Chapter One

"Erin, come on! Make it fast, you're wasting our time." My sister shouted from downstairs.

"Yes, coming!" I shouted back while putting on my sweater.

"God, mahuhuli tayo sa flight natin dahil sa 'yo!" Sigaw na naman ni Ate Zaf. There's no need for her to shout kaya. At nakakairita na rin ang boses niya.

"Iiwan na talaga kita, Zephyrine. Ang bagal mo talaga kumilos. " Naiinis na si Ate kaya bumaba na ako.

Papunta na kami sa airport pero ang ingay pa rin ni Ate habang panay ang tingin sa relo niya. Pinapagalitan pa ako kasi nga ang bagal ko kumilos. Kung mahuhuli raw kami sa flight namin, iiwan niya talaga dito sa Manila. God, nakakairita eh paulit ulit lang naman ang sinasabi niya!

"Ate, pwede bang manahimik ka muna? You're ruining our day. Umagang umaga sinisira mo ang mood ko. Chill ka lang, okay?" I told her.

"Chill? Look at the time, it's almost ten! Alas onse ang flight natin!" Inis niyang hinagis sa direksyon ko ang travel pillow na hawak niya.

"Aray! Baka masira ang makeup ko, Ate. Mapanakit ka talaga kahit kailan." I groaned before checking my face on my handheld mirror.

"You're just eighteen yet you're obsessed with makeups." She rolled her eyes.

"I'm already eighteen kaya hindi na ako bata. I am free to do whatever I want kahit lagyan ko pa ng paint ang mukha ko."

"Try mo nga." Paghahamon niya sa akin.

"Okay. Magugulat ka na lang isang araw may paint na ang mukha ko." Ngumisi ako.

"You're such a rebel." She rolled her eyes and told the driver to drive faster. Gusto niya bang paliparin ni Manong Rico ang sasakyan? Fifteen minutes na lang makakarating na kami sa airport, she's just overreacting.

I'm sure my sister found her inner peace when we finally arrived at the airport. Tapos na kami mag-check in. Nakapila na rin kami to board on the plane. Pero ang bagal umusad ng pila, mangingitim pa ako sa kakapila dito dahil sobrang taas ng sikat ng araw.

"Stop frowning." My sister whispered. Hindi ko alam kung bulong pa ba 'yon, ang lakas pa rin ng boses niya. Nakakahiya na talaga sa ibang pasahero.

"Bakit kasi kailangan pa nating pumila? You know how I hate mabilad sa araw."

"Bata pa lang tayo, nagttravel na tayo, Erin. Hindi ka pa ba nasanay? Magtiis ka, hindi naman nakakaitim ang masikatan ng araw ng ilang minuto. Maarte ka lang talaga." Litanya na naman ng kapatid ko.

Hindi ko na siya sinagot pa dahil walang tigil ang pambabara niya sa 'kin tuwing nagrereklamo ako. Lagi talaga siyang naiinis sa 'kin tuwing may lakad kaming dalawa. Ako naman eh maraming reklamo tapos magtatalo lang kami kasi tinatarayan namin ang isa't isa. Parang tanga lang. Wala talaga sa vocabulary naming magkapatid ang salitang decency.

Halos mapatalon ako sa tuwa dahil sa wakas, nakatungtong din sa eroplano ang mga paa kong nangangalay na sa kakapila kanina! Pinagpawisan pa ako dahil nagsiksikan kanina ang mga pasahero.

I don't know pero sa tuwing nasa eroplano ako, bigla akong nakakaramdam ng antok. Minsan hindi ko na lang mapapansin eh nakatulog na pala ako kahit wala pa sa himpapawid ang plane. Antukin ka lang talaga siguro, Zephyrine.

"Erin, gising na. Nandito na tayo." Inaalog ni Ate Zaf ang balikat ko kaya nagising ako. "Wake up, sleepyhead."

I opened my eyes and when I looked outside, iba na ang environment. Nandito na kami sa Cebu. Parang ang bilis naman yata. Nakatulog kasi ako buong byahe. Medyo nangalay nga ang leeg ko.

It feels amazing to be back here in Cebu. It's been a while since the last time we visited here. Na-miss ko ang mga pagkain at tanawin dito!

"Can you please let go of my hand, Ate? Para akong bata nito." Nakasimangot kong reklamo kay Ate while looking around. Baka kasi may nakakakita sa aming dalawa, iisipin pang ignorante ako.

Paano kasi eh hawak niya ang kamay ko habang naglalakad kami. She's over protective of me! Nandito na nga kami sa village.

Nahihirapan nga akong hilahin ang luggage ko.

"I find it sweet tho." Ate Zaf grinned that made me frowned more. My day will never be complete without her being loud and teasing the heck out of me.

Hindi na lang ako nakipagtalo sa kanya kasi pagod na ako kahit nakatulog naman ako sa eroplano. I saw how the sun is slowly starting to set so it made me feel more excited na makarating sa bahay ng Nana namin dati. I want to watch the sunset on their terrace which is my favorite spot sa bahay nila and take some photos of it.

"I just hope Nana did not forget that we are coming today." Ate Zaf said while ringing the doorbell.

"I thought you called her the day before our flight?" I asked her.

"Yes, I did. Pero alam mo namang busy si Nana sa restaurant kaya nga hindi tayo nasundo sa airport eh. Baka nakalimot na dadating tayo."

"Hindi 'yon basta nakakalimot." I shrugged. "Kasama niya rin naman si Jam, panigurado nag-set pa 'yon ng alarm." Natawa kami sa sinabi ko.

We stopped talking when we heard someone opening the gate for us. Then, a middle-aged woman welcomed us with a warm smile.

"Nana!" We hugged her tightly. Siya ang dati naming helper, she resigned years ago at umuwi dito sa Cebu.

"Hi, mga anak!" Nana hugged us back. Nana is caring and loving. Siya ang nag-aalaga sa amin ni Ate since mga bata pa lang kami kaya sobrang close rin namin sa kanya. She's like our second mom.

"Akala namin nakalimutan n'yo na ngayon ang dating namin." Ngumuso ako.

Natawa si Nana. "Pwede ba naman 'yon? At saka maaga pa, sobrang excited na ni Jam makita kayo." Napangiti kami.

"Nana, how are you?" Ate Zaf asked Nana.

"Ayos lang naman ako. Kayo bang dalawa?" Tiningnan niya kaming magkapatid.

"We're doing okay din po, Nana." Ate Zaf replied politely.

"Maganda pa rin po, Nana." Pagbibiro ko kaya natawa sila.

"Mas maganda pa rin si Nana." Ate Zaf said. Totoo namang sobrang ganda pa rin ni Nana kahit may edad na siya.

"Ikaw talaga Zaf, binobola mo na naman ako." We laughed at her reaction. "Tumuloy na muna kayo, sa loob na tayo mag-usap. May hinanda rin si Jam para sa inyo."

"Foods po ba 'yan? Gutom na po kasi ako eh." Sabi ko bago humawak sa tiyan ko.

Excited kaming pumasok ni Ate sa bahay nina Nana. Being here always feels like home because I'm surrounded with good people.

"Welcome home, girls!" We heard Jam's voice. May pa-confetti pa siya kaya nagulat tuloy kami ni Ate Zaf pero syempre natuwa rin dahil kahit kailan ma-effort talaga itong si Jam. She even baked a cake for us! She's so sweet.

Jam is Nana's one and only daughter. We're of the same age. We get along really well since we were kids.

"Jam, I've missed you so much!" We hugged each other tightly.

She still looks so lovely at sobrang cheerful niya pa rin. Matagal na rin kaming hindi nakabisita dito kaya na-miss talaga namin ang isa't isa kahit nagkakausap naman kami online. I have friends in Manila but having Jam in my life is much different. Para ko na rin siyang kapatid. She knows my secrets, I know hers. We are that close. Distance doesn't matters to us.

"Weh? Wala ka ngang gift sa akin eh." She playfully rolled her eyes.

Binati niya rin si Ate Zaf na kanina pa natutuwang panoorin kami na mag-asaran kahit kakarating pa lang namin. Ganoon talaga ang bonding namin ni Jam.

"Ate Zaf, ang ganda mo pa rin po!" Puri niya kay Ate.

"Ikaw rin, Jam!" Ngumiti si Ate Zaf.

"Wow ha! Hindi mo ako sinabihan na maganda eh ako best friend mo tapos si Ate lang pinuri mo." I joked that made them laugh.

"Hindi ka naman talaga maganda." She stucked her tongue out to tease me.

"First day ko pa lang dito, inaasar mo na ako. Paano pa kaya sa mga susunod na araw?" Nakakastress din pala magkaroon ng kaibigang mahilig mang-asar. Kung maarte ako, mahilig naman mang-asar itong si Jam. Perfect combination nga.

"By the way, sorry kung wala kaming dalang gifts para sa inyo ah." Sabi ni Ate nang makababa siya galing sa kwarto ni Jam. Kakabihis lang namin ng pambahay.

"Ano ka ba, Ate? Ayos lang 'yon! Ang dami na naming damit dahil palagi n'yo kaming binibilhan." Jam said cheerfully.

"Oo nga. Tsaka magluluto rin naman kami ni Jam ng mga paborito n'yo kaya ayos lang 'yon. Ang mahalaga safe kayong nakarating dito." Sabi naman ni Nana.

"Na-miss ko tuloy pumuntang Manila." Biglang sabi ni Jam.

"Sumama na kayo sa 'min ni Ate pagbalik namin doon." I suggested. Matagal na rin silang hindi nakadalaw doon. May trabaho rin kasi si Nana dito na hindi niya basta bastang maiiwan.

"Kung ganoon lang sana kadali na umalis papuntang Manila. Pero alam n'yo naman na ang dami kong dapat asikasuhin dito. May pasok din si Jam at walang maiiwan dito sa bahay." Aniya Nana.

"Gagawan natin ng paraan 'yan, Nana. Don't worry! As of now, let's enjoy our time together!"

"Oo nga naman!"

Nagtilian kami na parang mga timang, nang biglang tumunog ang phone ko so they all looked at me.

"What?" I asked.

Kung makatingin sila sa 'kin, akala mo naman may nagawa akong mali. Alam ko ang mga tinging 'yan. They're teasing me! Akala nila boyfriend ko ang tumatawag sa akin.

"Your phone is ringing. Hindi mo ba sasagutin?" Ate Zafie asked mischievously.

I rolled my eyes. "Fine! Stop teasing me, okay? I don't have a boyfriend!" Sinagot ko na 'yong tawag. "Hello?"

"Erin! " Inilayo ko ang phone ko sa tenga ko. Feeling ko mabibingi ako sa lakas ba naman ng boses ni Jake. He's my closest male friend and I can tell na pareho sila ng ugali ni Jam, laging energetic at mahilig mang-asar.

"Bakla ka ba?!" Inis kong tanong sa kanya.

"Of course not!" Mabilis niyang pagtanggi kaya natawa ako.

"Ang defensive ah! By the way, anong atin? Kakarating lang namin sa Cebu."

"Gusto lang kita makausap." Mahina niyang usal.

"Ikaw ha. Miss mo na ako agad, 'no?" Pang-aasar ko sa kanya.

"Yes, I miss you. My day isn't complete without you." He straightforwardly uttered that made me stunned.

Beat. Woah, that was unexpected. Where did he got the courage to say that without stuttering?