Chapter 9: Stay

“Happy birthday to you… Happy birthday to you… Happy birthday, happy birthday, happy birthday to you…!”

The birthday song was rather awkard than bright. Nakapalibot sa cake na ginawa ni Jace ang limang tao sa loob ng bahay. Rebby and Sean sits beside each other with the cake in front of them and the other three across the table. Nakapatay pa lahat ng ilaw at tanging ang sindi ng kandila ang nagsisilbi nilang liwanag.

“Baka gusto niyo na mag-wish? Mauubos na iyong kandila, tinititigan niyo pa rin,” puna ni Jace sa dalawang celebrant. Tiningnan naman ni Rebby at Sean ang isa’t-isa saka binigyan ng distansya ang pagitan nilang dalawa. Just how awkward it is to celebrate and blow a candle with a complete  stranger?

“I never agreed on this in the first place,” komento ni Sean. Maayos na ang kondisyon nito kumpara kanina, pero higit na mas malamig ang tono matapos makita ang kapatid na si Art who’s still glaring at him.

“Rebby… Anong wish mo?” Nabaling ang tingin nilang lahat kay Travis na siyang nagsalita. Nakatingin lang din si Travis kay Rebby at naghihintay ng sagot nito samantalang may pagtataka naman sa tingin ni Sean. Sa kabilang banda naman ay nakumpirma ang hinala ni Art na magkakilala nga ang dalawa habang si Jace naman ay naniningkit ang mata.

“What is this drama?” Bumalik sa katinuan ang isip nila, lalo na ni Rebby na siyang mataman ring nakatingin kay Travis kanina. She shook her head and clasped her hands together, as if praying, and closed her eyes.

It did not take her long. Agad niya ring binuksan ang mata niya pero laking pagtataka niya nang tanging dilim lang ang sumalubong sa kniya. Maya-maya pa ay bumukas rin ang ilaw pero umuusok na ang dulo ng kandila, wala ng sindi, at ang tatlo sa apat niyang kasamang lalaki ay dismayadong nakatingin kay Sean na seryoso lang ang tingin sa mukha.

“Wishes are not granted by blowing the candle light. Bata lang ang naniniwala sa ganoon,” seryosong sabi nito at tiningnan pa si Rebby pero hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang tingin nito sa kaniya. Hindi niya mawari kung galit ba ito o ano dahil sa ginawa at sinabi niya.

“Don’t tell me you actually believe on this-”

“Tama ka. Walang nagagawa ang isang kandila.” Tumango-tango saglit si rebby bago siya tumayos at umalis sa lamesa. Maya-maya pa ay bumalik siya na may dala nang mga plato, kutsara, at kutsilyo saka ito inilapag sa lamesa.

“Wow, parang bahay niya,” pasaring ni Jace.

“Tutal nandito na rin naman kayong lahat, mabuti pa kumain na rin kayo. Pinaghirapan ni Jace iyan.” Klinaro ni Jace ang lalamunan niya habang pinipigilan ang sarili na ngumiti. The three guests did not bother to protest against the idea and just sat there to eat.

Pero sadyang walang balak si Sean na makipag-plastikan sa mga kasama niya nang bigyang komento niya ang cake na kakasubo lamang.

“Wow… This is the most nasty cake I’ve ever had.” Nagkatinginan naman ang iba pa saka nila isinubo ang nasa kutsara nila.

Tikom ang bibig at hindi mawari ang ekspresyon sa mukha nila pero si Jace na mismo ang unang nagkomento sa sariling gawa niya.

“Naniniwala ba kayo na it takes time to improve?” Tikim pa rin ang bibig na tumango si Rebby habang nagpipilit ng ngiti. Narinig naman ang bahagyang pagtawa ni Travis saka siya nagsalita.

“It’s better than nothing, right?” Sunod niyang tiningnan ay si Sean. May halong inis at pagbabanta sa tingin ni Travis na agad namang nakuha ni Sean kaya umiwas na lang siya ng tingin.

Hindi rin sila nagtagal doon. Nagpaalam rin sila sa kay Jace na siyang may-ari ng bahay para umuwi. Gusto sana ni Jace na ihatid si Rebby pero si rebby na mismo ang tumanggi. Alam niyang pagod na ang binata maghapon, sapat na iyong ginawa niyang cake bilang regalo sa dalaga. Kaya naman naiwang naglalakad sa daan ang apat, sina Rebby, Travis, Sean, at Art na kanina pang walang imik.

“Are you saving your energy for later?” tanong ni Sean kay Art. Tumigil naman ang huli sa paglalakad at ganoon rin sila. Saglit niyang tiningnan si Rebby bago ibinalik sa kapatid ang tingin.

“You should be ashamed of yourself for botheing people you just met.” Sean shrugged his shoulder and looked over it to see Rebby.

“She doesn’t seem bothered, though?” Hinarap ni Sean ang ang babae saka inilahad ang sariling palad.

“I’m Sean, by the way. Hindi lang halata but I’m a celebrity, a really famous one.” Kumurba ang nakakalokong ngiti sa labi ng binata habang hinihintay ang pagkamay ng dalaga sa kaniya.

“Magkapatid nga kayo, ano? Parehas kayong proud na proud sa sarili niyo,” nakangiting sambit ni Rebby sa kausap bago nagnakaw ng tingin kay Art.

“Why are you looking at him? Ako ang kausap mo.” Sean blocked Rebbys sight of Art pero mabilis ring natakpan si Rebby nang biglang humara si Travis sa pagitan nilang dalawa ni Sean.

“Mukhang may hang over ka pa, Sean.” Bakas sa tono ng boses niya ang kagustuhang protektahan ang dalaga na agad ring napansin ng magkapatid.

“What’s with the atmosphere? Kanina pa akong may napapansin-”

“Your mom wouldn’t like it if she knew na inabala mo pa ako dahil sa kalokohang ginawa mo. Mabuti pa magpahatid ka na kay Travis.” Travis looked at Art in confusion.

“I’m walking Rebby home-”

“May pag-uusapan kaming dalawa,” pagputol ni Art. Hindi naman alam ni Rebby kung ano iyon pero sumabay na lang din siya sa daloy ng usapan. Tutal hindi rin naman siya magiging kumportable kung ihahatid nga siya ni Travis.

Art called for a car which arrived immediately. Pumasok sa loob si Sean habang saglit namang nagpaalam muna si Travis sa dating kaibigan.

“Happy birthday, Rebby.” Rebby bit her lower inner lip saka saglit na ngumiti at nagpasalamat bago tuluyang pumasok sa loob si Travis at umalis ang sasakyan.

Art and Rebby were left on the side of the road, throwing glances at each other.

“Feeling ko hindi ako makakauwi kung magbabatuhan lang tayo ng tingin. Sa tingin mo?” May pagka-sarkastikong sabi ni Rebby sa kasama na wala pa ring kibo.

“Alam mo p’wede naman talaga akong umuwi mag-isa-”

“Are you tired?”

Rebby was caught off guard. It’s as if those words meant something else for her because that’s the last thing she wanted to hear on her birthday.

“Bakit?” she asked. Art shrugged his shoulder and looked ahead of them.

“Your house is not too far from here, isn’t it?” Marahang tumango si Rebby, nagtataka pa rin.

“I’m in the mood to walk right now. Ikaw ba?” Pasimpleng napakamot si Rebby sa leeg niya, hindi malaman ang isasagot. Hindi niya alam kung bakit ang lumanay makipag-usap sa kaniya ni Art, kanina pang tahimik ito at ngayon naman ay gusto siyang ihatid ng lakad.

Pero pumayag din siya. For some reason, the night was really peaceful. The chaos and hassle earlier from the convenient store was wiped away by the night breeze. Tanging tunog lang ng mga umaandar na sasakyan ang naririnig nilang dalawa habang naglalakad sa tabi ng daan.

“Have you been preparing for your schedules?” pagbasag ni Art sa katahimikan. Noon lang din naalala ni Rebby ang tungkol sa schedule niya matapos ipaalala ni Art ang tungkol dito.

“Ahm… Medyo.”

“Medyo?” Malapit na sila sa tinutuluyan ni Rebby nang tumigil si Art sa pagalakad at hinarap ang dalaga.

“I don’t think you understand how things will go once you have your official public appearance.” Napatingin naman sa ibaba si Rebby dahil sa narinig. Hindi niya mataliwas ang sinabi ni Art dahil kahit siya, alam niyang hindi pa rin naa-absorb masyado ng isip niya ang mga mangyayari oras na opisyal na siyang ipakilala bilang isang artista.

She signed the contract, yes. The day after she indecisively agreed to sign it because of Travis, pinirmahan niya rin ito matapos rebisahin. She was given a week to do anything that would benefit her personal life, that is, to chill and relax. But instead, she took on side-jobs the whole week.

“Look at me.” Hindi maintindihan ni Rebby pero pakiramdam niya ay ang lamig-lamig ng tono ng boses ngayon ni Art kaya nanaitili siyang nakatungo.

“I hate to say this but I’m telling you, your life will change once you step inside our company’s building again.”

“Oo, naiintindihan ko.”

Maya-maya ay narinig ang pagbuga ng hangin ni Art kaya napatunghay si Rebby para tingnan ito.

“Bakit nga pala ang tahimik mo kanina? Usually naman madaldal ka kahit walang sense sinasabi mo o pagmamayabang lang. You’re unusually quiet today,” puna ni Rebby sa kausap. 

“Sean’s a stress ball. Literally a stress ball, isang bola na nage-emit ng stress.” Saglit na nag-isip si Rebby.

“Oo nga pala, hindi ko in-ecpext na magkaptid kayong dalawa. Feeling ko nga ako lang ang nakakaalam.”

“Unfortunately, tatlo na kayong may alam. Ikaw, ang kaibigan mong lalaki na gumawa ng cake, at si Travis.” Rebby went silent in the mention of Travis’ name while Art just let out yet another sigh.

“If we’re so closed, I would really be offended na hindi mo sinabi sa akin na magkakilala kayo ni Travis.”

“Ha?” Art shrugged his shoulders as he put both his hands inside his pocket.

“Nothing, I’m just not in the position to get jealous yet.” Nangunot ang noo ni Rebby sa narinig saka singkit-matang tiningnan ang kaharap.

“Huwag mo nga akong pinaglololoko, tusukin ko ‘yang mata mo, e.”

“Tch!” Art took out a small black box from his pocket. On top of it is a pink ribbon. Inilahad niya iiyon sa dalaga na tiningnan lang ng huli.

“Ano ‘yan?” tanong niya na nagpairap kay Art.

“Obviously, isa ‘yang box,” sarkastikong sagot nito.

“Bobo ka ba? Syempre alam ko! Para saan nga-” Hindi na pinatapos ni Art ang dalaga. Binuksan niya ang box at doon makikita ang kumikinang na kulay silver na bracelet. Ayaw ni Rebby na pangunahan ang sarili sa pag-iisip kung para kanino iyon pero nakumpirma rin ang agam-agam niya nang tanggalin ni Art mula sa box ang bracelet at kuhanin ang kamay niya.

“Masyado nang common ang necklace sa mga lovestory, rings on the other hand, I believe ay para sa dalawang tao na mutual ang feeling. This…” Isinuot niya ang bracelet sa pulsuhan ni Rebby at inayos ito bago tiningnan ang dalaga ng diretso sa mata.

“... is just my expression of saying that I like a person.”

Rebby felt herself gulping. Naramdaman rin niya ang pag-init ng sariling mukha at ganoon na rin ang mabilis na pagtibok ng puso. Those words felt so sincere but when she looked at his eyes longer… she got confused.

“Bakit ako?”

Art blinked. Saka ito tumawa ng bahagya at marahang ibinaba ang kamay ng dalaga.

“Anong bakit ikaw?”

“Hindi ko alam kung pinaglalaruan mo ako sa sinabi mo kanina lang pero bukod doon… Bakit mo ginagawa ang lahat ng ito?” Napakamot si Art sa buhok niya at tila hindi maintindihan ang sinasabi ni Rebby.

“I’m trying to figure it out too, why am I doing all of this? Maybe because… I want to make sure na you will stay.”

“Stay?”

“You’re my leading lady, remember? Kapag umalis ka, pati ako kawawa.” An annoying smile curved across Art’s lips at hindi rin napigilang matawa ni Rebby. Somehow, may naalis na kaba sa dibdib niya.

“Huwag kang mag-alala, hindi ako aalis. Hindi kita iiwan… sa set,” she chuckled.

“You didn’t have to continue that, tch.”

The night was filled with their laughter. Art has not greeted Rebby a happy birthday, he did not even sing earlier. But his existence that night was enough to complete her day.

A special day she did not plan to celebrate.