“Kung ganoon ano ang gusto mo? Dahil sa totoo lang ginugulo mo ako dito,” Matapat kong sabi sa kanya.“Ikaw. Gusto kita, Harper."Hinila ko ang kamay ko sa kanya at dumeretso sa upuan ko, habang nakatingin sa kanya ng may pagdududa."Kailangan mong mapagtanto kung gaano ka hindi kapani-paniwala ang tunog mo ngayon. Hindi mo ako gusto noon. Hindi mo ako ginusto at kahit na pumunta sa mahusay na taas upang magmaneho sa punto. Paano mo aasahan na maniniwala ako na bigla mo na lang akong gusto?"Mali ba na maghinala ako sa kanya? Na naghihinala ako sa kanyang end game. Na natatakot ako na baka ginayuma niya lang ako para lang makapasok sa pantalon ko. Na pinaglalaruan niya ako. Hindi ko akalain na kakayanin ko ito kung mangyayari iyon. Masisira ako nito.Tinitigan niya ako ng matalim. Nanatili ang mga mata niya sa akin ng ilang minuto na para bang naghahanap siya ng tamang salita."Hindi ko alam ang sasabihin ko, Harper. Hindi ko man lang maisip na kaya kong ipaliwanag ito sayo dahil
Emma.Nasa kusina ako at nag aalmusal, ngunit hindi madaling maubos ang pagkain ko. Sa tuwing susubukan kong lunukin ay nababalot ito dahil sa kaba at kaba.“Okay ka lang ba?” Tanong ng nanay ko nang tuluyan na akong sumuko at hinayaang mahulog ang tinidor at kutsilyo mula sa aking mga kamay."Hindi ko alam mom, kinakabahan ako," Nanginginig ang boses ko kahit sa tenga ko.Diyos ko. Ano ba ang iniisip ko? Ito ba ay isang magandang ideya sa simula? Handa na ba ako para dito o pinipigilan ko lang?Ang mga tanong ay patuloy na umiikot sa aking ulo habang tinitingnan ko ang aking pagkain na naiinis. Ang aking gana ay lubhang kulang, at ito ay naging ganoon sa loob ng maraming buwan, ngunit ngayon ito ay mas malala.Hinawakan ni Mom ang kamay ko, bago ito marahang hinaplos. Lumambot ang mukha niya habang nakatingin sa akin."Alam kong nakakatakot ito mahal, ngunit kailangan mong gawin ito," Malumanay niyang sinabi sa akin na may maliit na ngiti. “Ito ay para sa iyong ikabubuti. Hindi
Pinaglalaruan ko ang aking mga kamay habang hinihintay kong matapos ang aking therapist sa kanyang kasalukuyang kliyente. Ako ay naeenganyo na tumakas, pero magmumukha lang akong duwag. Napagod na ako sa pagiging isa.Tumunog ang phone ko, nawala sa isip ko. Nakahinga ako ng maluwag, sobrang nagpapasalamat at masaya sa pagkagambala. Nang hindi man lang tinitingnan ang caller ID, iniswipe ko ang screen at tinanggap ang tawag."Nandyan ka na ba?" Ang boses niya ay galing sa phone.Hindi ko na kailangang hulaan kung sino ito. Nakatanim na sa utak ko ang boses niya. Malalaman ko ito kahit saan. Kahit sa panaginip ko.“Hello din sayo,” Sarkastikong sagot ko at sumandal sa upuan, pakiramdam ko nagsimulang mag relax.Ang silid ay pininturahan sa isang mainit na kulay kahel. Iisipin mong pangit ito, ngunit hindi. Ginagawa nitong malugod ang silid. Nagbibigay din ito sa iyo ng impresyon ng isang mainit na paglubog ng araw.Hindi lang kulay ang nagpapasaya sa kwartong ito. Nariyan din ang
Si Ava itong pinag uusapan natin. Kinikilala ko siya bilang karibal ko simula ng araw na napagtanto ko na gusto niya si Rowan. Hindi ako kailanman nagalit sa kanya, Pero hindi ko masasabi na mahal ko siya kahit na akala ko kapatid ko siya. Para sa akin, siya lang si Ava. Wala talaga siya sa mundo ko. Gayunpaman, nabuhay ang aking galit ng malaman kong natulog siya kasama si Rowan. Umiling iling si Ava na parang inaalis ito, pagkatapos ay lumapit sa akin, "Anong ginagawa mo?""Mayroon akong therapy appointment"Isang maliit na ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi habang nakatagilid ang kanyang ulo para titigan ako. "Kung gayon ay nakarating ka sa tamang lugar. Si Dr Mia ang pinakamahusay sa lungsod. Siya ang naging therapist ko simula ng maaresto si Ethan."Inaasahan ko na makakita ng galit o poot para kay Ethan dahil sa ginawa niya, pero wala. Ngumiti lang siya ng matamis nang banggitin ang pangalan niya.Ang sekretarya sa likod ko ay nagsasabi sa akin na ang aking therapist ay
Eh, anong sasabihin ko diyan? Hindi ako naniniwala sa positibo at negatibong enerhiya.“Kung gayon, kung ayos lang na tanungin kita, bakit ka nandito, Emma? Ano ang nagpasya sa iyo sa therapy?" Gulat na tanong niya at saglit akong nataranta sa sagot ko.“Ayokong sumama. Langya, hindi man ako ang nag book nito, ngunit iniisip ng aking kaibigan na ito ay magiging kapaki pakinabang para sa akin. Iniisip niya na kailangan kong pagalingin at patawarin ang aking sarili bago ako magpatuloy."Ang mga salitang lumabas sa bibig ko nang walang babala, na ikinagulat ko. Hindi ko sinasadyang sabihin sa kanya ang totoo.Nakangiti siya sa akin, ang kanyang mukha ay nagbabadya ng kapayapaan. “Sa totoo, gusto ko yan. Iyan ang isang bagay na mas gusto kong mayroon ang aking mga kliyente. Kung walang katapatan, paano ko sila matutulungan, di ba?"Kapag wala akong sinasabi, nagpatuloy siya."Nabanggit mo ang pagpapatawad sa iyong sarili, mali ba akong isipin na may kasalanan ka sa isang bagay?""Na
Tumayo si Ava at lumapit sa akin sa sandaling lumabas ako ng pinto."Kamusta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay lumilipat-lipat sa pagitan ng sa akin.Kung ako'y magiging tapat, nagulat ako na nandito pa rin siya. Nang sinabi niyang hihintayin niya ako, hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon. Akala ko lang na maghihintay siya hanggang makapasok ako, tapos aalis na. Hindi ko akalain na maghihintay siya ng buong isa at kalahating oras."Talagang nakakagulat na maganda," sagot ko, hindi talaga sigurado kung paano ito ipahayag.Mas nagustuhan ko ang sesyon kaysa sa inaasahan ko. Sa loob ng mahabang panahon, itinago ko ang nararamdaman ko sa loob ko. Siyempre, sinabi ko kay Molly, pero hindi ko kailanman pinayagan ang sarili kong maramdaman ang mga emosyon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang sakit ng puso, ang sakit, ang kawalan, lahat ng iyon, itinago ko sa sarili ko.Ang magawa iyon kasama si Mia ay nakapagpabukas ng aking mata. Hindi ko alam kun
Ang puso ko'y sumasakit sa sakit na nananatili pa rin sa kanyang boses. Naiintindihan ko kung bakit siya nasa therapy pa rin. Hindi pa ganap na gumaling si Ava.Tumingin ako pabalik at inilalagay ko ang aking sarili sa kanyang sitwasyon. Hindi ko kailanman tinanong kung bakit ganoon ang mga magulang ko kay Ava kahit bago pa sila magkamali ni Rowan. Sumunod na lang ako sa kung paano ang mga bagay. Hindi ko siya pinabayaan, pero hindi ko rin sinadyang iparamdam sa kanya na siya ay kasali.Pagkatapos ng gulo kay Rowan, labis akong nabigo at nalunod sa sarili kong sakit kaya't wala akong pakialam kung gaano sila kalupit sa kanya. Sa isip ko, pinaniwalaan ko na karapat-dapat lang iyon sa kanya."Hindi naman ako naging pinakamabuting nakatatandang kapatid noong lumalaki ako, di ba?" Tinanong ko nang dahan-dahan, habang patuloy na bumabagsak sa akin ang bigat ng aking mga pagkakamali."Okay lang, at hindi naman talaga ito mahalaga. Hindi rin ako naging pinakamabuting nakababatang kapatid
Ava.Umupo ako sa aking dressing table na nakatitig sa salamin habang pinapahiran ko ang aking buhok. Mga bandang alas-nueve ng gabi at magulo ang isip ko.Nang pumunta ako para sa aking therapy session ngayon, hindi ko inaasahan na makakasalubong ko si Emma. Grabe, hindi ko inasahan na mag-aalok pa akong maghintay para sa kanya, tapos yayain pa siyang mag-ice cream, at pagkatapos ay magtagal ng ilang oras na nag-uusap lang kami.Sinabi niya sa akin na ito ang kanyang unang sesyon ng therapy at naramdaman ko lang na kailangan kong nandiyan para sa kanya. Alam ko kung gaano kahirap ang session ko para sa akin. Ang takot at pagkabalisa. Ang takot at presyon. Pumunta ako mag-isa, at muntik na akong magkaatake sa puso dahil sa sobrang kaba at nerbiyos ko.Nang lumabas ako mula sa sesyon na iyon, parang napunit ako. Parang ang mga sugat ko ay kinuskos nang mabuti. Wala akong ginawa para pagalingin ang mga ito. Sa halip, tinakpan ko lang sila at itinago ang aking ulo sa buhangin. Hindi k
Gabe.Mga dalawang linggo na ang nakalipas mula nang unang date ko kay Harper, at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.Alam kong hindi ito makatuwiran dahil dati ko na siyang naging asawa at pinawalan ko siya, pero hinahanap-hanap ko siya na parang wala pang ibang tao o bagay na ganito ang pangungulila ko.Parang may paraan siyang makapasok sa bawat isipin ko pag gising ko, at bago ako matulog. Nabibaliw ako, pero hindi naman ako nagrereklamo. Gusto kong isipin siya.Gusto kong isipin ang kanyang malambot na mga labi, ang kanyang napakagandang ngiti, ang kanyang tawa, ang kanyang magandang mukha at masarap na katawan. Gusto ko talagang isipin siya. Siya lang. Maganda siya sa loob at labas, at nakilala ko siya nitong mga nakaraang linggo sa pamamagitan ng tahimik na pagmamasid sa kanya.Bakit hindi ko ito ginawa noong kami ay kasal? Bakit ko siya itinaboy? Bakit ko siya tinrato ng masama? Bata pa ako noon, pero hindi ko maaring gamitin iyon bilang dahilan. Sadyang simple la
Ang boses niya ay magaspang habang sinusubukan niyang pigilin ang kanyang emosyon. Ang panginginig sa kanyang boses ang aking kahinaan. Ayaw ko kapag siya'y nasasaktan. Ayaw na ayaw ko.“Rowan…”"Hindi, Ava. Totoo. Halos huli na ako at sa kaibuturan ng aking puso, alam kong kung hindi dahil sa pagkakamali ni Ethan, wala akong pagkakataon sa iyo. Hindi ka babalik sa akin kung hindi nakialam ang tadhana. Palagi akong magiging mapagpasalamat na binigyan mo ako ng isa pang pagkakataon sa kabila ng mga kalokohan na ginawa ko sa iyo. Ang pagkakamaling akala mong nagawa mo noong gabing iyon? Wala iyon kumpara sa mga pinagdaraanan mo sa akin sa loob ng siyam na taon at gayon pa man, tinanggap mo pa rin ako…”"Dahil mahal kita."“Oo, pero halos angkinin na ni Ethan ang pag-ibig na iyon para sa sarili niya.”Kinainis ko kung gaano siya ka-insecure tungkol kay Ethan. Halos nahulog ako sa kanya, pero hindi siya para sa akin. Si Ethan ay palaging magkakaroon ng espesyal na lugar sa aking puso,
Tahimik akong nanonood habang inaalis niya ang kanyang coat, pagkatapos ang tie, at saka ang medyas. Ang natitirang mga damit niya ay inalis, hanggang sa naiwan na lang siya sa kanyang mga boxer shorts. Pinapanood ko siya habang tumatawid siya sa silid at nawawala sa banyo. Ilang segundo ang lumipas, umandar ang shower, at inalis ko ang aking mga mata mula sa pinto, at tumuon nang diretso. Hindi ko talaga nakikita ang kahit ano.Ang isip ko ay bumabalik kay Emma.Nakuha ko ang aking masayang wakas, pero siya? Dapat ko bang tawagin itong masayang wakas kung si Rowan ay kanya sa simula? Sana ba sila nagkatuluyan kung pinakawalan ko na siya? Magiging masaya ba sila?Lahat ng mga tanong na ito ay patuloy na umiikot sa isip ko. Lahat ng mga pagdududang ito ay patuloy na nagpapakaba sa akin sa desisyon kong manatili kay Rowan. Gusto kong masaya ang lahat. Ayaw kong malaman na nakuha ko ang aking masayang wakas habang hindi nakuha nina Emma at Calvin.Siguro kung pinakawalan ko na lang, s
Ava.Umupo ako sa aking dressing table na nakatitig sa salamin habang pinapahiran ko ang aking buhok. Mga bandang alas-nueve ng gabi at magulo ang isip ko.Nang pumunta ako para sa aking therapy session ngayon, hindi ko inaasahan na makakasalubong ko si Emma. Grabe, hindi ko inasahan na mag-aalok pa akong maghintay para sa kanya, tapos yayain pa siyang mag-ice cream, at pagkatapos ay magtagal ng ilang oras na nag-uusap lang kami.Sinabi niya sa akin na ito ang kanyang unang sesyon ng therapy at naramdaman ko lang na kailangan kong nandiyan para sa kanya. Alam ko kung gaano kahirap ang session ko para sa akin. Ang takot at pagkabalisa. Ang takot at presyon. Pumunta ako mag-isa, at muntik na akong magkaatake sa puso dahil sa sobrang kaba at nerbiyos ko.Nang lumabas ako mula sa sesyon na iyon, parang napunit ako. Parang ang mga sugat ko ay kinuskos nang mabuti. Wala akong ginawa para pagalingin ang mga ito. Sa halip, tinakpan ko lang sila at itinago ang aking ulo sa buhangin. Hindi k
Ang puso ko'y sumasakit sa sakit na nananatili pa rin sa kanyang boses. Naiintindihan ko kung bakit siya nasa therapy pa rin. Hindi pa ganap na gumaling si Ava.Tumingin ako pabalik at inilalagay ko ang aking sarili sa kanyang sitwasyon. Hindi ko kailanman tinanong kung bakit ganoon ang mga magulang ko kay Ava kahit bago pa sila magkamali ni Rowan. Sumunod na lang ako sa kung paano ang mga bagay. Hindi ko siya pinabayaan, pero hindi ko rin sinadyang iparamdam sa kanya na siya ay kasali.Pagkatapos ng gulo kay Rowan, labis akong nabigo at nalunod sa sarili kong sakit kaya't wala akong pakialam kung gaano sila kalupit sa kanya. Sa isip ko, pinaniwalaan ko na karapat-dapat lang iyon sa kanya."Hindi naman ako naging pinakamabuting nakatatandang kapatid noong lumalaki ako, di ba?" Tinanong ko nang dahan-dahan, habang patuloy na bumabagsak sa akin ang bigat ng aking mga pagkakamali."Okay lang, at hindi naman talaga ito mahalaga. Hindi rin ako naging pinakamabuting nakababatang kapatid
Tumayo si Ava at lumapit sa akin sa sandaling lumabas ako ng pinto."Kamusta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay lumilipat-lipat sa pagitan ng sa akin.Kung ako'y magiging tapat, nagulat ako na nandito pa rin siya. Nang sinabi niyang hihintayin niya ako, hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon. Akala ko lang na maghihintay siya hanggang makapasok ako, tapos aalis na. Hindi ko akalain na maghihintay siya ng buong isa at kalahating oras."Talagang nakakagulat na maganda," sagot ko, hindi talaga sigurado kung paano ito ipahayag.Mas nagustuhan ko ang sesyon kaysa sa inaasahan ko. Sa loob ng mahabang panahon, itinago ko ang nararamdaman ko sa loob ko. Siyempre, sinabi ko kay Molly, pero hindi ko kailanman pinayagan ang sarili kong maramdaman ang mga emosyon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang sakit ng puso, ang sakit, ang kawalan, lahat ng iyon, itinago ko sa sarili ko.Ang magawa iyon kasama si Mia ay nakapagpabukas ng aking mata. Hindi ko alam kun
Eh, anong sasabihin ko diyan? Hindi ako naniniwala sa positibo at negatibong enerhiya.“Kung gayon, kung ayos lang na tanungin kita, bakit ka nandito, Emma? Ano ang nagpasya sa iyo sa therapy?" Gulat na tanong niya at saglit akong nataranta sa sagot ko.“Ayokong sumama. Langya, hindi man ako ang nag book nito, ngunit iniisip ng aking kaibigan na ito ay magiging kapaki pakinabang para sa akin. Iniisip niya na kailangan kong pagalingin at patawarin ang aking sarili bago ako magpatuloy."Ang mga salitang lumabas sa bibig ko nang walang babala, na ikinagulat ko. Hindi ko sinasadyang sabihin sa kanya ang totoo.Nakangiti siya sa akin, ang kanyang mukha ay nagbabadya ng kapayapaan. “Sa totoo, gusto ko yan. Iyan ang isang bagay na mas gusto kong mayroon ang aking mga kliyente. Kung walang katapatan, paano ko sila matutulungan, di ba?"Kapag wala akong sinasabi, nagpatuloy siya."Nabanggit mo ang pagpapatawad sa iyong sarili, mali ba akong isipin na may kasalanan ka sa isang bagay?""Na
Si Ava itong pinag uusapan natin. Kinikilala ko siya bilang karibal ko simula ng araw na napagtanto ko na gusto niya si Rowan. Hindi ako kailanman nagalit sa kanya, Pero hindi ko masasabi na mahal ko siya kahit na akala ko kapatid ko siya. Para sa akin, siya lang si Ava. Wala talaga siya sa mundo ko. Gayunpaman, nabuhay ang aking galit ng malaman kong natulog siya kasama si Rowan. Umiling iling si Ava na parang inaalis ito, pagkatapos ay lumapit sa akin, "Anong ginagawa mo?""Mayroon akong therapy appointment"Isang maliit na ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi habang nakatagilid ang kanyang ulo para titigan ako. "Kung gayon ay nakarating ka sa tamang lugar. Si Dr Mia ang pinakamahusay sa lungsod. Siya ang naging therapist ko simula ng maaresto si Ethan."Inaasahan ko na makakita ng galit o poot para kay Ethan dahil sa ginawa niya, pero wala. Ngumiti lang siya ng matamis nang banggitin ang pangalan niya.Ang sekretarya sa likod ko ay nagsasabi sa akin na ang aking therapist ay
Pinaglalaruan ko ang aking mga kamay habang hinihintay kong matapos ang aking therapist sa kanyang kasalukuyang kliyente. Ako ay naeenganyo na tumakas, pero magmumukha lang akong duwag. Napagod na ako sa pagiging isa.Tumunog ang phone ko, nawala sa isip ko. Nakahinga ako ng maluwag, sobrang nagpapasalamat at masaya sa pagkagambala. Nang hindi man lang tinitingnan ang caller ID, iniswipe ko ang screen at tinanggap ang tawag."Nandyan ka na ba?" Ang boses niya ay galing sa phone.Hindi ko na kailangang hulaan kung sino ito. Nakatanim na sa utak ko ang boses niya. Malalaman ko ito kahit saan. Kahit sa panaginip ko.“Hello din sayo,” Sarkastikong sagot ko at sumandal sa upuan, pakiramdam ko nagsimulang mag relax.Ang silid ay pininturahan sa isang mainit na kulay kahel. Iisipin mong pangit ito, ngunit hindi. Ginagawa nitong malugod ang silid. Nagbibigay din ito sa iyo ng impresyon ng isang mainit na paglubog ng araw.Hindi lang kulay ang nagpapasaya sa kwartong ito. Nariyan din ang