Chapter 1: Mission

Chapter 1: Mission

Mist’s P.O.V.

Slap, kick, turn around, jump then gun click. Ngumisi ako nang makita kong matumba sa harapan ko ang aking kalaban.

Hinipan ko ang usok ng baril na ginamit ko, “Be careful next time,” sabi ko saka ko sinipa sa dibdib ang lalaki.

Isang misyon nanaman ang natapos ko, nag-inat pa ako, bago tinalon ang building. Dumeretso na ako sa apartment ko at saka naligo. Pagkatapos ay isunuot ko ang isa sa aking mga lucky dress.

Hapit sa katawan ang aking red dress, naka red lipstick rin, saka ko inilagay sa legs ang aking silencer na baril. Kinuha ko ang small clutch purse ko at ang invitation card para makapasok ako sa event.

Sumakay ako sa sasakyan ipinahiram ng aking boss, saka ako nagtungo sa hotel. Pagkapasok ko ay puro flash ng camera lang ang nakikita ko, nakakasilaw pero ito na iyon.

“Mist Dela Vega,” pagpapakilala ko sa mga naroon, nakikipag shake hands at beso rin ako, kailingan kong mgaing sosyal at sociable, ito ang tanging way para makita ko ang aking target.

“How do you know Mr. Kraigner?” tanong noong sopistikadang babae sa tabi ko.

“Uh, we’re schoolmates in high school,” pagsisinungaling ko.

“Oh, so you also studied in Saint Clare?” she asked na parang gulat na gulat.

“Yeah, but I’m just a lowkey student before, I don’t show off,” sabi ko para maiwasan na ang ibang tanong niya.

“Ow, it’s great you became confident now,” pagbati niya at naki-pag cheers pa sa akin. Marami pa kaming pinag-usapan sinabayan ko nalang.

Hinihintay ko na ring lumabas ang batang Kraigner, para matapos na ang misyong ito. Nag-announce na ang masters of ceremony kaya naman umayos na ako. Agent mode on Mist.

Nagsipaghanda ang mga gwardiya para sa pagbaba ng principe, hindi naman maikakailang sobrang bongga ng 21^st birthday nito at ganito pa ka engrande. Samantalang noong 18^th birthday ko bukod sa baril ang hawak ko, kasalukuyan pa akong kumikitil ng tao noong panahong iyon.

Elegante siyang naglakad, nakakasilaw ang kaniyang mukha, na kahit tinatamaan ng kislap ng camera hindi pa rin nagbabago ang itsura niya, wala ring siyang ka emo-emosyon, parang hindi masaya.

Marami pang ka korniyahan ang naganap, nabigay ng speech ang kaniyang mga ka-anak na parang hindi naman niya dinamdam, dahil ni hindi man lang nagbago ang emosyon niya.

“Cheers to 21 years son,” pagbati ng matandang Kraigner at nag toss lang naman ang batang Kraigner.

“Enjoy the party everyone,” mensahe muli ng matandang babaeng Kraigner.

Nagtungo na ako sa buffet para makakuha ng pagkain, gutom na rin kasi ako. Mabuti nalang at marami silang pagkain, hindi ako sa loob kumain kundi sa may labas na pasilyo malapit sa pool. Tahimik lang akong kumakain nang may biglang umupo sa harap ko.

“Mist, listen up,” sabi ni Marcus, ang partner ko sa misyon na ito.

“Hoy, anong oras na ano nang balak mong uguk ka?” naiinis na sabi ko habang nilalantakan ang pagkain ko.

“We need to take it slow can’t you see may media, mahirap gumalaw kapag may camera,” sabi niya napatango naman ako doon, may punto naman siya, pero anong klaseng misyon ba ang gagawin namin.

“Papatayin ba natin siya?” diretso kong tanong na ikinatawa niya lang.

“Seryoso ako Marcus, hindi kasi malinaw yung sinabi ni boss,” naiinis nanaman sabi ko.

“No, we’ll help him, get out of here.”

“Huh?” gulat kong tanong, “Bakit? I mean diba napaganda ng buhay niya dito, sa kanila itong hotel diba?”

“Rich people problems Mist, we can’t relate,” sabi niya saka tumawa. Tinampal ko pa ang kamay niya nang akmang kukuha siya sa pagkain ko, napakasalaula.

“Maraming pagkain doon!” sabi ko saka inilayo ang plato ko.

Nang matapos na akong kumain ay nagtungo ako sa banyo para mag retouch, hindi pwedeng humarap ako sa mayayamang tao na dugyot ang hitsura.

Paglabas ko ay may biglang nanghila sa akin, magpupumiglas at sisipain ko na sana nang makita kong si Marcus yon.

“Gago, san tayo?” tanong ko pero hindi niya ako sinasagot tuloy tuloy lang siya hanggang sa makarating kami sa elevator.

“Hoy, bakit tayo umaakyat?” tanong ko pero wala pa ring imik ang loko.

“29^TH floor tayo ngayon, hintayin mo si Kraigner, kapag may nangialam kumilos ka, pumunta kayo sa roof top, naghihintay ang helicopter doon, ako na magda drive sasakyan.” Mahabang litanya niya at nairita lang ako sa kaniya.

“Palitan mo rin yang suot mo, yang kwartong yan bukas yan, habang hinihintay mo si Kraigner magpalit ka, hindi pwedeng yang dress na yan ang suot mo nakuhanan ka ng litrato kanina ng media, delikado.”

“Okay, master, kahit napakalabo mo,” sabi ko saka pumasok sa kwarto, nagpalit na ako saka inilagay sa bewang ang baril. May baril din sa boots na suot ko. Lumabas ako at naghintay sa labas, bumukas ang elevator at Nakita kong naroon si Kraigner, kaagad ko siyang hinila at dinala sa likod ko nang makita kong may mga ibang tao mula sa kabilang elevator mukhang hinahabol siya.

Pinaputukan ko sila ng baril habang paatras kaming naglalakad patungo sa hagdan. “Hagdan!” sigaw ko sa kaniya saka inilabas ang dalawang baril ko, pinapaputukan ang mga kalaban.

“P*****a, bakit ang dami niyo?” naiinis kong sabi saka ko ako muling nagkasa, nang makaakyat na kami ay may Nakita akong sirang cabinet hinila ko yon at inilaglag sa kanila.

“It was locked!” sigaw ni Kraigner kaya lumapit ako sa kaniya at binaril ang kandado,

May Nakita ulit akong kalaban kaya naman pinaputukan ko ulit sila. “Takbo na!” sigaw ko at saka malakas na binuksan ang gate patungong rooftop, ini-lock ko pa iyon, “Ano pang ginagawa mo, pumanhik kana sa helicopter!” sigaw ko dahil hindi pa siya kumikilos.

Hindi pa rin siya kumilos kaya hinayaan ko nalang at nang ma-lock ko na ang gate, hinila ko na siya para pumanhik na kami sa helicopter. Parang tanga lang ang loko, ako pa ang naglagay sa seatbelt pati headset niya. Nalula at nagulat ata sa nangyari.

Lumipad na kami at diko alam kung saan kami tutungo, sinunod ko lang ang utos sa akin ni Marcus. Pagkatapos ng lipad ay bumaba kami sa isang isla, mukhang pribadong isla. Inalalayan ko pang bumaba si Kraigner dahil mukhang hindi marunong at nanghihina pa ata, parang siya ang nakipaglaban ah.

“Kraigner, we’ll be leaving you here,” sabi nung isang lalake at tumango lang siya.

Naglakad siya kaya sumunod lang ako, may natanaw akong magandang bahay at mukhang iyon ang tutuluyan namin, ang elegante halatang pagmamay-ari ng mayaman.

“Bakit tayo narito?” tanong ko “Nevermind baka susunduin din ako ni Marcus dito,” sabi ko saka umupo sa sofa.

“You’re still dirty, go, shower first,” sabi niya na gumulat sa akin, napaka-arte ah.

Sumunod pa rin ako nang matapos na akong mag-shower doon ko lang naalala wala pala akong damit. Kinuha ko ang roba at iyon muna ang isinuot. Nagulat pa ako paglabas ko sa banyo ay naroon si Kraigner.

“Here’s your clothes,” abot niya na hindi nakatingin sa akin. Kinuha ko iyon at muling pumasok doon, in fairness very good itong damit dahil pajama ito. Pantulog.

Nakita ko siyang naroon sa sofa sa may living room kaya pumunta ako doon, may tatanungin rin kasi ako sa kaniya.

“Maiiwan ka dito, sabagay maganda naman itong lugar, mag-iingat ka dito,” sabi ko saka nahiga sa sofa, napagod na rin sa ganap ngayon gabi.

“Anong pangalan mo?” tanong ko habang nakapikit ang mga mata.

“Redmond Kraigner, and who told you I will be left here alone Mist?” sabi niya na siyang nagpadilat sa mga mata ko, hindi natutuwa sa naiisip.

“Huh? What do you mean?”

“We will stay here, for I don’t know how long,” sabi niya saka tumawa.

“Hoy, seryoso ka ba?”

“Yes, this is your mission, to take care of me while I am having a break,” sabi niya saka nagtungo sa taas mukhang matutulog na.

“Joke time ka, bukas susunduin din ako ni Marucs!” sigaw ko sa kaniya pero tumawa lang siya.

Kinabukasan hinintay ko si Marcus pero hindi dumating, aba loko yun ah. Nakita kong bumaba si Red mula sa taas, nakangisi pa sa akin. Naka-t-shirt siya at pajama.

“Let’s have breakfast miss,” sabi niya sumunod naman ako.

“Seryoso ba yon Red?”

“Yes, 2 million for this mission is enough am I right?” sabi niya, takte, oo pero paano yung kapatid ko.

“But I need to go home.”

“If you’re worrying about your brother, Marcus is taking care of him, you only need to do your work here.”

“Hoy bakit mo kilala si Marcus? At paano mo alam ang tungkol sa kapatid ko?”

“Shut up and make me pancakes.”

Tss, palautos, pasalamat ka kailangan ko tong gawin para sa kapatid ko, kung hindi lalanguyin ko itong buong dagat makarating lang sa pampang.

Natapos ang mahabang araw na puro utos lang ang ginagawa ng lintik na Red. Hindi naubusan ng utos, pinahuli pa ako ng crabs!

“Upstairs,” sabi niya at sumunod ako sa kaniya, pinapasok niya ako sa master’s bedroom.

“Ang lawak ng kwarto mo ha,” pagbati ko saka inilobot ang paningin “Ay!” hiyaw ko nang biglang kaming tumumba sa malambot na higaan.

“Comfy!” sabi niya habang nakayakap sa akin, aba gago to ah!

“Hey!” sigaw itinutulak na siya balak ko na siya siyang karatehin kaso.

“Hurt me, then you will lose your brother,” sabi niya na nagpalambot sa akin, fine. Kainis naman bakit kailangan may pang black mail.

“Let’s sleep together, this is the only room here, we’ll be sleeping together,” sabi niya hindi nalang ako umimik wala rin naman akong magagawa.

For my brother, I am willing to do everything, he’s the only person I have now, I can’t lose him.

--