ORAS NA NANG UWIIAN NANG BIGLANG nakatanggap si Serene ng tawag mula sa unibersidad. “Serene, ipapadala ko na sayo ang mga kailangan mong gawin para sa pag-aaral sa ibang bansa.” sabi nito sa kaniya.Ang perang kinikita niya mula sa kanyang mga part time job ay hindi sapat para mabayaran ang gastusin sa pagpapagamot ng kanyang ina. Ang mga ipinapadala na mag-aaral sa ibang bansa ay kailangan munang sumailalim sa ilang pagsusuri bago maging qualified. Dahil iyon ang tututukan niya ay hindi muna siya makakatanggap ng mga extrang trabaho dahil doon muna siya magfofocus. Hindi niya tuloy maiwasang tingnan ang ipon niya kung tatagal pa ba iyon na pangbayad niya sa nursing home. Alam niya na kung gugustuhin niya ay makakahingi siya ng pera kay Pierce lalo pa at kung nasisiyahan naman ito sa kaniya ngunit hindi niya magawa.Alam niya na isang araw ay magsasawa si Pierce sa kaniya at kapag nangyari iyon ay gusto niyang makaalis kaagad. Pero kapag humingi siya ng pera ay baka pabayaran pa nito
BIGLANG BUMILIS ANG TIBOK NG PUSO NI SERENE nang marinig niya ang sinabi nito. Hindi niya akalain na magiging ganun katalas ang pakiramdam ni Pierce. “Gusto kong magpasalamat sayo.” mabilis na sagot niya rito.Mas lalo pang tumaas ang kilay ni Pierce. “Nagpapasalamat?” tanong nito.Tumango siya. “Kung hindi dahil sa tulong mo ay hindi sana nakalabas si Amber sa kulungan kaya may utang na loob ako sayo.” sinserong sabi niya habang nakatingin sa mga mata nito. “Salamat sayo. Napakabuti mo talaga.” dagdag niyang sabi.Nang marinig naman ni Pierce ang sinabi nitong mabuting tao ay agad na dumilim ang kanyang mga mata. Naaalala niya pa noon na sinabi nito sa kaniya na napakasama niya. Tiningnan niya ito. “Ginagawa mo ba ito para hindi kita galawin ngayon?” tanong niya.Hindi nakasagot si Serene. Hindi niya alam na ganun kagaling ang utak nito. Alam niya na hindi pa ito nagsasawa sa kaniya kaya walang dahilan na payagan siya nitong hindi matulog sa tabi nito.“Mas pipiliin ko na lang na hin
NAPALUNOK SI SERENE AT TUMITIG SA MGA MATA NITO. “pwede ba na dito na lang ako tumira?” maingat na tanong niya rito dahil kailangan niyang itago mula dito ang kanyang mga study materials. May mga inuutusan itong maglinis sa suite nito kaya hindi maiiwasang makita nila ang mga ito.Dahil doon ay ang kanyang unit ang pinaka maganda niyang tirhan para kahit papano ay maitatago niya ang mga iyon mula kay Pierce. Sandaling nabalot ng nakakabinging katahimikan ang paligid. Ang mainit na kapaligiran ay biglang nawala sa isang iglap. Tinitigan siya ni Pierce at pagkatapos ay pinagsakilop ang mga labi nito. “Serene, ganun ba talaga ka-grabe ang mga ginawa ko para mag-isip ka ng ganyan sa akin?” malamig na tanong nito sa kaniya.“Hindi naman sa gan—” bago pa man niya matapos ang kanyang sinasabi ay agad na siyang pinutol nito.“Okay, sige.” sagot nito at sandali siyan natigilan nang marinig niya ang sagot nito. Mukhang hindi ito sang-ayon ngunit bigla na lamang itong pumayag bigla. “Kaya lang
MABILIS NA LUMIPAS ANG ILANG ARAW at ang lahat ng araw na iyon ay ginugol niya sa pagpapasaya kay Pierce pagkagaling niya sa kanyang trabaho dahil napakakulit nito at halos gabi-gabi ito pumupunta sa kaniya. Tyaka lang siya mapapahinga kapag ay business trip si Pierce at doon niya lang din nagagawa ang kanyang mga dapat gawin.Biyernes ng umaga ay nagpadala siya ng isang chat kay Pierce at tinatanong niya kung nauwi na ba ito dahil ayon sa kasunduan nila ay kailangan niyang pumunta sa suite nito. Pero kung wala pa ito doon ay natural lang na hindi siya pupunta. Buong maghapon itong hindi nagreply sa kaniya at palihim na hiniling na sana ay huwag na muna itong umuwi.Nang mag-uwian na nga ay mabilis siyang lumabas ng kanilang kumpanya at maganda ang mood niya ngunit nakakailang hakbang pa lamang siya nang may mabangga siya. “Pa-pasensya na hindi—” hindi na niya nasabi pa ang mga susunod niyang sasabihin nang bigla na lang may sumakal sa kaniya at napuno ng takot ang kanyang mukha.Naka
HINDI NAPIGILAN NI SERENE NA MAG-ISIP ng mga oras na iyon. Paano na lang kung sa kaniya nangyari ang bagay na iyon at hindi dumating si Pierce, mababaliw din kaya siya? Dahil sa masamang balak nito sa kaniya noon ay sinapit niya iyon at hindi siya dapat makaramdam ng awa para rito dahil wala naman itong puso.Ngunit sa kabila nun ay hindi niya maiwasang matakot lalo na nang maalala niya ulit ang nag-aapoy nitong mga mata at ang tawa nito. Mabilis naman siyang inaliw ni Pierce nang makita niya ang takot na bumalot sa kanyang magandang mukha. “Wala ka ng dapat pang mag-alala. Hindi ko na siya hahayaan pa na magkaroon ng pagkakataon na makatakas mula sa mental hospital sa hinaharap.” sabi nito at kasabay nun ay biglang dumating ang ambulansya.Sumama si Serene sa ospital dahil hindi niya naman maatim na pabayaan lang itong mag-isa na pumunta doon e alam niya namang kasalanan niya ang nangyari rito. Umupo siya sa labas habang hinihintay ang magiging resulta ng mag examination kay Pierce.
LUMAPIT SI SERENE KAY PIERCE NA namumula ang mukha at pagkatapos ay itinaas niya ang kanyang kamay upang tulungan nga itong maghubad ng suot nitong damit. Dahil nga para hindi masyadong magalaw-galaw ang kamay nito ay talagang pasadya ang suot nitong damit kung saan ay madali lang namang tanggalin.Nang dumating sa pantalon nito ay mas naging mapula pa ang kanyang mukha lalo. Hindi niya maiwasang mapasulyap sa abs nito at masasabi niyang napaka-perpekto talaga ng katawan nito.Nang makita ni Pierce na sobrang namumula ang mukha ni Serene ay mas inasar pa niya ito lalo. “Kamusta ang pakiramdam?” tanong nito sa kaniya.“Huh?” gulat na tanong naman nito sa kaniya.Bahagyang tumaas ang sulok ng labi ni Pierce at tumingin rito. “Palagi nang ikaw ang maghuhubad ng damit ko para hindi ka na palaging nahihiya.” sabi niya rito.Mabilis naman na umiling si Serene at nagbaba ng ulo pagkatapos ay mabilis niyang hinubad ang pantalon nito ngunit dahil sa sinabi nito ay mas lalo lang siyang nag-pani
AGAD NA NAPAMULAT SI SERENE NG KANYANG mga mata at biglang napaupo sa takot. “Binabangungot ka ba?” nakakunot ang noong tanong sa kaniya kaagad ni Pierce.Bigla siyang napatingin rito at hindi nagsalita pagkatapos ay mabilis na tumango. Bumuntung-hininga ito. “Halika dito at dito ka sa tabi ko matulog.” sabi nito sa kaniya at tinapik ang tabi nito.Agad naman na umuling si Serene dito. “Hindi na.” sagot niya dahil paano siya makakatulog kung ang katabi niya ay isang pasyente.“Ano ka ba, dito ka na mahiga. May sugat ako ngayon kaya hindi kita mahahawakan tulad ng iniisip mo.” sabi nito sa kaniya. Tumanggi pa rin siya rito.“Hindi na nga. Baka madaganan lang kita at magalaw ko yang sugat mo.” sabi niya rito.“Dito ka sa kabila para hindi mo ako madaganan.” pilit ni Pierce sa kaniya.“Okay.” mabilis na sagot niya ay hindi na nag-atubili pa. Sa totoo lang ay hindi niya nga kayang matulog ng walang katabi ngayon dahil baka mapanaginipan niya na naman ang mukha ni Sharmaine. Nakakatakot an
BIGLANG NAG-VIBRATE ANG CELLPHONE NI PIERCE. Nang pulutin niya ito at tingnan ay nakita niyang si Liam ang tumatawag kaya agad niya itong sinagot. “Sir, na-check ko na ang mental hospital kung saan nakakulong si Miss Sharmaine at kaya ito nakalabas ay dahil sa kapabayaan ng nurse na naka-duty upang bantayan siya. Chineck ko rin ang cctv at totoo nga.” sabi nito sa kaniya.“Okay sige. Pero gusto kong i-check mo pa rin ang background ng nurse na naka-duty sa kaniya at kung may kung sinong tao na konektado sa kaniya.” sabi niya rito.“Okay sir.” mabilis na sagot nito sa kaniya.Ilang sandali pa nga ay nagbilin siya rito. “Tyaka, gusto ko na ilihim mo ang tungkol dito at hindi malaman ng DAddy ko ang tungkol dito.” sabi niya rito. Tiyak na kapag nalaman niya na nasugatan siya dahil sa iniligtas niya si Serene ay paniguradong magkakaproblema.“Pero sir, alam na ng Daddy niyo.” agad na sabi ni Liam mula sa kabilang linya.Agad na nagdilim ang mga mata ni Pierce. “Paano niya nalaman?” malami
DAHAN-DAHANG IMINULAT NI Serene ang kanyang mga mata. Nang mga oras na iyon ay ramdam na ramdam pa rin niya ang pagkahilo niya. Iginala niya ang kanyang paningin sa paligid at puting kisame ang bumungad sa kaniya. Nang itaas niya ang kanyang kamay ay doon niya nalaman na naka-swero pala siya at doon nag-sink in sa kaniya ang lahat. Habang magkayakap sila ni Pierce ay bigla na lang umikot ang paningin niya. At sa mga oras na iyon ay nasa ospital siya pero nang igala niya ang kanyang paningin ay wala naman siyang kasama doon kundi tanging siya lang mag-isa.Nasaan si Pierce? Bakit wala ito sa tabi niya? Hindi niya tuloy maiwasang isipin ang lahat ng mga nangyari kanina, kung panaginip lang ba ang lahat ng iyon ngunit nang itaas naman niya ang kanyang kamay ay nakita niya doon ang singsing na isinuot sa kaniya ni Pierce kung saan ay nasiguro niya na hindi nga iyon panaginip kundi totoong nangyari iyon. Ang hindi lang niya maiwasang isipin ay kung nasaan ito. Dahan-dahan siyang umupo sa k
NAPANGITI SI PIERCE SA kanyang ama na may panunuya ang mga mata. “Noon pa man ay niloko mo na ang ina ko kaya wala kang karapatan na sabihin sa akin ang mga yan.” malamig na sabi niya rito at pagkasabi niya nito ay dali-dali siyang tumalikod upang umalis na doon.“Tumigil ka!” galit na sigaw ni Andrei sa kaniya ngunit nagbingi-bingihan si Pierce sa tawag ng kanyang ama ay hindi tumigil sa kanyang paglalakad.Sa gilid ay agad naman na nagdilim ang mukha ni Nicole dahil talaga ba na aalis ito ay iiwan siya doon na mag-isa para pagtawanan ng lahat? Hindi niya maiwasang maikuyom ang kanyang mga mata. Dahil sa labis naman na galit ni Andrei ay biglang nagsikip ang dibdib niya at nahirapan siyang huminga. Sa sumunod na segundo ay bigla siyang bumagsak sa sahig.Gulat na gulat ang mga tauhan ni Andrei at dali-daling nilapitan ito upang tulungan at kargahin upang dalhin sa ospital. Ang isang tauhan nito ay binalingan ni Nicole. “Sundan mo si Pierce at sabihin mo na bumalik siya.” utos niya ri
BIGLA NAMANG NAPUNO ng panunuya ang mga mata ni Pierce anng marinig niya ang usapan ng mga ito. “Status lang ang hiningi niya kaya pumayag ako. Pero ang totoo ay gusto mo rin talagang pakasalan ako hindi ba?” tanong ni Pierce kay Nicole.Nakita niyang natigilan si Nicole ngunit mabilis na nagsalita ang kanyang ama. “Saka na natin pag-usapan ang tungkol sa mga bagay na yan. Ang importante ay ang makapagbihis ka na muna.” sabi nito sa kaniya.“Hindi na kailangan pang ipagpaliban pa, pag-usapan na natin ngayon.” sabi niya rito. Ipinikit ni Pierce ang kanyang mga mata at naging malamig ang ekspresyon. “Kahit na maging mag-asawa kaming dalawa at magkaroon ng anak, sa tingin niyo ba ay mabubuhay ang bata at ipapanganak niya?” tanong niya sa mga ito.Nang marinig ni Nicole ang bagay na iyon ay namutla nag kanyang mukha. Ang mukha din ni Andrei ay naging madilim at naging marahas ang paghinga dahil samatinding galit. “Hindi niyo ba alam na kahit makabuo kami ay ipapalaglag at ipapalaglag niy
PINAPUNTA SIYA NG KANYANG ama sa isang hotel kung saan ay pagmamay-ari ng kanilang pamilya. Pagkapasok niya pa lang sa punction hall ay agad niyang nakita na napapalamutian ang buong paligid. Dahil dito ay agad na kumunot ang kanyang noo at napuno ng pagkalito. Sa sumunot na segundo ay nakita niya ang mga salitang Engagement na nakalagay sa malaking electronic screen sa gitna ng stage.Hindi nagtagal ay dahan-dahang umakyat si Nicole ng stage habang nakaupo sa electric wheelchair nito at pagkatapos ay tumingin sa kaniya ng puno ng pagmamahal na naging dahilan para magdilim ang kanyang mukha. Nilingon niya si Liam na nakatayo sa tabi niya ng mga oras na iyon. “Anong nangyayari?” naguguluhang tanong niya rito.Nakita niya naman ang pagpapawis ng noo nito at mukhang kinakabahang tumingin sa kaniya. Napalunok si Liam nang makita ang madilim na mukha ng kanyang amo. Hindi ba nito alam kung ano nangyayari at kung bakit sila naroon? Paano nangyari na hindi nito alam kung isa ito sa mga pang
ILANG MINUTO DIN sa labas si Serene bago siya bumalik sa silid ni Pierce. Pagkapasok niya ay naabutan niya itong bihis na. Puno ng pagtataka at pag-aalala ay agad niya itong nilapitan. “Anong ibig sabihin nito? Saan ka pupunta? Hindi ka pa magaling?” tuloy-tuloy na tanong niya rito.Bigla niya tuloy naalala ang tawag kanina at dahil doon ay hindi niya namalayang nakaramdam ng pagkabalisa sa kanyang puso. “Saan ka pupunta?” tanong niya ulit dito nang hindi ito sumagot sa unang tanong niya kanina.“Well, pinapatawag ako ni DAd.” sagot nito sa kaniya na bigla niyang ikinatigas bigla. Naisip niya bigla ang petsa kung kailan nila dapat kuhanin ang sertipiko at may ilang araw na lang ang nalalabi. Pilit niyang pinakalma ang kanyang sarili at pagkatapos ay biglang nagtanong.“Gusto mo bang makipaghiwalay?” tanong niya rito at hindi ito sumagot sa kaniya. Malalim lang itong nakatingin sa kanyang mga mata at ang pananahimik nito ay malinaw ng sagot sa kaniya. Napakuyom ang kanyang mga palad. B
NANG NASA IBANG BANSA pa sila ay naunang nagising si Pierce kaysa kay Serene kung saan ay nanatili itong tulog marahil sa matinding panghihina. Dahil nga sa wala namang nakitang problema sa pagsusuri kay Serene ay agad niyang ipinaayos ang lahat at sumakay sila sa isang helicopter upang makauwi sa bansa para doon na rin tuluyang magpagaling.Pagdating nila doon ay muli niyang ipinasuri si Serene kung saan ay naging pareho lang din naman ang lumabas na resulta at nanatili pa rin itong tulog sa sumunod na araw na para bang nag-iipon ng lakas nito. Maharil ay talagang matindi ang kanyang pinagdaanan kung kayat mas lalo pang tumindi ang galit na naramdaman niya sa lalaking iyon.Ilang sandali pa ay yumakap si Serene kay Pierce nang marinig niya ang sinabi nito kung paano sila nakauwi ngunit pagkasandal niya sa dibdib nito ay may naalala siya kung kaya ay bigla na namang bumilis ang tibok ng puso niya at tumingin dito. “Si Mike? Nasaan siya? Patay na ba siya?” tanong niya rito.Umiling si
NAKATITIG PA RIN ANG nurse sa kaniya na puno ng pakikisimpatya ang mga mata. “Makakapagpahinga na siya…” sabi ng nurse sa kaniya.“Hindi, hindi iyon. Ilang taon na siya?” tanong niya rito.“Mag-iisang daan.” sagot naman nito at medyo natakot ang nurse dahil baka nagkamali siya ng pagsabi kung ilang taon na ito kaya muli niyang dinampot ang record niya at chineck ito. “Tama nga ako.” sabi nitong muli pagkaraan ng ilang sandali.Biglang bumilis ang tibok ng puso niya ng mga oras na iyon. Ibig sabihin ay hindi pa patay si Pierce at nagkamali lang siya. Sa mga oras na iyon ay isang malamig na boses ng isang lalaki ang nagmula sa likuran niya. “Serene.” tawag nito sa kaniya at ang boses nito ay pamilyar na pamilyar sa kaniya.Dahil dito ay dahan-dahang lumingon si Serene at doon nga niya nakita ang isang lalaki na nakasuot ng isang hospital gown sa likod niya at nakatayo sa may pintuan habang nakatingin sa kaniya na may madilim na mga mata. “Anong ginagawa mo diyan? At bakit umiiyak ka?”
SA ISANG IGLAP AY napuno siya ng pangamba nang makita niya itong nakatayo doon. Anong ginagawa pa nito doon? Nababaliw na ba ito? Anong magagawa nito mag-isa laban sa napakaraming tauhan ni Mike? Wala!Ilang sandali pa ay biglang napuno ng ilaw ang dibdib nito na kulay pula galing sa mga baril ng mga tauhan ni Mike dahilan para labis siyang kabahan. Ang mukha ni Pierce ay walang katakot takot habang nakatingin sa kaniya.Samantala, tuwang-tuwa naman si Mike habang nakatingin kay Pierce at hindi na nag-isip pa at pagkatapos ay mabilis na itinaas ang kanyang kamay upang mag-utos na paputukan ito ng baril ngunit bago pa man niya maibuka ang kanyang bibig ay bigla na lang may dumagundong mula sa itaas kaya napatingala siya ng wala sa oras at doon niya nga nakita ang ilang helicopter mula sa itaas at sa sumunod na segundo ay nagpaulan ang mga ito ng bala.Dahil sa pagkabigla ay halos mamanhid ang mga tenga ni Serene at puno ng pagkalito ang kanyang isip. Sa gitna ng pag-ulan ng mga bala ay
NAPUNO NG PAWIS ang noo ng driver. “What should we do now sir?” kabadong tanong nito."He doesn't dare to blow up the bridge. If it blows up, he won't be able to stay in any country, especially here." sagot ni Pierce sa driver ng sasakyan.Binalingan ni Pierce si Serene. “Huwag kang magpaloko sa panggigipit niya. Magtiwala ka sa akin.” sabi niya at hinalikan ang noo nito.Hindi naman maiwasang mapatitig ni Serene sa mukha ni Pierce kung saan ay pinipigilan niyang pumatak ang kanyang mga luha ngunit ang kanyang boses ay biglang gumaralgal. “Naniniwala ako sayo Pierce… naniniwala ako…” sabi niya ngunit sa kabila nun ay iba ang iniisip niya. Hindi na niya kayang masaktan pa ito ng dahil lang sa kaniya. Napakarami na nitong ginawa.Ilang sandali pa ay nagdilim ang mga mata nito. “Hindi kita papayagang sumama sa kaniya!” mariing sabi nito at ang kanyang mga mata ay halos mag-apoy. Hindi niya tuloy maiwasang hindi makaramdam ng kirot sa kanyang puso.Sa sumunod na segundo ay agad niyang sin