Chapter 1: Beginning Starts at the End

Life is complicated. It’s like a movie with different twists and turns, starring people of different personalities and walk of life. Parang isang palabas na pinapanuod ng ilan at inililipat ng karamihan. Depende sa takbo ng istorya kung mananatili ang isang tao o mas pipiliin niyang ilipat ito. However, unlike those that we watch on televisions, life itself is much more complicated than what it seems. No casting of people involved, they just come and go. No scripts nor cameras needed to keep it going. Most importantly, it does not end with credits rolling by bars. You just can never tell how it will end.

Just like Rebby’s story.

***

Rebby blows the strands of hair covering her eyes— unintentionally. Her eyes are shut while the side of her head rests against her arms on the wooden table. The sun has already risen and it welcomes her through the glass window, shining a light on her face stained with a blue paint. Together with her every blow is her snore that says it all.

She's tired.

Nagising lang si Rebby nang mahulog mula sa pagkakahawak niya ang paint brush na may kaparehong kulay ng pinta gaya ng nasa pisngi niya. Mumukat-mukat pa ang mata niyang iginala ang tingin at nang makita ang liwanag ay napagtanto niyang inabot na naman siya ng umaga sa trabaho. Umayos siya ng upo sa sahig saka iginala ang tingin sa loob ng silid.

The wall art is almost done. Few more touches and she's good to go, as well as the payment.

“Isang soju para sa masipag kong kaibigan!” masiglang anunsyo ng lalaking kakapasok lang sa loob ng silid bitbit ang dalawang supot, isang may laman na burger at isang may lamang dalawang bote ng soju. Nakaipit sa likuran ang medyo may kahabaan nitong blonde na buhok.

Humihikab na tumayo si Rebby mula sa pagkakaupo saka ibinato sa kaibigan ang paint brush na pinulot niya sa sahig. Mabilis namang nakaiwas si Jace saka sinimangutan ang dalaga.

“Oo na, oo na! Bumili rin akong strawberry juice!” Napangisi na lang si Rebby saka sila naupo sa mas maayos na upuan at doon kumain.

“Umagang-umaga naka-soju ka? Buti buhay ka pa,” pasaring ni Rebby kay Jace.

“Malakas ang tolerance ko sa soju noon pa man. Mas natitiis ko pa ito kaysa sa iyo, alam mo ba iyon?”

“Tch!” Iginala ni Jace ang tingin habang tumatango-tango.

“Magkano ulit bayad sa iyo para rito?” tanong niya.

“Hmm, sapat na para ngayong buwan.” Napatingin si Jace sa kasama saka napangibit.

“Kapag yumaman ako, ibibigay ko sa iyo ang kalahati ng yaman ko. Promise ‘yan!” malaki ang kumpyansa sa sarili na sambit ni Jace kaya napatawa na lang si Rebby.

“Yumaman ka muna bago ka mangako, Jace Hwang.”

“Tss. Ah! Nag text na ba sa iyo ang Yang University? Iyong katrabaho ko kasi may natanggap nang confirmation sa application niya. Baka mayroon na rin sa iyo.” Natagalan pa bago nakatugon si Rebby. Naisip niya ang mensaheng natanggap kagabi lang.

Sa halip na sagutin ang tanong ng binata ay tanong rin ang naging tugon niya.

“Hindi ka papasok ngayong college?” May pag-aalala sa tono ng boses ni Rebby habang ang kausap naman ay parang walang masyadong pakielam.

“Bago kita hatian ng yaman, dapat yumaman muna ako. Pero bago ako yumaman, kailangan ko munang magtrabaho. Higit sa lahat, hindi ako makakapagtrabaho ng maayos kung mag-aaral ako.”

Napabuga na lang ng hangin si Rebby saka umiling-uling.

“Nasa edad tayo na dapat wala tayong ibang masyadong iniisip kundi ang school, pero tingnan mo tayo...” Sabay silang napabuntong-hininga.

“Buhay nga naman...”

***

“Salamat po,” tinanggap ni Rebby ang puting sobre mula sa may-ari ng studio na pinintahan niya. Gaya ng sabi niya sa kaibigan ay sapat na ang bayad na iyon para sa isang buwan. Para sustentuhan ang sarili at para pag-ipunan ang bill ng ama.

“Pasok na ako sa store, pakamusta na lang ako sa Papa mo.” Tumango-tango si Rebby saka kumaway sa kaibigan para magpaalam. Sumakay naman si Jace sa itim niyang motorsiklo at isinuot ang helmet. Pinaandar nito ang sinasakyan at nagpahabol pa ng pag-kaway bago siya tuluyang umalis.

Hindi naman maiwasan ni Rebby ang mapangiti sa kaibigan.

Jace's been her best friend since high school, he basically completes three of Rebby’s three guy friends. Taliwas sa impression ng mga tao kay Jace ang tunay nitong ugali. Masyado kasi siyang intimidating tingnan lalo na ang matalim nitong tingin kapag seryoso. Pero oras na ngumiti ito, tiyak na maguguluhan ang mga tao kung ano nga ba ang totoong ugali niya.

Jace was always there for her. Siya rin ang natakbuhan niya noong walang-wala siyang ibang makausap tungkol sa nangyari noong high school. People even mistook them for couple, if not, then siblings.

They prefer the latter.

Hinugot ni Rebby mula sa bulsa ang kaniyang cellphone saka binuksan ang mensaheng natanggap kagabi.

0908*******

Greetings!

This is to remind you about the application you filed in Yang University under the Fine Arts Department.

Kindly report to the school with the following records for assessment and schedule of entrance examination:

(1) Senior High School Report Card

(2) Birth Certificate

(3) Certificate of Good Conduct

Thank you.

“Certificate of Good Conduct…” she repeated before turning her eyes to her open right palm.

***

“Rebby, updated na rin pala ang bills ng papa mo sa Accounting. Pumunta ka na lang mamaya.” Marahang tinanguhan ni Rebby ang nurse habang may nakakurbang tipid na ngiti sa labi niya. Lumabas rin naman agad ang nurse habang nilapitan naman niya ang kama ng ama.

“Pa...” Inayos niya ang kumot nito saka naupo sa tabi at hinawakan ang kamay nito.

“I'm sorry...” Umagang-umaga ay ito ang bati niya sa ama. Ipinahinga niya ang pisngi sa palad ng ama habang inaalala ang mga bilin at suporta nito sa passion niya sa pagpinta.

Ilang buwan na rin simula nang magsilbing tahanan niya ang ospital maliban sa maliit na apartment na tinutuluyan niya. Simula nang maaksidente ang ama at ma-coma ito ay wala siyang ibang ginawa kundi ang bantayan ito kasabay ng pailan-ilan niyang raket.

1 new message

from Cypher

Marahang ibinalik ni Rebby ang kamay ng ama sa kama saka kinuha ang cellphone at binasa ang mensahe.

Cypher

Rise and shine! How's Tito?

Rebby

Okay naman, Cypher. He's stable.

Cypher

That's good! How about university? Nakapag-exam ka na ba?

Hindi agad makatipa si Rebby dahil hindi niya rin alam kung paano sasabihin kay Cypher ang tungkol dito. Gustuhin man niyang tumuloy sa kolehiyo, hindi iyon ganoon kadali dahil sa isang dokumentong malabo niyang makuha.

Cypher

Hey

Rebby

Hindi pa, Cypher. May mga kailangan pa akong records sa school ko dati.

Cypher

Oo nga pala, I researched about Yang University.

Rebby

Wow, ang effort. Anong nakita mo?

Cypher

They give scholarship to top 10 entrance exam passers. As long as you are in that school, may monthly allowance ka rin.

Rebby

Talaga?

Cypher

Kailan ako nagsinungaling sa iyo??

Hehe, I mean, totoo. I’m sure you can ace the exam!

Rebby

Haha, sana all sure.

Cypher

Right! Tell me if there's anything. Lilipad ako pabalik diyan mula dito sa Australia.

Rebby

Hahahaha sure, salamat!

Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam niya matapos ang maikling pag-uusap nila ni Cypher. Cypher's like a big brother to her with three years of age gap. He is the other guy in Rebby’s circle of friends. Pero kahit na malapit sila sa isa’t-isa, hindi niya magawang sabihin dito ang nangyari noong high school dahil natatakot siya na maing pabigat o hindi kaya’y makadagdag sa isipin nito. Cypher’s already busy and pre-occupied with everything going on in their family business. He’s only twenty-two but is as busy as a man double his age. Rebby just can’t afford being a nuisance to him.

***

“Here's your bill. You can pay it within this month.”

“T-this month?” Kinuha niya ang papel mula sa accounting saka siya marahang tinanguhan ng tao sa loob.

Hindi na bago sa kaniya ang laki ng bayarin pero hindi niya maiwasang mapabuga ng hangin nang makita ang mga numero sa resibo.

Thirty-eight thousand to pay within a month. Saan siya kukuha ng ganito kalaking pera?

“I'm sorry, Rebby. Bayaran kasi ng tuition ng kapatid ko this week.”

“Sorry, gipit din talaga ako ngayon.”

“Magpapadala ako ng 3K, pasensya na iyon lang makakayanan sa ngayon.”

“Sorry, hindi na kita mapapahiram. Iyong last time ibibigay ko na lang. Pero last na talaga iyon.”

She called everyone she thought could help her pero bukod sa wala talagang mapapahiram ang iba, ang iba naman ay hindi na gustong magpahiram pa.

Mayroon man siyang natitirang pera sa bangko ay hindi naman sapat iyon sa bayaran. Kalahati ng kailangan niyang bayaran ang kulang sa pera niya ngayon, paano siya magkakaroon ng ganoong kalaking halaga sa loob lamang ng isang buwan?

To think that that's the only money she has for now at kahit na makabayad siya ngayong buwan, ano naman ang ipangbabayad niya sa susunod? Naisip niya rin si Jace pero pareo silang gipit din. Jace could barely pay for his monthly rent.

Huling tao mula sa contact niya ay ang pangalan ni Cypher. May pag-aalangan niyang binuksan ang convo nilang dalawa habang nagdadalawang-isip kung hihiram ba siya rito o hindi.

In the middle of her dilemma, a part of their convo caught her attention.

The scholarship.

She knows she can ace the exam like what Cypher said. Kapag nangyari iyon, kahit papaano ay may makukuha siyang pinansyal na tulong. But that's possible only if she can get that one certificate. The certificate of good conduct.

She sits there with her heavy heart while biting her lips.

She promised she will never return to that school ever again. But she has to this time. Walang kasiguraduhang makukuha niya ang pakay niya at kung hindi man, iyon na talaga ang huling pagkakataon na tatapak siya sa paaralang iyon.

“Last.” She stands up from her seat and clears her throat. She finally made her decision.

Last.

That's what she thought.

***

We always see “last“ as

the “final“. Now is the time

to take it as the “beginning”.