ArazellaThat piano...Napasandal ako sa sofa at bumaling ang tingin ko doon. And while looking at it, there's this tightening in my chest, knowing this dream piano was from Leonariz. It was a familiar and strong feeling that stirred something deep inside me. Alam ko na talagang sa kaniya nanggaling ito, malakas ang kutob ko. Wala rin ibang magbibigay sa akin ng regalo. And Lander... he knows that my favorite flower is tulip, not rose.Kanina, gusto kong magpadala ng mensahe at sabihin na babayaran ko ang Chickering piano concert na 'to. Ayoko magkaroon ng bagay na nanggaling sa kaniya. Actually, naisip ko na isauli na lang 'to, pero dahil nga may pangalan ko, siguradong baka pagtinanggap niya ito ay itambak lang at hindi mapahalagahan. Knowing his personality, para sa akin ay treasure ang piano na 'to.That's why I ended up deciding to pay for this. May pera naman ako sa bank ko; ang kailangan ko na lang ay magmensahe sa kaniya at kuhanin ang details niya para maipasa ang pera.Mukh
Tapos na kaming mag-usap at nakaakyat na ako sa kwarto ko. I still felt bad, at matinding guilt ang mas naramdaman ko nang replyan ko si Lander at magsinungaling na may ginawa lang ako kaya hindi ako kaagad nakasagot. Sinabi ko rin na kinausap ko si Reiz kaya hindi siya makatawag sa akin."Don't take it too long... fix the mess you made, Ara."It was a good decision to talk to Reiz. Gumaan ang pakiramdam ko nang mailabas ko lahat sa kaniya. She listened to everything I had to say before sharing her thoughts. Hindi niya ako kinampihan at sinabi niya talaga na ako ang may mali. Isang buwan mahigit rin daw pala at nakuha niya na talagang lalalim ang nararamdaman ko lalo pa at hindi normal ang mga nangyari sa pagitan namin ni Leonariz."I felt like a btch."Pagkatapos kong sabihin kay Reiz ang lahat, 'yon na lang ang huling mga salita na binitawan ko tungkol sa sarili ko. I cried silently. Hindi ko siya makita ng maayos dahil sa mga luha, pero nasa mukha niya ang disappointment.S-Sino ba
Napahikbi ako at kinuha ang cellphone ko na nahulog. Tama. Ako ang may kasalanan kaya rin ito nangyari sa akin. P-Pero dapat ba na ganito talaga?Agad kong tinawagan si Reiz para sabihin ang nangyari. Nang masagot niya agad ang tawag ko ay nagpapasalamat talaga ako na gising pa siya."A-Ara, what happened? Why are you crying? And... wait, dumudugo ang labi mo. Anong nangyari—""L-Lander came here... nagkausap na kami, Reiz.""O-Oh God. And he hurt you? H-He hurt you?!"Tumaas ang boses niya at puno 'yon ng galit. Nang tumango ako ay sumabay naman ang mga luha ko sa pagtulo habang si Reiz ay hindi makapaniwala habang dahan-dahan na umiiling."I didn't expect that he would hurt you like that, Ara! Oh my God. Si Lander?""I m-made a mistake...""But that's not enough reason to hurt you like that! Oo, nagkamali ka, pero alam ba niya na sobrang nahirapan rin ang kalooban mo? Na kaya mo gustong tapusin ang relasyon ninyo ay dahil narealize mo na hindi mo na siya mahal? It's not like you foo
Leonariz didn't even move to stay away from me even after I tried a few times to push him away harder. Wala na rin ata sa isip niya ang binitawan niyang salita kanina na wala siyang gagawin na hindi ko magugustuhan dahil ang atensyon niya ngayon ay nasa mga labi ko. At sa itsura niya... Galit ba siya? Dahil 'yon talaga ang nakikita ko sa ekspresyon ng mukha niya.“Y-You are too close... ano ba?” I removed his hand, but it just went back to my face, making me gulp. He then caressed my bruised lips. Ang init ng hininga niya ay tumatama na rin sa mukha ko dahil sa sobrang lapit namin sa isa't-isa.“L-Leonariz...” I called him again to make him stay away. Nabibingi na ako sa lakas ng pagtibok ng puso ko. Hindi na rin ako mapakali. But he didn't look like he was going to let me go until I told him what happened, hangga't hindi siya nakakakuha ng sagot sa tanong niya. Especially the way he was looking at my lips intently. He also didn’t want to move away even when I tried to push him again.
I told Leonariz to drop me off at the highway to avoid drawing any attention at the hotel dahil alam ko nga na may mga estudyante at ibang mga faculty na doon na kadarating lang. At nagpapasalamat naman ako dahil sinunod niya ng walang pagtatanong ang gusto ko. Mabilis lang rin siyang umalis at hindi niya ako tiningnan pa. That’s better. I also don’t want to meet his gaze again.“He knows Lander and I are still in a relationship. He respects that and puts distance.”Kailangan ko rin mag-ingat kahit alam ko na ngayon na hindi na ako guguluhin pa ni Leonariz. Hindi dapat na may makakita sa amin na magkasama dito, mahirap na, kahit iilan lang ang mga tao na kilala silang magkapatid ni Lander ay may posibilidad na mapag-usapan kami kung sakali at hindi ko naman hawak ang isipan ng mga tao.Lalo na ngayon na nakipaghiwalay na ako sa kapatid niya, mas mag-iisip ng dahilan ang iba pag kumalat na wala na kaming relasyon ni Lander. Hindi naman rin kasi sikreto 'yon sa buong university at alam
"Are you okay, Ara?"Bumaling ako kay Sir Florence nang marinig kong magsalita siya."Okay na okay po, sir," sagot ko, nag-thumbs up pa ako sa kaniya.We're heading to the backstage now. Siguro napansin niya na medyo hindi ako mapakali. But it's not because I'm nervous about performing in front of the crowd again—it's more that I'm anxious to see Leonariz watching me play. I don’t know why, but even though I’m usually confident when performing, the moment I know he’s watching, that’s when I feel the anxiety. Kahit ipikit ko ang mga mata ko, nakikita ko sa isipan ko ang titig niya.And I'm more affected now after I admitted everything to myself about what I feel toward him.Wash it away, Arazella. Ang sabi mo, hindi mo na iisipin ang lalaking 'yon. Binalaan ka na rin ng Kuya Ariston. So stop thinking about that man and focus on the reason why you’re in this seminar."Buti at nagsakto sa 'yo ang damit, Ara!" kay Reina naman ako bumaling. Napababa ang tingin ko sa suot ko."Parang sinuka
I will never, ever forget this day. Simula kaninang umaga hanggang ngayon, wala pang maayos na nangyayari. From getting my car broken down to being found by Leonariz in the middle of the road, to being annoyed by that jerk Kade who tried to ruin my performance earlier, and now this situation. It feels like everything that's happening is really testing my patience!But I should be thankful that this man I'm with right now is so stiff, like he really doesn't want to move.Leonariz was just looking at me, not even blinking. Nang hindi ko naman matagalan ang titig niya habang nakatakip ang kamay ko sa bibig niya ay napalingon ako sa likod ko. Naririnig ko naman ang ingay ng mga babaeng nasa labas, nagkukwentuhan. But when I felt Leonariz move a bit, I looked back at him.He was still staring at me and not doing anything, not even removing my hand from covering his mouth. He didn't look mad also and his expression was different from what I had always seen. Dati kasi ay palaging mapaglaro an
"Usap-usapan kanina ng mga teacher yung CEO ng Vallano, Emma. Hindi ba't doon nagtatrabaho ang tita mo?" Biglang nakuha ang atensyon ko sa pag-uusap na 'yon sa labas. Vallano. That's Leonariz's company. Pero pagtingin ko sa kaniya, nakapikit na ang mga mata niya at parang walang pakialam na nabanggit ang kumpanya niya. Is he sleeping? Wait! Oo nga pala! Hindi ba't magbibigay siya ng speech? Paano na? What if it's his turn already? Naalarma naman ako dahil mukhang hindi pa agad matatapos ang mga nag-aayos. Bumaba naman rin ang tingin ko sa relo kong pambisig. Is he done? Pero malabo 'yon dahil kami ang opening performance ng university namin. Tapos, after we performed, I went here to the comfort room and saw him! Baka may ibang magsasalita para sa kaniya? Pero malabo rin 'yon lalo at narito naman siya mismo. "Uy, galante boss nila! Pag 3 years ka na sa company pwede ka na kumuha ng kotse mismo at malaki daw discount pag employee! "True yan. At Oo, doon nagtatrabaho si Tita Ella. Sa