66 - Drowned

Wala sa sarili akong nakatitig sa labasan ng arrival area dito sa airport, while holding a bouquet of roses for Daniel. Ang dami kong kasalanan sa kanya, at habang iniisa ko iyon, ay mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko.

Pero habang nakaupo ako sa tapat ng labasan, napapaisip ako kung handa na ba talaga akong harapin siya.

I have so much to confess. But I can’t find the right words to say—or does it really need to be right when all of these are wrong?

Napayuko akong tumatawa. Nababaliw na nga talaga ako. At kasalanan ko.

Muli akong napaangat ng tingin nang maramdaman kong nagsisilabasan na ang mga tao sa loob.

Mapait akong napangiti ng makita ang mga nag-aabang na katulad ko na masayang sinasalubong ang mga mahal nila sa buhay. May iba pa na napapaiyak, siguro ay OFW dahil sa mga dami ng bagaheng dala.

I felt more bitter when I saw them kissing and hugging, showing their love to each other. That no matter how much distance keep them apart, their love to each other’s still intact.