Matapos maghintay ng matagal, sa wakas ay lumabas si Lera mula sa compartment."Hindi masama, isuot mo na lang ito." Pinagmasdan ni Luisa ang suot ni Lera at tumango nang may kasiyahan.Ngumiti si Lera ng matamis at tumingin kay Dominic. Kunwari pang nagulat ito. "Dominic, nandito ka na! salamat sa pagsundo sa amin ni Tita."Tumango si Dominic nang walang emosyon.Hindi alintana ang malamig na pakikitungo ni Dominic, ngumiti si Lera bago ito nagsalita sa harap ni Dominic.“Inutusan lang ako ni Tita na pumili ng damit dito. Sa tingin mo okay ba ito? Maganda ba?" hinging opinion niya kay Dominic.Habang nagsasalita, dahan-dahan siyang umiikot.Dahil sa mga inihanda ng kanyang ina, medyo hindi masaya si Dominic. Nang marinig ito, tumingin lang siya kay Lera at tumango nang pabigla. "Okay lang."Nakita na wala pa ring reaksyon si Dominic, nakaramdam ng kaunting hiya si Lera sa sarili, pero pilit pa rin siyang ngumiti.Dahil dito, tumayo na si Luisa "Kahit papaano, pupunta naman si Lera
Nang marinig ang sinabi, lahat ng miyembro ng pamilya Lee ay napatingin sa entrada ng cater, at napatingin din si Avigail nang walang malay. Si Dominic naman ay nakasuot ng itim na custom-made na suit. Ang kasuotan ay perpektong ini-akma, na nagpakita ng matipuno niyang pangangatawan. Ang kanyang buhok ay inayos paatras, na naglantad sa matalim niyang mga facial feature. May ilang hibla ng buhok na nahulog sa kanyang noo, na nagbigay ng malamig na impresyon sa kanyang mga mata at nagbigay sa kanya ng aurang parang may distansya sa lahat. Sandali lang, ang mga mata ng mga panauhin ay napako sa kanya. Ilang hakbang sa likod ni Dominic, makikita si Lera na nakasuot ng eleganteng itim na damit. Ang kanyang buhok ay inayos sa malalaking kulot na nakalugay sa harap ng kanyang dibdib, at ang kanyang mapupulang labi ay kapansin-pansin. Nakahawak siya nang malapit sa braso ni Luisa ang ina ni Dominic at nakasunod sa mga likod ni Dominic.Ang mahabang damit na halos kapareho ng istilo ng sui
Pagkatapos tanungin ni Avigail kung kumusta na si Mr. Lee, hindi na siya muling nagsalita. Dahil hindi pa nagsasabi ang matanda ng anuman, wala rin siyang dahilan upang umalis. Tumayo na lamang siya nang tahimik at pinakinggan ang kanilang usapan.Tinanggal ni Luisa ang kanyang tingin kay Avigail at tumingin kay Mr. Lee na may malasakit. "Isang malaking biyaya para sa pamilya Lee na nasa mabuting kalusugan kayo."Ngumiti si Mr. Lee at tumango, saka lumingon kay Avigail."Salamat kay Dr. Suarez. Kung hindi dahil sa kanya, malamang nasa kama pa rin ako ngayon!"Pagkasabi nito, agad na napatingin ang lahat kay Avigail.Sumingit si Gerald."Si Dr. Suarez talaga ang dakilang tagapagligtas ng aming pamilya namin."Sa dalawang maikling pangungusap, biglang napunta sa harapan nina Luisa at ng kanyang grupo si Avigail.Bahagyang kumunot ang noo ni Avigail ngunit ngumiti siya ng malamig. "Hindi naman po ako tagapagligtas. Ginagawa ko lamang ang dapat kong gawin bilang isang doktor. Masaya ri
Nang biglang banggitin ng kanyang ina ang tungkol sa kasal nina Dominic at Lera, muling tumingin si May kay Avigail, na tahimik lang sa isang tabi. Bahagyang nakayuko ang mga kilay ni Avigail, kaya’t mahirap makita ang kanyang nararamdaman. Ngunit bahagya pa ring nakaangat ang mga sulok ng kanyang labi. Sa sandaling iyon, hindi matukoy ni Martin kung ano ang iniisip ni Avigail. Si May naman, na mula pa kanina’y nakatingin kay Avigail, ay hindi nakaligtaan ang munting pagbabago sa ekspresyon nito nang banggitin ng kanyang ina ang tungkol sa kasal ni Dominic. Nang makita niyang tila naapektuhan si Martin, mas lalo siyang natuwa at nagpatuloy sa panunulsol.“Tama iyon! Si Kuya Dom at si Lera ay talagang parang itinadhana. Kahit wala pang kasalang naganap, hindi ba’t matagal na silang itinuring na isang pamilya ng lahat?” Pagkatapos niyang sabihin iyon, tiningnan niya si Avigail na may mapanuksong ngiti. May ganitong balak din si Luisa. Kaya nang marinig ang kanilang usapan, ngumiti
Tumitig si May sa dalawang taong magkasamang naglalakad, pagkatapos ay ibinaling ang tingin kay Avigail na nakaupo sa isang sulok. Labis siyang nasisiyahan at nakahanap ng dahilan upang lisanin ang mga nakatatanda. “Uy, bakit mag-isa lang si Dr. Suarez dito?” Magulo ang isip ni Avigail. Sa wakas, nakaupo siya sa sulok para makapagpahinga at ayusin ang kanyang iniisip, pero biglang may narinig siyang kakaibang boses na tumunog sa kanyang tabi. Pagtingala niya, nakita niya si May na nakatayo sa kanyang harapan, mayabang ang ekspresyon. Napakunot ang noo ni Avigail at nakaramdam ng inis. Kanina pa lang, sa harap ng mga nakatatanda, pinuri na ni May sina Dominic at Lera bilang perpektong magkapareha. At malinaw na sinabi iyon upang asarin siya. Hindi niya akalain na hahabulin pa siya nito kahit umalis na siya. Hindi man lang napansin ni May ang kanyang pagkainis. Tinitingnan siya nito nang may panghahamak at itinuro pa ang direksyon nina Dominic at Lera na nakatayo sa grupo ng mg
“Pasensya na, hindi talaga maganda ang pakiramdam ko.” magalang na sagot ni Avigail at humingi ng paumanhin.Maingat ang kanyang pagtanggi, kaya't nakaramdam ng kaunting panghihinayang ang binata, ngunit hindi siya nagpumilit at lumayo na lamang. Sa wakas, naging tahimik ulit ang paligid niya. Kakatapos pa lang niyang ayusin ang kanyang mga iniisip nang biglang marinig niya ang pamilyar na malinis na boses ng isang lalaki. "Avigail Suarez? Ikaw ba ‘yan?" Nang marinig ito, tumingin si Avigail sa direksyon ng boses at nakita ang isang lalaki na nakasuot ng iron-gray na tuxedo, mukhang isang kagalang-galang na ginoo, na tila nagulat habang nakatingin sa kanya mula sa ilang hakbang ang layo. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, nagliwanag ang mga mata ni Avigail at bahagya siyang nagulat. "Senior? Ang galing naman ng pagkakataon!" Si Daven Cruz, isang senior niya na nakilala niya noong siya’y nasa ibang bansa, ay isa rin sa mga namumukod-tanging lider sa hanay ng mga kabataan sa ka
Sa palaging pagkikita nila Dominic at Avigail sa isa’t isa, napansin ni Martin na mayroon siyang napagtanto sa dalawa. He realized kung paano si Dominic makipag-ugnayan kay Avigail, taliwas sa dapat niyang pakikitungo dito.Simula nang malaman niya ang tungkol sa kanilang relasyon, palagi niyang inisip na hindi papansin ni Dominic si Avigail, ngunit kabaligtaran ang nangyari.Tila tinutulungan ni Dominic ang babae sa parehong hayag at lihim na paraan. Si Lera, sa kabilang banda, ay medyo malamig ang itsura.Tinitingnan ang kanilang paraan ng pakikisalamuha, malabong napansin ni Martin na si Dominic ay mas may malasakit kay Avigail, kaya nang makita ang eksenang ito at ang biglaang malamig na mood ni Dominic, nagmungkahi siya.Mas lalong pinanguso ni Dominic ang kanyang mga kilay, at hindi sumagot ng malamig.Kilala siya ni Martin ng mabuti, kaya't muli siyang nagsalita."Si Dr. Suarez ay isang VIP na ako mismo ang nag-imbita. Hindi maganda na iwan siya doon. Kailangan ko pang bumati s
Sa isang saglit, tila nagkaroon ng kakaibang tensyon sa lamesa kung saan naroon ang apat na tao. Halos lahat ng mga mata ay nakatutok kay Avigail Suarez.Nabahala siya at bahagyang kumunot ang kanyang noo, ayaw niyang makipag-usap nang labis kay Dominic. Sa halip, tumingin siya kay Martin at mahinahong nagtanong.“Mr. Martin Lee, bigla kang napadaan. May kailangan ba?” Sandaling natigilan si Martin ngunit agad na ngumiti.“Wala naman, gusto ko lang samahan ka dito since I am the one who invited you. Kaya’t naisip ko na makipagkwentuhan sa iyo dito, mag-isa ka lang naman kasi kanina.”Matapos niyang sabihin iyon, palihim siyang tumingin kay Dominic. Nananatiling malamig ang mukha ni Dominic, halatang wala siyang balak magsalita para tumulong sa flow ng usapan. Walang nagawa si Martin kundi akuin ang sitwasyon. Narinig ito ni Avigail at bahagyang ngumiti nang malamig.“Ayos lang ako. Saktong nakasalubong ko ang isang kakilala rito. Bihira kaming magkita, kaya nais ko sanang makipag
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu