"Anong ibig mong sabihin na na coma siya?" Tanong ni Theo na may hindi mapag aalinlangang panginginig sa boses.Kumabog na naman ang puso ko sa ribcage ko. Parang gusto nitong suntukin ang buong dibdib ko.Pinipilit kong mag isip ng maayos, pero parang hindi na gumagana ang utak ko. Bumagal ang oras ng magsalita ang doctor. Puro tugtog sa tenga ko ang narinig ko.Napaatras ako at napaupo sa iniwan kong upuan. Pinatong sa akin ni Gabe at ng aking dad ang kanilang mga kamay, ngunit tinalikuran ko sila. Hindi ko gusto ang kanilang kaginhawaan. Gusto kong sabihin sa akin ng doctor na naging matagumpay ang operasyon at ilang oras na lang ay magigising na si Ava."May kabuuang apat na bala siya. Ang isa ay tumama sa kanyang ulo, ang pangalawa ay tumama sa kanyang dibdib, ang pangatlo ay tumama sa kanyang tiyan at ang huling tumama sa kanyang hita. Matagumpay naming naalis ang tatlo sa kanila, maliban sa isa sa kanyang bungo. Ito ay nakalagak ng masyadong malalim at ang pagtanggal nito ay
“Hindi sigurado ang mga doctor, Bud. Maghintay lang tayo at magdasal." Nagpasya akong pumunta ng may katapatan.Kung nagsinungaling ako at, huwag sanang gawin ng Diyos, hindi kailanman magising si Ava, magagalit siya sa akin sa pagsisinungaling na ang kanyang mom ay hindi ayos.Wala siyang sinasabi. Tumingin lang sa akin bago tumingin sa sahig.Pagkatapos ng ilang minutong katahimikan, tumalikod ako at humarap sa iba."Dahil hindi natin siya makikita ngayon, sa palagay ko dapat na kayong lahat ay umuwi, magpahinga at bumalik bukas.""Hindi," Sabay na tanggi nina Corrine at Letty na sinundan ni Nora at Theo.Sinusubukan kong kumbinsihin sila na ipaalam ko sa kanila kung may dumating, ngunit tumanggi silang kumilos. Sa huli, nagpasya ang lahat na manatili maliban kay Emma, Cal, Kate at sa aking mga magulang.Pumayag ang aking mga magulang na umuwi na lamang pagkatapos kong sabihin sa kanila na hindi maaaring manatili si Noah sa ospital at kailangan niya ng kasama niya. Pumayag s
“Hindi pwede yun. Hinding hindi makakagawa ng ganito si Emma.” Ipinagtanggol ni Travis ang kanyang kapatid.Sige, naasar siya sa kanya, pero pagdating dito, baby sister pa rin niya ito. Ipagtatanggol niya ito sa lahat ng mayroon siya."Anak, sa linya ng trabaho ko, kahit ano ay posible," Walang tonong sabi ni Brian.Pagkatapos ay kumuha siya ng isang note book at nagsimulang magsulat ng kung ano. Mga ilang minuto lang ay tumingin siya sa amin.“Pero seryoso, hindi siya sasaktan ni Emma. Sigurado, hindi sila nagkikita ni Ava, pero hinding hindi niya siya sasaktan," Giit ni Travis, habang ang iba ay tahimik lang.Gusto kong maniwala na hindi gagawa ng ganito si Emma, ngunit hindi na ako sigurado. Ang babaeng bumalik ilang buwan na ang nakalipas ay hindi ang babaeng iniwan ilang taon na ang nakalipas.Napuno siya ng labis na galit at poot kay Ava. Kaya't pinagbantaan niya ang isang bata at gumawa ng mga kasinungalingan para lang malagay sa gulo si Ava."Hindi ko sinasabi na ginaw
Pakiramdam ko ay nagsimulang tumaas ang galit ko. Alam ko ang sinabi ni Brian, ngunit hindi ko pa rin inaalis si Reaper sa aking listahan ng mga suspek.Ibig kong sabihin, t*ngina tignan mo, inagaw niya si Ava. Hindi mo lang gagawin iyon maliban kung mayroon kang lihim na motibo. Atsaka, walang saysay ang sinasabi ni Brian. Bakit niya ako kikidnapin tapos pipilitin niya akong magdesisyon kung talagang ayaw niyang masaktan siya?“Anong ginagawa mo dito?” Singhal ko sa kanya.Nanlilisik ang mga mata niya sa akin sa iba. Lahat sila ay tumayo sa pagbabantay, ngunit iyon ay tila hindi ito nakakagambala sa kanya.Ang isang bagay na talagang mapanganib si Reaper ay ang katotohanan na siya ay baliw. Oo naman, nilalamig ako, ngunit dinadala iyon ng Reaper sa isang bagong antas. Siya ay isang sociopath at isang psychopath, lahat ay nakabalot sa isang medyo pangit at nakamamatay na busog."Nandito ako para makita, Ava. Sa tingin mo bakit pa ako nandito? Para makita ang sorry mo?" Tanong niya
"Mula sa tono ng boses mo, parang umaaligid ka sa anak ko.""Hindi ko masabi sa paligid ... nag uusap kami." Nagsimula siya.Pagkatapos ay sinabi niya sa amin ang lahat. Ang kanyang plano ng kinidnap niya si Ava at kung paano niya ito pinuntahan pagkatapos at tinanong siya kung maaari siyang mapunta sa buhay ng sanggol. Ava, pagpalain mo ang kanyang mabait na kaluluwa na balang araw ay malamang na magdadala sa kanya sa problema, tanggap ko ito."Napagtanto mo na kapag nalaman ng pulis na nakikipag ugnayan ka sa kanya, magkakaproblema siya?" Tanong ni Corrine.“Huwag kang mag alala diyan. Umaandar na ang plano ko.” Binigyan niya siya ng pilyong ngiti, ngunit hindi na nagsalita pa.“Mula ng may komunikasyon kayo sa kanya, may nabanggit na ba siya sayo? Siguro naramdaman niyang hindi siya ligtas o nanganganib? Kahit ano?” Pagmamakaawa ko sa kanya. Kailangan namin ng isang bagay upang bigyan kami ng panimula kung saan titingin.Sinasabi sa amin ng Reaper kung kailan unang nakuha ni A
Tinitigan ko ang anak ko. Sobrang natutuwa ako sa kanya at ang ugnayan na meron siya sa kanyang ina. Walang sinuman, kahit ang kanyang matalik na kaibigan at ang kanyang mga magulang, ang nakakaalam ng pangalan na kanyang pinili, ngunit sinabi niya kay Noah.“Iyan ay talagang mabuti,” Sabi ni Mary, na nakangiti kay Noah. "Naghuhubog ka na para maging isang dakilang kuya."Tumango lang si Noah, saka tumingin sa akin.“Isang araw nasa kama niya kami habang kumakain ng ice cream dahil gusto niya ito. Tinanong ko siya kung anong pangalan ang ibibigay namin sa baby. Ilang oras kaming nag iikot sa mga pangalan ng sanggol hanggang sa magkaayos na kami ng dalawang iyon. Sobrang saya at tawa kami ng tawa.”Nagsimula na namang tumulo ang mga luha niya, at hinila ko siya sa gilid ko. Masakit sa pisikal na makita siyang nasasaktan. Para makita siyang nasasaktan. Gusto kong ibsan ang sakit sa puso niya, pero wala akong kapangyarihan.“Kailan siya gagaling? Miss ko na siya ng sobra,” Patuloy pa
Tumango ako at sumunod sa kanila.Pumasok muna kami sa isang hiwalay na silid kung saan nila kami nasanitize bago kami bigyan ng medical gown, guwantes at maskara na isusuot. Kapag tapos na iyon, dinala kami sa unit ng NICU. Dumaan kami sa ilang mga sanggol na nasa incubator din bago huminto sa isa sa partikular.Ngumiti si Mary sa amin. "Noah, kilalanin mo si Iris."Isang tingin sa kanya, at pinalibot niya ako sa kanyang maliliit na daliri. Hindi siya dugo ko, pero nasa kamay niya na ang puso ko.Si Iris, kahit maliit, ay maganda. Nakapikit siya, kaya hindi ko makita ang kulay ng mata niya, pero lahat ng iba, mula sa ilong hanggang sa labi at sa kapirasong buhok na nakalabas sa pink na sumbrero niya, ay si Ava. Siya ay isang parehong imahe ng kanyang ina.Pakiramdam ko dinudurog ang puso ko habang pinagmamasdan ang mga tubo na lumalabas sa kanya. Hindi ito nararapat para sa kanya. Dapat pa rin siyang yakapin sa sinapupunan ng kanyang ina.Siya ay buhay.Tama. Yun ang mas import
Ethan.Ng makatanggap ako ng balita mula sa isa sa mga preso na binaril si Ava, pakiramdam ko ay nahati ang puso ko sa pamamagitan ng isang martilyo. Namatay ang lahat sa akin nang sabihin niya sa akin na wala ng balita, ngunit naniniwala ang ubas na patay na siya dahil walang makakaligtas sa pamamaril na iyon. Iyon, at ang katotohanan na ang kanyang pamilya ay tumahimik tungkol dito at walang opisyal na ulat na inilabas,Mahal ko si Ava at mas mahal ko ang baby ko. Ang pag alam na pareho silang hindi nakarating ay muntik na akong mabaliw.Naghintay ako ng buong oras na nasa lalamunan ko ang puso ko. Hinintay kong maabot ng aking mga magulang at ibigay sa akin ang masamang balita. Ng dumating ang gabi nang walang salita mula sa kanila, nakumbinsi ako na dapat totoo ang mga tsismis kahit papaano. Kung hindi, bakit sila magtatagal upang makipag ugnayan?Halos isang pulgada lang ang tulog ko buong gabi. Ang pag aalala at pagkabalisa ay palaging kasama, nagtutulak sa akin sa gilid ng p
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan