PAGBALIK ni Zia ay hindi na maipinta ang ekspresyon na napuna naman ni Louie. Ibinaba niya ang hawak na wine glass at nilapitan ito. “What’s the problem? Masama ba’ng pakiramdam mo? Gusto mong umuwi?” sunod-sunod na tanong ni Louie.
Tumango ito kaya saglit siyang umalis para personal na makapagpaalam sa mag-asawang Lim. Matapos ay sabay silang umalis sa venue at nagtungo sa kotse. Pagkasakay sa driver seat ay hinubad niya ang suot na coat para ipantakip sa hita ni Zia habang nakangiti, “Nagustuhan ni CEO Lim ang proposal at gustong makipag-partnership dahil na rin sa influence na ibinigay mo sa asawa niya.” Tumango lang si Zia bilang tugon dahil nararamdaman na niya ang pagod sa maghapong pagtulong sa party. Saglit na nagtagal ang titig ni Louie. Hindi akalain na ng dahil kay Zia ay magiging matagumpay ang plano niya para sa Lim corporation. Ang tingin lang kasi niya dati ay asawang walang kakayahan maliban sa usaping romanHABANG naghuhugas ng pinagkainan ay biglang tumayo si Louie para yumakap mula sa likod. Idinantay pa nga ang ulo sa balikat ni Zia habang dinadampian ng halik sa tenga. Nakiliti si Zia at nanghina ang tuhod kaya natigilan sa paghuhugas. “A-Ano ba, ‘wag kang magulo,” saway niya kay Louie. “Akala ko ba’y pagkain lang ang sadya mo rito, kaya anong ginagawa mo ngayon?” Pero sa halip na lumayo ay mas hinigpitan pang lalo ni Louie ang yakap at saka bumulong, “Zia, bumalik ka na,” aniya sa pinakamalambing na tonong magagawa. Biglang natigilan si Zia. Ito kasi ang unang beses na nagsalita si Louie na hindi tunog nag-uutos. Malambing at talagang bibigay ang sino man makakarinig ngunit hindi siya pwedeng maging marupok. Kailangan niyang alalahanin ang mga pinagdaanang sakit sa loob ng apat na taong pagsasama. Matagal natahimik si Zia kaya gumalaw muli si Louie at hinalikan ito sa buhok. “H
SIMPLE LANG ang gusto ni Zia. Ang gumaling ang ama, makalaya si Chris at muling makaahon sa hirap ang kanyang pamilya.Pero siyempre hindi ganoon kadali makuha ang mga ninanais. Hindi pa siya pinapaburan ng panahon ngayon.Hindi pa lalo na at ayaw pa rin siyang pakawalan ni Louie. Magkaganoon man ay tuloy pa rin ang buhay at hindi na masiyadong iniisip ang mga problema.Hanggang isang gabi, sa Lopez hotel habang nagtatrabaho ay bigla siyang nilapitan ni Austin. “Tumawag si Lindsay at gusto kang makausap, urgent daw.”Pagkabigay ng cellphone ay nahimigan ni Zia na tila nagmamadali ito. “Hello, Lindsay, ba’t ka napatawag?”“Zia! Nandito ako ngayon sa ospital at nagkakagulo! Nasaktan ni tita Maricar si Bea, pumuntah ka na rito sa canteen, dali!”Maingay ang background at kahit naguguluhan ay agad namang tumakbo si Zia palabas ng hotel. Sumunod si Austin at nag-alok na ihahatid siya.Ilang minuto ang dumaan bago makarating s
SA OSPITAL, kasama ang ama ay inilihim ni Zia ang nangyari kay Maricar. Nagdahilan siya na masama ang pakiramdam nito kaya pinagpahinga niya muna sa apartment at siya na lamang pansamantala ang magbabantay. “’Wag mo na akong alalahanin dito, anak. May mga Nurse naman na tumitingin sa’kin kaya umuwi ka na lang at magpahinga,” ani Arturo. Umiling-iling naman si Zia habang hinahaplos ang kamay nito. Nalulungkot siya sa nangyayari ngayon. Paano niya gagawan ng paraan na mailabas si Maricar gayong sinampahan ito ng physical injury ng magulang ni Bea. Paniguradong magtatagal ito sa kulungan dahil wala silang pampiyansa. Ilang minuto ang lumipas nang tuluyang makatulog si Arturo. Doon lang nagkaroon ng pagkakataon si Zia na hawiin ang buhok na tumatabing sa isang bahagi ng kanyang mukha. Natatakot siyang mapansin ng ama ang pamumula ng kanyang pisngi. Medyo napalakas ang pagkakasampal sa kanya na hanggang ngayon ay ramdam niya pa rin ang pagmamanhid. Samantalang sa labas ng kwarto ay pal
NAPASINGHAP si Zia sa mapangahas nitong ginawa. Buong akala nga ay talagang huhubaran siya ngunit hindi nito tinuloy. Hanggang sa bigla na lang siyang niyakap ni Louie mula sa likod at itinulak sa glass-window. Lapat na lapat ang harapan niya sa bintana. Kinabahan siya dahil kitang-kita niya ang ibaba. Baka biglang mabasag at mahulog siya. Ikinatakot niya rin na baka may makakita sa kanya na ganoon ang ayos sa katabing building. “Louie!” hiyaw niya sa sobrang takot. “I just want to clarify na ino-offer mo ‘tong katawan mo sa’kin kapalit ng paglaya ng step-mom mo, right?” bulong ni Louie na nakuha pang halikan sa tenga at leeg si Zia. “Pero ilang beses ko nang natikman at ginamit ang katawan mo. Anong benefits ang makukuha ko sa katawang gamit na gamit na? Gusto mo talagang magpakababa ng ganito pero ayaw mo namang bumalik sa’kin na mas convenient para sa’yo?” Mas dumiin ang yakap ni Louie sa puntong ramdam na ni Zia mula sa likod ang pagkalalake nito. At nilalamukos pa ang isang u
SHE felt helpless. Pakiramdam ni Zia ay isa siyang mababang-uri ng babae. Iyon ang ipinaparamdam ngayon sa kanya ni Louie dahil sa ginagawa nito. Mula noon hanggang ngayon ay hindi pa rin siya kayang respetuhin. Walang pinagkaiba sa mga babaeng bayaran. Na kahit anong pakiusap ay naging bingi si Louie na patuloy siyang hinahalikan at hinahawakan sa iba’t ibang parte ng katawan kahit anong tutol niya. Tumigil saglit si Louie dahil sa pagpupumiglas ni Zia. Nairita siya at tuluyang hinawakan ang buhok nito sabay pinaharap ang mukha para mahalikan sa pisngi. Nagpumiglas naman si Zia hanggang sa mahagip ng mata ang fruit-knife na nasa side-table. Pilit niyang inaabot ngunit hindi niya mahawakan nang maayos hanggang sa malaglag sa sahig. Desperada na siya ng mga sandaling iyon. Kapag hinayaan niya si Louie na gawin ang gusto nito ay para na rin niyang sinabing babalik siya sa dating buhay bilang asawa nito. Buhay reyna sa mata ng iba ngunit mas masahol pa sa katulong ang pagtrato. Aya
MARAHANG naupo sa kama si Zia nang isara ni Louie ang pinto matapos makuha ang pagkaing inutos nito sa secretary.Pinanuod niya si Louie habang inaalis ang takip ng round transparent container. Porridge ang binili ni Alice para sa kanya habang morning breakfast naman ang kay Louie. Matapos ay kumuha rin ng inumin at nilagay sa bed tray.“Ayoko,” ani Zia.Natigilan naman si Louie at napatingin sa kanya. “Ayaw mo nitong pagkain?”“Ayoko nitong ginagawa mo, Louie. Hindi ikaw ito at kahit magbago ka pa’y hinding-hindi na maibabalik sa dati ang lahat. Napagod na ang puso kong mahalin ka.”“Ayos lang, hindi na mahalaga kung anong nararamdaman mo sa’kin. Wala akong pakialam dahil sa panahon ngayon, inconvenience ng matatawag ang pagmamahal. Hindi ka bubuhayin at mapapalamon lalong-lalo na sa kinakaharap mong problema.”Iyon ang paniniwala ni Louie. Ang isang gaya niyang businessman ay hindi naniniwala sa pag-ibig. Sa mundong ginagalawan niya ay ito lang ang mahalaga; kasikatan, yaman at kapa
ALAS-SIYETE ng umaga nang matapos si Louie sa pag-handle ng problema sa kompanya at kasalukuyang nililigpit ang ilang dokumento sa long-table.Mabigat na ang talukap ng mata ngunit kailangan niyang manatiling gising kahit pa wala siyang tulog. Kinailangan niya kasing asikasuhin ang lahat para sa magaganap na urgent meeting.Maging si Alice ay wala ring tulog ngunit hindi naman halata sa itsura dahil na rin sa make-up. Gusto ngang mag-retouch ulit kung hindi lang dahil sa ilang executives na hindi pa umaalis sa conference room.Ang iba nga ay tila gustong kausapin si Louie ngunit wala namang nangahas. Napansin iyon ni Alice at gustong magmukhang malapit kay Louie kaya bahagyang lumapit sabay bulong, “Sir, gusto niyo po bang kumain muna? Io-order ko kayo ng pagkain. Gusto niyo ba ang fruit crisp with hibiscus powder, paborito niyo ‘yun, ‘di ba?” ani Alice na sumusulyap-sulyap pa sa mga executive para siguruhing nanunuod ang mga ito.Napakunot-noo naman si Louie. Hindi siya mahilig sa ma
BUMALIK sa bahay si Louie. Nabigla pa nga at aligagang sumalubong ang ilang katulong na hindi inaasahan ang pag-uwi ng amo. Inakala pang galing sa business trip.Paghinto ng kotse sa entrance ay lumapit ang isang katulong para pagbuksan siya ng pinto. “Welcome back po, Sir,” anito.Tumango lang si Louie at nagtanong kung may pagkain na ba sa kusina. Hindi siya nakakain ng almusal dahil sa kagustuhang makabalik sa ospital. Ngunit hindi rin naging maganda ang kinalabasan ng pag-uusap nila ni Zia kaya nagpasiya na lamang siyang umuwi.Nataranta naman ang katulong sa tanong. “N-Naghahanda pa lang po magluto ng tanghalian. Sasabihan ko po kaagad ang cook na magluto kaagad.”“’Yung madalian lang at gutom na ‘ko,” ani Louie. Hindi na nakuhang magreklamo.“Okay po, Sir,” tugon nito saka nagmamadaling pumasok sa loob. Sumunod naman ang natitirang katulong para balikan ang trabaho.Tumuloy na rin sa loob si Louie at pumanhik sa itaas. Pagpasok sa kwarto ay awtomatiko siyang napatingin sa weddin
THREE HOURS AGO...Habang kumakain sina Shiela at Enzo ay dumating si Rolan."'Pa," anas ni Shiela saka mabilis na tumayo upang yakapin ang ama."Pasensya ka na at ngayon lang ako. Nagmadali talaga akong makabalik agad para sa'yo."Umiling sabay ngiti si Shiela. "Ayos lang po."Napatingin naman si Rolan kay Enzo at napakunot-noo. "Sino itong kasama mo, anak?"Pinakilala naman ni Shiela ang binata at gaya ng inimbento na kasinungalingan ay sinabi niyang magkaibigan silang dalawa.Tumayo si Enzo at saka nakipagkamay habang nagpapakilala. Kaya napakunot-noo si Rolan. "Kung hindi ako nagkakamali ay anak ka ni Michelle?""Tama ka po, Tito."Ang maaliwalas na ekspresyon sa mukha ni Rolan ay biglang naglaho saka tiningnan ang anak. "Ang sabi ni Evelyn ay may gusto ka raw sabihin sa'min?"Natigilan si Shiela at biglang kinabahan. Kung kanina ay medyo malakas pa ang loob niya na sabihin ang totoo ngayon naman na kaharap na niya ang Ama ay bigla siyang naduwag.Pero kung ipagpapaliban niya ang
NAGKATINGINAN sa isa't isa sina Shiela at Enzo matapos marinig ang boses ni Chris sa kabilang linya. Kaya mabilis na hinablot ni Shiela ang phone saka in-end ang call.Hindi niya pwedeng sagutin ang asawa lalo at may kasama siya. Hindi niya pwedeng sabihin kung sino si Enzo dahil hindi naman niya ito kaibigan, paniguradong mabubuko ang pagsisinungaling nila kay Evelyn kapag sinagot niya ang tawag ni Chris.Kaya nagmessage na lang siya sa asawa.Shiela: Lowbatt ang phone kaya in-end ko ang call.Lame excuse pero iyon na lang ang pumasok sa isip niya ng mga oras na iyon. Ilang sandali pa ay nagreply ito.Chris: Sino 'yung sumagot?"Asawa mo?" bulong ni Enzo malapit sa tenga nito.Marahan niya itong tinulak nang maramdaman ang hininga nitong tumatama sa kanyang mukha. "'Wag ka ngang dikit nang dikit," ani Shiela saka nireplyan ang asawa.Shiela: Nahulog ko ang phone, may nakapulot lang."Grabe," komento ni Enzo matapos makita ang reply nito. "Pa'no kung malaman niya?"Naging matalim ang
NANLAKI ang mga mata ni Shiela sa sinabi nito. "B-Ba-Bakit ka naman sasama sa'kin?" nauutal niyang tanong."As you can see, wala akong dalang bag, kahit anong gamit. Ang meron lang ako ay extra cash at ang cellphone. Buti na nga lang at hindi pa bina-block ang card ko kaya nakabili pa ng ticket," paliwanag naman ni Enzo."Pero kahit na, ba't sa'kin ka sasama?""Ikaw lang ang kilala ko.""Kung bumalik ka na lang kaya sa Manila para walang problema?"Umiling si Enzo saka nagpalinga-linga sa paligid, parang may kung anong hinahanap. "Paniguradong may nakaabang na sa'kin sa airport kaya hindi ako pwedeng bumalik agad sa City."Napangiwi si Shiela nang biglang ma-stress sa pinagsasasabi nito. "At ba't ka naman kasi tumakas tapos idadamay mo pa 'ko sa kalokohan mo?"Biglang sumeryoso ang ekspresyon ni Enzo at sumandal sa kinauupuan. "Gusto ni Mommy na i-meet ko 'yung babaeng natitipuhan niya sa'kin.""You mean...?""Hindi naman siguro bago sa'yo ang arrange-marriage, 'di ba? Kayo ba ng asaw
HABANG pinag-iisipan ni Sheilla kung lulusong na lang ba o maghihintay na tumila ang ulan ay napansin niya ang isang taong papalapit habang may hawak na payong.Nang malapit na ay saka lang niya ito nakilala."Shiella, tara, sumabay ka na sa'kin. Ihahatid na kita sa inyo.""Sir? Ba't nandito pa kayo? 'Di po ba'y kanina pa kayo umalis?""Na-flat-an ako, tara, sumabay ka na at pauwi na rin ako. Mukha pa naman na hindi agad titigil 'tong ulan."Ngumiti si Sheilla. "Salamat po, Sir. Buti na lang talaga at nandito pa kayo kung hindi ay baka hindi na 'ko makauwi."Mabilis ang lakad ng dalawa patungo sa sasakyan. Pagsakay ay pinagpagan nila ang sariling damit na bahagyang nabasa."Mag-seatbelt ka at magmamaneho na ko," ani Chris."At iyon naman ang ginawa ni Sheilla. Matapos ay nagmaneho na ito paalis sa lugar ngunit inabot sila ng halos isang oras sa daan makarating lang sa kanila.Hiyang-hiya si Sheilla na nasayang ang oras ni Chris kaya inalok niya itong pumasok muna sa loob ng kainan par
TINAKPAN ni Shiela ang sariling bibig upang mapigilan ang matawa nang husto dahil sa sinabi nito. "Hindi pwede, baka madamay ka na sa galit ni Lolo."Tumango naman si Louie saka makailang beses hinaplos ang buhok nito. "Kung 'yan ang gusto mo--" Tapos ay tumingin sa likod ni Shiela. "Mr. Moreno, ayos lang ba kayo?" aniya kay Mario.Napalingon naman si Shiela sa Abuelo. Sobrang sama na talaga ng tingin nito na nagbigay kaba sa kanya."Alis na 'ko," bulong muli ni Louie saka tumayo sa kinauupuan. "Babalik na 'ko sa table. Sana'y makapag-usap pa tayo sa susunod... Mr. Moreno." Saka bahagyang yumukod at bumalik sa dating puwesto."Napakahambog," inis na saad ni Mario pero si Shiela ang nakarinig dahil sila lang ang magkatabi.Nagawi ang tingin niya sa mga bisitang kasama sa table na iyon. Naroon ang kakaibang tingin at bulungan, halatang siya at si Louie ang pinag-uusapan.Hanggang sa may nagtanong na nga kung anong relasyon meron sila.Bago sumagot ay napansin pa ni Shiela ang tingin ng
PINAGHILA si Shiela ng upuan at pagkatapos ay naupo naman sa kanyang tabi si Enzo saka nagtanong, "Ngayon ka lang ba naka-attend sa ganitong event?" bakas ang sigla sa tono ng boses.Tumango si Shiela bilang sagot at hindi na nagsalita sa pag-aakalang doon na matatapos ang usapan pero makuwento si Enzo. Kung saan-saan na nakakarating hanggang sa..."May boyfriend ka na ba?"Nanlaki ang mga mata ni Shiela sa tanong nito. "B-Ba't mo tinatanong?" aniyang ayaw naman mag-assume ng kung ano-ano.Ngunit hindi rin nakatulong ang tugon ni Enzo. Nagkibit-balikat lang kasi ito saka ngumisi na tila may nakakatuwa sa kanyang sinabi.Walang direktang sagot kaya hindi niya tuloy mahulaan kung anong nasa isip nito."Wala akong boyfriend pero may asawa na ko't anak," pahabol na lamang ni Shiela upang tuluyang matuldukan ang kung ano mang klaseng interes ang nakikita nito sa kanya.Pero sa halip na makitaan ng pagkadismaya ay nagtaka lang ito. "Wow, ang aga mo palang nag-asawa."Nang makita ni Shiela a
NAPATINGIN si Chris sa kamay nitong nasa kanyang braso. Hanggang sa unti-unti niyang inangat ang tingin sa mukha ni Sheilla.Ang ngiti naman ng dalaga ay naglaho at pareho silang nagkatitigan."Ang kamay mo," ani Chris.Sa narinig ay parang napasong inilayo ni Sheilla ang kamay. "S-Sorry po," paghingi pa niya ng paumanhin. "Hindi ko po sinasadya, Sir.""Ayos lang," saad ni Chris saka tumayo sa kinauupuan. "Hindi mo na 'ko kailangan pang ihatid sa labas. Kaya ko na."Umiling si Sheilla. "Sa labas lang naman. Tara na po, ihahatid ko na kayo sa kotse niyo."Wala na rin nagawa si Chris sa pagpupumilit nito at pinauna na niyang maglakad.Pero habang pinapanuod ang likod nito ay napapansin niyang hindi maayos ang paglalakad ng dalaga. Para itong susuray-suray."Ayos ka lang ba, Sheilla?"Lumingon ito na muntik nang ikatumba. Mabilis naman nilapitan ni Chris at inalalayan.Natawa si Sheilla dahil sa kalampahan. "S-Sorry po, Sir.""Ang mas mabuti pa ay bumalik ka na sa loob at lasing ka na pa
PANIBAGONG araw na naman ang dumaan. Naka-ready na si Shiela para muling pumunta sa Cruz mansion.Bumaba siya upang kumain ng almusal nang matigilan matapos makita ang Abuelo na nakaupo sa hapagkainan. Buong akala niya ay umalis na ito dahil iyon naman talaga ang madalas na nangyayari. Napaatras tuloy siya dahil hindi niya ito gustong makasabay sa pagkain."Sa'n ka pupunta?" ani Mario matapos mapansin ang unti-unting pag-atras ng apo habang siya ay nagbabasa ng balita sa hawak na tablet."M-May naiwan lang ako sa taas," pagsisinungaling pa ni Shiela."Maupo ka, saluhan mo 'kong kumain ngayon at may sasabihin ako sa'yo."Isang malalim na paghinga ang ginawa ni Shiela saka naupo malapit sa puwesto ng matanda."Hindi ko nasabi sa'yo dahil palagi kang wala pero may pupuntahan tayong event sa makalawa. Naka-ready na lahat kaya wala ka ng dapat pang alalahanin sa susuotin.""Ba't ngayon niyo lang po ito sinasabi sa'kin?"Isang seryosong tingin lang ang pinukol ni Mario sa apo. "Dahil biglaa
NANG una ay natigilan si Shiela hanggang sa mapakunot-noo. "Anong pinagsasasabi ninyo? Hindi 'to ang pinag-usapan natin!" kasabay ng pagtaas ng boses ay ang biglaan niyang paglayo."Huminahon ka muna," ani Mario."Pa'no ako hihinahon kung ganito ang ginagawa mo? Iniwan ko ang pamilya ko dahil sa mga banta mo tapos ngayon ay ganito naman?! Sumusobra ka na!"Biglang binagsak ni Mario ang hawak na baston na ikinagulat ni Shiela maging ni Castro."Senior, huminahon po kayo. Ang mas mabuti pa ay sa susunod na lamang natin 'to pag-usapan," saad ng lawyer saka niligpit ang mga dokumento sa center-table. Pagkatapos ay yumukod bilang pamamaalam. "Babalik na lang ako sa susunod, Senior." Saka ito tuluyang umalis.Nang maiwan ang dalawa ay tiningnan nang masama ni Shiela ang Abuelo. "Gusto ko ng paliwanag kung ba't mo 'to ginagawa."Tumayo sa kinauupuan si Mario at mataman itong tinitigan sa mga mata. "Bilang aking apo. Ayokong madungisan ang pangalan natin kaya inaalis ko sa buhay mo ang mga ba