Paglabas ni Khate mula sa opisina ng punong-guro, kinuha niya ang mga bata mula sa guro.Nabakas sa mga naging aksyon ni Khate ang labis na galit, na pati ang guro ng mga bata ay nagulat sa kanyang naging reaksyon sa araw na iyon."Mayroon akong kailangang asikasuhin mamaya, pwede ko ba kayong maglaro muna sa inyong ninang?" Habang papunta sila pabalik, pinipigilan ni Khate ang kanyang galit at tinanong ang dalawang bata ng may ngiti, parang wala lang nangyari.Walang masyadong iniisip ang mga bata, iniisip na lang nila na abala si Mommy sa trabaho, kaya't sumang-ayon sila ng maayos.Ibinigay ni Khate ang mga bata kay Kyrrine, at pumasok sa sasakyan, na kung saan muling naging maasim ang kanyang mukha. Dumeretso siya papunta sa mansyon ng pamilya Lee."Young Madam..." Si Auntie Meryl ay nagsimula nang magbukas ng pinto at magbati, ngunit nang makita ang mukha ni Khate, napigilan niyang sabihin ang natitirang mga salita.Simpleng tumango si Khate at tumingin sa sala, "Nandiyan ba sa lo
Sa gilid, tahimik na naglalaro si Katerine ng mga manika, ngunit hindi maiwasang magtuon ang pansin nito sa kanyang Auntie Khate.Ang pag-uusap ng dalawa ay mas lalong naging malinaw.Nang itanong ni Auntie kay Daddy kung bakit niya pinapapalayas ang dalawang maliit na kapatid, nakakaramdam ng kalituhan si Katerine, akala niya maririnig niya ang paliwanag ni Daddy na ititigil na niya ang pagpapaalis sa mga kaibigan niya.Ngunit hindi nagsalita si Daddy ng matagal.Nagpout si Katerine ng galit.Si Daddy ay isang malaking sinungaling at isang masamang tao! Nangako na siya na hindi na niya papaalisin ang dalawang kaibigan, ngunit ginawa pa rin niya!Sa pag-iisip na ito, galit na inihagis ni Katerine ang laruan sa kamay at mabilis na umakyat pabalik ng taas nang hindi lumingon.Hindi na siya maniniwala pa kay Daddy!Nakita ni Anthony ang likod ng maliit na batang babae at hindi maiwasang makaramdam ng sakit sa ulo.Wala siyang pag-aalinlangan na alam niyang ang galit na nararamdaman ng b
Pagkatapos mag-isip, nagmaneho na ulit si Khate pabalik sa bahay.Ang dalawang bata ay tapos na kumain, at si Kyrrine naman ay nanonood ng science channel kasama sila.Nang makita siya, agad na tumayo ang tatlo at binati siya.Agad na napansin ng dalawang bata na parang hindi maganda ang pakiramdam ni Mommy. Yumakap sila sa mga binti ni Khate, at nagtanong nang may pag-aalala, "Mommy, may problema po ba kayo? Mukha kang pagod."Nang marinig ang kanilang pag-aalala, bahagyang gumaan ang puso ni Khate, at pilit siyang ngumiti at hinaplos ang kanilang mga ulo, "Wala naman mga anak, trabaho lang, medyo magulo lang kasi isip ni mommy."Alam ng dalawang bata na mahirap ang trabaho ni Mommy, kaya hindi sila nagduda at nag-comfort pa, "Ang Mommy namin ang pinaaaaaakamagaling sa lahat, tiyak na malulutas niya yan!"Ngumiti si Khate at tumango, tumingin sa oras, at pinakiusapan silang magtungo na sa taas para matulog.Sumunod ang dalawang bata at umakyat na para magpahinga.Naiwan sa sala sina
Matapos malaman ang katotohanan, nagpaalam ang dalawang bata kay Kyrrine at nagbalik sa kanilang bahay na may lungkot na pakiramdam.Hindi inaasahan ni Kyrrine na magiging ganito siya, na nagsabi ng totoo. Nang makita ang malungkot na itsura ng dalawang bata, agad siyang kumuha ng leave at sumama sa kanila.Punong-puno ng pagkadismaya ang puso nina Miggy at Mikey.Matapos magkasama ng ilang panahon, inisip nilang baka hindi na sila kinasusuklaman ni Daddy.Ngunit, si Daddy pala mismo ang nag-utusan sa kindergarten na paalisin sila.Mukhang mali sila at talagang kinasusuklaman pa sila ni Daddy.Sa ilalim ng matinding gap, hindi nakapagtimpi si Mikey at napuno ng luha ang kanyang mga mata, ang maliit na mga kamay ay mahigpit na humawak sa sofa cover, at ang kanyang labi ay nagpout sa sama ng loob.Si Miggy din naman ay malungkot din, ngunit mas kalmado siya kaysa kay Mikey.Nang makita niyang malapit nang umiyak si Mikey, pinuntahan niya ito at kinausap gamit ang seryosong mukha, "Huwag
Pinanood ni Anthony ang kanyang anak na tumakbo papunta sa sasakyan ni Khate, may halong pagtataka sa kanyang mga mata.Ang batang ito, na ilang beses pa lang nakikita si Khate, ay hindi na matanggal sa kanya ay ,awalay.Habang iniisip ito, bigla na lang nadapa ang batang babae. Napag-isip si Anthony at mabilis na lumapit, niyakap siya, "Saan ka nadapa? Teka lang, titingnan ni daddy, okay ka lang ba?”Naging sunod sunod na ang mga naging tanong Anthony.Ngunit niyakap ni Katerine ang kanyang leeg ng mahigpit at ayaw magbitiw.Habang nag-aalala si Anthony, nabigla siya ng narinig niyang humihikbi ang batang babae na may iniindang sakit.Sa isang iglap, nagduda si Anthony kung tama ba ang narinig.Kahit na umiiyak, ito ang unang pagkakataon na narinig niyang gumawa ng ingay si Katerine mula nang siya ay lumaki.Labis na ang naging pag-iyak ni Katerine, at kasabay nito, mahigpit niyang hinawakan ang leeg ni Anthony, na nagdulot ng matinding sakit.Si Anthony ay nagtiis at hindi ipinakita
Halos isang oras na ang lumipas nang pagod na lumabas si Christopher mula sa kwarto.Upang makuha ang kahit konting reaksyon mula kay Katerine, halos naubos na niya ang lahat ng kanyang mga pamamaraan, ngunit sa huli, hindi niya nakuha ang inaasahang epekto."Kamusta Chris?" tanong ni Anthony nang may kaba.Umiling si Christopher, "Ganap na isinara na ni Katerine ang sarili niya at ayaw nang makipag-ugnayan sa iba. Kahit ako, tinanggihan na din niya. Marahil ay may nangyaring bagay na nagbigay sa kanya ng malakas na epekto. Malalaman lang natin ang solusyon kung matutukoy ang pinagmulan ng pagkabigla."Nang marinig ito, bahagyang nag-impis ang mukha ni Anthony.Hindi napansin ni Christopher ang kakaibang reaksyon ng kanyang matalik na kaibigan, at seryosong nagtanong, "May nangyari bang bagay kamakailan na nagpabago ng mood ni Katerine?"Bumangon sa isipan ni Anthony ang eksena kaninang umaga nang magsalita ang batang babae dahil kay Khate, at malinaw na ang tanging sagot ay ito lang.
Mabilis na nakarating ang apat sa Universal Studios.Bagaman nais ng dalawang bata na ipahinga ang mommy nila, matagal na nilang gustong maglaro at maaga pa lang ay tinignan na nila ang guide ng mga rides na nais nilang sakyan.Pagpasok pa lang nila sa gate, agad nilang hinila si Khate at hiniling na pumunta sila sa Jurassic Park para makita ang mga dinosaur.Walang alinlangan na sumang-ayon si Khate at dinala ang dalawang bata sa Jurassic Park. Sobrang saya nila Miggy at Mikey. Di mawala ang ngiti sa kanilang mata at mga labi sa mga nakikita nila sa kanilang paligid.Paglabas nila ng Jurassic Park, pumunta sila sa Alien Cave at sumubok mag-bike sa isang space trip kasama si ET.Matapos ang dalawang rides, medyo pagod na si Khate, ngunit ang dalawang bata ay patuloy pa rin sa kanilang kasiyahan at punong puno pa rin ng sigla at pumunta pa sa ibang mga proyekto.Sa bawat proyekto, hiling nila na magka-group photo sila.Isa-isa itong sinang-ayunan ni Khate.Matapos ang mga kasiyahan ng
Pagkapasok nila sa loob, agad na bumungad sa kanila ang sobrang diliman.Mahigpit na hinawakan ni Khate ang kamay ng dalawang bata, habang si Kyrrine naman ay nauuna sa kanila upang pangunahan ang daan.Palihim na nagtatawanan sina Miggy at Mikey. Hindi nila inaasahan na ganito pala kaduwag si Mommy sa mga multo o mga bagay na nakakatakot.Gayunpaman, matapos silang matakot sa haunted house ngayong araw, malilimutan na nila ang kanilang mga alalahanin!Palihim nilang pinagplanuhan na huwag sabihin kay Mommy na nasasaktan din sila sa higpit ng hawak nito, at tahimik siyang hinila pasulong.Habang naglalakad, lalong lumakas ang kaba sa dibdib ni Khate.Simula pagkabata, takot na siya sa anumang nakakatakot na mga bagay, totoo man ito o hindi. Kahit alam niyang peke lang ang mga multo rito, hindi niya maiwasang kabahan dahil sa tunog at ilaw ng paligid.Lalo na ngayon, hindi niya alam kung kailan biglang lilitaw ang mga prosteticated na mga bagay o tao.Ang tatlo sa unahan niya ay nagsab
Nagising si Khate sa isang malamig na umaga, ngunit hindi niya alintana ang lamig ng panahon na bumalot sa kanya—kundi ang lungkot at pangungulila sa mga salitang binitiwan nila ni Anthony kagabi.Buong gabi siyang hindi nakatulog. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat kataga, bawat titig, bawat hawak ng kamay nito. Parang sinasakal siya ng damdaming hindi niya mapangalanan—pag-asa, takot, pagmamahal, panghihinayang… lahat ng iyon ay nagsisiksikan sa kanyang puso.Tumayo siya mula sa kama, humarap sa salamin, at tinanong ang sarili: Hanggang kailan ako maghihintay? Hanggang kailan ko pipigilan ang sarili kong lumaban para sa isang bagay na alam kong totoo? Hanggang kailan ako magpapanggap na ang pag-ibig ko sa lalaking ito ay laging nandito lang at hindi pa rin nagbabago.Nag-ring ang kanyang cellphone. Isang mensahe mula kay Anthony.“Magkita tayo mamaya. please. Hindi na ako papayag na magtago pa tayo. May kailangan kang marinig.”Napatitig siya sa mensahe, sabay napakapit sa kany
Napuno ng bigat ang dibdib ni Khate sa tanong ni Anthony. Hindi niya alam kung paano isasagot ang isang bagay na ni siya mismo ay hindi pa rin sigurado. Napuno ng katahimikan ang pagitan nila, ngunit sa loob ng kanyang isipan ay isang bagyong hindi niya matakasan."Khate..." Muling nagsalita si Anthony, ang tinig niya'y bahagyang nanginginig. "Kung babalik ka pa sa akin, sasabihin mo bang may pag-asa pa tayo? O huli na ang lahat?"Tinitigan ni Khate ang lalaking minsang minahal niya ng buong puso—at marahil, hanggang ngayon, hindi pa rin siya tuluyang nakalaya mula rito. Ang daming alaala ang bumalik sa kanyang isipan, ang mga masasayang araw nila, ang mga pangarap nila na sabay nilang binuo... at ang sakit ng paghihiwalay nilang dalawa.Muling nag-ipon ng lakas si Khate bago sumagot. "Anthony... Hindi ko alam."Bahagyang napapikit si Anthony, waring iniiwasan na ipakita ang sakit na dala ng sagot niya. "Hindi mo alam? O ayaw mong malaman?"Napalunok si Khate. "Takot akong malaman, An
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon