KABANATA 18

I woke up feeling like I'm floating. I can't open my eyes, too dizzy to move and my head is spinning.

"Am I flying?" I conciously asked.

"No, you're not, stupid." I heard someone talked.

Nangunot ang aking noo.

"Hmm? Whoo ware you?"

Walang nagsalita. Is that my imagination? Am I too drunk? Is someone talking to me? Why do I feel like its Zander? Zander is only the one who calls me stupid.

"Zander is that you?" 

"Tsk. You're drunk"

Napadilat ako bigla. "Noo!! I'm not!" biglang sigaw ko.

Naramdaman kong gumewang ako. Where am I? Why am I moving?

"Shiz! Woman you're so loud, bakit ka ba naninigaw sa tenga ko pa talaga." Rinig kong reklamo niya.

Pinilit kong idilat ang aking mata. "Layo-layo ko sa'yo ah!"

"I'm carrying you, idiot"

"Idiot! Idiot your face! Sinong idiot? Sino?!" Sa inis ko ay pinaghahampas ko siya.

Bahala siya kung saan siya tatamaan. 

"Aray! S-stop! Sh-t masakit, Zea!"

Kahit anong reklamo niya ay hindi ko siya pinansin at patuloy na pinaghahampas. Sa gigil ko pa ay kinagat ko ang tenga niya dahilan para bigla niya akong bitawan.

Tila doon ata ako nagising at sapo-sapo ang balakang na pilit tumayo.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Bakit mo ako hinulog?!"

F*ck! My hips hurt. Napakawalang hiya ng lalaking 'to. Nakakadalawa ka na.

Ginantihan niya rin ako ng masamang tingin. Walang tuminag sa aming dalawa.

"You shocked me! It's your fault, kinagat mo ko," dahilan niya.

Napanguso ako. "Hmmp! Ang sama kasi ng lumalabas sa bibig mo! Maka-idiot ka tsaka stupid kala mo naman totoo." 

Tinaasan niya ako ng kilay. 

"Totoo naman."

Napasimangot ako sa sagot niya. "Ang kapal talaga ng mukha mo! Ikaw ang stupid! Diyan ka na nga!"

Sa inis ko ay naglakad na ako palayo sa kanya. Muntik pa akong nabuwal kung hindi ko napigilan. 

Doon ko lang naalala na lasing nga pala ako. Pasuray-suray ako naglakad sa malubak na daan.

Dahil probinsiya ito, syempre hindi naman ito kagaya sa urban areas na industrialised. Malubak at maputik pa rin ang daan kaya madalas din akong matisod.

"Where are you going?" 

Narinig ko pa siyang nagtanong pero hindi ko na siya pinansin.

Nasan ba yung kotse? 

Syempre hindi naman pwedeng maglakad lang ako pauwi. Saan nga ba iyon pinark? 

Dala ng lasing at dilim ng palikid ay hindi ko na alam kung saan ba ako napunta.

Nang walang makitang ni anino man lang ng kotse ay nagpatuloy ako sa letseng paglalakad.

Nakarinig ako ng yabag sa aking likod kaya napalingon ako. Ayon nakita ko siyang sumusunod sa akin kaya nabuwiset ako.

"Huwag mo nga kong sundan!" singhal ko.

"Alam mo pa ba kung saan ka pumupunta?" he asked.

Tinarayan ko siya. "Alam ko kung saan ako dumadaan," sagot ko. 

Syempre hindi ko alam. Duh. Ni hindi ko na nga mahanap kung saan pinark iyong kotse. Ang alam ko pinark iyon sa malapit lang sa bahay nila Mang Ispe pero dahil mataas ang pride ko ay hindi ko sasabihin iyon.

"It's a dead end." Muling sabi niya na nagpatigil sa akin.

Doon ko lang napansin na papasok na pala ako sa may gubat at hindi ko man lang napansin dahil nga madilim.

"Alam ko!" Gigil kong sagot sabay daan sa kaliwa.

"It's on the right," tukoy niya sa daan kaya walang imik akong lumiko.

"Kidding. It's on the left."

Tumigil ako sa paglalakad athuminga ng malalim. Baka kapag hindi ako nagtimpi ay hindi lang kagat sa tenga ang abutin niya.

"Lead the way," mahinang sagot ko. I'm fre*king shy and embarrassed. Halata naman hindi ko alam ang daan at nagagawa pa niyang lokohin ako.

"What?" 

I looked at him, only seeing him smirking.

Pinaglalaruan niya ba ko? o bingi lang siya?

"Lead the way, sabi ko." Medyo mas malakas kong sabi.

"What did you say?"

Halos mag-usok na ata ang ilong ko sa inis. Pinanlisikan ko siya ng mata at gigil na naglakad palapit sa kanya. Tumigil lang ako ng isang metro na ang layo kosa kanya.

"Nananadya ka ba?" Parang nawala na ata pagkalasing ko dahil sa pagkabuweset sa kanya.

He still has this playful smile, that makes me want to wiped it.

Ni wala nga siyang pakiaalam kahit halos bugahan ko na siya ng apoy sa inis at nagawa pang magkibit-balikat lang.

"Pwede ba? Tigilan mo ko Zander at sumasakit na ulo. Huwag mo ng dagdagan?" Napahilot pa ako sa aking noo.

"Then you should have said so, uso ibaba ang pride." Nagawa pang mang-asar.

Muli ko na lang siyang inirapan at nilagpasan siya ngunit natigilan din nang mapagtantong hindi ko nga pala alam ang daan kaya muli akong lumingon sa kanya na nakatayo pa rin sa pinagiwanan ko.

"Tatayo ka lang ba diyan?" Mataray kong sabi.

Napailing na lang siya at nauna nang maglakad hanggang sa makasakay na nga kami ng sasakyan.

Pagkasakay pa lang ay muli ko nanaman naramdam ang alak sa sistema ko. Nakadagdag pa na muli akong nahilo dahil sa biyahe.

"B-bakit tayo lang? Si Caleb? Kasama niya yung tatlo baka hindi niya kayanin. Mga lasing pa naman na iyon," nahihilo kong tanong. 

Kaming dalawa lang kasi ang nasa sasakyan at iniwan ang mga kapatid niya.

"Tsk. He can handle them," sagot lang niya.

Napairap na lang ako sa aking isipan at pumikit para medyo mawala ang hilo. Hindi na ako umimik pa at pinilit na lamang matulog.

Pero lumipas na ata ang oras ay mas lalong sumasama ang aking pakiramdam at ayon na nga bigla na akong nakaramdam ng pag-asim ng aking lalamunan.

"$hit! Z-zander, stop the car."

"What?"

Tumingin ako sa kanya. "Vomit. Am going to p-puke."

Nataranta naman siya at dali-daling pinarada ang sasakyan sa gilid. Madali kong binuksan ang pinto ng sasakyan at bigla na lang sumuka sa may gilid.

Ramdam ko ang pagpait ng aking lalamunan at paninikip na pilit nilalabas ang laman ng aking sikmura.

Naramdaman ko pa ang himas ni Zander sa aking likod at pag-alalay sa akin.

Nang maramdamang wala ng lumalabas ay nanghihina akong sumandal kay Zander.

"You fine now?" He asked. I can feel the softness and care in his voice or I'm just imagining things? Maybe I'm just drunk.

Wala sa sariling tumango ako. 

"Can you walk?" He then asked again.

"D@mn! I'm just dizzy, I don't think I can ride the car anymore. Mas lalo lang akong nahihilo," reklamo ko.

"Malapit na tayo sa bahay, tiisin mo na lang," sabi niya sabay subok na hila sa akin pero pumiglas ako ng maramdaman meron nanamang lalabas sa lalamunan ko.

"Aack!" Halos mapangiwi na ako dahil sa lasang nalalasahan ko.

"Gross," rinig ko pang komento niya.

Inirapan ko na lang siya at hindi pinansin ang pagiging maarte niya. Nanghihina akong sumandal sa puno malapit kung saan ako sumuka at pinikit ang mata.

"I wanna go home," pabulong kong reklamo.

"Kung sumakay na tayo sa sasakyan edi sana nakauwi na tayo."

Dumilat ako at masamang tingin ang pinukol sa kanya.

"Wala ka talagang konsensiya sa tao, kita mong hindi ko na nga kaya."

Inirapan niya. "Its your fault anyway, sino ba ang naglasing."

Napasimangot ako. Buwiset na buwiset na talaga ako sa kanya ngayon.

"Sakto malapit tayo sa safe haven," biglang sabi niya.

Nangunot ang aking noo. "Saan 'yon?"

"The tree house remember?"

Bigla namang pumasok sa aking isipan iyong pinuntahan namin sa may mini forest kung saan iyong treehouse na minsan namin pinuntahan.

"So?"

"We can stay there, wait here kukunin ko lang ang phone ko." Hindi na niya ako hinintay na sumagot pa at basta na lamang bumalik sa sasakyan para kunin nga ang cellphone niya.

Nagtataka ko siyang tinignan nang lumapit siya sa akin at in-on ang flashlight ng phone niya.

Nasilaw pa ako noong binuksan niya ito.

"Let's go, we can just walk to get there." 

"What? Sa ganitong oras? Pano kung may ahas diyan o mabangis na hayop? Nope! No way, I'm not going there," tutol ko.

Imbes na magsalita ay kumibit balikat na lang siya at basta na lamang tumalikod sa akin. Nagsimula na siyang maglakad at mukhang balak nga akong iwanan.

Napatingin naman ako sa paligid nang mapansin kung gaano kadilim ang paligid at tanging ilaw lang ni Zander ang nagliliwanag.

Kaya dala ng takot at inis, I have no choice but to follow him. I can't help but to feel scared while walking kaya hindi ko maiwasan ang kumapit sa manggas ng kanyang damit.

Napalingon siya dahil sa ginawa ko pero hindi ko na siya pinansin pa. Ganon din naman siya at nagpatuloy na kami sa paglalakad.

Makailang beses pa nga akong napatid dahil sa hirap na nga rin akong makakita sa dahil. Nang muli pa akong natisod ay biglang huminto si Zander at nagulat pa ako nang bigla siyang lumuhod patalikod sa akin.

Nagtataka ko siyang tinignan. "Bakit?"

"Hop in."

"Eh?" Seryoso ba siya? Gusto ba niyang sumakay ako sa likod niya?

"Sasakay ka ba o hindi?" Naiinip niyang tanong.

Hindi na ako tumutol pa at basta na lang pinulupot ang braso sa kanyang leeg. Naramdaman ko ang bahagyang paninigas niya marahil dahil hindi siya sanay sa ganito.

Kahit naman ako, this is actually my first time. First time piggy back ride.

Ramdam ko ang biglaang pagkabog ng aking dibdib nang hawakan niya ang aking binti. Nilayo ko pa ng bahagya ang dibdib ko para hindi niya maramdaman kung gaano kabilis ang tibok ng aking dibdib.

Mahina akong napasinghap nang bigla na siya tumayo at walang kahirap-hirap na binuhat ako. 

Napahigpit ang kapit ko sa kanyang leeg.

"Baka mabigat ako," nahihiya kong saad.

"Yeah, para nga akong nagbuhat ng dalawang sakong bigas."

Napasinghap ako sa kanyang sinabi. Naiinis na tinampal ko siya sa kanyang balikat. Imbes na masaktan ay nagawa pa akong tawanan.

Hindi ko alam, pero bigla na lang kumawala ang ngiti sa aking labi at malambing na pinatong ang aking baba sa kanyang balikat.

I can feel that eventhough he's cold most of the time, he can still be melt. He can be soft too. 

He may be cold, but I can feel his warm. 

"Hold the flashlight," utos niya na sinunod ko naman.

Habang naglalakad ay hawak ko ang flashlight para itapat sa dinadaanan namin.

Ilang minuto rin ay narating namin ang treehouse. May liwanag iyon dahil, solar ang mga ilaw doon, para kahit gabi ay maliwanag. 

Nang makababa sa kanyang likod ay umakyat na rin kami sa taas.

Hapong-hapo akong bumagsak sa kama at hindi na alintana ang presensiya ni Zander pati na rin ang suot ko.

Gusto ko mang magpalit ngunit hindi na rin ata kaya ng katawan kong bumangon at saka wala rin naman akong pamalit.

Nakapikit na ako nang marinig ko pang may kausap marahil sa telepono so Zander. Baka tinawagan niya mga kapatid niya o sa bahay nila para sabihin dito kami matutulog.

Hindi ko na pinansin pa iyon dahil unti-unti na akong hinila ng antok.