Kabanata 2.2

Kabanata 2.2

Mamayang alas diez pa ang simula ng practice namin, alas nuebe palang ngayon kaya may oras pa akong pumunta sa Municipal Hall. Dahil hindi naman gano'n kalayo ang bahay sa pupuntahan ko, ilang minuto lang ang tinagal ko sa paglalakad bago nakarating.

Alon ng mga tao ang nadatnan ko pagpasok ko sa loob. Abala ang lahat, may kaniya-kaniyang kailangan gawin o kunin  kaya nandito. 

Nilibot ko ang aking mata sa paligid. Isang beses na akong nakapunta dito pero hindi ko pa rin maiwasan ang hindi mamangha sa pagkakagawa nito. Dalawang palapag ito na malalawak. Kulay krema ang pintura ng bawat dingding kung saan nakasabit ang mga litratro ng mga nagtatrabaho na nakalagay sa malaking frame. Ang sahig naman ay gawa sa puting marmol. Sa mga gilid naman ay nakalagay ang mahahabang upuan na inuupuan ng iilan ngayon. Sa tabi nito ay ang mga halaman na nakalagay sa mga mamahaling vase.

"Good morning, Miss."  bati ko sa dalawang receptionist na nakasuot ng kanilang asul na uniporme. Hapit na hapit doon ang kanilang maumbok na dibdib. Nice! 

Gulat silang napatingin sa akin ngunit hindi kalaunan ay napalitan din iyon ng matamis na ngiti. 

"Yes po? How may I..I help you?" Kinagat niya ang kaniyang labi sa pagkautal.

Sinandal ko ang aking braso sa desk nila, ngumisi upang mas madagdagan pa ang karisma ko. 

"Saan ko makikita ang opisina ni Mayor Servantes?" 

"Sa second floor po, sir." Iminuwestra ng isa sa akin ang palapag na iyon. "Pagkaakyat mo diyan, makikita mo ang unang kuwarto. Doon po ang office ni Mayor."

Tumango ako at nagpasalamat.  Bago ko sila tinalikuran ay isang nakakaakit na kindat ang ginawad ko sa kanila. Narinig ko pa ang pag-impit nila ng tili.  

Pagkaakyat ko doon ay nakita ko nga ang sinasabi ng dalawang receptionist. Sa harapan ng pintuan ay dalawang nakatayong guwardiya ang nkita ko doon. Diretso nalang sana akong papasok pero hinarangan nila agad ako. 

Problema ng mga 'to?

"May kailangan ako sa alkalde. sabi ko.

 Hindi sila kumibo. Hindi na ako nakagalaw pa nang umpisahan nilang kapkapan ako. Mula balikat hanggang paa. Binitawan din nila ako nung makasiguro. Ang higpit talaga. Palibhasa maraming galit sa kanila. Pagkatapos ay sila na ang nagbukas ng pinto para sa akin.

Nahinto ako sa paglalakad palapit sa kaniya nang mapagmasdan ko ang ginagawa ni Mayor Nikkolai. Abala siyang nakatutok sa kaniyang cellphone habang nakaupo sa kaniyang swivel chair. Malikot ang bawat daliri niya na pumipindot sa screen, kagat ang ibabang labi. 

"Headshot!" He groaned after he heard that sound comes out from his phone. Inilapag niya iyon sa mesa niya saka sinabunutan ang sariling buhok. 

So he's playing online games, huh?

Tumikhim ako na nakakuha ng atensyon niya. 

"Hey, Mayor!" Kumaway ako sa kaniya. 

Namilog ang mata niya nang magtama ang mata namin. Humalakhak ako.  Nagmamadali siyang tumayo sa kinauupuan, inayos ang parisukat na salamin na malapit ng malaglag.

"H-Hey!" He bit his lower lip again. "Kiro, right?" 

Tango ang itinugon ko sa kaniya. Buti natandaan niya?

Naglakad na ako palapit sa kaniya, pinagmamasdan ang bawat sulok ng opisina. Malamig dito sa loob at malinis. Maaliwalas rin dahil wala naman ibang nakalagay dito  kundi ang desk niya kung saan nakalagay ang mga gamit niya at mahabang upuan na nakapwesto sa harap. May mga disenyo naman tulad ibaba.

"Uh...may kailangan ka ba?" tanong niya.

"Wala naman." My eyes darted at him. "Gusto lang sana kitang kumustahin. Nalasing ka kagabi, nawalan ng malay. Sorry pala kung pinilit pa kitang makipag-inuman sa akin kagabi."

"No, it's okay. Masararp din naman kaso 'yung alak." He slightly chuckled. "Nga pala, kung ano man 'yong nasabi ko kagabi or nagawa, puwedeng sa atin nalang iyon? Baka makadating kay Dad at-" 

"Shh! Don't worry. 'Di naman ako ganoong klaseng tao. Ang totoo nga niyan iyon din ang punto ko kaya ako nandito ngayon." sabi ko at umupo.

Gano'n din ang ginawa niya saka ibinulsa ang cellphone sa itim niyang pants na pinarisan niya ng puting polo long sleeves. 

""I want to help you, Mayor." diretso ko ng sinabi na nagpakunot sa noo niya.

"Help me from what?" 

"Help you to be a good leader." I smiled. "Napaisip kasi ako sa sinabi mo kagabi na gusto mong maging isang mabuting mayor kahit na ayaw mo ang puwestong inuupuan mo, kaya heto ako..." 

Pinakatitigan niya ako, sinusuri kung seryoso ba ang lahat ng sinabi ko.

He breathed heavily and shook his head. 

"You don't have to. Hindi rin naman ako ang masusunod, hindi ko rin magagawa." aniya.

"Yon na nga ang point, Mayor, e. Kapag napatunaan mo sa tatay mo na may ibubuga ka, baka hayaan na niyang ikaw na ang mamahala sa lahat na dapat ikaw naman talaga." I explained.

 

"At paano mo naman gagawin iyon kung pumayag ako?" 

"Mayor, kung hindi niyo natatanong, ako ang leader ng banda namin. Maganda ang samahan namin ng mga kagrupo ko hanggang ngayon. Ituturo ko lang naman sa'yo ang mga nalalaman ko through my experience."  

Sana naman pumayag ka na! Parehas naman tayong makikinabang dito. Para na rin hindi ako makonsensya na ginagamit kita para sa pangarap ko.

"Hindi ko alam," sagot niya. "Baka kapag nalaman ni Dad 'to, gugulo na naman. And, ayaw kong maging dahilan pa ako sa pagbawas ng oras para sa banda mo." 

Napamura ako sa isip ko.

"Edi secret lang natin. Atsaka hindi naman palagi ang ensayo namin. Tuwing biyernes at lunes lang din naman ang gig namin kaya ayos lang. Matutulungn kita kapag rest days at weekends," pilit ko pa.  

Katahimikan na naman ang bumalot sa buong kwarto. Bumaba ang tingin niya sa lamesa at doon ay pinipilantik ang mga daliri. I didn't expect this. Akala ko papayag siya agad dahil iyon ang gusto niya, pero hindi. 

"Bakit mo ba ginagawa 'to? We're not even friends. Nag-inuman lang tayo pero it doesn't mean na puwede ka ng manghimasok sa buhay ko, 'di ba?" bakas sa boses niya ang pagkaseryoso.

My jaw dropped.

Oo nga naman. Tama naman siya. Hindi ako puwedeng makialam sa buhay niya, pero paano ko gagawim iyon kung iyon lang ang tanging paraan para makalapit ako sa kaniya na hindi nahihirapan?

I scoffed. "Gusto kitang tulungan kasi alam ko may maitutulong ako sa'yo. I want to do this as your new friend if you want."

I held his hand which was the way why our eyes met again. I can sense the confusion to his hooded eyes; don't know if he's going to accept my offer or not.

"I promise you that I will help you to become a good mayor of La Castellion, and will help you find the freedom you have been looking for…" I smiled to assure him.

Lumunok siya. "Freedom?" mahinang aniya.

I nodded. "Oo, Mayor, kalayaan. Kaya sige na, pumayag ka na. Hayaan mo na akong tulungan ka."

Bago ko pa man makuha ang sagot niya ay bigla nalang tumunog ang notification sa cellphone ko. Isang voice message galing kay Spencer, kasama ko sa banda. Kinalas ko ang hawak ko sa kaniya at ni-play iyon.

"Hoy, pare! Nasaan ka na? Nandito na kami! Late ka na naman gago ka!" inis na sabi niya, rinig ko pa ang tawanan sa backround.

"Pumunta ka na kung saan ka man pupunta, mukhang naghihintay na sila sa'yo. I'll think about your offer." aniya.

I sighed. "Okay. Sabihan mo nalang ako kapag may desisyon ka na."

Dang it! Mukhang kailangan ko na naman ata umisip ng bagong paraan para makalapit sa kaniya, eh?

Tumayo na ako at tinalikuran siya, ngunit ilang hakbang pa lamang ang nagagawa ko ay muli niyang tinawag ang pangalan ko. I turned to him.

"Uh…can i have you number?" Hindi na naman siya makatingin sa akin ng maayos.

Ngumiti ako. "Sure!"

Agad kong hinanap sa cellphone ko ang number ko saka ibinigay iyon sa kaniya para makopya niya.

"Ite-text nalang kita once I made my decision," sabi niya habang inilalagay sa phone niya ang numero ko.

"I'll patiently wait for that, Mayor…"