Rowan“Sir? May kailangan ka bang kunin para sayo sa restaurant?" Tanong ng sekretarya ko, pero patuloy akong nakatingin sa labas ng bintana ng opisina ko.Ang ganda talaga ng view. Isa ito sa mga dahilan kung bakit ko ito pinili, ngunit ngayon ay hindi ito nag aalok sa akin ng katahimikan na karaniwan nitong ginagawa."Hindi. Not today," Sagot ko nang hindi tumitingin sa kanya."Okay kung gayon, babalik ako pagkatapos ng tatlumpung minuto."Hindi ko siya sinagot at makalipas ang ilang segundo narinig ko ang pagsara ng pinto. Napabuntong hininga ako sa kalituhan. Para sa ilang kadahilanan ang pakiramdam ng foreboding ay kumapit sa akin. Pinalibutan ako nito ng mga alon. Ngayon higit pa kaysa sa mga nakaraang araw.Hindi ko alam kung ano iyon, ngunit ang puso ko ay nababalisa. Hindi ako maka settle at hindi rin ako makapag focus. Parang may gustong sabihin sa akin ang kaluluwa ko, pero hindi ko maisip kung ano.Sinusubukan kong idistract ang sarili ko, iniisip ko si Ava at ang us
Nakita kong napalunok siya, bago tumutok ang mga mata niya sa akin."Si Ava." Sa wakas ay sabi niya.Tatanungin ko pa lang siya kung anong problema kay Ava ng isang hindi kilalang boses ang tumawag sa kanyang pangalan. Nagsimula akong lumingon sa direksyon ng TV.“Please, Rowan…don’t watch it, focus on me” Pakiusap ng kapatid ko, pero hindi ko siya pinansin.Kailangan kong malaman kung ano ang sinasabi ng mga reporter tungkol kay Ava.NAGBABAGANG BALITA.Ang mga headline na nakasulat sa malalaking titik."Balita pa lamang, Miyembro ng pamilyang Sharp at tagapagtatag ng The Hope Foundation ay binaril ngayon ng hindi kilalang mga tao. Hindi pa namin alam kung nasaan siya, ngunit pinaputukan ng mamamaril ang tila isang hit na pumupuntirya sa kanya. Ang video na papanoorin mo ay maaaring nakakagambala sa ilan.”Pakiramdam ko ay nanghihina ang mga tuhod ko, ngunit walang makapaghanda sa akin na panoorin ang babaeng mahal ko na binabaril ng maraming beses.Nakita sa video si Ava hab
P*ta. Ano ang kailangang mangyari sa kanya? Bakit may gagawa nito sa kanya? May mga senyales ba na hindi ko pinansin? Nasa panganib ba siya at hindi ko napansin?Ang mga tanong ay patuloy na nagbobomba sa aking ulo habang nagmamaneho si Gabe palabas ng underground na paradahan. Hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung nasa panganib siya at hindi ko ito napansin, o kahit anong gawin.“Buhay ba siya?” Tanong ko habang binabalot ako ng takot sa sagot niya.Kinailangan niyang mabuhay. Kailangan niya.Binigyan ako ni Gabe ng side way na tingin. "Wala akong masyadong alam, pero alam kong buhay siya."'Bahagya.'Ang mga salita ay hindi sinasabi, ngunit sila ay ipinahiwatig.Nakita ko ang video. Ang sinumang humahabol sa kanya ay gustong makasigurado na si Ava ay namatay. Na wala siyang pagkakataong mabuhay. Hindi ko alam kung gaano kalawak ang mga sugat niya, pero alam kong dalawang bala ang tumama sa kanya."Alam mo ba kung saang ospital siya naroroon?" Tanong ko, ang boses ko
"Ava Sharp" Halos sigaw ko ng makarating ako sa nurse's station.Isa sa mga tango at galaw para sa akin. “Halika dito, dinala siya mga sampung minuto ang nakalipas. Kasalukuyan siyang nasa emergency room.""Kamusta siya? Kumusta na ang sanggol?"“Pasensya na Mr. Woods, pero hindi ko alam. Kasama niya ang mga doktor at binigyan ako ng direksyon para gabayan ang kanyang pamilya sa waiting room pagdating nila.”Gusto kong sumigaw at sumigaw sa kanya, ngunit alam kong walang magagawa iyon. Hindi ito makakatulong sa anumang paraan.Dinala niya ako sa waiting room at pagkatapos ay umalis pagkaraan ng ilang segundo. Naiwan ako sa aking mabilis na pag-iisip at isang dam na puno ng pag aalala. Ng naisip ko na hindi ko na kaya, naramdaman ko ang maliliit na braso na pumulupot sa akin.Lumingon ako para harapin ang nanghihimasok para lang makita ang mom ko na nakatitig pabalik sa akin."Mom" Bulong ko. Pakiramdam ko ay lumuluha ang mga mata ko, ngunit hindi ko hinayaang tumulo ang mga luha
Nakatitig ako sa doktor na para bang tanga na hindi maintindihan kung ano ang kanyang sinabi. Sa aking pagtatanggol, ang kanyang mga salita ay hindi ganap na nakarehistro sa akin. Tinanong niya ako na pumili sa pagitan ni Ava at kanyang anak. Alam ba niya kung gaano kahirap iyon?"Mr. Woods, ang oras ay ang kakanyahan. Kailangan naming malaman ang desisyon mo," Pagmamakaawa niya.Ibinuka ko ang aking bibig, ngunit walang lumalabas na salita. Sinubukan kong muli at ang parehong bagay na nangyayari."Mr. Woods?" Tawag ng nurse, bakas sa boses niya ang pag aalala.“Ang sanggol,” Biglang sabi ng malambot na boses ni Letty, na bumasag sa katahimikan. "I-ligtas ang sanggol, kung ito ang mangyayari."Tumango ang doktor at nurse bago nagmadaling bumalik sa ER. Humarap ako kay Letty na may halong damdaming nakikipagdigma sa loob ko.Siguradong may napagsabihan ang itsura ko dahil pinatigas niya ang kanyang mga mata sa pagsuway bago magsalita.“Wag mo akong tignan ng ganyan, Rowan. Ito an
Napatayo ako sa kinatatayuan ko habang patuloy na umaalingawngaw sa aking tenga ang mga salitang iyon.Isang sanggol na babae.May baby girl si Ava. Siya ay may isang maliit na anak na babae. Si Noah ay magiging napakasaya. Siya ay nagdarasal na magkaroon siya ng isang kapatid na babae at ang kanyang panalangin ay nasagot."Maaari ko ba siyang makita?""Alam kong sabik kang makita ang iyong anak na babae, Mr. Woods, ngunit kailangan mong maghintay ng kaunti hanggang sa matapos namin siyang suriin," Sabi niya.Sa una, ang kanyang mga salita ay walang kahulugan sa akin, ngunit sa lalong madaling panahon, napagtanto ko na ipinapalagay niya na ako ang ama ng sanggol. Hindi ko ito iniisip. Ito ay dumating bilang isang fucking shock.“Premature siya tutal dalawampu’t anim na linggo pa lamang siya at dahil sa traumana hinarap niya ng barilin si Ava at bumagsak sa lupa, ilalagay namin siya sa incubator. Siya ay nasa NICU hanggang sa maramdaman namin na siya ay sapat na malusog upang maka
"Dad, nasaan si mom? Tinanong ko si Cal kung bakit niya ako sinusundo imbes na mom, pero sabi niya, na ipapaliwanag mo ang lahat,” Sabi niya, isang mukha ng masigasig na pagaalala ang nasa kanyang mukha.Bwisit ito ay mahirap. Nagkaroon ako ng oras upang makaisip ng paraan ng paghahatid ng balita, ngunit nabigo ako ng mga salita.“Nagkaanak na ba siya? Kaya ba nasa ospital tayo?" Patuloy niya.Huminga muna ako ng malalim bago bumuka ang bibig ko para magsalita."Talagang nasaktan ang mom mo, Buddy. Kasama niya ngayon ang mga doktor at ginagawa nila ang lahat para masigurado na magiging maayos siya."Nadudurog ang puso ko ng makita ang mga luhang tumutulo sa kanyang mga mata. Hindi niya dapat pinagdadaanan ito. Hindi siya dapat narito na nag aalala tungkol sa kanyang pinakamamahal na mom niya."Paano ang sanggol?" Paos ang boses niya kapag tinatanong niya iyon.Ngiti ko sa kanya. “Mayroon kang baby sister, Noah. Katulad ng gusto mo.”Nanlaki ang kanyang mga mata at napuno ng pag
"Anong ibig mong sabihin na na coma siya?" Tanong ni Theo na may hindi mapag aalinlangang panginginig sa boses.Kumabog na naman ang puso ko sa ribcage ko. Parang gusto nitong suntukin ang buong dibdib ko.Pinipilit kong mag isip ng maayos, pero parang hindi na gumagana ang utak ko. Bumagal ang oras ng magsalita ang doctor. Puro tugtog sa tenga ko ang narinig ko.Napaatras ako at napaupo sa iniwan kong upuan. Pinatong sa akin ni Gabe at ng aking dad ang kanilang mga kamay, ngunit tinalikuran ko sila. Hindi ko gusto ang kanilang kaginhawaan. Gusto kong sabihin sa akin ng doctor na naging matagumpay ang operasyon at ilang oras na lang ay magigising na si Ava."May kabuuang apat na bala siya. Ang isa ay tumama sa kanyang ulo, ang pangalawa ay tumama sa kanyang dibdib, ang pangatlo ay tumama sa kanyang tiyan at ang huling tumama sa kanyang hita. Matagumpay naming naalis ang tatlo sa kanila, maliban sa isa sa kanyang bungo. Ito ay nakalagak ng masyadong malalim at ang pagtanggal nito ay
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan