2. The man in canvass

SINAMANTALA ni Arman na maganda ang panahon sa labas at naglarong mag-isa ng gold. He had a mini golf course at the back of his mansion. Bahagyang yumuko ang may pitumpo't limang taong gulang na business tycoon at pinagaaralang maigi ang gagawing pagtira sa bola. He made a few little swings of the club before launching that swift attack that made the ball roll in such speed. Tumayo ng tuwid ang matanda at pinanood ang bola na taluntunin ang butas. Sigurado ito na papasok ang tira doon. Walang duda. At nangyari nga inaasahan nito. Hindi pa naglilipat ang segundo ay narating na ng bolanang destinasyon.

Ibinigay niya ang hawak na club sa footman pagkatapos at naglakad pabalik sa hardin. Bagama't nais pang maglaro ay nakaramdam na ito ng gutom. Mabuti at handa na ang almusal sa lamesa salamat sa maabilidad niyang butler. Max greeted him with a low bow pagkaraa'y kinuha ang suot na flat cap maging ang cardigan. Now, Arman was on his staple button down shirt and trousers. At naupo na siya sa kabiserang lamesa.

Mabilis ang naging kilos ni Max. Nilagyan ng table napkin ang gitna ng kanyang hita. "Coffee or tea, Senor?" Arman choose the later. "Very well," at nagsalin ito ng tsaa sa isang tasa at inalok dito.

"Hindi pa gising si Consuelo?" Tanong niya habang kumakain. The usual American breakfast. He had everything on his plate and take his time to savour everything. Walang pagmamadali. "Napapadalas ata ang pagpupuyat niya..."

"Narinig ko na madaming commissioned works ang Seniorita na kailangan tapusin sa lalong madaling panahon," pagbibigay-impormasyon ni Max. "Art supplies keep coming the past few days."

"Ganoon ba," pinunasan ni Arman gamitnng napkin ang gilid ng labi. "Make sure she didn't skil her meals, Max. Alam mo naman ang bata 'yon, may katigasan din minsan ng ulo."

Consuelo was his only granddaughter kaya't mahal na mahal niyang lubos. Anak ito ng nawala niyang anak na si Crisanta at ng nobyo nitong pintor na si Juan Miguel. She's the spitting image of her mother, ngunit ang ugali ay nakuha sa ama na hindi palaimik at gusto laging mapag-isa. And her hand were made to paint colors just like her dad. And just like the saying, the artist will always have that one little space which she could call her own. At iyon ay ang attic.

Sayang lamang at hindi nito matagal na nakapiling ang mga magulang. Her parents died from a car accident when she was still a toddler. Kung nabubuhay lamang ang mga ito ay alam niyang magiging proud ito sa naabot ng anak. Their now twenty four year old daughter was smart and talented. No doubt an underrated artist.

In all honesty, wala siyang naging problema sa dalaga. She's obedient and kind, lamang ay hindi marunong makipag-socialized. Mabibilang sa daliri ang pinuntahan nitong mga social events. Kung hindi siya ang kasama ay ang matalik nitong kaibigan na si Beatriz ang nasa tabi. Consuelo was too modest and pure that it bothers him. Isa iyon sa naging dahilan upang buhayin niya ang matagal nang kasunduan nilang dalawa ng kaibigan na si Don Lorenzo Hernandez.

They agreed to wed their grandchildren a year from now. If the two have any objections, it was left unheard. Ngayo'y dalawang buwan nang magkasintahan si Consuelo at ang apo nito na si Stefano. Katunayan ay suot na ng dalaga ang isang engagement ring na may emerald stone, a heirloom to the Hernandez na nagpasalin-salin na sa panganay na lalaki ng pamilya.

Wala pang limang minuto ay humahangos na dumating ang isang katulong. Na isang lalaki diumano sng dumating at siya agad sng hinahanap. Naturales lamang na itanong niya ang pangalan ng bisitang hindi niya inaasahan.

"Si Don Lorenzo Hernandez, Senor," anito na nakayukod pa din. Tumaas ang isang kilay ni Arman pagkarinig sa pangalan ng kaibigan. At hindi iyong nakaligtas kay Max.

Tila nawalan siya ng ganang kumain, tumayo siya at kinuha kay Max ang cardigan. "Bueno, dalhin mo ang bisita sa study room at maghanda ka din ng tsaa."

"Of course, I will," tinulungan pa siya nitong isuot muli ang cardigan. "Now, if you will excuse me..." At kasama ang katulong ay umalis ito sa harapan niya para estimahin ang bisita.

Bumuntong-hininga si Arman pagkaraan ng ilang saglit. Kaibigan niya si Lorenzo ngunit may nakaraan silang dalawa na hindi niya nakakalimutan kahit nagdaan na ang ilang taon. Hindi niya nakakalimutang na noong nabubuhay pa ang kanyang asawang si Clarita ay nagkagusto si Lorenzo dito. At hindi siya estupido na kahit wala na ang babaeng pareho nilang minahal at nagkapatawaran na silang dalawa ay nasa puso at isip pa din nito si Clarita.

Tulad na lamang ngayon.

Naabutan niyang nakatitig ang kaibigan sa malaking portrait ng kanyang pamilya sa study room. Sinundan niya ang hinahayon ng tingin ni Lorenzo. Walang duda na nakatitig ito sa mukha ni Clarita. Bagkus na magselos o kung anupaman, hinayaan na lamang niya ito.

Dahil alam niya sa puso't isipan na siya lamang ang minahal ng asawa.

"Kuha ang larawang iyan bago magsimulang mag-chemotherapy si Clarita," naupo si Arman sa isa sa mga settee. " She insisted before she'd gone bald," he tasted a bitter vile on his mouth remembering his lovely wife. Arman envisions a woman of late fifties still stubborn like a brat with a huge grin on her lips whenever she made some terrible cooking. Kung hindi sobra ay kulang sa lasa ang lahat ng putaheng hinahanda nito. Truly she was not cut out to become a dutiful housewife when all her life was at the hacienda. She differs from the women who like to impress. Hell, she doesn't give a damn thing when she learned who he is. She's more interested in horses than the fact that she caught his elusive heart. "She wears that smile till her last breath. I know wherever she was, she's happy with our daughter. They didn't even consider this old man aging with no companion at all. Women." He shook his head. Those two are always partners into whatever rendezvous Clarita ventures. Such pain in the rear.

Lorenzo turned around with a knowing look. Somehow far from being stoic. "You just married to the only woman who can throw a fit on you. Such rare gem among the fakes. A must keep." He nodded. There's no argument to what Lorenzo stated.

"Want some tea? I hope it was to your liking..." Alok niya dito. Chamomile iyon na siyang paborito ni Clarita. The same tea that calm his nerves and senses.

"Chamomile, I see," Lorenzo sat on the opposite settee. Tinanggihan ng huli ang alok niya pagkatapos ay pinag-krus ang dalawang paa. "Salamat ngunit hindi ako naparito para makipagkamustahan at uminom ng tsaa."

Bahagyang tumaas ang isa niyang kilay. So straightforward, "Then to what do I owe this sudden visit?"

Now he's seeing the cold billionaire hotelier. "Gusto kong ngayong taon na makasal ang mga bata. No, make it three months from now for other gruesome preparations." Hindi niya napigilan ang pagsasalubong ng dalawang kilay.

"So unlike you to rush such things," napatango-tango ito in agreement. "Bakit?" He fired the question right away.

Umangat ang isang sulok ng labi nito. Alam ni Arman na hindi palangiti ang kaibigan at ang miminsang ganoong ngiti ay estranghero sa mukha nito. Pilit. At alam din niya na iba ang kahulugan ng mga ngiting iyon.

"Simple lang, Arman..." Tumayo ito at naglakad papunta sa bintana. Hinayon ng mga mata nito ang hardin na naandoon. Kung wala pa siyang alam ay mapagkakaila niyang nagagandahan lang siya sa paboritong lugar ng asawa. He knew better. "I'm a businessman in any sense of it. I want everything settled at its earliest date. Alam mong ayaw na ayaw kong nagiintay so I figured why the long engagement when we can make a short one? I bet my Stefano would agree to me..."

"I bet he will..." Kahit duda si Arman sa totoong motibo ng kaibigan.

Samantala...

Nang mga oras na iyon sa attic ay naka-focus ang atensiyon ni Cielo sa ginagawang obra. Isa iyong lalaki na nakatanglaw sa sunset sa Tennessee. Kung may ilang canvas na siyang ginawa na ito lamang ang subject. Sa loob-loob niya ay gusto niyang gawing perpekto ito sa kanyang obra.

Hindi niya namalayan ang oras. Kung hindi pa may kung sino'ng kumatok sa pinto ay hindi siya matitigil sa ginagawa.

"Sandali," ibinaba niya ang palette at pinunasan ang kamay na may bahid ng pintura sa isang basahan. Bumungad sa kanya si Max at isa pang katulong na may bitbit na tray pagkabukad niya ng pinto. Noon lamang naramdaman ni Cielo ang gutom. Ang isang piraso ng garlic bread ay agad niyang isinubo sa bibig. "Bababa naman ako, Max. Hindi mo na sana inabala ang sarili mo---"

"Kumain ka na, Seniorita," kinuha ni Max ang tray at siya nang kusang pumasok sa loob ng attic. Madumi at makalat. Ngunit sa kabila ng disorganisadong nakikita sa loob ay hindi niya maipagkakamaling maganda ang obra ng dalaga. Pulido at perpekto. "Inihabilin ka sa akin ng lolo mo." Inilapag niya ang tray sa isang bakanteng lamesa at pinakatitigan ang isang obra na tila bago nitong pinagkakaabalahan.

At kahit pa nakatalikod ang lalaki sa canvass ay nakilala ni Max iyon. Pamilyar sa butler ang pigura nito na ilang beses nang nakita sa iba't ibang pagkakataon. Ayaw niyang bigysng kahulugan ang canvas ngunit iba ang sinasabi ng kanyang isip.

Kilala kaya ni Cielo ang lalaking nasa canvas?