ang sabi ko, kung may gusto ka bang itanong o sabihin sa akin."

"I-" pinutol ko ang sarili kong pangungusap at saglit na nag-isip kung ano ang pwedeng itanong.

"Mga kaibigan ko? Nandito ba sila?" Lingon ko sa kaniya.

Nilunok niya muna ang nginunguya bago sumagot. "Kinaka-usap nila 'yong doktor tungkol sa lagay mo."

Napa-"Ahh" na lang ako at hindi na sinundan ang mga tanong ko, kaya naman muling namagitan sa aming dalawa ang katahimikan.

Wait, may napansin lang ako, at hindi ko alam kung bakit hindi ko agad 'to napansin kanina.

Ang suot ni Kayden ngayon ay katulad lang ng suot niya kanina sa event. Does that mean..

"Kayden."

"Hm?"

"Ano.. Bakit ikaw ang nagbabantay sa akin dito? Hindi ba dapat... nandoon ka sa ev-" Hindi ko na nagawa pang tapusin ang aking tanong nang bigla niya akong subuan ng piraso ng mansanas.

"Amiel, mas importante ka naman at ang kondisyon mo kaysa doon sa event 'no," sagot niya at nagpatuloy lang sa pagnguya.

"That doesn't answer my questi-"

"Isa pa, noong nag-collapse ka ay patapos na rin naman ang kanta maging ang event, so it's okay, you don't have to worry about it," dugtong niya pa bago ako subuan ng panibagong piraso ng mansanas.

Nakanguso akong ngumuya. Wala na akong masabi, he answered my question na rin naman eh.

Parehas naman kaming napalingon sa pinto nang makarinig kami ng ilang ingay mula sa labas nito.

"Hello!" Napatawa na lang ako nang ang sigaw ni Sammy ang unang sumalubong sa amin pagkapasok nila rito. Kasunod naman niya si Joelene na hinahampas siya sa balikat na para bang sinasaway siya nito.

At si Rome..

"Kayden, can we talk outside?" Tumahimik ang paligid at nabalot ito ng seryosong tono ni Rome.

I looked at Kayden. I'm kinda nervous for him kasi... pakiramdam ko ay wala sa mood si Italy ngayon and I don't even have any idea what they're gonna talk about!

Hindi ito sumagot, sa halip, ay sinundan niya na lang si Rome papunta sa labas at tahimik na isinara ang pinto.

Sinundan ko naman ng tingin si Joelene na umupo sa tabi ko at si Sammy na dumiretso ng CR.

"Amiel."

"Hm?" Lingon ko kay Joelene at nakitang binabalatan niya ang orange na nakapatong sa mesa.

"Okay ka na ba? Do you think pwede ka nang umuwi?" tanong niya tsaka ako binigyan ng piraso ng orange.

Tumango naman ako. "Hmm, hindi naman na masama ang pakiramdam ko."

"That's good then," saad niya habang may malit na ngiti sa kaniyang labi. Hindi na lang ako sumagot.

"By the way, do you remember what happened ba bago ka mapunta dito sa ospital?" muling tanong niya.

My gosh ah, ang daming tanong. Para tuloy akong ini-interview dito.

"Ahh yeah, nasa kalagitnaan lang naman ako ng panonood ng performance ng Marahuyo, then nung patapos na ang kanta, bigla na lang sumakit yong ulo ko then ayon, nawalan na ako ng malay," mahabang paliwanag ko bago kumuha ng isa pang piraso ng orange at kinain ito.

Dahan-dahan naman siyang tumango. "Naka-usap kasi namin si Doc kanina, at sabi niya, exhaustion ang naging dahilan kung bakit ka nawalan ng malay. Pinilit mo daw kasing pumunta sa event kahit na alam mong pagod ka at kakagaling mo lang sa trabaho."

Napakurap naman ako at hindi na nakasagot. Gosh, 'yon talaga ang dahilan? Kailangan ko na palang mag-ingat mula ngayon.

Samantala, bigla ko namang naalala kung ano ang mga naramdaman ko habang pinapanood ang pagtugtog nila sa entablado. Sabihin ko kaya sa kaniya?

"Lene."

"Hm?" mabilis na lingon niya sa akin.

"You know, kanina noong pinakikinggan ko ang pagtugtog nila, there's a certain emotion I felt eh," panimula ko at dinala pa ang aking kanang kamay papunta sa aking dibdib. Naks naman.

She looks confused. She slightly tilted her head before responding. "What do you mean?"

"Nostalgia. Sa kantang ginamit nila bilang last song ng event, pakiramdam ko ay bumabalik ang lahat ng mga alaala sa isip ko, kahit na hindi ko malaman kung talaga bang naranasan ko ang mga pangyayaring iyon."

"Para bang, ano... there's a certain memory na pakiramdam ko ay kailangan na kailangan kong maalala, pero I can't eh. Gano'n?" Nakakunot ang noo ko habang gumagawa pa ng ilang hindi mo maintindihang hand gesture habang nagpapaliwanag.

I can't convert my thoughts into words, eh!

Nang lumingon ako sa kaniya upang makita ang reaksiyon niya, ay tsaka naman napunta ang atensiyon namin kay Sammy na kakalabas lang ng CR at nakatingin sa phone niya.

"Guys, baba na daw tayo sabi ni Rome, hintayin na lang daw niya tayo sa ground floor," anunsiyo niya habang may binabasa sa phone niya. Marahil ang text ni Italy.

Nauna namang tumayo si Joelene para alalayan ako sa pagtayo, maging si Sammy ay lumapit din at umalalay sa akin mula sa bandang kanan ko.

Medyo nakakahiya 'to, ah.

"Let's go na? Wala ka namang dalang kahit ano 'di ba?" tanong ni Joelene habang lumilingon-lingon sa paligid.

Umiling ako. "Wala na, sarili ko lang naman dala ko dito, eh."

Natawa na lang sila sa sinabi ko, bago kami tuluyang lumabas ng kwarto at sumakay sa elavator pababa mula sa 4th floor.

We're going home na, but what about Kayden? Tapos na ba silang mag-usap? Did he to home already na?

Napa-iling na lang ako. Malaki na si Kayden, I'm sure he can take care of himself.

Sarili ko ang kailangan kong pagtuunan ng pansin at alaga, not other people. Hays.