THERE'S NOTHING extraordinary with our routine daily. Lagi siyang kasama sa mga meetings ko sa opisina dahil nagpa-familiarize siya sa mga pasikot sikot nito. Parang parehas din kaming natututo pero madalas din kaming magtalo, ilang araw pa lang naming hinahawakan ang kaniyang kumpanya ay parang naging dungeon ang Nemesis."A village in Timor, nagpapatawa ka?" Untag sa akin ni Jascha nang makapasok kami sa aming opisina pagkatapos ng isang mahabang meeting kasama angPrime Minister ng Timor. "Mataas ang cost of labor sa Timor, wala ding nagpoproduce ng materyales doon. That means we have to ship from here patungo doon." "If we have to ship people—""That's another cost. Immigrations, air tickets, board and lodging, insurance—"Can you listen to me first, Jascha? Ang presidente na mismo nila ang nakikiusap sa atin na patayuan sila kahit simpleng village lang. Naniniwala siyang maiauplift nito ang pag-asa sa kaniyang nasasakupan. Isa itong intro sa kanilang modernization. Maliit ang kita
I REMEMBER trying to fall asleep while he was driving. Ano nga ba ang pupwedeng pag-usapan ng dalawang taong magkakilala pero yung isa, hindi ka na naaalala.Bawat bukas ng bibig ko, gusto kong humagalpak ng tawa at sabihing 'Naalala mo noong..'Pero siyempre hindi niya naalala. The drive ended up silent. Madilim, walang stars, walang kasabay na sasakyan."Dito ba ako liliko?" Tanong sa akin ni Jascha."00, tapos pagkanan mo diyan, dire-diretsuhin mo lang hanggang dun sa dulo tapos kakaliwa naman tayo.""Naalala mo pa ha. Tatlong taon ka na din bang hindi nakakapunta dito?"Tumango ako. Kasalanan ni Calista ang awkward na 3hour drive to Quezon. Masakit sa ulo, sa pwet at sa puso. Iniwanan nila kami. Nagbilin na lang na sumunod na lang ako dahil may magda-drive naman pala. Along the way we ordered cheeseburger, fries and float as our dinner. Muntik pa akong matawa nang bilangan ako ni Jascha ng calorie content ng bawat isa but he ended up eating everything. Wala nga halos itira."Magan
LUMABAS si Jascha sa banyo at ako naman ang pumalit, bitbit ko na ang mga damit ko. Hindi ko na siya tiningnan pa, alam ko namang tuwalya lang ang takip niya sa katawan. Bahagya pa akong nadikit sa basa niyang balat pero hindi ko talaga nilingon! Mabilis din akong naligo at nagpatuyo ng buhok, at nang lumabas ako ay nakapuwesto na doon si Jascha sa kama. Sa madalas na pwesto niya. Lagi niyang kinukuha ang kaliwang bahagi, hindi dahil yon ang gusto niya kundi dahil gusto ko ang kanan."Game, ano na ang ipapakita mo?" Humalukipkip si Jascha at tinitigan ako."Wala sa akin." Binuksan ko ang side table at hindi ako nagkamaling naroon pa ang remote control ng hydraulic roof. I pressed a button at marahang bumukas ang bubong ng silid. Tanging clear glass roofing na lang ang tanging takip ng aming bubungan."Whoah." Manghang sabi ni Jascha habang nakatingala at binubusog ang paningin sa bituin sa langit nang bumukas ang kisame. "Did we make this?"Tumango ako. Humila ng unan humiga doon.Nak
SABI NILA, good things shall come to an end.Paano yung wala pang good things pero end na?"l missed you, Babe!" Pumikit ako habang pinapakinggan ko yung nangyayari sa labas ng bahay niya. An hour pagkatapos naming makabalik ng Manila, he has to face one of his problems.Kung problema nga bang maituturing ito. He can continue living his life. He can actually forget about me. Tapos ang problema. Exit ako sa eksena."Sandali, Gwen. We need to talk."Nanlamig na naman ang mga kamay ko. Lumamig, to the point na namanhid.Lalo na nang papunta na sila sa direksyon ko. Sa bahay ni Jascha."Pumasok muna tayo sa bahay mo. I missed you.. I want to kiss you." Malambing na humilig si Gwen sa dibdib ni Jascha. Inilagay ko ang palad ko sa dibdib ko at taimtim na pumikit para maibsan ang sakit."Wait.." Narinig kong pinigilan siya ni Jascha para pumasok.Bumukas ang pinto, nagkatinginan kami ni Gwen, bumakas ang gulat sa mukha niya pero sandali lang.Her white dress fits her perfectly. She was perfe
TAHIMIK ang buong opisina, tinitingnan nila akong naglilipat ng gamit mula sa silid ni Jascha papunta sa aking bagong opisina. Which is really small, by the way. Dating opisina ng sales manager nong hindi pa nagagawa yung bago nilang opisina sa expanded area ng floor. Merong sariling pinto, isang two seater couch, walang sariling pantry o restroom, but most importantly, nasa kabilang dulo ito ng opisina ni Jascha.Pinapanood din ako ni Jaschaa hanggang sa huling box na kinuha ko sa 100b ng opisina niya."You don't have to change office. Hindi kita pinapaalis.""No, representative lang naman ako, Mr. President. Susubaybayan ko lang ang meetings mo, ang approvals mo and give you some inputs to think about, hindi mo naman kailangang sundin." I said dryly."Kaya nga, mas mabilis kung nandito ka din. Nasa kabilang dulo ka." I am surprised with his persistence pero hindi ko iyon pinansin. Pinagpagan ko ang isang paper weight na isinama ko sa box na bitbit ko."Kukuhanin ko na lang at the end
ITINAPON namin ang mga kalat namin sa garbage bin at saka sabay na naglakad pabalik ng parking lot. Still hesitant, mabagal ang naging lakad ko papalabas ng mall at mukhang nahalata iyon ng kasama ko."Ano? Ayaw mo pang umuwi? Pasara na ang mall. Do you want coffee?" Tanong sa akin ni Geo. Umiling ako. I know na nag-aadjust pa si Geo sa timezone at malamang ay may jetlag pa. Panigurado, inaantok na talaga siya. I cannot drag him on my silly plan just because naghihimagsik ako kay Jascha. Labas siya doon. I stopped walking, Geo too.I forced a smile and tried to look as normal as I can. I fumbled my phone on my bag and acted surprised."Oh, nandito pala si Calista." I lied, looking at my phone screen."Oh?"Tumango tango ako, "Nag-aaya na manood ng sine." I lied again."At this hour?" Tumingin si Geo sa wristwatch niya.Tumango ulit ako. "Last full show.""Alright, should I bring you at the cinema?""Hindi na, ako na. Kaya ko naman." Ngumiti ako at naglakad sa direksyon papuntang cinema
"LILIGAWAN kita ng tama.. 'Panaginip o totoong buhay?No, no.. Hindi maaring true to life iyon. Dahil kung oo, bakit katabi ko ang lalaking nagsabi non? He's half naked and I am wearing his shirt, on his bed. Kung bumalik ang panahon sa 1920s, mag-dampi lang ang kamay namin ay kailangan na naming magpakasal.Ganito ba ang manliligaw?Kumilos si Jascha mula sa pagkakahiga, ibinagsak kong muli ang likod ko sa kama para magpanggap ng tulog pero bago pa man ako pumikit, nagtama na ang mga mata namin ni Jascha. Kinusot niya ang mga matz niya pagkatapos ay nginitian ako.Ayan na naman. Yung ngiti na naman na yan.Mabibihag na naman ako, tapos masasaktan. Ako lang ata ang inilalagay sa isang cycle at kabisado ko na ang panganib pero parehas na cycle pa din ang daraanan ko."Hi.." Halos bulong lang iyon. Nakangiti pati ang mga mata niya. 'Masakit ba ang ulo mo?"Bago pa man din ako sumagot ay sabay naming narinig ang pagtunog ng doorbell sa ibaba ng kanyangbahay."Can you get that?" Tanong
MERONG mahinang music sa blutooth speaker nang marating ko na ang rooftop. Hindi ko maiwasan ang makaramdam ng nostalgia. Merong carpet at maraming scented candles sa paligid. Naroon si Jascha, nakaupo, merong pizza at ice cream sa harapan niya."Hi.." Ngiting ngiti na bati niya.Umupo ako sa kanyang tabi at tumingala. "Maaga pa pero tanaw ko na." Itinuro ko ang buwan. Mapula ito kaysa karaniwang kulay pero mababa pa lang ito."Did you know that the last super blue blood moon was in 1866?"Tumango ako. "We're lucky.""Today is the day that we are closest to the moon and the moon, earth and sun are perfectly aligned. Alam kong alam mo.""Di ba sabi nila kapag merong ganyang phenomena, merong nababaliw?" Ngumuso ako at binuksan ang isang tub ng ice cream."Siguro ako. Baliw na nga ata ako." Tumingala si Jascha at bumuntong hininga. 'May amnesia ka lang, hindi ka pa baliw." I corrected."Baliw sa pag-ibig. Sa feelings. Dito." Itinuro ni Jsscha ang puso niya."Ang ganda ko kasi." Biro ko