AnAn Garden 🪴
วันหยุดที่แสนจะธรรมดาของผิงอัน เธอตื่นแต่เช้ามาจัดร้านเตรียมการเปิดร้านในวันใหม่ จนตอนนี้ก็ได้เวลาเปิดร้านแล้วผิงอันทำทุกอย่างในร้านเพียงคนเดียวมาตั้งแต่เริ่มแรกนี่ก็ผ่านมาสองปีแล้วสินะไวมากตั้งแต่ที่เธอเปิดร้านขายดอกไม้
ย้อนไปเมื่อประมาณสองปีก่อนที่เธออายุครบสิบแปดปี เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะออกจากบ้านเด็กกำพร้ามีบุญ ที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก (เจ็ดแปดขวบ) เธอถูกพบที่วัดโดยมีกระดาษเล็กๆ ที่เขียนวันเดือนปีเกิดและชื่อของเธอทิ้งไว้เท่านั้น
‘เด็กคนนี้ชื่ออันอัน เกิด15 พฤศจิกายน 2002’
ก่อนหน้านั้นเธอคิดที่อยากจะตามหาครอบครัวนะ แต่ติดที่เธอจำอะไรไม่ได้เลยและไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับครอบครัวหรือเรื่องราวของตัวเอง ยกเว้นก็แต่ชื่อเล่นเธอจำได้ว่าตัวเองชื่ออันอัน ตามที่กระดาษนั้นเขียนจริงๆ
แปลกเนอะแต่เธอจำได้แค่นี้จริงๆ แต่คุณแม่มะลิที่ดูแลสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าได้เปลี่ยนชื่อเธอเป็นผิงอันที่เป็นคำศัพท์ภาษาจีน 平安 ที่แปลว่าสงบสุข ความสันติ เพราะเธอมีหน้าตาที่เหมือนกับลูกครึ่งจีนเธอก็เลยมีสองชื่อที่คนจะเรียกคืออันอันกับผิงอัน
“ฉันอยากตามหาครอบครัวจัง แต่คงหมดหวังแล้ว..” มันผ่านมาสิบกว่าปีแล้วเธอคงไม่ได้เจอครอบครัวหรอก
เธอเลือกใช้ชีวิตในแบบที่เหลืออยู่อย่างดีโดยที่ไม่เดือดร้อนใครก็พอ ผิงอันมีเงินเก็บอยู่มากพอประมาณ มันเป็นเงินที่เธอเก็บสะสมมาตั้งแต่เริ่มทำงานพิเศษ ผิงอันใช้เงินเก็บทั้งหมดมาเช่าตึกสามชั้นและลงทุนเปิดร้านขายดอกไม้
และชื่อร้านดอกไม้ก็มาจากชื่อเล่นเธอ ‘อันอัน’ ชื่อเดียวที่บ่งบอกถึงตัวตนในชีวิตเธอ
08:30 AM
กรุ๋งกริ๋ง~🎐
กรุ๋งกริ๋ง~🎐
“มีจดหมายมาส่งครับ”
บุรุษไปรษณีย์เดินเข้ามายื่นซองจดหมายสีน้ำตาลเข้มให้ผิงอันภายในร้าน ผิงอันเซ็นชื่อรับก่อนจะเดินเข้าไปในหลังร้านเพื่อหยิบกรรไกรเดินมาตัดเปิดซองจดหมาย
“ใครส่งอะไรมากัน”
ที่หน้าซองไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งสร้างความแปลกใจต่อเธอมาก แปลกที่คนส่งรู้ชื่อที่อยู่ คือเขาไม่ต้องการจะเปิดเผยชื่อใช่ไหมแบบนี้แล้วเธอจะรู้ได้ไงว่าใครส่งมา และเพราะอะไรถึงไม่ต้องการเปิดเผยชื่อกันนะ
เมื่อตัดซองจดหมายออกก็พบกับภาพถ่ายมากมายในซอง ผิงอันไล่ดูทีละภาพ มันคือภาพของคนรักเธอจูบกับผู้หญิงคนอื่น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ
มันสั่นไหวไปหมดในภาพสุดท้ายเป็นภาพของภูมิกำลังกอดจูบกับหนิง เพื่อนสาวที่เธอสนิทด้วยในมหาวิทยาลัย
“ทำไม..ฮึก” ภูมิคือแฟนคนแรกของเธอและหนิงก็คือเพื่อนสนิทคนแรกของเธอ การที่เขานอกใจไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมันยังไม่เจ็บเท่าคนที่เขานอกใจไปหาคือเพื่อนสนิทของเธอเอง
“ฮึก หนิงทำไมแกต้องแทงข้างหลังฉันด้วย”
กร๊อบ! เสียงกำภาพถ่ายเข้าหากันจนมันยับยู่ยี่
“ทั้งที่ฉันไว้ใจแกที่สุด”
ทำไมเขาและเพื่อนสนิทถึงได้ทำอย่างนี้กับเธอด้วย เธอได้แต่ตั้งคำถามขึ้นอยู่ภายในใจเป็นร้อยๆ คำถาม
แต่มันไม่ควรมีคำถามและคำตอบที่จะตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ นอกใจก็คือนอกใจ และเธอรับไม่ได้!
เธอจะต้องตัดพวกเขาออกจากชีวิต
อะไรที่มันบั่นทอนไม่ควรจะเก็บไว้
เธอปาดน้ำตาออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดเข้าไปในไลน์ เข้าแชทภูมิ ต้องเคลียร์และเลิกอย่างเด็ดขาด
เธอไม่แน่ใจว่าจะให้อภัยภูมิได้หรือเปล่า เธอรู้จักกับภูมิในฐานะเพื่อนก่อนจะมาเป็นแฟนตั้งแต่ปีหนึ่งรู้จักพร้อมกับหนิง
ซึ่งเขาเป็นคนที่ดีมากในฐานะเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง และเขาก็เริ่มจีบเธอมาตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสอง
เขาดีมากจริงๆในตอนนั้น…จนเธอใจอ่อนยอมคบ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นแค่คนโง่ที่ถูกเขาหลอก และยังโดนเพื่อนสนิทสวมเขาอีกต่างหาก
“พอแล้วผิงอัน ต่อไปนี้อย่าไว้ใจใครอีก…”
Line P🤍
An: มาหาเราที่ร้านเดี๋ยวนี้
P: ที่รักมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ
P: พอดีภูมิยังต้องทำโครงงานกับเพื่อนอยู่เลยอะอัน
An: เหรอ? ภูมิจะมาหรือจะให้อันไปหา
P: อันเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย โกรธอะไรภูมิครับ
An: มาคุยต่อหน้า เดี๋ยวนี้! ไม่งั้นภูมิจะไม่ได้มีโอกาสได้คุยกับอันอีก
P: โอเคครับอัน ภูมิจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ
ภูมิที่กำลังมีอะไรกับหนิงก็ต้องหยุดกิจกรรมยามเช้าลงในทันที
“ภูมิมีอะไรเหรอคะ ทำไมหยุดทำล่ะ”
“ฉันต้องไปหาผิงอัน”
“แล้วทิ้งฉันไว้แบบนี้เหรอ?” หนิงถามอย่างคนที่น้อยใจเธอแอบมีอะไรกับภูมิมานานตั้งแต่ปีหนึ่ง
ก่อนที่ภูมิจะไปขอผิงอันคบเสียอีก แต่เธอก็พยายามอยู่เงียบๆ เพราะผิงอันเป็นเพื่อนที่ดีมากและรู้ว่าที่เธอทำมันผิด แต่เธอก็รักภูมิมากเช่นกัน
“เธอก็ช่วยตัวเองเหมือนอย่างเคยละกัน เธอก็รู้ว่าฉันต้องเลือกผิงอันก่อน” พูดจบเขาก็ลุกไปใส่เสื้อผ้าแล้วรีบออกจากคอนโดของหนิงทันที
ส่วนหนิงก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจที่ภูมิไม่เคยรักเธอเลยทั้งที่เธอสามารถให้ความสุขกับเขาได้ เธอให้เขาในสิ่งที่ผิงอันไม่สามารถทำให้เขาได้ นั่นคือการมอบความสุขทางกามอารมณ์…
ภาคภูมิที่บึ่งรถมาหาผิงอันทันทีที่เธอต้องการ รถคันหรูถูกจอดที่ข้างร้านก่อนที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบ มีร่างกายที่สมส่วนก้าวเท้าเดินเข้ามาในร้านภาคภูมิเป็นผู้ชายหน้าตาดีและรวยมาก ผู้หญิงหลายๆ คนต่างชอบและต้องการอยากจะได้เขากันทั้งนั้น แต่ผู้หญิงที่เขารักและต้องการกลับเป็นผิงอันเพียงคนเดียวภาคภูมิเห็นผิงอันนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นในร้าน เธอก้มหน้าและในมือก็กำอะไรบางอย่างอยู่ด้วย เขาเดินมานั่งข้างหน้าเธอ ยื่นมือไปหวังจะจับแต่ถูกเธอชักมือหนี“ภูมิมีอะไรจะสารภาพกับเราหรือเปล่า” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถาม เงยหน้ามาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา“อันอัน..ร้องไห้ทำไมครับ” น้ำเสียงเป็นที่ออกมาจากใจจริงๆ“ตอบคำถามอันมา มีอะไรจะสารภาพไหม?”“สารภาพอะไรครับอัน” ภาคภูมิเริ่มมีสีหน้าเป็นกังวล ผิงอันไปรู้อะไรมาไม่ใช่ว่าเธอไปรู้เรื่องที่เขานอกใจเธอหรอกใช่ไหม…ผิงอันวางภาพถ่ายลงบนโต๊ะ ภาคภูมิหยิบภาพถ่ายมากมายเหล่านั้นขึ้นมาดู มันคือภาพถ่ายของเขาและผู้หญิงหลายคนยืนกอดจูบกันในคลับ และภาพสุดท้ายคือภาพที่เขายืนจูบกับหนิงในคลับเพื่อนสนิทของผิงอัน…“อันคือภูมิ…”“ภูมิทำกับอันแบบนี้ทำไม ถ้าภูมิจะหยุดเรื่อง
KKU UNIVERSITY 🏫หนึ่งสัปดาห์ถัดมา ผิงอันมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอย่างที่ควรจะเป็น ก่อนหน้านี้เธอเลือกเรียนออนไลน์ โชคดีมากที่มหาวิทยาลัยมีคำสั่งให้นักศึกษาที่ไม่สะดวกมามอสามารถเรียนออนไลน์ได้ (มอ=ย่อมาจากมหาวิทยาลัย ที่เด็กมหาวิทยาลัยชอบเรียกติดปาก)แต่วันนี้เธอเลือกที่จะกลับมาเรียนออนไซต์ถึงแม้ว่าเธอจะต้องแบกสภาพจิตใจกับความรู้สึกย่ำแย่ที่ถูกแฟนและเพื่อนรักหักหลังมาเรียนก็ตามทั้งๆ ที่ยังไม่พร้อมจะเจอหน้าหนุงหนิงกับภาคภูมิแต่เราไม่สามารถหนีความจริงไปได้ เราต้องเผชิญกับปัญหาให้ได้ไม่ว่ามันจะเล็กหรือใหญ่ตั้งแต่วันนั้นที่เลิกกับภาคภูมิเธอก็บล็อกทุกอย่างที่เกี่ยวกับกับเขา ไลน์ ไอจี เฟซบุ๊ค รวมถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับหนุงหนิง ตอนแรกเธอคิดว่าจะเป็นเพื่อนกับพวกเขาได้ แต่คิดไปคิดมามันไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้จริงๆต่างคนต่างอยู่ต่างใช้ชีวิตดีกว่า เธอจะให้อภัยในสิ่งที่พวกเขาทำ แต่ไม่ขอข้องเกี่ยวอะไรต่อกันอีกไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม ยังไงนี่ก็เป็นสัปดาห์สุดท้ายของปีสอง (เซค=กลุ่มเรียน) ปีหน้าลงเรียนเซคใหม่คงไม่ต้องมาทนเห็นหน้าพวกเขาอีก โชคดีที่เธอยังมีเพื่อนๆ ที่น่ารักคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างๆ มันก็เริ่
22:00 PMผิงอันถูกขนมปังแต่งหน้าแต่งตัวจนสวยปังเหมือนสาวไอดอลเกาหลี ปกติผิงอันเพียงแค่ทาลิปสติกทาแป้งใส่เสื้อยืดกางเกงยีนแค่นั้น แต่วันนี้เธอถูกเพื่อนสาวคนสนิทแต่งตัวจัดเต็มมากทั้งใส่ชุดเดรสสวยหรูสุดเซ็กซี่ ทารองพื้น ใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลอ่อนทำให้ตาดูหวานและกลมโต ปัดแก้มสีชมพูอ่อน ทาตา เขียนคิ้วกรีดอายไลเนอร์ปัดมาสคาร่าทำให้เธอดูสวยขึ้นมามากกว่าเดิมอีก“มันต้องจัดเต็มขนาดนี้เลยเหรอแก?” ผิงอันที่ยืนมองตัวเองในกระจกแทบไม่อยากเชื่อสายตา“นี่ฉันยังรู้สึกน้อยไปด้วยนะ” หยิบแปรงจะมาปัดหน้าให้เพิ่ม“ห๊า! ฉันว่ามันเยอะมากๆ เลยแก พอแล้วนะไปได้แล้วนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย” ผิงอันดันมือเพื่อนออกไม่ให้มายุ่มย่ามกับตัวเธออีก“รู้แล้วๆ ไม่แต่งอะไรเพิ่มแล้วค่า” ขนมปังหัวเราะชอบใจชุดเดรสที่ขนมปังเลือกให้ผิงอันเป็นสายเดี่ยวสีดำแหวกอกอวดโชว์หน้าอกที่ทั้งใหญ่และเป็นทรงกลมสวยไร้มีดหมอแต่อย่างใด และอวดโชว์แผ่นหลังขาวเนียน ชุดเดรสทรงพลิ้วไม่ได้รัดรูป แต่ยาวเลยแก้มก้นมาสองคืบเท่านั้น ได้โชว์ขาขาวเนียน นี่คือครั้งแรกที่เธอได้ใส่ชุดแบบนี้ผิงอันไม่ได้อายหรือไม่ชอบนะ แต่แค่ไม่ค่อยมั่นใจ แต่พอมาเจอขนมปังเธอก็เริ่
C~K Night Club 🪶 ด้านบนของคลับซีเคไนท์คลับที่ด้านล่างมองเห็นว่าเป็นกระจกสีดำหรือก็แค่ แต่กลับเป็นห้องของ s-vvip คนที่อยู่ด้านในสามารถมองเห็นคนที่อยู่ด้านล่างได้อย่างที่ไม่มีใครรู้ และแน่นอนว่าห้องที่พิเศษอย่างนี้คนที่เข้ามาได้มีแค่เจ้าของคลับและกลุ่มเพื่อนเท่านั้น เพราะนี่คือเขตหวงห้ามคนนอกไม่สามารถเข้ามาได้นอกจากจะได้รับอนุญาตจากพวกเขาหนึ่งในหกคนเสียก่อน เพราะถ้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วล่ะก็ คนผู้นั้นอาจจะไม่ได้กลับออกไป… เช่นเคยที่วันนี้กลุ่ม BRUTISH (บรูทิช) นัดรวมตัวกันมาดื่มสังสรรค์หลังจากไม่ได้เจอกันครบทั้งกลุ่มแบบนี้มาเกือบสามเดือน กลุ่มบรูทิชมีกันทั้งหมดหกคน และแน่นอนว่าสองในหกของกลุ่มบรูทิชนั่นก็คือ ‘คาร์ลเตอร์’ ‘เคอร์วิน’ สองฝาแฝดที่เปรียบเสมือนความแข็งแกร่งของกลุ่ม เรียกได้ว่าไม่มีใครทำอะไรทั้งสองคนได้ พวกเขานั้นร้อนแรงเหมือนไฟ เป็นไฟที่สามารถเผาทำลายคนได้เพียงแค่เอ่ยปากสั่ง สัญลักษณ์ประจำตัวของพวกเขาก็คือ นกฟีนิกซ์เพลิง และคนที่สามก็คือ ‘ลูเซียโน่’ แสงสว่างของกลุ่มเพราะมักจะสร้างเสียงหัวเราะและความสนุกสนานอยู่เสมอแต่ถึงอย่างนั้นอย่าให้แสงสว่างนี้ดับหายไปเสียล
“มึงว่าไงนะ?” คาร์ลเตอร์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ตวัดสายตาลงไปมองด้านล่างทันที“เธอมากับใคร แล้วนั่งอยู่ตรงไหน” เคอร์วินที่ได้ยินก็หันไปมองด้านล่างเช่นกันทำให้เพื่อนอีกสี่คนเริ่มอยากรู้ขึ้นมาว่าคนที่ชื่อ ‘ผิงอัน’ คือใครกันถึงทำให้สองแฝดดูลุกลี้ลุกลนได้เพียงนี้พรึ่บ!! สองคนพี่น้องลุกจากโซฟาพร้อมกันแล้วเดินออกไปจากห้องทันทีลูเซียโน่ที่กำลังจะอ้าปากถาม ก็ได้แต่ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ“คนไหนคือผิงอัน” เรนเดลเอ่ยถามลูก้าที่ยังไม่ได้เดินออกไป“ผู้หญิงที่ยืนอยู่โต๊ะตรงกลางคนเดียวน่ะครับ ชุดเดรสสีดำเปิดโชว์หลังครับ”สี่หนุ่มบรูทิชที่เหลือจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่ลูก้าบอก และเป็นจังหวะที่เธอหันมาชนแก้วกับผู้ชายพอดีเมื่อได้มองก็เข้าใจเลยว่าทำไม เธอทั้งสวยสะกดตา นี่ขนาดในคลับไม่ค่อยมีแสงสว่างของไฟนะยังไม่สามารถปกปิดความสวยของเธอได้เลย“หน้าตาคุ้นๆ …” เรนเดลที่ยังไม่เมาเพ่งดูใบหน้าของผิงอันก็รู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก“เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า รักแรกของไอ้แฝดอะ” ลูเซียโน่พูดโพล่งขึ้นมา ที่จำได้เพราะตอนเป็นเด็กพวกเขาเล่นกับเด็กผู้หญิงคนนั้นมาเหมือนกันตั้งแต่จำความได้ เธอน่ารักตัวเล็ก ผิ
“ไง เจอกันเร็วกว่าที่ฉันคิดนะ” คาร์ลเตอร์สอดมือกอดไปที่เอวของเธอทั้งที่ก็มีมือของเคอร์วินอยู่ด้วย เธอพยายามใช้มือและแรงที่เหมือนแรงมดดันอกของพวกเขา แต่มีหรือที่สองแฝดจะปล่อย พวกเขาเพิ่มแรงกอดมากขึ้นไปอีก“ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอพวกคุณเร็วแบบนี้เหมือนกันค่ะ”“แล้วไม่มีดีใจเหรอที่เจอพวกฉัน” คาร์ลเตอร์เอ่ยถาม“เอ่อ…ไม่รู้สิคะ แต่ตอนนี้พวกคุณช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม”“และถ้าพวกฉันไม่อยากปล่อยล่ะ เธอจะทำยังไง” เคอร์วินไม่พูดเปล่าแต่ก้มหน้ามาหอมแก้มเธออีกด้วย เคอร์วินเองก็เริ่มเมาแล้วเหมือนกัน ทำให้อยากทำอะไรก็จะทำ“ปล่อย ฉันอึดอัดค่ะ” ร่างบางดิ้นไปมาในอ้อมแขนของพวกเขา“ไม่จนกว่าจะตอบคำถามของพวกฉัน” เคอร์วินพูดเสียงเรียบยังคงคลอเคลียอยู่ที่พวงแก้มของเธอ คาร์ลเตอร์ก็สูดดมความหอมที่ซอกคอของเธอ“มากับใคร” คาร์ลเตอร์กระซิบถาม ปลายจมูกเลื่อนผ่านแก้มเธอจนเธอรู้สึกขนลุก“ฉันจะมากับใครก็ไม่จำที่จะต้องบอก อื้อ” เธอยังคงพยายามดันพวกเขาออก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ‘ไอ้พวกหมีควาย! มันเกี่ยวอะไรทำไมต้องมาวุ่นวายกับฉันด้วย’ เธอสบถด่าในใจ“อย่าให้ต้องถามซ้ำ มากับใครแล้วทำไมถึงได้แต่งตัวไม่เซฟตัวเองแบบนี้ผิงอัน” เคอ
หลังจากที่คาร์ลเตอร์ได้พูดคุยทางโทรศัพท์กับอีวานเขาหันมาหาขนมปังเพื่อนสาวคนสนิทของผิงอัน ก้มตัวใช่แขนโอบกอดบริเวณต้นขาเล็กพยายามไม่ให้มือได้แตะสัมผัสโดนร่างกายขนมปัง คาร์ลเตอร์ยกตัวเธอขึ้นพาดบนบ่าแกร่ง แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีเคอร์วินกับผิงอันรออยู่ก่อนหน้าแล้ว“กรี๊ด! ทำบ้าอะไรปล่อยฉันนะ”ขนมปังร้องโวยวาย ดีด ใช้มือตีหลังคาร์ลเตอร์หวังให้เขาปล่อย แต่แรงที่เหมือนผีเสื้อกระพือปีกนี่มันช่างไร้ประโยชน์เสียจริง“เงียบ”เสียงเข้มดุทำขนมปังที่ดิ้นๆนิ่งไปทันที ไม่รู้ทำไมเพียงแค่เขาพูดออกมาแค่คำเดียวแต่ทำเธอกลัวจนตัวชาได้ โทนเสียงเข้มๆแบบนี้ มันทำให้เธอนึกถึงผู้ชายที่สัปดาห์ก่อนหน้าที่ได้เจอกันที่คลับเลยทำตัวอุกอาจเหมือนกับอีตานั่นเปี๊ยบ!ไอ้บ้ากามที่จับหัวเธอกดไปที่เป้ากางเกง! ฮึ่ย! แค่คิดก็หงุดหงิดขึ้นมาเลย ส่ายหัวไล่เอาความคิดในคืนนั้นออกไป กลับมาคิดหาวิธีที่จะทำให้พวกเธอทั้งสองคนหลุดพ้นเหนือมือสองแฝด ขนมปังคงไม่รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีหลังจากนี้เธอกำลังจะได้พบกับบุคคลอันตรายมากกว่าสองแฝดอีก..“เคอร์วินปล่อยฉันลง! ไอ้โรคจิตนี่!”ผิงอันสารพัดจะหาคำมาด่าแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่จะปล่อยเธอลงเ
“เอาไป”คำพูดเรียบเฉยของคาร์ลเตอร์ที่พูดกับอีวาน ตุบ! คาร์ลเตอร์อุ้มขนมปังมาวางลงที่ข้างอีวาน ควรใช้ว่าโยนเธอลงมาเสียมากกว่า จากนั้นเขาก็เดินตามน้องชายเข้าไปยังห้องลับหลังกำแพง“อ๊ะ! วางเบาๆไม่ได้รึไงฮะ! ไอ้แก่หัวขาว!”“อะไรเนี่ยมีแต่ไอ้พวกตาฟ้า”เพราะเมาทำให้เธอหลุดพูดอะไรที่ไม่น่ารักออกมา และขนมปังที่ไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้างใคร กลับลุกขึ้นยืนชี้นิ้วด่าสองแฝดต่อ และเริ่มลามปลามไปด่าคนอื่นๆที่อยู่ภายในห้อง“ฉันจะแจ้งตำรวจให้มาจับพวกแกให้หมดเลย! มาเที่ยวประเทศคนอื่นทำไมไม่ให้เกียรติคนในประเทศเขาบ้าง” ขนมปังยืนเท้าเอวด่ากราด ทั้งที่ยืนแทบจะไม่ไหว เพราะเหล้าที่เธอเื่มเข้าไปเยอะมากParts Evan 👑 & Kanompang 🍞หมับ! ตุบ! ขนมปังโดนกระชากแขนจากอีวานที่นั่งอยู่ข้างหลังของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร เขาดึเธอให้ลงมานั่งทับที่ตักของตัวเอง“หึ ตำรวจประเทศเธอ?”“แค่ให้เศษเงินไม่กี่สตางค์ ก็เหมือนสัตว์เชื่องๆตัวหนึ่งอะเหรอ?”“จะสั่งให้ไปขวาที ซ้ายทีมันก็ทำตาม” “ตำรวจที่ให้ความสำคัญกับเงินมากกว่าประชาชน”อีวานใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบแนบชิดใบหูเล็ก ทำเอาคนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนี ขวับ! ก่อนจ
“เซอร์ไพรส์อะไรครับ ตื่นเต้นเลย”คาร์ลเตอร์ถามเสียงหวาน “พี่หันได้ยัง พี่อยากรู้แล้ว อันอันจะเซอร์ไพรส์อะไร” เคอร์วินใจร้อนมากตอนนี้ “อย่าเพิ่งค่ะ” | “หันมาได้แล้วค่ะ” พรึบ! “เซอร์ไพรส์!!!” สองแฝดยืนอ้าปากค้าง จ้องตาไม่กะพริบ กับภาพของภรรยาสาวที่ใส่ชุดทูพีชสุดเซ็กซี่ สีแดงของผ้าตัดกับผิวขาวอมชมพูของเธอยิ่งทำให้เด่นกว่าเดิม “ฉันตั้งใจใส่มาเพื่อพี่สองคนเลยค่ะ” ผิงอันเตรียมชุดทูพีชสุดเซ็กซี่นี้มาเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ “เกาะนี้มีแค่เราใช่ไหมล่ะคะ..” ผิงอันพูดเสียงหวาน ส่งสายตายั่วยวน มือเล็กก็ค่อยๆ แกะดึงส่วนบนที่เป็นสายผูกอยู่ด้านหลังออก จากที่ตอนแรกมีสิ่งปกปิดยอดปทุมถันสีชมพู กลับเปิดเทอมออกมา “ผิงอัน..” เคอร์วินกลืนน้ำลาย ช้า ๆ “พี่จะทนไมาไหวแล้วนะครับ” คาร์ลเตอร์รับรู้ถึงความซู่ซ่าในร่างกายตัวเอง “ก็ไม่ได้บอกให้ทนนี่คะ..” สองแฝดเดินไปประกบผิงอัน ขนาบข้างติดกันโดยมีเธออยู่ตรงกลาง จากที่สวมใส่เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกทีละชิ้น คาร์ลเตอร์ไล่จูบเธอตั้งแต่หน้าผาก ลงมาที่แก้ม จมูก ปาก คอ หน้าอก และหน้าท้องน้อย… ส่วนเคอร์วินก็ซุกซนอยู่กับหลังคอของเธอ ย้ายมือมาจับบีบหน้าอกใหญ่จนล้นออกมาต
วันนี้วันดีที่ครอบครัวใหญ่อย่างฝาแฝดคาร์ลเตอร์,เคอร์วิน คู่พี่น้องตระกูลดูรองซ์และภรรยาสาวสวยกับลูกชายตัวน้อยทั้งสามคน เดินทางมาประเทศไทยตามแพลนที่วางไว้ครั้งก่อนเรื่องเที่ยวพักผ่อน ท้องฟ้าโปร่งใส พระอาทิตย์ส่องแสงให้ความอบอุ่นไม่ได้ร้อนมากเหมือนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เพราะว่าได้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาว อากาศจึงไม่ร้อน และทะเลหน้าหนาวก็สวยมากอีกด้วย ในเวลานี้สองแฝดกำลังขับรถไปส่งลูกชายฝาแฝดทั้งสามคนที่บ้านโรมิโอ ระหว่างที่ขับรถไปคนเป็นพ่อก็ชวนลูกคุย คาร์ลเตอร์แทนตัวเองกับลูกว่า ปะป๊า เคอร์วินแทนตัวเองกับลูกว่า แด๊ดดี้ “เราเตรียมของให้ลูกครบแน่นะ” เคอร์วินหันไปพูดกับพี่ชายที่ขับรถ “อืม เช็กแล้ว กระเป๋าเป้คนละใบ กับของเล่น” พี่ชายตอบน้องชายฝาแฝด “บอกไอ้โรมยังว่าใกล้ถึงแล้ว” คาร์ลเตอร์ถามเสียงเรียบ “ไลน์ไปบอกเมื่อกี้ ไอ้โรมบอกว่าเดี๋ยวจะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวเขาใหญ่พรุ่งนี้” “เหรอดีเลยสิ เคย์เดนน่าจะชอบ” เคย์เดนสนใจเรื่องป่าไม้ แปลกมาทั้งที่ตัวแค่นี้แต่เจอสิ่งที่รักแล้ว “ปะป๊า แด๊ดดี้ จะพาพวกเราไปนอนบ้านเพชรชมพูจริง ๆ เหรอครับ” ลูกชายคนเล็กสุดของบ้านเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ใช่ครับ เคย์เดน
เคอร์วินพูดจบก็เดินไปเล่นกับลูกชายคนกลาง ชวนลูกคุยถึงชื่อไดโนเสาร์สัตว์ดึกดำบรรพ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว “ว้าว! สีตาสวยจริงด้วย!” รูบี้ใช้สองมือโอบใบหน้าเคย์เดนจ้องไปใกล้ ๆ “อื้ออ่อนเอ็บอะ” (อื้อ! ปล่อยเจ็บนะ) “รูบี้ไม่ทำแบบนั้นะลูก น้องจะเจ็บ” ลูกแก้วห้ามปรามลูกสาว รูบี้รีบปล่อยมือ แล้วชวนกันเล่น สักพักเบรย์เดนที่แยกตัวอยู่คนเดียวก็เริ่มชวนรูบี้ให้ดูในสิ่งที่ตัวเองชอบ “เหรอ มันชื่ออะไรอะ” “ไทรเซราทอป” “โอ๊ะ เบรย์เดนมีจุดสีดำที่จมูกนี่” รูบี้ตื่นเต้นกับไฝเสน่ห์ “เคย์เดนก็มีอะตรงปาก แม่หนูอยากมีจุดดำบ้าง!” “แต่หนูก็มีลักยิ้มไงคะ น้าชอบลักยิ้มหนูมากเลย”ผิงอันเอ่ยอ้าแขนออก รูบี้วิ่งไปกอด “วันนี้หนูมีของขวัญมาให้น้องด้วยไม่ใช่เหรอเอาไปให้น้องสิคะ เลือกเลยค่ะว่าจะให้ใครอันไหน” ลูกแก้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำสนิทสามกล่องไปให้ลูกสาว รูบี้เปิดทั้งสามกล่องขึ้นมา ทำท่าคิดว่าจะให้ใครอันไหนดี ของขวัญนี้เธอเลือกมาเองตอนไปบริษัทของพ่อ “อันนี้ให้อาร์เดนนะ” กล่องกำมะหยี่สีดำที่ใส่ทับทิมสีเลือดนกพิราบทั้งสีที่สดและใสแวววาว 9 การัตไปให้อาร์เดน “ส่วนอันนี้ เบรย์เดน” อีกกล่องคือ อเล็กซาน
3 ปีผ่านไป.. โรมิโอกับลูกแก้วและลูกสาวคนสวยในวัยสามขวบแปดเดือน ‘รูบี้’ มาหา และเอาของขวัญมาให้หลานชายที่อายุครบสามขวบ แต่ก็มาหลังจากที่จัดงานวันเกิดไปแล้ว เพราะสัปดาห์ก่อนพวกเขาไม่ว่างเลยมาวันนี้แทน (โรมิโอ-เรื่องมาเฟียพันธนาการรัก) “เป็นไงมึงไม่เจอกันนานเลย” “สบายดี เลี้ยงลูกสามคนสนุกดี พวกมึงล่ะเลี้ยงลูกสามคนเหมือนกันสนุกเลยสิ” โรมิโอแกล้งพูดหยอกล้อคาร์ลเตอร์กับเคอร์วิน ความจริงโรมิโอกับลูกแก้วมีเพียง ‘รูบี้’ เป็นลูกสาวทางสายเลือดเพียงคนเดียว แต่อีกสองคนคือ โอลิเวียร์และโอเรน ลูกสาวและลูกชายบุญธรรม หรือก็คือหลานแท้ ๆ นั่นแหละ “เออ ไม่ได้นอนกันเลยแหละ ดีที่จ้างพี่เลี้ยงมาช่วย” คาร์ลเตอร์เอ่ยตอบเพื่อน พร้อมกับเข้าไปกอดคอ “อิจฉามึงนะมีลูกสาว ไหนขอลุงอุ้มหน่อยครับ” เคอร์วินเข้าไปอุ้มรูบี้ที่ยืนจับขากางเกงพ่อ พร้อมยิ้มหวานให้พวกลุงๆ อวดลักยิ้มที่ได้มาจากแม่ของเธอ “ก็รีบปิดอู่ไวเกินพวกมึง” “สามคนทีเดียวก็สงสารผิงอันมากแล้ว แต่มีลูกสาวสักคนก็คงดี”คาร์ลเตอร์เอ่ยต่อมองไปทางหลาน พลางคิดว่าถ้าเขามีลูกสาวบ้างจะเป็นไงนะ บ้านคงมีสีสันขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า “พวกมึงก็มาเป็นพ่อทูน
เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนหลังขอแต่งงานเธอก็ได้รับรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือน และมากกว่านั้นคือผิงอันได้มีโซ่ทองคล้องใจ ถึงสามเส้นให้กับคาร์ลและเคอร์วิน เธอมีลูกชายฝาแฝดถึงสามคน! เป็นการตั้งครรภ์ที่เสี่ยงมากและพวกเขาก็ทำการปิดอู่ไปตลอดกาล…เพราะสองแฝดไม่อาจทนเห็นเธอทรมานอีกแล้ว การตั้งท้องทายาทให้พวกทีเดียวถึงสามคนไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เลย แต่ผิงอันก็ให้ได้ ช่วงระยะเวลาเก้าเดือนที่เธออุ้มท้องลูกน้อยทั้งสามคน สองพี่น้องรู้สึกสงสารภรรยาตัวเองยิ่งนักเพราะมีเด็กอยู่ในท้องถึงสามคนเพียงแค่ สี่-ห้า เดือนท้องก็ใหญ่เหมือนจะใกล้คลอด เธอต้องทนปวดร้าวร่างกายเพื่อลูกพวกเขา สองแฝดคอยดูแลเธอไม่ห่าง เอาใจใส่ทุกอย่าง เพราะกลัวเธอจะคิดมากเรื่องร่างกายที่เปลี่ยนไป เพราะสำหรับผู้หญิงบางคนเรื่องรูปร่างก็สำคัญไม่ต่างจากการดูแลเส้นผม…ท้องเธอขยายใหญ่ จนเกิดรอยแตกลายขึ้นที่พุง กลับกันผิงอันไม่กังวลใจอะไรเลย มีแต่สองคนนั่นแหละที่เอาแต่กังวล จนร้องไห้แทนเธอ เอ็นดูพวกเขาจริงๆก่อนเธอคลอด“ฮือ ขอโทษนะครับที่ทำให้ทรมาน” เคอร์วินพูดไปร้องไห้ไป มือก็บีบนวดไหล่ให้เธอไปด้วย“ฮึก เจ็บมากใช่ไหม ให้นวดตรงไหน
พอทานอาหารเสร็จเคอร์วินก็เปลี่ยนมาขับรถพาเธอไปสะพานอเล็กซานเดอร์ที่ 3 (Alexander III Bridge) เพราะว่าสะพานนั้นอยู่ใกล้กลับสถานที่พิเศษของทริปนี้ที่พวกเขาอยากทำเซอร์ไพรส์ให้กับเธอ…ทั้งสามคนเดินเที่ยวเล่นกันหลายที่ นอนพักโรงแรมที่ใหม่ใกล้ๆแถวนั้น แล้วก็พาเธอออกมาเที่ยวต่อตามที่ผิงอันอยากไป แล้วเก็บเซอร์ไพรส์ไว้อย่างสุดท้ายเวลาก็ผ่านไปเรื่องจนพระอาทิตย์ที่เคยส่องแสงก็โบกลาลับไปกับขอบฟ้า เปลี่ยนพระจันทร์ที่มาทำหน้าที่แทนในการส่องสว่างสีขาวนวล“เหนื่อยหรือยัง”“ยางง”“โกหกแล้วที่รัก”“ไม่ได้โกหกสักหน่อย พูดจริงนะคะ”“แต่หิวมากกว่า..” ผิงอันลูบห้อง“ได้นิ เพราะที่สุดท้ายของวันนี้เป็นที่ ที่จะพาไปดินเนอร์”“แต่ต้องปิดตาก่อนนะ”“อุ้ย เป็นเซอร์ไพรส์เหรอคะ”“อืม”คาร์ลเตอร์หยิบผ้าขึ้นมาปิดตาเธอ พาไปขึ้นรถ รถหรูเปิดประทุนขับแล่นไปเรื่อยๆ สายลมในยามกลางคืนพัดผ่านมือผิงอันที่ยกขึ้นสัมผัสกับอากาศ“ถึงแล้วครับ”คาร์ลเตอร์เปิดประตู ประคองผิงอันลงมาจากรถ ค่อยแกะผ้าปิดตาเธอให้เปิดออกให้เห็นหอไอเฟลแสนสวยที่เธอใฝ่ฝันว่าจะได้มาเห็นกับคา มันปรากฏตรงหน้าเธอแล้ว“กรี๊ด! สวยมาก”“แต่ทำไมมีคนเลยล่ะ..”ผิงอั
หมับ! พรึบ! อีวานรำคาญที่จะพูด จับเธอยัดใส่ไปในรถปิดประตูรถซูเปอร์คาร์เสียงดัง นักศึกษาแถวนั้นต่างมองและให้ความสนใจ ตามจริงก็มองกันตั้งแต่ที่เขาขับซูเปอร์คาร์มาจอดแล้วแหละ“นี่ฉันมีเรื่องต้องทำนะ จะให้ฉันไปอิตาลีทำไม!”“ก็ฉันอยาก”“เอ้า! บ้าเหรอคะ! สมองคุณนี่มีไหมอะ ฉันมีพ่อมีแม่ลูกหายไปท่านก็เป็นห่วง”“ฉันจัดการให้คนไปบอกแล้วว่าเธอจะไปค่ายที่ต่างประเทศอาทิตย์หนึ่ง และฉันก็ใช้โทรศัพท์เธอส่งข้อความไปบอกพ่อแม่เธอแล้ว”“โทรศัพท์? อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนที่คุณจับโทรศัพท์! นี่อีวาน ถามจริง เป็นอะไร”“เป็นผัวเธอ!” เขาหันมาพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกรถอย่างแรง จนร่างบางต้องรีบดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดตัวทันทีมีทางไหมที่เธอจะหลุดพ้นจากคนตรงหน้า เขามันทั้งโรคจิตทั้งบ้าอำนาจ!!“ถ้ากำลังคิดว่ามีวิธีไหนที่จะไปจากฉัน ก็หยุดคิดซะตั้งแต่ตอนนี้”“เพราะมันไม่มีทางนั้นหรอก”“ก็มาดูกันค่ะว่าจะมีหรือไม่มี!”“หึ ได้ จะรอดู”“เออ!”“พูดเพราะๆ อยากโดนเหมือนเมื่อคืน?”“…”เรื่องราวของพวกเขามันช่างซับซ้อน ไม่มีการตกลงว่าจะเป็นอะไรกัน แต่ก็ไม่ยอมปล่อยกันไป จะจบลงแบบไหนกันนะ…23/03/2023ฝรั่งเศส กรุงปารีสอาก
“ทำไม หวั่นไหวเหรอ” ‘คนอะไรมั่นหน้ามั่นใจเกินไปแล้ว!’“เปล่าหรอกค่ะ กลัวอดใจฆ่าพี่ไม่ได้มากกว่า!”ร่างบางไม่อยากจะต่อปากต่อคำเถียงกับเจริคต่อแล้ว เพราะพูดไปเขาก็มาที่บ้านของเธอเหมือนเดิม เธอเบื่อหน้าเขาจริงๆ ไม่ต้องบอกว่าเกลียดเลยจะถูก!ตุบ! ดิสนีย์เดินเข้ามาใกล้เจริค ยกเท้าขึ้น กระทืบเท้าลงไปที่เท้ามาเฟียหนุ่มเต็มแรง“โอ๊ย! ยัยเด็กแสบ!”ถ้าเป็นคนอื่นที่มาทำกับเขาแบบนี้ ไม่รอดน้ำมือ พวกมันคงโดนตัดขาทิ้งไปนานแล้วหมับ! เขาเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กที่กำลังจะเดินหนี กระชากเธอให้หันกลับมา ปลายจมูกเรียวก้มไปชิดใบหน้าเล็กจนปลายจมูกแตะกัน“งั้นทนต่อไปนะ เพราะพี่จะมาทุกวัน”“พี่เจริค!” เธอผลักให้เขาออกห่าง แต่ข้อมือยังคงถูกจับไว้แน่น“เธอไม่ได้เกลียดพี่จริงๆหรอกใช่ไหม”“ไม่ค่ะ เกลียดจริง เกลียดจนไม่อยากเห็นหน้า เกลียดชนิดที่ถ้าเห็นหน้าพี่ฉันอยากจะควักลูกตาตัวเองออกมา หรือบางทีก็อยากจะกลั้นใจให้ตายทุกครั้งที่เจอหน้าคุณ! ปล่อย!” น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวตะเบ่งเสียงดังกระแทกหน้ามาเฟียหนุ่ม เด็กน้อยน่ารักคนนั้นไม่มีอีกแล้ว“โอเค พรุ่งนี้เจอกันใหม่”“ใครอยากเจอ! ไม่ต้องมา!”เขาปล่อยมือ หันหลังเดินกลับออกไ
“อันอันกับเฟยเฟยออกไปก่อนได้ไหมลูก ม๊ากับป๊ามีเรื่องต้องคุยกับพี่ๆเขาสักหน่อย” หลิวอันหันมาพูดกับลูกสาวและลูกชาย“อ๋อค่ะ ได้ค่ะเดี๋ยวพาพี่เฟ้ยไปดูสวนดอกไม้ที่หนูเพิ่งปลูก” สองพี่น้องลุกออกจากโต๊ะไปก่อน ทีนี้ก็เหลือพ่อแม่ผิงอันและสองแฝด“มีอะไรจะคุยเหรอครับ” คาร์ลเตอร์เปิดประโยคถาม“จะแต่งงานกันเมื่อไหร่ คิดไว้บ้างไหม” หัวหน้าครอบครัวตระกูลฟ่านเอ่ยถาม“อาไม่ได้จะเร่งอะไรนะ แต่ถ้าเร็วหน่อยก็ดี”“น้าจะได้วางใจไม่กังวล อีกอย่างน้าอยากให้จัดพิธีของจีนด้วย และแน่นอนว่าส่วนเสริมเพิ่มเติมอยากจัดงานกันแบบอื่นก็ย่อมได้ แต่ช่วยจัดแบบจีนให้น้าด้วยนะ”หลิวอันย้ำชัดว่าเธอต้องการแค่นี้ถ้าเรื่องพิธีแต่งงานไม่ได้เร่ง แต่เร็วก็ดี ความหมายก็คืออยากให้แต่งงานกันเร็วๆ หลิวอันผู้เป็นแม่จะได้วางใจได้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝา“ครับ แน่นอนว่าเรื่องแต่งงานพวกผมคิดกันมาตลอด ไม่ได้อยากทำให้น้องเสียหายเลยด้วย ที่ให้มาอยู่กันก่อนแต่ง” เคอร์วินในโหมดจริงจัง นานๆจะได้เห็นมุมนี้“แต่เพราะผมอยากทำให้มันพิเศษที่สุด และแม้เป็นการขอแต่งงาน ผมก็อยากทำให้เธอประทับใจและจดจำไปตลอด”สองแฝดมองหน้ากัน เพราะตาม