30. กูไม่เล่น

“วันนี้มึงว่างมากหรอถึงมากวนกูอ่ะ ทำไมไม่ไปหาสาวๆ ของมึง?” อลิซพูดขึ้นเหมือนไล่ให้เขากลับไป อนณขมวดคิ้วเล็กน้อยสีหน้าเหมือนเริ่มจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าอลิซไม่ได้บอกตรงๆ แต่เขาก็พอรู้จากคำพูดของเธอว่าต้องมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาที่ทำให้เธอหนักใจแน่ๆ

“ใครมาพูดอะไรกับมึงหรอ?”

“เปล่า”

“มึงอย่าโกหกกูได้ไหม?”

“ไม่ได้โกหก กูไปอาบน้ำนอนก่อนนะ มึงจะกลับก็ล็อคห้องให้กูด้วย” พูดจบอลิซก็ลุกพรวดขึ้นแล้วเดินเข้าห้องของเธอไป แต่มีหรือที่อนณจะยอมอยู่เฉย เขามั่นใจว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ไม่งั้นเธอคงไม่พูดไล่เขาไปหาสาวๆ ทั้งที่ปกติเธอจะไม่พยายามพูดไล่เขาแบบนี้แน่ๆ

ถ้าแค่เหนื่อยเธอก็จะเดินไปอาบน้ำเงียบๆ หรือไม่ก็นั่งเป็นเพื่อนเขาและหลับไปทั้งอย่างนั้น นี่มันผิดปกติเกินไป อนณเดินตามหลังอลิซเข้าห้องไปติดๆ ก่อนจะคว้าไหล่ของเธอให้หันมาทางเขา

“อะไรอีก?”

“มึงเป็นอะไรก็พูดดิวะ ใครมาพูดอะไรกับมึง”

“กูบอกแล้วว่าไม่...”

“กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีทำไมจะไม่รู้ มึงเลิกบอกว่าเปล่าสักทีด