Chapter 3: Re-encounter

NATAUHAN ako nang magsalita siyang muli at dahil do’n sa 'di ko inaasahan bigla na lang kumilos ang kamay ko at sinampal siya. Halatang nagulat siya sa biglaang pagsampal ko sa kanya kaya agad akong tumayo at tumakbo papalayo. Ayoko nang makita siya. Ayoko nang malaman kung ano ang nangyari sa kanya o kahit na ano pa man na may kaugnayan tungkol sa kanya. Bakit? Bakit pa siya nagpakita sa akin? Bakit? Muli, bumuhos na naman ang luha sa aking mga mata. Pilit kong pinipigilan na 'wag ito kumawala sa aking mga mata ngunit ayaw nito magpaawat at pilit na kumakawala sa aking mga mata.

Ambilis ng mangyari ang lahat sa aming dalawa hindi ko aakalain na hahantong kami sa ganito. Hindi kapani-paniwala. Ang sarap, ang saya na naramdaman at pinadama namin sa isa’t isa nang mga panahong iyo ay para na lamang isang panaginip. Isang ilusyon na nagawa akong linlangin ng mga panahong 'yon, parang ayaw ko ng gumising pero ika nga ang lahat ay may wakas, at ang pagmamahalan naming iyon ay matagal ng nagwakas. Hindi lahat ng masasayang bagay at pangyayari ay patuloy pa ring mangyayari ang iba ay mananatili na lamang isang masakit na alaala kahit anong pilit mong hawakan ay mawawala at mawawala pa rin ito. Ayoko ng umasa pa sa wala. Ayoko ng masaktan. Mahirap… pero pinilit ko na kalimutan siya pero sa huli 'di ko pa rin pala kaya. Mahina ako. Ako ang gumawa ng paraan para sa lahat-lahat ng ito kung ano ako ngayon. Pero nang makita ko siya gumuho lang ang pader na binuo ko para hindi niya na ako lalo pang masaktan pero anong nangyayari?

Bakit ka pa nagpakita? Bakit ka pa bumalik? Bumalik ka ba para mas lalo mo pang miserable ang buhay ko nang dahil sa ‘yo? Para lalo pa akong makitang nasasaktan at nahihirapan nang dahil sa ‘yo. Tae ka naman, Clyde!

Gusto kong magpakalayo, lumayo sa kanya, malayong-malayo sa kanya sa lugar na kung saan wala siya. A place where there’s no Clyde André's existence. Sawang-sawa na ako sa lahat-lahat na nangyari sa aming dalawa, mga alaalang puro kasinungalingan. Bakit sa kinatagal-tagal ng panahon na lumipas ngayon pa siya sumulpot? Bakit ngayon pa siya nagpakita na akala mo ay walang nangyari sa aming dalawa? Anong klaseng pagpapanggap na naman itong ipinapakita niya? Mga ngiting napaka-inosente at parang walang  kaalam-alam sa mga nangyari noon. Wala lang ba sa kanya ‘yong mga ginawa niya at parang okay lang ang lahat sa kanya ang ginawa niyang pakikipag-usap sa akin? Nakakainis! Bakit ko pa siya nakita?

Gusto ko magpalipas ng sama ng loob pero hindi ko alam kung saan. Ayaw ko naman sa bahay at paniguradong magtatanong sina Mama kung anong nangyari sa akin. Kaya hinayaan ko na lang ang mga paa ko kung saan ako nito dadalhin, hanggang sa nalamabn ko na lamang ay nasa tapat na ako ng isang ice cream parlor. Agad akong um-order ng isang big scoop ice cream at sinimulan itong kainin. Sunod-sunod ang pagsubo ko ng ice cream, wala akong pakialam kung tinitignan ako ng mga taong nandoon na kahit para na akong sira ulong tignan dahil sa kumakain ako ng ice cream habang umiiyak. Ano bang pakialam nila? ‘E, sa masama loob ko! Pasalamat nga sila ice cream lang pinagdidiskitahan ko at hindi alak. Hindi ko kayang pigilan ang pagbuhos ng mga luha ko sobrang sakit talaga ng nararamdaman ko. Ilang segundo lang nang makita ko siya lahat ng masasayang alaala namin biglang nag-flashback sa isipan ko pero sinapak ako ng masakit na nakaraan na wala na at ang pagkawala niya ng 'di man lang nagpaalam. Ni tawag o message pagkatapos ng pagkawala niya wala, naglaho siyang parang bula. Wala ba akong halaga sa kanya? Lahat-lahat ba ng nangyari sa aming dalawa ay isa lamang bang laro? Ano ba ako sa kanya? Isang palipasan ng oras? Isang laruan? Gano’n ba kababa ang tingin niya sa akin? Gano’n lang ba ako kadaling nagtiwala sa kanya? Sobra ba akong naging mabait para ganituhin niya ako? O, sadyang pinaniwalaan ko ang mga kasinungalingan niya at ako namang uto-uto ay naniwala sa mga matatamid niyang pangako at nagpa-uto naman ako. Binigyan ko lang ba nang malalim na kahulugan ang lahat ng mga sweet words at sweet actions niya? Sobra ba akong naging assuming at umasa ako sa mga salita at kilos niya at nagpapaniwala sa mga illusions ko? Isa lang bang laro ang lahat-lahat sa amin?

Mas bumuhos ang luha sa aking mga mata dahilan para sumubo akong muli ng ice cream para pawiin ang sakit na aking nararamdaman ngunit hindi iyon magawang mapawi ng ice cream na kinakain ko.

“Mahal na mahal kita, Nika…”

Mariing napailing ako para alisin ang alaalang mas nagpapahirap sa akin. Ano ba itong iniisip ko? Bakit ko pa kailangan alalahanin ang mga walang niyang k'wentang salita? Bakit ba ako magtataka at nanghihinayang sa lahat ng mga pinagsamahan naman, ‘e, isa lang naman siya low class hypocrite. What they are will be what they are. That is their actual essence, their true hue. MANLOLOKO, PAASA at WALANG KWENTA! May nalalaman pang- I LOVE YOU, HINDI KITA IIWAN tapos ano? Sa dulo pagtapos ka ng paglaruan iiwan ka maglalaho na lang parang bula. Bubusugin ka ng mga panloloko at kasinungalingan tapos iiwan lang na parang b****a.

Sobrang inis na inis ako kaya hindi ko na halos alam kung ilan na nakain ko pero umorder pa rin ako ng ice cream.

"Ma’am, pasensya na po pero naubos na po ang butterscotch flavor kaya ito na lang po cookies and cream na lang po ang mai-se-serve namin dignagdan na namin po ‘yan for free,” nakangitng saad sa akin ng waitress.

Matapos noon ay tumalikod kaagad na ang waitress.

Cookies and cream? Sa lahat-lahat ba naman ng matitirang flavor ito pa talaga? Hindi ba ako tatantanan ng halimaw na cookie na ‘yon? Masaya na ba siyang nagiging ganito kamiserable ang itsura ko ng dahil sa kanya? Hindi pa ba sapat ang ginawa niyang pananakit at pang-iiwan sa akin noon at kailangan paulit-ulit niyang ipaalala sa akin ang lahat na tungkol at nangyari sa aming dalawa? Kaya nga ako na lumayo para mawala ang sama ng loob ko tapos ano ito? Wala nga siya sa harapan ko physically pero nandito naman ang pinakakamamahal niyang cookies!

Muli, may alaala na naman kaming dalawa na nanariwa sa aking isipan.

"You already know how much I love cookies, Nika,” saad niya.

"Sure, yeah, cookies are your life, as you've always claimed,” sabi ko sabay liyad ng aking mga mata.

"Yeah, but now that you've come into my life, you're more important than anything, more important than my treasured cookies,” matamis niyang bitaw ng mga salita.

"Bolero!" sabi ko sabay hampas sa kanyang braso.

Niyakap niya ako at ipinatong ang kanyang baba sa aking balikat at bumulong. "I mean it Nika, I love you,” masuyo niyang sabi.

"I love you too,” matamis kong tugon sa kanya.

Ito ang favorite namin kainin tuwing magkasama kami. Walang araw o moment namin na hindi kasama ang mga pagkaing may cookies and cream. Sa buong taon na nagkasama kami naging cookie lover na rin ako na halos 'di na rin ako tumigil sa pagkain nito. A.S.A.P na sa akin ang kumain ng dessert na may cookies, at pag-meryenda, cookies na i-di-dip sa gatas. Lahat ng cookie habits na natutunan ko ay nagmula sa kanya at ngayon kahit pigilan ko ang sarili ko na kainin ang ice cream na ito sa harapan ko ay 'di ko kayang pigilan. Nasanay na ako sa kinasanayan naming dalawa noong magkasama pa kami. Sinubukan kong alisin ang nakasanayan kong ito pero hindi ko kaya, ang hirap.

"Are you going to eat the ice cream or will you simply stare at it? It's already melting; it doesn't taste nice when it's melted, Milady?"

Hindi ko alam pero biglang tumulo ang mga luha ko nang sandaling iyon. Hindi ko na alam ang nangyayari sa akin masyado na akong kinakain ng aking mga emosyon.

"Wait, did I say something that offended you? I didn't intend to insult you; I'm just saying it would be a waste if you simply kept starting it,” paliwanag ng LCH na nasa aking harapan.

Wala akong pakialam sa mga pinagsasabi niya, ang hindi ko maintindihan kung bakit na lang ako umiiyak. Sa labis na hindi ko maintindihan ang aking sarili ay binitawan ko siya ng isang malutong na salita na,

"Jerk!" sabay tulak sa kanya at tumakbo papalayo sa lugar na ‘yon.

Tumakbo ako nang tumakbo hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong gawin matapos ko siyang makita matapos ang 3 taon na hindi kami nagkita. Bakit parang wala lang sa kanya ang lahat? Bakit ako lang ‘yong nakakaramdam ng sakit? Bakit ako lang ang nasasaktan sa aming dalawa? Bakit? Patuloy pa rin ako sa pagtakbo na walang kapatutunguhan. Wala akong pakialam kung pinagtitinginan na ako ng mga tao. Magmukhang baliw man ako sa kanilang paningin hindi nila alam kung ano ang sakit na nararamdaman ko. Kailanman ay hindi nila ako mauunawaan, walang ibang makakaintindi sa nararamdaman ko kun'di ang sarili ko lamang. Hinayaan ko kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Takbo. Takbo. Hindi pa rin ako tumitigil sa pagtakbo kahit na sobra ng bumibigat ang paghinga ko.

Sa kinatagalan ng pagtakbo ko ay dinala pa rin ako ng sarili kong paa sa tapat ng bahay namin. Hingal, namamanhid at nanghihina na ang mga binti at mga matang wala pa ring tigil sa pagbuhos ng mga luha. Pilit kong ikinumpas ang aking sarili para lamang hindi makita ni Mama ang miserable kong sitwasyon pero huli na para itago ito. Saktong pagbukas ko ng pinto ng aming bahay ay tumambad si Mama sa aking harapan. Gulat na gulat sa kanyang nakita. Hindi ko na napigilan ang aking sarili dahilan para mas bumuhos pa ang mga luha sa aking mga mata.

"Ma...” humahagulgol kong tawag kay Mama na may labis na pighati.

Humagulgol ako nang napakalakas at binitawan ko na ang mga salitang matagal ko ng kinikimkim. Mga salitang na gustong-gusto kong ulit-ulitin na sabihin sa kanya. Mga salitang tanging siya lang ang gusto kong pagsasabihin. Salitang para lang sa kanya.

"Ma, mahal ko pa siya," garalgal kong sabi habang palakas nang palakas ang aking hagulgol.

"Anika..."

Alam kong nasasaktan si Mama sa nakikita niya ngayon pero hindi ko na kayang pigilan ang mga luhang bumabagsak sa aking pisngi. Sobrang nahihirapan na ako sa paghinga parang mamamatay na ako sa sobrang sakit. Humakbang ako pasulong para makalapit kay Mama,  pero sa isang iglap nandilim ang aking paningin at ang aking paligid at naramdaman ko na lang anv malakas na pagbagsak ng aking katawan sa sahig.

Clyde, bakit?