v. Reunited

Kinabukasan ay nagising ako sa sunod-sunod na katok mula sa labas ng pinto ko.

“Vee, are you awake already?” boses iyon ni Chino. Hindi ako sumagot, I was awake the whole night, hindi ako makatulog sa kakaisip kung paano haharap sa mga kaibigan ko.

I know I have been bad and neglecting them so that’s why I don’t know how to face them. Malaking dagok ang iniwan ko sa kanila, malaki ang naging epekto niyon at kahit ako ay hindi natutuwa sa ginawa ko. Naging selfish ako at mas inuna ko ang sariling sakit ko at isinantabi ang mga feelings nila.

“Vee,” tawag ulit ni Chino sabay katok ulit. “I know you’re awake, so get your ass up here already.”

Napasinghal ako at sinamaan siya ng tingin. Wala man lang pinagbago ang gago kong pinsan! He’s still a bully! Nag-e-emote pa nga ako dito, eh! Inis akong bumangon at tumingin muna sa salamin bago binuksan ang pinto.

“What the hell, you mo—” Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil biglang may mga dumamba sa akin at halos mabingi ako sa mga sigaw nila.

“Vee! Oh my God, I missed you so much!” boses iyon ni Zellea.

“Thank God, you’re here! Alam mo bang araw-araw ka naming nami-miss?” may himig tampo ang boses ni Rosalie.

“Uhm, can you move? Both of you, baka hindi na nakakahinga si Vee sa pananakal niyo,” it was her. Drea, bigla akong nakaramdam ng paninikip ng dibdib, hindi dahil sa mahigpit na yakap ng dalawa kong kaibigan kundi dahil sa mga narinig kong pagsasakripisyo niya para kay Russell.

“I’m sorry, masaya lang naman kami,” depensa ni Zellea at sabay silang lumayo sa akin.

“Ang ganda mo pa rin, Vee!” manghang wika ni Rosalie na lumapit din sa akin at niyakap ako ng mahigpit.

Isang simpleng ngiti lang ang itinugon ko sa kanila. I was left speechless and at the same time, nakahinga rin ng maluwag. Nag-aalala ako sa isang bagay na hindi naman pala mangyayari.

“Look at you, talagang hindi ka nagpakabog, ah! You’re still in shape!” puna din ni Zellea sa akin.

Napakamot ako ng ulo at biglang nahiya sa mga papuri nila. “Stop complimenting me, will you?”

“Pfft! She’s blushing,” panunukso ni Rosalie.

“Girls, baka gusto niyo munang pagbihisin iyang Bansot na iyan. The boys are waiting for her too,” singit ng nakasimangot na pinsan ko.

“Bumaba ka  na nga, hindi ka kailangan dito!” sita ni Zellea kay Chino.

“Tch!” singhal ni Chino at masama ang tingin na sinulyapan ako. “Magbihis ka ng maayos at maraming lalaki sa ibaba!”

Inirapan ko lang siya dahil mabilis na siyang umalis sa harapan namin. Pumasok kami sa kuwarto ko at hinila nila ako pabalik sa kama.

“So, anong chika?” nakangiting tanong ni Drea. “Kulang siguro ang isang linggong overnight para i-catch up natin ang napakatagal nating hindi pagkikita.”

“Oo nga, how about we go somewhere? Like beach vacation?” ani Rosalie.

“May alam akong beach na gustong-gusto kong puntahan ngayon!” nagniningning ang mga matang sabi naman ni Zellea.

“How about Baguio?” sabi naman ni Stephanie. “The ambiance there was nice during this time, a hot spring would be nice while catching up!”

“What do you think, Vee?” tanong sa akin ni Drea.

“H-Huh?” Napatingin silang lahat sa akin, pawang nakangiti at naghihintay ng sagot ko.

“Uhm.” Tumikhim ako dahil pakiramdam ko ay natuyo ang lalamunan ko at pinagpawisan. “We can go in Baguio, we’re really planning to go there . . .”

“We?” kunot-noong tanong ni Zellea.

Tumango ako. “I-I . . . uh, brought a friend from the States. Matagal na rin niyang pinangarap mag-Baguio, so I was planning to go on a trip with her.”

“Only her?” nakasimangot namang tanong ni Rosalie.

Huminga ako ng malalim at tiningnan sila isa-isa. “Yes,” sagot ko. “That was my plan, I’m going to Baguio to think of ways on how to face all of you,” mahinang turan ko at napatungo ng ulo.

Biglang tumahimik ang paligid, ayoko sanang magsalita at banggitin pa iyon ngunit hindi rin naman maganda na magkunwari na lang ako na parang wala lang ang ginawa ko.

“Look guys, I know I was wrong to leave like that. That was my decision and I didn’t think about what it might cause you, t-that’s one of the reasons why I don’t want to talk with you. N-Nahihiya ako sa ginawa ko, but please belive me that I am really sorry,” mahina kong turan. Hindi ko napigilang maluha habang nagsasalita, pinipigilan kong huwag tumulo iyon ngunit hindi ko nagawa.

Hanggang ngayon ay taksil pa rin ang mga luha ko. Ayaw niya talagang papigil at sa kahit anumang oras na gustuhin niyang lumabas ay lalabas siya at hindi tatraydurin ako.

Mayamaya lang ay narinig ko ang kanya-kanya nilang pagsinghot, nakagat ko ang labi ko upang mapigilang mapahagulhol.

“It’s okay. Tatanggapin ko kung magagalit kayo sa akin, I deserve it,” dagdag ko pa.

“Oh, shut up,” singhal ni Rosalie sa pagitan nang pagsinghot. “Jeez, you’re so annoying.”

“I-I’m sorry,” sabi ko ulit.

“Huwag mo namang sirain ang araw na’to para sa amin, Vee,” wika naman ni Zellea.

“I’m sorry. A-Ayoko lang talaga isipin niyo na balewala lang iyong—”

“That’s enough,” putol ni Drea sa sinasabi ko. “Quit saying you’re sorry, we both had a hard times ang importante ay narito ka na ulit sa amin.”

Napaangat ako ng mukha at napahikbi nang makita silang lahat na nakangiting nakatingin sa akin.

“We don’t judge you, Vee. Alam din naming hindi naging madali ang lahat para sa’yo, so, we just pray and wish that everythings gonna be alright. Na balang-araw, babalik tayo sa dati. Healing a scar isn’t easy as one, two, three, but forgiving and moving forward can make you even stronger and live a normal life,” litanya ni Stephanie.

“Wow, kakabasa mo ng mga motivational qoutes nagiging inglesera ka na, Steph, ah! Stop showing off, hindi bagay sa’yo!” Nakahalukipkip na turan ni Rosalie sa stepsister niya.

“I’m just telling the truth,” nakasimangot na wika naman ni Stephanie.

“Oh, tama na iyan at baka kung saan na naman mauwi iyang pagsasagutan niyo,” natatawang saway ni Zellea sa magkapatid.

Humarap siya sa akin at hinawakan ang dalawang kamay mo. “Tama na ang drama, okay? We’re going to Baguio so prepare your things—or not. Magbihis ka na lang at doon na lang tayo mag-shopping!”

Sabay-sabay naman na sumang-ayon ang mga kaibigan namin. Pinahid ko ang sarili kong mga luha at nakangiti na akong nakaharap sa kanila, ang buong akala ko ay mahihirapan akong ipaliwanag ang side ko, lalo na kay Drea.

I was an overthinker bitch at kung hindi na naman ako nakainom ng gamot ko ay tiyak na aatakehin na naman ako ng sakit ko at tiyak na mas lalong sasama ang epekto niyon sa pagkikita-kita namin ngayon.

I need to be happy and keep thinking positively. Sa ganoong paraan ko lang maipapakita sa kanila na okay na ako at wala na silang dapat ipag-alala pa.

****

Masaya kaming bumaba at nakita ko si Sally na nag-eenjoy ng kasama ang mga kaibigan namin. Ipinakilala ko si Sally sa mga kaibigan ko at hindi naman nagtagal ay kaagad na nagkapalagayan ang loob nila. Hindi madaling pakisamahan si Sally, may mga traits siyang kaparehas ng kay Stephanie, masayahin, optimistic and laging nakangiti.

Maybe isa din iyong rason kung bakit nag-match kaming dalawa. She’s my light and a great adviser sa oras na inaatake ako ng anxiety ko.

Boys are always boys, ayaw nila ng drama. We’ve talked everything in just a mere second and we go back to our old self again. Maingay at masaya. Pero hindi kami kompleto, alam kong iniiwasan lang nilang banggitin iyon para hindi sumama ang atmosphere sa paligid.

“Hey.” Napalingon ako nang makitang papalapit sa akin si Dyke.

Abala ang mga kaibigan namin na mag-ayos ng mga dadalhin namin sa trip. Hindi kasi pumayag si Tita Aiza na wala kaming dalhin na kahit anong gamit lalo pa at napag-kasunduan naming mag-camping sa Baguio.

“Hey,” nakangiti kong turan sa kanya. We were both in the veranda, may dala siyang dalawang platitong may lamang slice ng cake.

“Want some?” alok niya.

Umiling ako. “I don’t eat sweets,” nakangiwing sagot ko sa kanya. “But thanks.”

Umupo siya sa harap ko at nagsimulang kumain. Nagkaroon ng katahimikan sa pagitan namin at bigla akong nakaramdam ng hiya. I know what happened between him and Zellea and by the looks of it, he still have feelings for her, hindi niya lang maipakita dahil nakikita niyang masaya na ang kaibigan niya kay Chino.

“How are you?”

“How States?”

Nagkatinginan kaming dalawa at kapwa natigilan, mayamaya ay parehas ding napangiti at tumawa.

“Lady’s first,” nakangiting sabi niya habang kumakain pa rin ng cake.

Huminga ako ng malalim at isinandal ang likod ko sa upuan. “You don’t have to keep it a secret from me, Dee.”

Natigilan siya sa pagsubo at nakita kong gumalaw ang mga panga niya.

“Hindi ako manhid. And also, sa lahat ng mga kaibigan natin tayong dalawa lang ang madalas na nagkakaintindihan.”

Ibinaba niya ang kubyertos sa pinggan at uminom ng canned juice.

“You haven’t change, Vee,” malungkot na tugon niya sa akin. “And thank you for coming back, kahit papaano may mapaglalabasan na ako ng sama ng loob,” dagdag pa niya at mapaklang ngumiti.

“Then does it mean, that we both need each other to comfort our broken hearts?” pabiro kong saad sa kanya.