Narinig ni Avigail ang tinig ng mga maliliit na bata at may kakaibang naramdaman sa kanyang puso, ngunit mabilis din itong napalitan ng isang pagkakasala.Ilang sandali lang ang nakalipas, nagkaroon siya ng hindi magandang pagtatalo sa mga tao sa paligid niya. Ngayon, isang simpleng laro lang ng mga bata, ngunit hindi siya makatatayo ng maayos at nahulog siya sa mga braso ng lalaki.Para sa iba, ang kanyang ginawa ay maaaring magmukhang sinadya, ngunit tanging si Avigail lamang ang nakakaalam na siya ay talagang naging pabaya.Pero kung ipapaliwanag niya ngayon, tiyak na lalala lang ang sitwasyon…Tumayo siya mula sa matigas na mga braso ng lalaki, naguguluhan ang kanyang puso.Sa kabilang banda, abala pa rin si Skylei sa laro, at iniutos pa sa kanila ng seryosong tinig, "Huwag kayong gagalaw!"Kaagad naman sumagot ang dalawang maliliit na bata.Hindi makapaghintay si Skylei na marinig ang sagot ng dalawang matanda, kaya tinitigan niya sila ng matalim."Oo nga po."Narinig ito ni Domi
Nararamdaman ng mga bata na hindi na sila interesado na magpatuloy. Umalis na rin si Avigail, kaya't wala nang dahilan para maglaro pa.Sa gilid, pinagmamasdan ni Dominic ang mga bata na nakaupo sa karpet na parang wala nang gana. Nakangiti siya ng kaunti at tiningnan ang itaas bago nagsimulang umakyat.Kailangan niyang makipag-usap ng maayos sa maliit na babae tungkol sa hindi pagkakaintindihan kanina.Inisip ng mga bata na nabigo na ang kanilang plano, ngunit nang tumingin sila, nakita nilang umakyat si Daddy.Agad nilang naisip na tiyak na pupunta siya kay Avigail!Dahil dito, muling naging interesado ang mga bata.Sa itaas, nakapagtago si Avigail sa kanyang kwarto, naguguluhan ang kanyang nararamdaman.Hindi niya maintindihan ang nangyari sa kanya kanina. Ipinakita ng kanyang galit kay Dominic, ngunit nang maglaro sila, nabulabog siya sa kalambutan ng mga mata ng lalaki.Habang iniisip ang nangyaring iyon, hindi maiwasan ni Avigail na mag-alinlangan sa sarili.Baka kasi dahil hind
Sa hagdan, narinig ni Dominic ang mga salita ni Avigail at medyo nagkunot ang kanyang noo. Lumingon siya at tiningnan ang maliit na babae sa pintuan ng kwarto ng magkahalong pagkalito at pag-aalinlangan.Bahagyang ibinaba ni Avigail ang kanyang mga kilay at nagkunot ang kanyang magandang noo, tila nagsisisi sa mga sinabi niya.Dahil dito, tumaas ang labi ni Dominic ng may kahulugan, "Miss Avi, huwag mong pilitin ang sarili mo. Hindi magbabago ang nararamdaman ko dahil lang sa isang hapunan."Pagkatapos nito, tumango si Dominic kay Avigail, at tumalikod na upang bumaba muli ng hagdan.Narinig ang tunog ng mga yapak, kaya tumingin si Avigail at tiningnan siya. Tahimik siyang nag-sigh at muling nagsalita, "Sama tayo sa pagkain. Kung aalis ka, tiyak na malulungkot si Sky."Ito ay sinabi ni Avigail kay Dominic at pati na rin sa sarili niya.Kanina, binanggit ni Dominic ang tungkol sa kanyang sarili anim na taon na ang nakalipas. Nang makita ni Avigail ang kanyang likod habang siya ay umali
Hindi makakatulong nang husto ang mga bata sa kusina, ngunit nang nandiyan sila, unti-unting humupa ang magulong pakiramdam ni Avigail.Matapos maghanda ng pagkain, nakita ni Avigail si Dominic na nakaupo sa sofa.Mukhang medyo pagod siya. Makalipas ang ilang sandali, nakatulog na ang lalaki, nakatagilid nang bahagya, kalahating nakasandal sa likod ng sofa. Kahit natutulog siya, napanatili pa rin niya ang kanyang pormal na anyo.Nang makita ito, hindi namalayang binawasan ni Avigail ang ingay ng kanyang mga galaw at gumawa ng senyas na maging tahimik ang mga bata.Sinundan ng mga bata ang tingin ni Avigail at nakita nila ang kanilang natutulog ang kanilang Daddy. Ang mga mukha ni Dale at Dane ay nagpakita ng kalituhan.Ang daddy nila na nakita nila kanina ay abala sa trabaho kapag may pagkakataon, pero ngayon, natutulog siya.Nabigla sila. Baka sobrang pagod siya sa trabaho nitong mga nakaraang araw?Tumingin ang dalawang bata kay Skylei na may kalituhan.Nang makita ni Skylei ang tao
Nang gabing iyon, magkasunod na nagtatalo o naglalaro ng mga laro ang dalawa at hindi na masyadong binigyan ng pansin ni Avigail ang hitsura ng lalaki.Ngayon, parang tila seryoso na ang insomnia ni Dominic sa mga nakaraang araw. Malinaw na makikita ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang mga mata.Bukod pa rito, bihira lang na makakita ng lalaki na ganito kalalim ang pagkakatulog.Kahit na anim na taon na ang nakalipas, nang matulog sila sa parehong kama ng ilang beses, magaan na magaan lang ang tulog ni Dominic.Ganun ka-shallow ang tulog niya na kahit kaunting galaw lang ni Avigail ay agad siyang magigising at aalis sa kama nang malamig.Habang iniisip ang mga karanasan noong anim na taon, at tinitingnan ang natutulog na lalaki sa harap niya, nakaramdam si Avigail ng isang emosyonal na alon."Mr. Villafuerte?" Tinawag ni Avigail ng mahina ang pangalan ng lalaki para subukang gisingin siya at matulungan.Ngunit hindi tumugon si Dominic.Nagdalawang-isip si Avigail at pagkatapos a
Nabigla si Avigail sa biglaang kilos ng lalaki at hindi siya makagalaw. Nang makita niyang papalapit ang lalaki sa kanya, parang isang takot na pusa siya, desperadong tinatangka niyang kumalas, pero ang mga kamay niya ay madaling nahawakan ng lalaki sa likod niya, kaya’t hindi siya makaalis."Dominic, Gumising ka!" Habang papalapit ang kanilang mga labi, puno ng pangamba ang mga mata ni Avigail at medyo tensyonado ang boses niya.Hindi kumilos si Dominic, patuloy lang siyang lumapit sa kanya.Hanggang sa ang distansya nila ay napakaliit na at naramdaman nila ang hininga ng isa’t isa, at ang puso ni Avigail ay malapit ng tumigil sa kaba, saka lang niya naramdaman na tumigil ang lalaki sa paglapit.Bumuntong-hininga si Avigail at maingat na iniliko ang kanyang ulo upang tingnan ang mukha ni Dominic, nais niyang tiyakin kung gising ito.Paglingon niya, tumama ang mga mata niya sa mga mata ng lalaki."Pasensya na, hindi ako nagising kanina."Nagtago ang ngiti sa mga mata ni Dominic, at may
"Mommy!"Ang mga bata ay unang nag-aalala tungkol sa relasyon ng dalawang matanda sa loob ng bahay, kaya't hindi nila balak maglaro. Nang makita nila si Avigail na lumabas bigla, agad nilang nilapitan ito.Ngumiti si Avigail at hinaplos ang mga ulo ng mga bata, ngunit may halong malungkot na ekspresyon sa kanyang mukha.Nakita ni Skylei ang itsura ng tita at tinilt niya ang kaniyang ulo, nagtanong, "Tita, pinagbintangan ka ba ni Daddy?"Nang marinig ni Avigail ang tanong ng bata tungkol sa lalaking nasa loob, hindi niya napigilang magkunwaring hindi alintana at ngumiti, "Hindi."Pinagmamasdan siya ng bata, puno ng pagdududa sa mga mata, "Nasaan si Daddy?"Luminga si Avigail at tumingin sa direksyon ng sala. "Kakagising lang, baka... nandiyan pa sa sofa."Pagkatapos, agad niyang ibinaling ang tingin at naghanap ng ibang paksa na pag-usapan.Ngunit hindi binigyan ng pagkakataon ng bata si Avigail na magbago ng usapan, patuloy ang pagtatanong nito, "Tita, kaya mo bang gamutin ang insomni
Hindi alam ni Avigail kung ano ang sinabi ng munting bata kay Dominic. Ang tanging napansin niya ay matapos magsalita ng bata, tiningnan siya ng lalaki nang makahulugan, saka tumingin sa bata at mahina ngunit malinaw na sinabing, "Hindi."Pagkasambit ng mga salitang iyon, parehong napatingin sa kanya ang mag-ama.May inosenteng ekspresyon sa mukha ni Dominic, ngunit tila hindi ito tugma sa kanyang tunay na nararamdaman. Samantala, ang munting bata naman ay punong-puno ng pagdududa.Muling pumasok sa isipan ni Avigail ang tanong na ibinato sa kanya ng bata kanina sa bakuran.Nang makita ang reaksiyon ng mag-ama, tila nakuha na niya ang sagot.Napangiti siya nang bahagya, ngunit may halong pagkapagod. Naalala niya kung paano lubos na nag-aalala ang bata para sa kanya, kaya't matapos ang ilang segundong katahimikan, lumapit siya at nagsalita, "Nag-aalala si Sky sa iyo, kaya tutulungan kitang tingnan ang iyong kondisyon. Hindi maganda kung palagi kang nahihirapan sa insomnia."Ipinahiwati
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu