ENGINEER 9| ประกวดดาว | ด้านแคร์@คอนโดหรูใจกลางเมือง #ชั้นเก้าห้องหนึ่งศูนย์หนึ่ง"ที่ผมคุยไว้กับคุณพอร์ชตอนแรก น้องสาวผมอยากได้แบบตามในรูปภาพ" พี่คริสบอกหลังจากที่อินทีเรียเดินสำรวจภายในตัวห้องแล้วเสร็จ"ครับ แต่ถึงอย่างนั้น ผมจะออกแบบตกแต่งภายในให้เลือกเพิ่มจะได้มีตัวเลือกอื่นๆด้วย เพราะถ้าอยากได้ตามแบบนี้เลยแค่หาซื้อเฟอร์นิเจอร์ก็เข้าอยู่ได้เลยครับ""งั้น...ผมขอเสนอตรงนี้มีบาร์นั่งด้วยดีไหมครับ ได้บรรยากาศเหมือนไปร้านแฮงค์เอาท์กับเพื่อน ถ้าไม่อยากไปนั่งร้านข้างนอก" พี่พอร์ชชี้นำเสนอก่อนจะหันมาถามฉัน"หรือว่าน้องแคร์อยากได้ห้องเป็นแบบลักชัวรี่ไหมครับหรือว่าแบบเจ้าหญิง ที่พี่เสนอเพราะเห็นจากบุคลิกของน้อง พี่เลยอยากออกแบบห้องให้เหมือนกับเจ้าของ""พี่พอร์ชลองออกแบบมาให้ก่อนก็ได้ค่ะ" ถึงจะเป็นห้องของฉัน แต่ฉันก็เคารพการตัดสินใจของอินทีเรีย ที่พี่พอร์ชพูดเมื่อครู่ฉันก็เห็นด้วย แต่เพราะตอนนั้นที่เห็นแบบห้องตัวอย่างมันก็ถูกใจมากอยู่แล้ว แต่ในเมื่อมีตัวเลือกมาให้เพิ่มก็เป็นเรื่องดี เพราะยังไงคอนโดที่นี่เปรียบเสมือนเป็นบ้านหลังที่สองของฉัน ก็ต้องเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุด"แคร์อยากได้ห้องโท
ENGINEER 10| ฟีลลิ่ง | @บ้านแคร์ ช่วงเย็นโดนัทมาส่งฉันที่บ้าน แต่สาเหตุที่โดนัทมาด้วยคือต้องการให้ฉันเริ่มฝึกเล่นกีตาร์ แล้วก็ร้องเพลงไปด้วยเพื่อไปประกวดดาวมหาลัยเป็นตัวแทนของคณะ นี่แค่คัดเลือกเองนะ จริงจังสุดๆ แล้วถ้าฉันได้รับเลือกเป็นตัวแทนจะขนาดไหนกัน"สวัสดีค่ะป้าบัว//สวัสดีค่ะป้าบัว" โดนัทกับฉันยกมือไหว้"อ่าวหนูโดนัทมาด้วยหรอคะ ทำไมหนูแคร์ไม่โทรมาบอกป้า ป้าจะได้ทำขนมเพิ่ม""ไม่เป็นไรค่ะป้าบัว คือหนูจะมาติวให้แคร์ซ้อมกีตาร์กับฝึกร้องเพลงค่ะ" ป้าบัวทำหน้างงโดนัทเลยอธิบายต่อ"คืองี้นะคะ มีรุ่นพี่อยากให้แคร์ไปประกวดเป็นดาวคณะค่ะ แต่ต้องผ่านการคัดเลือกจากรุ่นพี่ก่อน เขาให้แสดงความสามารถพิเศษอะไรประมาณนี้ค่ะ" เมื่อโดนัทอธิบายป้าบัวถึงกับร้องอ๋อ"หนูแคร์ของป้าทั้งสวย ทั้งน่ารัก ยังไงก็ได้อยู่แล้ว" ป้าบัวก็อวยกับเขาอีกคน เห้อ แล้วถ้าพี่คริสกับพี่คัพรู้จะอวยด้วยเหมือนกันไหมนะ"แคร์ไม่ได้อยากลงประกวดเลยค่ะ โดนัทนั่นแหล่ะที่ยัดเยียด""ก็เราอยากให้แคร์ลองเปิดใจดูบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เรียน เรียน เรียน""ก็จริงของหนูโดนัทนะคะ" ป้าบัวเสริม โอเคฉันยอมแล้ว"ค่ะ แคร์จะลองเปิดใจ" คำตอบของฉันทำเอาโด
ENGINEER 11| ดู... |หลังจากผ่านการซ้อมมาสองชั่วโมง นิ้วฉันมันเป็นรอยแดงจากการเล่นกีตาร์ ถึงจะเล่นเป็นแต่ก็ไม่ได้ฝึกบ่อยๆเพราะฉันมุ่งแต่เรื่องเรียนเป็นหลัก จะเล่นก็เฉพาะที่รู้สึกว่าว่างจริงๆหรืออยากผ่อนคลายเท่านั้นก๊อก ก๊อก ก๊อก"เดี๋ยวเราเดินไปเปิดประตูเอง น่าจะเป็นป้าบัว" ฉันบอกกับโดนัทที่ยั่งนั่งเคี้ยวคุกกี้เต็มปาก"ลงไปทานข้าวกันเถอะค่ะ ทุกคนรออยู่" ป้าบัวบอกจากนั้นเราสองคนเดินออกจากห้องเพื่อลงไปทานอาหาร"สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้หนูขอฝากท้องที่บ้านหน่อยนะคะ" โดนัทยกมือสวัสดีคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายฉันทั้งสอง"ได้สิหนูโดนัท" คุณพ่อบอก"ค่า หนูไม่ได้ทานฝีมือป้าบัวตั้งนาน วันนี้หนูขอเบิ้ลข้าวสองจานเลยนะคะ" พอมีโดนัทบนโต๊ะอาหารก็มีสีสันขึ้น เธอเรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนไม่ว่าจะพูดอะไร"เอากลับไปทานด้วยไหม" ฉันหันไปบอก"บ้าหรอ ทานให้จบๆที่บ้านแคร์นี่แหละ""อ้อ ทุกคนคะ ช่วงนี้หนูอาจจะมาที่บ้านบ่อยหน่อยนะคะ เพราะจะต้องเป็นติวเตอร์ให้กับแคร์""ติวเตอร์อะไร" พี่คริสถาม"มีรุ่นพี่ทาบทามให้แคร์ลงประกวดดาวมหาลัยค่ะ" โดนัทบอกพี่คริสอย่างตื่นเต้น ทำอย่างกับตัวเองเป็นคนลงประกวดเอง"แล้วทำไมต้องติ
ENGINEER 12| ในรถ... |"น้องแคร์ไปเตรียมตัวดีกว่าค่ะ" รุ่นพี่สาวพาฉันไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆที่มาคัดเลือกตรงที่นั่งอัศจรรย์ในโรงยิม ส่วนโดนัทเพื่อนฉันก็เดินอยู่ข้างๆเพื่อมาให้กำลังใจ"พี่ยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย พี่ชื่อจินนะคะ คณะแพทย์ปีสี่" ฉันพยักหน้ายิ้มรับในขณะที่ฉันนั่งรออยู่กับโดนัท เสียงของพวกกลุ่มพี่ๆวิศวะก็ตะโกนดังขึ้น "น้องแคร์สู้ๆ" ดังสนั่นลั่งโรงยิม ฉันอายนะ แล้วสายตาของคนอื่นๆที่มาคัดเลือกมองฉันแปลกๆยังไงไม่รู้"แม่สาวน้อยฮอตนะยะ มีหนุ่มวิศวะมาให้กำลังใจตั้งห้าคน" โดนัทเอ่ยแซวพร้อมกับชูมือขึ้นมาห้านิ้วตรงหน้า ฉันเลยปัดมือเธอลงฉันหันไปมองกลุ่มพี่ๆที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน พวกเขานั่งอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่พี่คาร์เตอร์เนี่ยสินั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียว ในขณะที่เพื่อนๆในกลุ่มดูจะให้ความสนใจกับการคัดเลือกดาวมหาลัยของคณะฉัน"น้องๆที่มาคัดเลือกในวันนี้เดี๋ยวเรามาจับฉลากกันก่อนนะคะ ว่าใครจะได้แสดงเป็นคนที่เท่าไหร่" พี่จินเป็นคนพูดพร้อมกับหยิบกล่องใสขึ้นมา ในกล่องมีลูกบอลออยู่เจ็ดลูก คงจะเขียนตัวเลขไว้แล้วพี่จินยื่นกล่องใสให้นักศึกษาที่มาคัดเลือกได้จับทีละคน ส่วนฉันไ
ENGINEER 13| ขึ้นรถ |อีกด้าน "ฮัลโหล ไอ้เตอร์อยู่ไหนวะ" เลโอโทรถาม เพราะตอนนี้พวกกลุ่มเพื่อนๆเขานั่งอยู่ที่ตึกวิศวะ แต่ไม่เห็นว่าคาร์เตอร์อยู่ไหนเลโอเลยเป็นคนโทรหา(ลานจอดรถ)"ลานจอดรถไหน"(โรงยิม หลังมอ)"ไอ้เหี้ย มึงยังไม่ออกมากอีกหรอวะ(อืม แค่นี้ก่อนกูมีธุระ) คาร์เตอร์กดวางสาย เลโอเลยถอนหายใจก่อนจะหันไปบอกเพื่อนๆในกลุ่ม"มันบอกมีธุระ อยู่ลานจอดรถด้านหลัง""ธุระกับหญิงอ่ะดิ" ล็อกเอ่ย"คงงั้น แยกย้ายเจอกันพรุ่งนี้" หนุ่มๆทั้งสี่เลยแยกย้ายกันกลับ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว หลังจากที่พวกเขาดูการแสดงของหญิงสาวที่ชื่อแคร์เสร็จเป็นคนสุดท้าย°°°°°°°°°#วันต่อมาฉันนั่งรอโดนัทอยู่ในห้องเรียน เธอโทรมาบอกโดนรถชนท้าย ตอนนี้กำลังรอประกันอยู่ แล้วรถก็ติดมากด้วย ไม่รู้จะถึงมหาลัยกี่โมง วันนี้มีเรียนแค่ช่วงบ่ายวิชาเดียว(เสียงโทรไลน์)"ฮัลโหล"(แคร์ ฝากเก็บชีทให้หน่อยนะ จดงานให้ที พลีสส ตอนนี้เรายังไม่เสร็จเลย คงไปไม่ทันเรียนแล้วหล่ะ)"อืม เดี๋ยวเราเก็บชีทไว้ให้"(แต๊งกิ้วมาก ถ้าเสร็จแล้วเราจะโทรไปหานะ ขอโทษนะที่ปล่อยให้เรียนคนเดียว)"ไม่เป็นไร สุดวิสัย พรุ่งนี้เจอกัน"(ค่าแม่ดาวมหาลัย)"ฉ
ENGINEER 14| ชักจะอดใจไม่ไหว | อีกด้าน [ก่อนหน้า]"เห้ยไอ้เดล น้องแคร์ยืนคุยกับหนุ่มหว่ะ" เลโอเรียกเดลให้หันไปมองหญิงสาวที่เพื่อนเขาชอบนักชอบหนาพวกเขาทั้งห้ายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอพอดี แต่คนที่เห็นหญิงสาวคนแรกจริงๆไม่ใช่เลโอแต่เป็นคาร์เตอร์ เขาเห็นก่อนพวกมันอีกแต่แค่ไม่พูด"ใครวะ" เดลหรี่ตามองผู้ชายที่กำลังยืนคุยกับหญิงสาวที่เขาชอบ "หรือไอ้หมอนั่นมันจะมาจีบว่าที่แฟนในอนาคตของกู ไม่ได้การละ" ใครจะยอมให้ชายอื่นมาปาดหน้า ยังไงซะไอเดลคนนี้ต้องพิชิตใจสาวน้อยหน้าหวานให้ได้"หยุดเลย" นัทรีบคว้าปกคอเสื้อก่อนที่เดลจะเดินข้ามถนนไปหาเธอ"ไอ้นัทปล่อย กูจะไปดูหน้ามันชัดๆ""มึงไม่ได้ชอบน้องแคร์หรอก มึงก็แค่อยากหว่านเสน่ห์ แล้วอีกอย่างน้องมันไม่มีทางชอบมึงแน่นอนมึงดูไม่ออกหรอน้องกลัวมึงจะตายไป" นัทบอก เขาก็พูดตามที่เห็น ไอ้เพื่อนคนนี้มันจู่โจมน้องเกินไป ถึงยังไงน้องก็ไม่เอามันหรอก ไม่เหมาะกับคนเจ้าชู้อย่างมันเลยสักนิด เขาสงสารน้องถ้าเกิดหลวมตัวเป็นมาแฟนกับมัน"น้องแคร์อาจจะเขินกูหรือเปล่า" เดลยังคงเข้าข้างตัวเอง คิดว่าสักวันยังไงเธอก็ต้องใจอ่อน"แล้วมึงมีไลน์น้องเขายัง" นัทถาม เดลได้แต่ส่ายหัว"
ENGINEER 15| มองหน้าพี่ |"อ๊ะ" พี่คาร์เตอร์หอมเข้าที่ซอคอฉันแรงๆจากด้านหลัง ฉันรีบย่นขอหนีแล้วหันไปประจันหน้าเพื่อถาม"พี่จะทำอะไร" ฉันยกมือขึ้นจับคอข้างที่เขาหอมเมื่อครู่ ด้วยเนื้อตัวสั่นพี่คาร์เตอร์มองหน้าฉันก่อนจะใช้สายตาไล่มองต่ำแล้วพูด "กลัว?" ฉันยืนเหงื่อแตกพลัก มือไม้มันสั่นเพราะความกลัวแล้วก็โกรธเขามากๆฉันรีบหันหน้ากลับเข้าหาตัวลิฟต์ ทำไมลิฟต์ถึงได้นานแบบนี้นะ ฉันยืนกำมือแน่นเนื้อตัวอยู่ไม่เป็นสุขเพราะกลัวคนที่ยืนอยู่ด้านหลังติ๊ง~เมื่อประตูลิฟทต์เปิดสองเท้าของฉันมันไม่รอช้า รีบก้าวเข้าลิฟต์อย่างรวดเร็ว แต่เพียงไม่ทันไรร่างของฉันกลับถูกใครอีกคนดึงแขนฉันจนเซออกมานอกลิฟท์ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าสวมกอดพรึ่บ~"ว๊าย" ฉันร้องอุทานด้วยความตกใจ ตอนนี้ร่างฉันชิดเข้ากับแผงอกของพี่คาร์เตอร์เข้าอย่างจังฉันทั้งดิ้น ทั้งผลัก ทั้งทุบ แต่พี่คาร์เตอร์ก็ไม่ปล่อย ยิ่งขัดขืนเขาก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นขึ้น "หยุดดิ้น" เขาพูดเสียงแข็งฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ที่รู้ๆคือฉันต้องการให้เขาปล่อยกอดออกสักที ฉันจะกลับบ้าน"บอกให้หยุดดิ้นไง" เขาตวาดเสียงดัง นั่นเลยทำให้ฉันต้องหยุดดิ้น"ปล่อยสิคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นบ
ENGINEER 16| ดักรอ |มือหนาฉุดแขนฉันให้นั่งลงก่อนจะพูดว่า "มองหน้าพี่" เพราะตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขาเดินมาฉันยังไม่มองหน้าใครเลยสักคน นอกจากมองแค่โดนัทที่นั่งอยู่ตรงข้าม"ไอ้เตอร์ มึงจะทำอะไรน้อง" ฉันหันไปตามเสียง คนที่พูดเมื่อกี้คือพี่นัท จากนั้นฉันก็ค่อยๆหันมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่คาร์เตอร์กำลังจ้องหน้าฉันแล้วพูด "จะรีบไปไหน""ระ เรียนค่ะ""ไอ้เตอร์มึงพูดหวานๆกับน้องเขาหน่อย น้องกลัวหมดแล้ว" พี่เลโอบอก ใช่ ฉันกลัวเขามาก"จะหลบหน้าทำไม" เขาดูออก ฉันหันไปมองหน้าพี่นัทกับพี่เลโอ เขาสองคนมีสีหน้าชวนสงสัย"ไอ้เตอร์มึงไปทำอะไรน้องวะ" พี่นัทถาม"เปล่านี่" เขาตอบแล้วยักไหล่ราวกับว่าเรื่องเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น"เปล่าแล้วทำไมน้องกลัวมึงขนาดนี้" แต่เหมือนว่าสิ่งที่พี่นัทถาม พี่คาร์เตอร์จะไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉัน"ทำตัวปกติ" ไม่ ฉันทำไม่ได้หรอก"โดนัท~" ฉันเรียกชื่อเพื่อนสาว แล้วใช้สายตาเพื่อสื่อร้องขอ ฉันอยากไปให้พ้นจากตรงนี้"อ่อ เอออิ่มพอดี เดี๋ยวเราไปเก็บจานก่อนนะ แล้วขึ้นเรียนกัน" เมื่อโดนัทลุกฉันจึงลุกขึ้นตาม แต่เหมือนว่าคนข้างๆยังไม่อยากให้ฉันลุกจากตรงนี้ เพราะ
ENGINEER 84| จบที่เธอคนเดียว |อีกสองอาทิตย์ก็จะเป็นช่วงสอบไฟนอล เหลือเพียงแค่เวลาช่วงสั้นๆก็จะผ่านไปครึ่งเทอมแล้ว"แคร์ ติวให้เราด้วยน๊า" เสียงหวานของเพื่อนสนิทนั่งอ้อนฉันอยู่ข้างๆ วันนี้เธอขอไปที่บ้านฉันเพื่อติวหนังสือสอบ เธอบอกว่าช่วงนี้เรียนไม่รู้เรื่อง กลัวจะสอบตกเลยขอให้ฉันช่วยติวให้ ก็แหงสิ นั่งเรียนในห้องก็เหม่อลอยไม่รู้แอบคิดถึงใครอยู่หรือเปล่า"ค่า รู้แล้ว""พี่เตอร์ ไม่เบื่อหรอคะมาเฝ้าแคร์ทุกวัน" เธอหันไปถามพี่เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ"ไม่เคยเบื่อ" โดนัทที่ได้ฟังเธอก็เบะปากมองบนใส่"รักกันจริ๊งงงง" เธอเหน็บเสียงสูง"แล้วเราหล่ะ รักเพื่อนพี่ไหม" สายตาหวานเริ่มลอกแลกไปมาแล้วเปลี่ยนเรื่อง"แคร์ ไปเถอะ จะได้รีบติวหนังสือ" เธอบอก "เจอกันที่บ้านนะ" โดนัทรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปฉันกับพี่เตอร์มองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะลุกตามเธอไปติด แต่ไปกันคนละคัน เพราะฉันต้องกลับกับพี่เตอร์@บ้านทวีพัฒนาเสียงโทรศัพท์ของโดนัทที่ดังขึ้นต่อเนื่องทำให้รบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือมาก ฉันเลยบอกว่าถ้าไม่รับก็ให้ปิดเสียง ขืนปล่อยให้ดังแบบนี้จะอ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่อง"จะโทรมาทำไมนัก""ว่ไงนะ" เมื่อกี้เหมือนได้
ENGINEER 83| ปากแข็ง | ข้อแม้แต่ละข้อของพี่ชายฉันมันช่างลำบากสำหรับเขาเหลือเกิน ฉันรู้ดี แต่เขาเองกลับยอมรับข้อตกลงที่พี่ชายฉันเป็นคนเสนอในเมื่อพี่ชายฉันเปิดทางถึงแม้จะมีข้อจำกัดเยอะจนทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังดีกว่าที่พี่ชายจะบอกให้ฉันเลิกกับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ยอมแน่ๆ และเขาก็เองก็คงไม่ยอมเช่นกัน"ผมไปหยิบของหมั้นก่อนนะครับ" เขาบอกแล้วลุกเดินออกไปทันที"มะ หมั้นวันนี้เลยหรอคะ""ใช่จ่ะ" คุณแม่เขาตอบในระหว่างที่รอของหมั้น ฉันแอบชำเลืองมองพี่ชายสองคนที่มองหน้ากันตัวนี่แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เพราะในทันทีที่พี่ชายอนุญาตพี่เตอร์ก็รีบลุกไปหยิบของหมั้นทันที คงเพราะแสดงความมั่นใจว่าเขาทำได้ตามที่พี่ชายฉันบอก ก็ในเมื่อพี่ชายทั้งสองไม่ขัดขวาง ความดีใจของว่าที่สามีในอนาคตก็แสดงอาการดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง"ฉันถือโอกาสนี้ สู่ขอลูกสาวคุณให้กับลูกชายของฉันเลยแล้วกันนะคะ" คุณแม่เขาบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันพี่เตอร์ยื่นของหมั้นที่เขาเตรียมมาวางไว้ตรงหน้า ประกอบด้วยพานพุ่ม และทองคำแท่งสีทองเหลืองอร่าม รวมไปถึงแหวนที่เขาเพิ่งหยิบออกจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะ"แหวนวงนี้เป็นแหวนประจำตระกูลของครอบครั
ENGINEER 82| ถ้ารับได้ก็เตรียมหมั้น |ตอนที่ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก พอเห็นว่าพี่ชายของฉันทั้งสองคนนั่งอยู่ก็แอบตกใจเล็กน้อย ไหนคุณพ่อคุณแม่บอกว่าพี่ชายออกไปข้างนอกไง ฉันคิดว่าที่พี่ชายทั้งสองคนออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าแฟนฉัน แต่นี่ทั้งสองคนกลับมา แล้วมาเจออีกฝ่ายที่มากันยกครอบครัวแบบนี้คงจะรู้แล้วสินะ เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของพี่ชายฉันทั้งสองคนแสดงออกทางหน้าตาอย่างชัดเจนพี่คริสตวัดสายตาดุมองมาที่ฉัน "แคร์..." นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ"ผมไม่อนุญาตให้น้องแต่งงาน""ตาคัพอย่าเสียมารยาท""ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" พี่คัพยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่เขา "ผมไม่สามารถยกน้องสาวให้กับคาร์เตอร์ได้ น้องยังเด็กเกินไป เธอยังต้องมีอนาคต" พี่คัพพูดด้วยน้ำสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่พี่คริสจะพูดเสริม"ใช่ครับ น้องสาวของเราเธอยังเด็ก การที่จะต้องให้เธอมาแต่งงานในวัยนี้ผมคิดว่ายังไม่สมควร""ให้น้องเป็นคนตัดสินใจสิ เราสองคนเป็นพี่ชายทำไมไม่คอยซัพพอร์ทน้อง" แม่ฉันเอ่ยขัดขึ้นมา"อย่าบอกว่าคุณแม่จะยอมยกน้องให้..." พี่คัพหยุดพูดแล้วชายตามองไปยังอีกครอบครัวที่นั่งฝั่งตรงข้าม"ให้น้องเป็นคนตัดสินใจ" คุณ
ENGINEER 81| สู่ขอ |เมื่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเขาเป็นสองคนสุดท้าย ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายก็นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา เราสองคนจึงแยกกันไปนั่งคนละฝั่ง"อย่างที่ทราบนะครับว่าลูกของผมรักหนูแคร์มากๆ เด็กๆสองคนคบกันอย่างเปิดเผยและอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ที่ผมกับแม่ของคาร์เตอร์มาในวันนี้ผมอยากจะ...""พูดชื่อหนูด้วยสิพ่อ ทำไมพูดแค่สองคน" พี่ตีน่าเอ่ยขัดทำให้คุณพ่อหยุดชะงักแล้วหันไปส่งสายตาดุให้ลูกสาว"ขอโทษแทนลูกสาวผมด้วยนะครับ""ไม่เป็นไรค่ะ" คุณแม่ฉันเอ่ย"นี่ลูกสาวผมชื่อตีน่า อยากจะให้มาเป็นพยาน ไอลูกชายผมมันก็...รีบร้อน คงอยากจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องโดยเร็ว ผมพูดมาแบบนี้หวังว่าทางนี้จะเข้าใจความหมาย...""เข้าใจค่ะ เข้าใจดีเลย" คุณแม่ตอบรับอย่างหน้าชื่นตาบาน"ขอโทษนะคะ เรื่องอะไรกันหรอคะ" มีแค่ฉันคนเดียวใช่ไหมที่ไม่เข้าใจ คุณพ่อของพี่เตอร์หมายความว่ายังไง"หนูแคร์ยังเด็กแกคงไม่เข้าใจนัก" คุณแม่บอกกับอีกฝ่าย"พ่อจะมาสู่ขอแคร์ให้พี่เค้า เราจะยอมไหม?" คุณพ่อพี่เตอร์เอ่ยถาม"สะ สู่ขอหรอคะ" ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะมาสู่ขอฉันให้กับเขา"คืองี้ ไอเจ้าลูกชายผมมันก็รีบร้อนตอนแรกบอกผมไ
ENGINEER 80| ครอบครัวสองฝ่ายเจอกัน |ใครจะไปคิดว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่บ้าน ใบหน้าคมจ้องหน้าเขม็งรอฟังคำอธิบายจากปากของฉัน"แทนเป็นคนขอมาส่งแคร์เองค่ะ แต่ไม่ได้มีอะไรเลยนะคะ""แล้วแคร์ก็ยอมให้มันมาส่ง" เขาถามเสียงเรียบ สายตาคมดุส่งผ่านทางแววตา"แคร์ไม่ได้ยอมนะคะ""ไม่ได้ยอมแล้วที่ลงจากรถมันมาคือใคร แล้วผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่เป็นใคร ใช่แฟนพี่หรือเปล่า" เขาเริ่มขึ้นเสียงตะคอก ฉันที่เห็นอาการของคนคนตรงหน้าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา"ชะ ใช่สิคะ""แล้วแคร์ให้มันมาส่งทำไม แคร์รู้ไหมพี่ร้อนใจแค่ไหน พี่ไลน์หาแคร์ตั้งกี่ข้อความ หวังว่าจะมีสักข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วเป็นชื่อของแคร์ แต่ไม่มีเลย จนเป็นพี่เองที่ทนไม่ไหวถึงได้มาหาแคร์ที่บ้าน แต่กลับเจอแคร์ลงจากรถผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แคร์คิดว่าพี่จะรู้สึกยังไง""ฮึก แคร์ขอโทษ" ฉันร้องเสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วก้มหน้ายอมรับผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้แทนมาส่งฉันจริงๆร่างหนาคว้าตัวฉันไปกอดปลอบแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะถามเสียงละมุน เหมือนเขารู้ว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะอะไร "ไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่"ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งคราบน้ำตา "ฮึก~โดน
ENGINEER 79| อธิบายมา | วันนี้ตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าพี่คัพอนุญาตให้ฉันกลับไปอยู่ที่คอนโดแล้ว แต่ต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์จากเธอคนนั้นทั้งที่อยากเล่นตัว อยากพิสูจน์แต่กลับมานั่งถอนหายใจมองโทรศัพท์ไม่วางตาอยู่แบบนี้ แล้วจะไหวไหมเนี่ยตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้วไม่เห็นว่าเขาจะโทรมาเลย ตั้งแต่ถึงบ้านฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์ลึกๆก็หวังว่าเขาจะแชทข้อความมาหาแต่เปล่าเลย ไม่มีข้อความของเขาแม้แต่ข้อความเดียว"ไม่สนใจแล้ว" ฉันพึมพำแล้วมองโทรศัพท์ตาขวาง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังแต่เพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นมา ฉันรีบพลิกตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฎขึ้นมาเป็นชื่อของเขาทำให้ฉันคลี่ยิ้มเล็กๆ"ไม่ๆ" ฉันเตือนสติตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ลง เพียงไม่นานเขาก็วางสายแล้วโทรกลับเข้ามาใหม่ ฉันก็นอนมองอยู่แบบนั้น แต่ก็ยังใจแข็งที่จะไม่รับสาย และเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลง แต่เขากลับแชทข้อความมาหาฉันแทนLineพี่เตอร์ : พี่อยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นพี่เตอร์ : ไม่รับสายพี่ไม่เป็นไร ขอแค่เปิดข้อความมาอ่านก็ยังดี ไม่ต้องตอบพี่ก็ได้พี่เตอร์ : พี่ไบรท์เธอชอบพี่ และชอบมานานแล้ว เธอเพิ่งสารภาพ
ENGINEER 78| อยากพิสูจน์ |เขายืนมองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มกว้างออกมาแล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส"สวัสดีค่ะน้องแคร์ มาหาเตอร์หรอ" พูดจบเธอก็เดินแยกออกไปแต่ทว่า..."พี่ไบรท์ มานี่" ร่างสูงเดินเขามาลากตัวเธอไปทางบันไดหนีไฟ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนโกรธเอามากๆ แล้วฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาเทคแคร์ใจฉันก่อนทั้งที่เขาก็เห็นว่าฉันยืน"เราไม่ชอบพี่คนนั้นเลย" โดนัทเอ่ยอยู่ข้างๆ ขนาดเธอยังไม่ชอบ แล้วฉันที่เป็นแฟนหล่ะ เห็นผู้หญิงคนอื่นหอมแก้มแฟนต่อหน้าต่อตาจะให้รู้สึกยังไง"จะไปรอพี่เตอร์ที่ห้องไหม หรือจะ...กลับ""เราอยากกลับบ้าน"อีกด้านคาร์เตอร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับสิ่งที่เธอทำ เธอจงใจเขารู้ดี เรื่องระหว่างเขากับเธอ คาร์เตอร์พูดไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อด้านตามตื้อเขาทุกทาง ทั้งที่คาร์เตอร์ไม่เคยเล่นด้วยเลยสักครั้ง ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งถอยมากห่างมากขึ้นเท่านั้น แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้มันทำให้เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วก่อนหน้านี้แฟนสาวไลน์มาบอกแล้วว่าเธอกำลังจะเดินทางมาหาเขาที่บริษัท เขาก็ชะล่าใจมากเกินไปคิดว่าแฟนสาวคงไม่เจอเขากับเธออยู่ที่
ENGINEER 77| เซอร์ไพรส์ |#ภายในรถในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆพี่คริสก็ถามถึงเรื่องครอบครัวของพี่เตอร์"ฐานะทางครอบครัวแฟนน้องเป็นยังไง""ครอบครัวพี่เตอร์รับสัมปทานจากภาครัฐให้ก่อสร้างรถไฟฟ้าสายสีน้ำเงินค่ะ""อืม""ถามทำไมหรอคะ""พี่ก็แค่ถามดู ไม่มีอะไร""น้องคบกับเขาถึงเดือนหรือยัง""ถึงแล้วนะคะ""น้องรักแฟนน้องหรือเปล่า" ฉันแปลกใจกับคำถามของพี่คริส ทำไมอยู่ๆมาถามว่าฉันรักเขาไหม ก็ต้องรักสิ ไม่งั้นฉันจะคบกับเขาทำไม"รักค่ะ" พอตอบออกไปก็รู้สึกเขินอายอยู่เหมือนกัน"อืม"หนึ่งเดือนต่อมาทำไมเวลามันหมุนช้าขนาดนี้ นี่เพิ่งผ่านไปเดือนเดียวเองหรอกหรอ อีกสองเดือนเขาถึงจะฝึกงานเสร็จ พอเรียนจบพี่เตอร์ก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแบบเต็มตัว ส่วนฉันก็มีหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสือ แล้วแบบนี้ฉันกับเขาจะได้เจอกันน้อยลงหรือเปล่า ขนาดว่าเขาฝึกงานยังจะไม่มีเวลามาเจอกันเลย คิดถึงเขาจังถึงแม้จะเจอกันน้อยลงแต่สิ่งที่ฉันและเขาทำไม่เคยขาดเลยคือเราจะคอลวิดีโอคุยกันทุกคืน ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ พี่เตอร์บอกว่าถึงจะไม่เจอกันอย่างน้อยเรายังติดต่อกันคุยกันมันก็ทำให้ลดระหว่างช่องว่างของเราสองคน เขาหมั่นบอกรักฉันทุกวัน บอ
ENGINEER 76| เดล× โดนัท [สปอยล์] |ถ้าฉันถามเรื่องส่วนตัวมันจะเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ยิ่งโดนัทพูดแบบนั้นฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เธอชอบเขาอย่างที่โดนัทว่าจริงๆหรอ แล้วที่โดนัทบอกให้ฉันระวัง แล้วจะต้องระวังยังไง ในเมื่อเขาทำงานที่เดียวกันก็ต้องเจอกันอยู่แล้วสิ พอคิดแบบนี้ใจฉันก็เริ่มสั่น"พี่เตอร์คะ เธอคนนี้หรอคะที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ตีน่า""ใช่""พี่สนิทกับเธอหรือเปล่า""ไม่""ต้องทำงานกับเธอหรือเปล่าคะ""บ้าง""ออกไปไซต์งานกับพี่ด้วยหรือเปล่า""เปล่า" ถามตั้งยาวแต่ตอบมาสั้นๆ หรือว่าฉันถามเยอะเกินไปจนเขารำคาญ"แคร์ขอโทษค่ะ พี่คงรำคาญใช่ไหม แคร์ถามคำถามพี่เยอะเกินไป""ไม่ใช่ๆอย่าทำหน้าแบบนั้น ถามได้ ถามมาเยอะๆเลย""ไม่เอาแล้วค่ะ แคร์ไม่อยากรู้แล้ว" ถึงปากเขาจะบอกให้ฉันถามได้ แต่มันก็เฟลไปแล้ว"ไปโรงอาหารกันดีกว่าค่ะ พี่จะได้รีบทานรีบกลับบริษัท""ทำไมไล่ พี่ไม่รีบ อยู่กับแคร์ได้ยาวๆ""ไม่ทำงานหรอคะ""พี่ลาครึ่งวัน""คุณพ่อไม่ว่าเอาหรอคะแบบนี้""คุณพ่อรู้ว่าพี่มาหาแคร์ พี่เป็นขอคุณพ่อเอง พี่ไปฝึกงานเกือบเดือนเจอแคร์ครั้งนี้ครั้งที่สอง พี่ทนคิดถึงไม่ไหว ยังไงพี่ก็ต้องหาทางมาหาแคร์ให้ได้