Bumaba ako ng kotse at mabagal akong naglakad patungo sa mansion. Nanginginig ang mga kamay ko at pawis ang katawan ko.Hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ko. Na nakipag-divorce na ako sa kanya. Ang patunay nito ay nasa loob ng handbag ko. Nandito ako para dalhin ang final papers sa kanya at para sunduin si Noah.Pagpasok ng bahay, sumunod ako sa mga tunog ng mahinang boses ngunit huminto ako sa paglalakad nang malapit na sa kusina.Naririnig ko sila ng klaro at ang narinig ko ay nagpalamig sa aking kaluluwa.“Hindi ko pa rin po maintindihan kung bakit hindi po kayo pwedeng tumira dito kasama namin ni mommy?” Tinanong ni Noah sa tatay niya.Nilagay ko sa dibdib ko ang nanginginig kong mga kamay. Nabasag ang puso ko sa kalungkutan sa boses niya. Gagawin ko ang lahat para sa kanya, pero hindi maiiwasan ang divorce na ito.Isang pagkakamali ang kasal namin. Ang lahat ng tungkol sa amin ay isang pagkakamali. Natagalan lang ako bago ko nakita ang katotohanan.“Alam mo kung bakit
“Kailangan kong umalis, pwede mo bang samahan muna si Noah? Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon,” Ang sabi ko ng walang ibang iniisip habang kinuha ko ang handbag ko.“Sige. Pupunta ako doon sa oras na mapapunta ko ang nanay ko dito para bantayan si Noah,” Ang sagot ni Rowan, ngunit mahina ito dahil sa matining na tunog sa tainga ko.Wala ako masyadong maintindihan habang nagpaalam ako sa anak ko at umalis. Pumasok ako sa kotse ko at nagsimulang magmaneho patungo sa hospital. Blanko ang aking isipan.Habang lumalaki, masasabi na pinabayaan ako ng emosyonal. Ako ay isang bata na hindi masyadong pinakialaman ng mga magulang ko. Ang paborito ng tatay ko ay ang ate ko, si Emma. Dati niyang tinatawag si Emma na kanyang baby girl. Ang prinsesa niya. Ang paborito naman ng nanay ko ay ang kuya kong si Travis. Si Travis ang gwapo niyang anak. Walang may paborito sa akin. Ako lang si Ava.Dati ko pa pakiramdam na walang may gusto sa akin. Hindi welcome. Hindi lang sa mga magulang ko ku
Umupo ako sa malamig na hospital chair, humihinga ako ng malalim. Umiiyak pa rin si nanay at hindi siya mapatahan. Kumirot ang puso ko para sa kanya. Naiintindihan ko na hindi madali mawala ng hindi inaasahan ang lalaking minahal mo.Nakakagulat pa rin ito. Inaasahan ko na gagaling siya, ngunit ngayon ay patay na siya at wala akong ideya kung ano ang dapat kong maramdaman.Hindi pantay ang tingin namin sa isa’t isa at kahit na kinamumuhian niya ako, mahal ko siya. Tutal, tatay ko siya, kaya paanong hindi ko siya mamahalin?“Ayos ka lang ba?” Ang tanong ni Rowan habang umupo siya sa tabi ko.Dumating siya ng isang oras na ang nakaraan at ito ang unang beses na kinausap niya ako simula noong dumating siya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa pag aalala na pinapakita niya. Tutal, hindi niya pa naisip ang tungkol sa nararamdaman ko noon.“Oo.” Ang sabi ko.Hindi pa ako lumuluha simula noong sinabi ang balita. Baka ito ay dahil sa pagkagulat o baka naubusan na ako ng mga luha pa
Naramdaman mo na ba na ang puso mo ay pinadaan sa isang mincer? Ito ang pakiramdam ko ngayon at nakatingin ako sa kanila. Na para bang ang puso ko ay nahiwa sa maraming piraso.Kung pwede ko lang itapon ang walang kwentang parte ng katawan na ito, gagawin ko ito. Dahil ang sakit na binibigay nito ay lubos talaga.Gusto kong tumakbo palayo, tumingin palayo, pero hindi ko magawa. Ang mga mata ko ay nakatitig sa kanila at kahit na gusto kong ilayo ang mga mata ko, ito ay parang nakaglue ang mga mata ko sa kanila. Sa eksenang puno ng pag ibig sa harap ko.Pinanood ko habang lumayo sila sa isa’t isa. Malambing ang mga mata ni Rowan habang nakatitig siya sa babaeng mahal niya. Patuloy ako sa panonood habang hinawakan ni Rowan ang mukha ni Emma. Dinala niya ito palapit sa kanya. Hindi niya hinalikan si Emma, dinikit niya lang ang noo niya sa noo nito.Mukha siyang payapa. Na para bang nakauwi na siya makalipas ang mahabang panahon. Na para bang buo na siya sa wakas.‘Namis kita,’ Ang nab
Walang kahit ano sa araw na ito ang naging masama. Ang araw ay makinang at tila maayos ang lahat habang nag drive ako sa mga pamilyar na daan.Ang chapel ay puno ng tao noong dumating ako. Halos lahat ay pumunta para sa huling bisita nila.Sinuri ko ang lugar at nakuntento na makita ang lahat ay nasa lugar. Walang kahit sino sa iba ang nakatulong pagdating sa paghahanda sa libing. Ako ang sumalo ng lahat.Ngunit, hindi ako nagreklamo. Tinanggap ko ito bilang pagkakataon para bayaran ang ginawa niya para sa akin. Tutal, pinakain niya ako, binigyan niya ako ng damit at kwarto na tirahan.Magsisimula na ang service noong halos lahat ay nakaupo na. Nagdesisyon ako na umupo sa kabilang dulo. Hindi tama ang umupo katabi ng iba. Lalo na at hindi tama ang umupo ako sa tabi ni Emma.“Mommy, bakit po tayo nakaupo dito… hindi po ba’t nakaupo dapat tayo sa tabi ni lola?” Ang tanong ni Noah, tumuro siya kung nasaan ang iba.Syempre, kakaiba ang tingin sa amin ng mga tao, ngunit wala akong pak
Rowan:May bagay na nangyayari sa loob mo kapag nakita mo ang ex-wife mo, ang nanay ng anak mo, na binaril at dumudugo sa lupa ng sementeryo. Isang pakiramdam na hindi ko inaasahan na mararamdaman ko para kay Ava.Noong makita ko ang mga lalaki na nakatutok ang baril sa amin, hindi ako nag isip. Alam ko na ligtas si Noah sa mga magulang ko, kaya ang katawan ko ay kumilos para tumalon patungo kay Emma. Mamamatay ako para sa kanya at handa akong gawin ito.Gumaan ang loob ko nang makita ko na ang mga lalaking may baril ay tumakas nang makita ang pulis, ngunit sandali lang ang gaan ng loob ko nang sumigaw ang isa sa mga pulis para tumawag ng ambulansya. Lumingon ako at inisip ko kung sino ang nasaktan, ngunit hindi ko inaasahan na ito ay si Ava, at halos napaluhod ako nang makita ko na nasakatan siya.Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Ang ambulansa ay dumating at ang mga pulis ay hindi pinayagan na umalis si Ava hanggang sa sinigurado niya na si Ava ay ligtas na sa kamay ng doctor
Ava:Gumising ako habang may masakit na likod at braso. Nasa kama ako kasama si Noah dahil ayaw niya akong iwanan pagkatapos namin manood ng TV. Ngumiti ako nang maalala ko na sinabi niya na sineseryoso niya ang trabaho niya at na siya ang mag aalaga sa akin sa buong gabi.Medyo hirap ko siyang kinilos ng hindi ko siya ginigising. Alas otso na at kailangan ko maghanda ng agahan bago siya gumising.Pagkatapos gawin ang aking morning routine, bumaba ako ng hagdan. Tumayo ako sa labas ng kusina habang iniisip kung paano ako gagawa ng agahan gamit ang isang kamay.Habang hinahanda ko ang mga ingredient para gumawa ng pancakes, napunta ang isip ko sa mga alaala ng kahapon. Ang lahat ng nangyari ay tila panaginip lang at may parte sa isipan ko na iniisip kung nangyari ba talaga ito. Kung hindi lang dahil ang balikat ko ay may bandage at ang braso ko ay nasa isang sling, iisipin ko na isang masamang panaginip ang lahat ng yun.Noong gumising ako sa hospital pagkatapos kong mawalan ng mal
Rowan:Nakita ko sa oras na pinatay niya ang mga emosyon niya. Ang oras na ang emosyon sa mga mata niya kanina ay agad na naging malamig. Nanlamig din ang pakiramdam ko dahil dito.“Ano ang ginagawa mo dito?” Ang tanong ni Ava habang walang emosyon ang boses niya at pinilit kong pumasok sa bahay niya. Ito ay para bang kausap niya ang isang estranghero. Na para bang isa lang akong piraso ng alikabok at wala nang iba. Tumitig ako sa kanya, hindi ko maisip ang sasabihin ko. Tumira ako ng isang dekada kasama ang babaeng ito at ngayon ay hindi ko mahanap ang tamang mga salita.Tumingin ako sa kamay niyang nasa sling pa rin. Pumunta ako para tingnan ang sitwasyon niya, pati na rin ang sunduin si Noah. Weekend ngayon, kaya oras ko para makasama si Noah.Nang maalala ko ang lalaking umalis, kumunot ang noo ko. Para sa kanya siguro ang ngiti na yun. Dumiin ang kagat ng ngipin ko nang mapagtanto ito.“Ano ang ginagawa niya dito?” Ang tanong ko sa halip na sumagot ako, sinusubukan kong itago
Harper.Luminga linga ako sa paligid, sinisigurado kong perpekto ang lahat. Nasa bago naming bahay ngayon at nagpasya kaming magdaos ng housewarming party. Ito ay hindi isang malaking isa, lamang malapit na mga kaibigan at pamilya."Nakaayos na ba ang lahat?" Tanong ko sa aming kusinero.Namangha siya sa bahay at nahulog ang loob niya sa kusina. Tulad ng sinabi ko dati, ang aming kusina ay pangarap ng bawat kusinero. Kung hindi dahil sa katotohanan na kailangan niyang umuwi sa kanyang pamilya, sinusumpa ko dito siya matutulog at sa dito, ibig sabihin ko sa kusina, hindi sa bahay."Oo," Ngumiti siya, kumikinang ang kanyang mga mata sa kaligayahan at pananabik. "Handa na ang lahat."Tulad ng sinabi ko, hindi namin gusto ang isang malaking party. Ang mga magulang lang ni Gabriel, sina Rowan at Ava, Travis at Letty, Connie at Reaper, Noah, Iris, Gunner at Sierra.Tumunog ang doorbell kaya lumabas na ako ng kusina para buksan ito. Naghahanda pa si Lilly at nawala si Gabriel sa kung sa
Itinakip ko ang mga kamay ko sa ibabaw ng kitchen counter. Hindi ko alam ang gagawin o sasabihin ko diyan.“Ano ang naramdaman mo noon?” Sa wakas ay tinanong ko siya pagkatapos ng ilang sandali.“Hindi ko alam. Kinausap ko si Noah at sinabi niya sa akin na humingi rin siya ng tawad sa kanya dahil sa pagtatangkang pumasok sa pagitan nina Uncle Rowan at Aunt Ava.”Well, balita sa akin yan. Tila si Emma ay umiikot na humihingi ng tawad sa kanyang mga nagawang kasalanan, kabilang ang mga bata, na hindi pinapansin ng karamihan."Nag sorry din siya sa akin, ilang linggo na ang nakakaraan," Pag amin ko.“Ano ang naramdaman mo noon?”"Sinusubukan mong maging magulang, ikaw ba?" Tumawa ako. “Ngunit hindi ako ang pinag uusapan natin; ikaw ang inaalala ko."Napabuntong hininga siya. “Hindi ko alam. Galit at nasasaktan pa rin ako sa kanya. Sumasakit ang dibdib ko kapag iniisip ko kung gaano kasakit noon kapag ayaw niya akong gawin."“Naiintindihan ko iyon, buddy at may karapatan kang magal
Calvin.Pinapanood ko ang video na ipinadala sa akin ni Kinley, natatawa ng mahina sa kung gaano ito nakakatawa. Pinapadala niya sa akin ang mga random na nakakatawang video ng hayop dahil alam niyang pinapatawa ako ng mga ito. Hindi lumilipas ang isang araw nang walang isa o dalawang video mula sa kanya. Kung ako ay tapat, inaasahan kong makita sila sa aming mga chat.Naging perpekto ang mga bagay sa pagitan namin. Bukod kay Emma, hindi pa ako naging seryoso sa isang babae. Oo naman, sinubukan kong mag move on noong pumasok ako sa kolehiyo, ngunit mas natutulog ako kasama ang mga random na babae kaysa sa paglipat mula kay Emma.Huwag mo akong tingnan ng ganyan. Lahat ng babaeng nakasama ko bago pa alam ni Emma ang score. Alam nila na maaaring wala sa pagitan namin at ito ay kaunting saya lamang. Nilinaw ko iyon bago ako humiga sa kanila. Naunawaan at tinanggap nila. Simple lang ang buhay hanggang sa muling nagkrus ang landas namin ni Emma.Matapos ang unang pagkakataon na natulo
"Ano ang naramdaman mo ng makita si Gunner?" Tanong ni Mia, ang kanyang mga mata ay parang laging nakatitig sa akin na parang nakikita niya ang aking kaluluwa.Dahil bumalik na ako sa trabaho, kinailangan naming ilipat ang mga bagay sa paligid upang umangkop sa aking bagong iskedyul. Karamihan sa aking mga sesyon ay naka iskedyul na ngayon sa pagitan ng alas kwatro y medya ng gabi.Alam ko na ang sagot diyan. Hindi ko na kailangang isipin ito. Ang pag iisip tungkol sa araw na iyon, gayunpaman, napuno ng luha ang aking mga mata."Nadudurog ang puso," Bulong ko sa mga salita.Parang pinilit na lumabas sa akin. Mula sa pinakamalalim na bahagi ng aking kaluluwa. Pilit kong pinipilit ang hikbi na nagbabantang kumawala, ngunit wala itong silbi. Napaluha ako ng masakit, naiwan akong hingal.“Papaano?” Tanong ni Mia sabay abot sa akin ng tissue paper.Kinuha ko iyon at pinunasan ang mga luhang bumagsak sa mukha ko. Walang pakinabang dahil patuloy silang umaagos na parang ilog. Sa galit s
Bumungad si Gunner sa isang maliit na pasukan na hindi ko napansin noon. Natahimik siya nang dumapo ang mga mata niya sa akin.Ang isang bata ay hindi kailanman nagpakaba sa akin ng ganito. Bahagyang umindayog ako habang nanlilisik ang mga mata niya na katulad ng sa akin.“Anong ginagawa mo dito?” Siya ay umungol, ang kanyang mga kilay ay kumunot at kamao sa kanyang tagiliran. Kinikilig ako sa matinding titig niya na puno ng galit at pait.Ibinuka ko ang aking bibig, ngunit walang lumalabas. Bumibilis ang tibok ng puso ko at nahihirapan akong huminga, dahil pakiramdam ko ay nasusuka ako."G-Gunner" Sa wakas ay nailabas ko ang kanyang pangalan, ngunit nabigo ako sa mga salita habang nagpupumilit akong makahanap ng sasabihin sa kanya.Magsalubong ang kanyang mga kilay at umigting ang kanyang panga. Ang pagtingin sa kanya, ang pagtingin sa akin ng labis na kapaitan, ay nagpaparamdam sa akin kung gaano ko siya nasaktan. Kung gaano kalaki ang pinsalang nagawa ko.Walang bata ang dapat
Emma.Bumaba ako ng kotse ko ng makaramdam ako ng pagod at pagod. Pinapatay ako ng mga takong ko at wala akong ibang gusto kundi ang tanggalin ito at humiga na lang sa sofa o sa aking kama.Ngayon ang unang araw ko sa trabaho at, sinasabi ko sa iyo, napakahirap. Nakalimutan ko na kung ano ang ibig sabihin ng pagiging abogado. Nakalimutan kung gaano ito ka hectic. Ang hindi mabilang na mga oras na ikaw ay nasa iyong mga paa o sa iyong upuan na nakabaon sa mga papel na kailangan mong pagdaanan.Kadalasan, susuriin ko ang mga kaso ng aking mga kliyente at ang katibayan na, sa oras na ako ay tapos na, pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay. Para akong nababaliw.Sa kabila ng kung gaano kapagod ang aking unang araw, ang pagbabalik sa trabaho ay napuno ang aking buong pagkatao ng isang uri ng enerhiya na hindi ko maipaliwanag. Sa unang pagkakataon sa loob ng dalawang taon, nakaramdam ako ng buhay. Nakaramdam ako ng pagbangon. Naramdaman ko na ang ilang mga nawawalang piraso sa loob ko a
Sa totoo lang nandidiri ako sa pakikinig sa kanya ngayon. Sino ang gumagawa niyan sa iba? Si Gabriel ay isang buhay na nilalang na may damdamin. Talagang malupit ang ginawa nila sa kanya."Alam mo na ang iba pa," Huminto muna siya bago nagpatuloy. “Ng iblacklist mo kami ni Paul, naging hindi matiis ang buhay. Hindi kami maaaring manatili dito dahil hindi kami makakuha ng trabaho. Tumakas kami sa ibang bansa pero naghiwalay din agad. Sorry talaga, Gabe. Ikinalulungkot ko na ginamit kita at hindi pinapahalagahan kung ano ang mayroon tayo. Pagkatapos lang nating magkalayo napagtanto ko ang nararamdaman ko para sayo, pero huli na ang lahat. Kinasusuklaman mo ako at ayaw mo akong makita."Bumibilis ang tibok ng puso ko, at lumalalim ang paghinga ko. Kahit malamig, tumutulo ang pawis sa likod ko. takot na takot ako. Kaya, natatakot ako na siya ang pipiliin niya. Ito na ang pagkakataon niya na makasama ang unang babaeng minahal niya. Pilit kong pinipigilan ang aking panginginig habang hinih
Natigilan si Gabriel, nakaugat sa kinatatayuan niya. Humigpit ang kanyang kamay, hawak ang kamay ko sa halos masakit na pagkakahawak. Tumingala ako sa kanya only to find his eyes wide, shock coloring his features.Tumingin ako sa balikat niya para makita ang isang babaeng mapula ang ulo, nakatingin sa kanya na may luha sa mga mata. Parang emotional siya. Hindi ko maintindihan ang ugali niya o ang ugali ni Gabriel.Dahan dahang huminahon si Gabriel at umikot, medyo naninigas ang mga galaw niya. Para siyang robot.“Ashley?”Sa pagkakataong ito, ako ang nakatayo sa aking kinatatayuan. Ang bilis ng tibok ng puso ko ng tumama ang pangalan niya sa tenga ko at nagrerehistro sa utak ko. Umatras ako ng isang hakbang at sinubukang hilahin ang kamay ko mula kay Gabriel, ngunit hindi niya binibitawan. Sa halip, humihigpit ito.Ang kanyang buhok ay bumagsak sa kanyang likod sa makintab na mga ringlet na nagpapaalala sa akin ng papalubog na araw. Ang kanyang berdeng mga mata ay dilat at nagpapa
Harper."Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit mo gustong pumunta tayo dito," Bulong ko habang hinihimas ang mga kamay ko para magkaroon ng init."Mali ba na gusto kong mamasyal kasama ang aking asawa sa parke?" Tanong ni Gabriel, na ikinatuwa ng amusement ang kanyang features. Walang ginagawa ang pagka sungit ko para mabawasan ang ningning sa kanyang mga mata. Kung tutuusin, parang ang cute niya."Sa oras ng trabaho?" May pag aalinlangan kong tanong, pinagmamasdan ng aking mga mata ang park na aming kinaroroonan. Dahil sa malamig na panahon, kasama kami sa iilan na nandito.“Ako ang amo, Harper at ikaw ang aking asawa. Pwede nating gawin kahit ano na gusto natin," Sabi niya, hinawakan ang kamay ko at hinawakan ito ng mahigpit. "Kung ang sinuman ay may problema dito, maaari nilang sirain ang kanilang sarili."Sa kabila ng lamig ng hangin at sa katotohanang ayoko dito, ngumiti ako. Gamit ang buhok ko para itago ito.Paulit ulit akong ginulat ni Gabriel sa kanyang pangangalaga, p