“Sigurado ka ba sa ginagawa mo, Ava?” Ang tanong ni Letty ng nag aalala.Naghahanda na ako para sa school ni Noah. Ngayon ay ang parent/teacher meeting na magaganap annually, at dapat ako makipagkita kay Rowan doon.Tumawag si Letty para ipaalam sa akin kung pwede kaming mag bonding dahil matagal na kaming hindi nagkikita. Noong unang inatake ako, nasa Japan siya kasama si Travis para sa isang business deal. Bumalik siya sa araw bago ang kahapon.“Sigurado ako, sa tingin ko ay ito ang pinakamagandang paraan para makapag move on kay Rowan. Paano ako mahuhulog para sa iba kung hindi ako nakikipag-date?”Sinabi ko na sa kanya ang tungkol sa halikan namin ni Ethan. Sa nakaraang mga araw, mas naging madalas ito, ngunit hindi pa kami lumalampas dito.“Sige, pero hindi ba’t medyo mabilis ang pag move on mo… gaano katagal mo na siyang kilala?” Inaba niya ang pag iisip ko.“Higit sa tatlong buwan… sandali, bakit parang tutol ka sa kanya ngayon? Noong nakarang mga lingo, hinihikayat mo ako
Ano ang gusto ko? Ginagamit ko lang ba siya o gusto ko talaga siya? Ayaw kong maging magulo at nakakalito ang mga bagay. Determinado akong makapag-move on kay Rowan, pero tama ba ang paraan na ginagawa ko?Ayaw kong saktan si Ethan, lalo na kung interesado talaga siya sa pagkakaroon ng isang relasyon sa akin, pero may mga parte sa loob ko na natatakot na baka magkaroon ako ng hindi magandang attachment sa kanya.Nakalimutan ko si Rowan at ang pagmamahal ko sa kanya dahil kay Ethan. Natatakot ako na ito ang pangunahing rason kung bakit interesado ako kay Ethan.Kahit na mukhang masama ito, hindi ko mapigilan ispin, ganun ba talaga kasama? Lahat tayo ay may gusto sa iba para sa iba’t ibang rason. Mali ba na gusto ko si Ethan dahil nakakatulong siya na makalimutan ko ang sakit at heartbreak ko?Nabigla ako sa isang busina sa likod ko. Masyadong malalim ang pag iisip ko na hindi ko man lang napansin na nasa school na ako ni Noah.Nag drive ako papunta sa parking lot, pinatay ko ang ig
Gusto kong lumapit sa kanya at yakapin siya, pero may libo-libong kilometro ang layo niya.“Pasensya na, mahal… Baka naging busy siya sa trabaho.”“Pero nangako po siya sa akin!” Sumigaw siya sa screen. “Sinabi niya po na hindi niya sisirain ang mga pangako niya, pero ginawa niya po ito.” Umiiyak na talaga siya at masakit ito para sa kain.Si nanay at si Joyce, ang nanay ni Rowan, ay pinagaan ang loob ni Noah. Gusto kong pumunta doon para patahanin si Noah, at masakit na hindi ito magawa.“Babawi siya sayo, mahal… tandaan mo na mahal ka niya at na kahit kailan ay hindi niya na-miss ang kahit anong mga event mo,” Sinubukan ko siyang patahanin.Hindi siya sumagot. Nagpatuloy lang siya sa pagtitig sa kawalan habang tahimik na tumulo ang luha sa kanyang mukha. Mukhang nalilito siya. Noong hindi siya kumibo o nagsalita, sinabi sa akin ni Joyce na aalagaan nila si Noah bago niya tinapos ang call.Lumabas ako ng school at dumiretso ako sa parking lot. Karamihan sa mga kotse ay wala na.
Rowan:Tumitig ako sa mga kamay niya. Nagsalita ng mahina ang nanay ko sa akin. “Patawad, Ro, pero ayaw ka niyang kausapin.”Hindi pa ako nasaktan ng ganito noon. Kahit noong nakipaghiwalay at iniwan ako ni Emma. Galit sa akin si Noah at ayaw niyang sagutin ang mga tawag ko. Tama si Ava, si Noah dapat ang una, pero binigo ko siya.Nagdesisyon ako na dalhin si Emma sa yate ko. Ito ay para makapag usap kami ng pribado. Hindi siya masaya nang malaman niya na nagmamadali ko siyang iniwan para pumunta sa tabi ni Ava. Ito ang paraan ko para bumawi sa kanya. Sa kasamaang palad, hindi ko napansin ang oras at namatay ang battery ng phone ko.Hindi ko pa nakita ang ganito kalala na galit ni Ava, at tumingin siya ng gulat sa akin kahapon. Ipinagtanggol niya si Noah at pinagalitan niya ako sa ginawa ko, medyo naging proud ako sa kanya. May tapang para siya na gawin ito. Maganda ang makita ito.“Rowan?” Tinawag ako ng nanay ko. “Ibababa ko na ang call ngayon.”“Sandali, pakiusap, dalhin niyo
“Ito ba ay dahil hindi siya ang nanay mo?” Bakit may problema lang siya kay Emma dahil hindi ito ang nanay niya. Baka pakiramdam niya lang ay inaagaw ni Emma ang lugar ng nanay niya.“Hindi ko lang po ito gusto. Pati kapatid po siya ni mommy, mali po ito, dad.” Ang sabi niya sa akin. Nagkataon ba na parehong ayaw ni Noah si Emma na tulad ni Ava? Hindi kaya’t nilalason ni Ava ang utak ng anak namin laban kay Emma? Hindi ako magugulat kung ito ang kaso.“Makinig ka, Noah, magkasama na kami ni Emma at inaasahan ko na tratuhin mo siya ng may respeto. Balang araw, baka pakasalan ko siya at siya ang magiging stepmother mo. Kailangan mo masanay na makita siya.”Kailangan ko agad alisin ang anumang sama ng loob na namumuo sa kanya. Kailangan maintindihan ni Noah na hindi aalis si Emma.“Hindi.” Ang sigaw niya sa akin mula sa phone.“Noah…”“Kung gusto niyo po siya, okay. Pero hindi ko po siya tatanggapin. Kahit kailan ay hindi ko po siya tatanggapin bilang isang nanay.” Ang galit niyang
Ava:Masaya ako ngayong araw. Hindi lang sa naging maayos ang dinner date namin ni Ethan, babalik din ako sa trabaho bukas at ang araw pagkatapos nun ay ang birthday ko.Tulad ng inaasahan ko noong Sabado, natulungan ako ni Ethan na kumalimot. Makalipas ang ilang minuto pagkatapos kong dumating sa lugar niya, tumatawa na ako ng masaya.Nagluto siya, at hindi niya ako binigo. Ang pagkain ay masarap talaga. May bagay talaga sa isang lalaking kaya magluto at kaya kang patawanin. Sa huli ay naging masaya at maligaya ang gabi. Mas naging maganda ito noong umuwi ako at kinausap ko si Noah.Huminahon na siya ng konti. Marami kaming pinag usapan, bago siya nakatulog habang nasa phone pa rin. Ito ang highlight ng araw ko.Nagb-bake ako nang may taong kumatok sa pintuan ko. Gusto ko ng comfort food kaya nagdesisyon ako na gumawa ng cookies at chocolate cake.Pinunasan ko ang mga kamay ko gamit ang kitchen towel, pumunta ako at binuksan ang pinto. May parte sa akin na nagulat nang makaharap
“Lumayas ka!” Tumayo ako at tumuro ako sa direksyon ng pinto.Tapos na ako sa kalokohan niya. Hindi ko siya hahayaan na sirain ang kaligayahan na nararamdaman ko ngayon.Tumayo rin siya. “Ano? Hindi mo gusto na natuklasan ko ang plano mo? Balang araw, malalaman din ng lahat na ang mga atake na ito ay peke lang.”“Tapos ka na bang ipakita sa akin na tanga ka?” Ang tanong ko. “Sa tingin mo ay ginagawa ko ang pekeng mga atake na ito, pero alam mo ba kung ano ang iniisip ko? Sa tingin ko ay ikaw ang nasa likod ng lahat ng ito. Wala akong kalaban maliban sayo, at sino ang makikinabang kapag namatay talaga ako? Ikaw.”“Kung wala na ako, wala ka nang kaagaw kay Rowan at hindi mo na magiging problema na makita ako dahil ang buong kustodiya ay mapupunta kay Rowan.”Tumitig siya sa akin ng gulat. Malamang ay nagulat siya na nalaman ko ito o nagulat siya na inaakusahan ko siya. Pinag iisipan ko ito at may punto ito.Gusto ni Emma na mamatay na ako dahil sa dalawang bagay. Una, ang paghihiga
Tumitig ako sa galit na mukha ni Rowan, sana ay hindi ko na lang binuksan ang pinto. Bago pa ako makakilos, tinulak niya ako papunta sa loob at sinara niya ang pinto. Patuloy siya sa pagtulak hanggang humito kami sa lugar sa pagitan ng entrance, kusina, at sala.“Ano ba ang problema mo?” Yumuko si Rowan, nanginig ako sa galit.“Ano?”“Akala mo ba ay hindi sasabihin sa akin ni Emma? O sa tingin mo ay hindi ko mapapansin ang bakas ng palad na iniwan mo sa pisngi niya?”Naglakad siya. Naintindihan ko na ang mga sinabi niya at naalala ko ang rason kung bakit ako nandito.“Hindi mo naiintindihan.” Sinubukan kong ipaliwanag ang mga rason ko, pero hindi niya ako pinayagan.“Naiintindihan ang ano? Na sinampal mo siya ng walang rason? Na inakusahan mo siya na siya ang nagpadala ng mga atake sayo ng wala kang ebidensya? O gusto mo bang maintindihan ko lahat ng masamang bagay na sinabi mo sa kanya?” Lumapit siya, nagliliyab ang mga mata.Hindi ko alam kung ano ang sinabi sa kanya ni Emma,
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan