Hello all, salamat sa paghihintay. Medyo na-busy lang ako ngayong week na ito. Have a great day ahead! :)
Cariena's POV . Ba't nga ba tinawag na Porta Hell ang kapirasong lugar na gusali na ito? Simpli lang. Dito nagtitipon ang lahat ng mafia sa buong mundo. Dito ginaganap ang eleganteng pagtitipon na nangyayari kada taon. Pero sa mga araw na walang pagtitipon dito, ay bukas ito para sa lahat ng mafia na gustong magpalamig. You can come here and your clan has it's own place. May sariling lugar o kwarto ang bawat mafia clan at magarbo ito. At sa Porta Hell ay bawal ang labanan. Dito mo lang magiging kaibigan ang kaaway mo. Bawal makipaglaban ng barilan o suntakan. Dito mo makikita na pwedeng maging peke ang lahat ng tao. Plastic lang ang labanan, at walang personalan. "Guarda chi abbiamo? Look who we got here. The mighty goddess of all time, Cariena Siobeh Costello." I smirked at Anton. The ugly devil of Cadena clan. Kasama niya ang mga kauri niya at may iilang babae sa table nila. Everyone of them I know is now looking at me. Agaw atensyon ako sa golden bar ngayon at wala akong pa
Diego's POV . I safely landed at Porta Hell's tower. And from where I stood, I saw Cariena's private helicopter on the other side. Most of the clan here has their spot. It's a privilege to own one. But the damn black sheep Mondragon got the most significant possession. They can fit three helicopters on their own. Kung sabagay tatlo lang naman sila, at si Ranger ay pansamantalang pinag-aaralan ng dalawang maitim na tupa. I took a deep breath and was about to chew the bubble gum. I stopped because my phone rang, and I still had ten minutes before entering the golden bar. Morris notified me that he was inside but told me to wait another ten minutes. "Betty?" I answered confidently. Napasandal na ako sa gilid ng helicopter ni Carmella at tingalang tinitigan ang langit na nagsisimulang magdilim. I expect my sister's call. Probably Carmella cracks the shit out of me again. I didn't ask her permission, but it's not new. I always do it when it comes to this. It's better not to tell her.
Cariena's POV "Pakawalan mo ako, Diego!!" Nag-aapoy ang titig ko at alam kong takot siya ngayon. Pabalik-balik ang lakad niya sa maliit na kwartong ito na parang nag-iisip. Kanina pa ako naiihi at naiinis ako dahil hindi ko magawa ito. He took all my rights from me, and I have nothing left. . . the papers in front of me speak of our marriage license, our wedding ring. His shits and bullshits give me a headache, and I want to vomit. "Porca cane, Diego! Let me go if you don't want me to kill you! I need to go to the toilet!" lakas na sigaw ko. Nataranta agad siya at tuwid na tinitigan ako ngayon. I hate the look of him. I want to kill him. I'm not kidding. I will really kill him. "I'm sorry, mi amore. P-Please listen to me first," he pleaded and seriously looked at me. I swore in my mind, and it felt like I would erupt soon. We stared, and he shut his eyes. Mabilis ang ginawang pag-yakap niya sa katawan ko at rinig ko ang matinding tibok sa puso niya. Huh, takot pala sa akin ang
Diego's POV."Ugh, yuck, look at her. Ang cheap 'di ba?""Sinabi mo pa? I've heard she's out. Her father kicked her.""Really? And why is that?""Well, as far as I know, she was with Adam last night, and I guess she was with the two boys.""Threesome? Yuck!""What a slut."I heard the girl talking behind her back while I napped.Nagtagpo na ang kilay ko at hindi ko napansin na nasa mukha ko pala ang notebook ng Algebra. Tinulugan ko ang assignment. Wala akong sagot. Kaya heto, tinulugan ko na rin ang klase at hindi na pumasok.Bahala na nga. Hindi na ako mangarap na maging propesyonal na mafia, dahil hindi na mangyayari iyon. Hindi na mangyayari ang gusto ni Papa.Bahagya akong napatayo at napansin ng mga babae ang presenya ko. Ngumiti sila, pero dahil takot sila sa ama ko ay isa-isa na rin silang nagtakbuhan palayo sa akin."Huh, not my loss, girls. You lost your damn opportunity to date me," I chuckled.Girls are not attracted towards me. I guess I need to work to get a cool body. B
Cariena's POV . Who cares about what tomorrow will bring? I don't care anymore. This is my life, and I will follow my heart. Sa unang pagkakataon sa buong buhay ko ay ngayon ko lang pipiliin ang landas na alam kong ikakagalit ng mga magulang ko. They will probably hate me for this, for liking a De Luna because it was forbidden. We cannot force ourselves to love or withhold it. At best, we can curb our actions. The heart itself is beyond control. That is its power and its weakness. My heart tells me this is the best and greatest feeling ever. But my mind knows the difference between wanting what I can't have and wanting what I shouldn't want. And I shouldn't want Diego to come into my life, but my heart wants to hold him. What's the point of everything? We weren't there when the De Luna and Costellos were at war. We weren't born yet, and our families had already set their walls between us. Bahala na. Susugal na ako at kakalimutan na na isa akong Costello. Ang paulit-ulit na hal
Diego's POV . "Cariena," I groaned behind her kissing her earlobe while holding her body steady, followed by a few thrusts, and I'm inside her from behind. "God, Diego," she stammered, facing the cold wall. The warm water from the shower was like rain for us. Both of her hands are against the wall, searching for something where she can hold. I push against her and hold one of her hands, pinning them the way I want. Finally, she moaned loud enough, calling my name over and over. I lifted one of her legs higher, and without mercy, I came fucking behind her with my strength. Her body moved at every push I made. It's electrifying, and we are dancing in this beautiful rhythm. Filling her up, going deeper inside her, she rocks in the same wave as me. Nanigas ang buong katawan ko at nang dumating ako na may malakas na tulak at halinghing, ay mas humigpit ang hawak ng kamay niya sa akin. "Ah! Ah! Diego," she moaned over and over. I groaned, and I settled inside her with a deeper final
Cariena's POV . "Thank you, love," I said sweetly and licked the ice cream he had bought for me. Pakiramdam ko ay bata ako sandaling ito. Pareho kaming nakatitig ni Diego sa magandang paglubog ng araw habang nakaupo sa malaking bato. The place is heaven. It's unbelievable. "Mabait ba si Reeve?" tanong ko. Pupunasan ko na sana ang labi sa gilid dahil nagkalat ang ice cream sa bandang ito. Pero nabigla ako dahil ang labi ni Diego ang naramdaman ko. Dinilaan niya ang gilid ng labi ko. "I'm cleaning it for you, love," pilyong ngiti niya. Ngumiwi ako at natawa na sa sarili. Nagtitigan lang din kami. "Spread more. I'm good at licking." Sabay dila niya sa sariling ice cream. "Baliw ka nga ano? Tsk." Iling ko sa sarili. Diego's sweet side? I didn't see it coming. He's known for being ruthless when it comes to his enemy. He can kill alright and ace all his missions. He's good at that and seeing his sweet side made me fall for him blindly. Ako lang naman ang nagsisilbing tinik sa bawat
Diego's POV . "Promise me first, Cariena. I want to hear from you. Dammit." Umigting ang panga ko at nagmamakaawa ang mga mata ko sa kanya. She is fearless, and it's driving me insane. I want to keep her, but she's not the type of woman that wants to be inside the cage. Soon enough, I know this will happen. But effing dammit. I don't want this. "I promise. I will come to back to you no matter what. Kailangan kong makausap si Papa. Kailangan nila ako. May balak si Gracie sa negosyo at alam kong sisirain niya ang lahat ng pinagpaguran ko." Namuo ang galit sa mga mata niya at nakikita ko ito. Tumingala ako at humugot nang malalim na buntonghininga sa sarili. She rang her brother, Wayne, yesterday and heard the terrible news about their business. It's going downhill, and her father lost one hundred fifty million dollars. Hindi man niya direktang sinabi sa akin ito ay napag-alaman ko kay Ranger. I rang him yesterday morning while Cariena was still sleeping and I got the bad news. "A
Morris.We have our plan. Bryce is here for that and Glenn is making himself the sidekick.My brother does not belong into this type of business. Malinis siya at iba ang linya ng mundo sa mundo ko, pero sadyang matigas ang ulo niya. Ito yata ang ugali namin na magkapareho.Renzo and the other boys remained extremely vigilant. Cappytano was making a move, trying to get a lot of bad people onto his side to put me down. But it was too bad, and he still couldn't bring me down that way. An ominous black sheep like me is hard to tame. I will kill him first before he can make his moves."We have a spy on our side, Mors. We need to find out who it is." Bryce furrowed his brow while working on the gadgets.Magaling siya, at katulad ni Xavion ay mabilis nilang nakukuha ang signal ng kalaban at napasok ang sistema nila.It must be because Bryce, Xavion, and Hendrix used to work in the same gang before. Of course, they all have the line that was given by their parents. Bryce may not have the sam
Brielle.Ba't hindi ko ito alam. Bakit wala akong alam sa pagkatao niya? Napaupo akong wala sa sarili at tulalang nakatitig sa kawalan.Si Morris ba talaga ang gusto ni Cappytano? Bakit? Pero nasa Italya na siya. Sigurado ako rito. Tinawagan niya ako noong nakaraang araw. Nasa Italya na si Morris!Pero. . . Ano 'to? Ba't may isang katulad niya? O, baka may kakambal siya?Kalokohan talaga!Ginulo ko ang buhok. Sumakit ang ulo ko, at ayaw ko ng basahin pa ang lahat ng tungkol sa kanya.Ibang Morris yata 'to eh? Kakambal niya? Ganoon lang siguro. Pero impossible talaga! Hindi maari ito.Binuklat ko ulit at tuluyan nang binasa ang lahat. Huminga ako nang malalim, at saka bahagyang natawa na sa sarili. Napatingin na tuloy ang iilang matanda na malapit lang sa kinauupuan ko. Siguro naisip nila na baliw na ako.Oo! Magiging baliw na yata ako sa mga sandaling ito!Dalawang basong tubig na malamig ang naubos ko. Malayo ang nilakad ko. Hindi ako sumakay ng taxi, at sinadya ko talaga na maglaka
Brielle.Nanginig ang tuhod ko nang tuluyan na akong nakalabas. Nagmaneho ang isa sa mga tauhan ni Cappytano para makabalik na ako sa lugar nila Clara.Ibibigay raw sa akin bukas ang kaisa-isang misyon ko at pera. Isa lang ang pinapagawa sa akin ni Cappytano. At kung matagumpay ko itong magampanan, ay pinangako niya na hindi na niya kailanman kami gugulohin ni tiya."Don't trust Cappytano, Brielle. Halang ang bituka niya. Wala akong tiwala sa kanya."At nakuha pa talaga ni Alfred na mag komento tungkol sa bagay na ito. Eh, siya nga itong nagpahamak sa akin!Nakabalik na kami at wala na ang mga tauhan ni Cappytano sa paligid ko. Pero alam kong meron nagmamanman sa akin ng sekreto. Maraming mga mata na sa paligid, kaya dapat ay mag iingat na ako sa bawat galaw ko."Get the hell out of here, Alfred! I don't need you. You better save yourself and run away from here." My eyes cut sharp on him."Kung ayaw mo na matuluyan ka, ay umalis ka na! Bumalik ka sa lungga mo!" Galit ko siyang tinali
Brielle.Tatlong katao agad ang sumalubong sa amin. Tinitigan ako mula ulo hanggang dibdib. Nagtagal ang tingin nila rito sa dibdib ko at napangiwi ako."Hindi ko alam kung anong pinasok mo, Alfred. Nananahimik ako ng iilang taon.""It’s not my fault, Brielle. I was lucky that I was alive… Akala ko nga pinatay ka nila noon. Kaya noong nalaman ko na buhay ka, ay inisip ko na sa mga tagong Isla ng Pilipinas ka nagtatago. Wala ka namang record na lumabas ng bansa." Pabulong niya.Napabuntonghininga ako at nahintong saglit. "At talagang hinanap mo ako ano? Kasalanan mo rin pala 'to!"Nawala agad ang ngiti niya. "Nagbabakasakali lang naman…"Nagtagpo ang kilay ko sa kanya. Umiwas siya ng tingin at nilampasan ako. I slightly scoffed at his back, annoyed at him.Noon paman ay talagang balakid na si Alfred sa buhay ko. Para siyang linta na ang hirap alisin sa balat ko. Sumisipsip sa dugo ko. Paunti-unti hanggang wala nang matira sa akin. Saka lang din bibitaw kapag wala na siyang nakukuha."
Brielle."We need to leave, tiya."Hindi umimik si tiya. Alam ko na pagod na siya sa kakatakbo. Medyo matagal na rin kami sa isla. Mag tatatlong taon na. Ito yata ang pinakamahaba na nanatili kami sa isang lugar. Madalas naman kasi noon ay palipat-lipat kami ng tirahan dahil sa mga taong humahabol sa amin."Pagod na ako sa kakatakbo, Breille… Matanda na ako."I press my lips together and look at her.Naipasok ko na ang iilang gamit na kailangan ko. Sa syudad na muna kami. Mas mabuti roon, dahil maraming tao at madali kaming gumalaw.Iniwan ko na ang susi sa bahay ni Morris kay Manong Paeng. Siya na muna pansamantala ang magmamatyag sa paligid. Sa kanya ko na rin iniwan ang susi ng bahay at ng tindahan."Tiya, we have to go, or else…" my lips trembled."Kilala ko ang mexicanong mafia na 'yon, tiya. Mas halang ang kaluluwa nu'n kaysa kay Alfred. Si Cappytano ang nagpapatay sa halos lahat ng mga tauhan ni Alfred, tiya. Kailangan natin na umalis!""Pero bakit ikaw ang hinahanap, Brielle?
Morris."Don't tell her that you're still here, Mors," Linus advises."And why is that?" My brows met halfway."Because that's not you. You don't give your location to anyone, lunatic."I laughed a little bit and shook my head. Linus was right. I don't easily give my location unless it's them, my cousins, asking for it. But Brielle is not just anyone. . . I like her."It seems like you like her. How serious?"I stared at Linus on the big screen. He's not even looking at me. He was busy sorting something. I did not answer and just rested my back on my chair.I'm not sure about it, but one thing is sure… I miss her."Hey, Mors. Don't you know that Cappytano is after you?" He changes the subject.Napatingin na siya sa akin ngayon na seryoso. Nawalang bigla ang tanong niya kanina tungkol kay Brielle.It wasn't important anyway. Linus knows that, and he doesn't care much about it. He is more concerned about the enemies around us."And what does he want? Cappytano was off the hook a long t
Brielle.Pagkatapos malinis ang paligid ay ang mga halaman naman ni tiya ang inasikaso ko. Nakakabagot nga, dahil wala man lang akong lilinisan sa territoryo ni Morris.Lahat ng mga alaga niyang hayop ay wala na roon. Inilipat niya ito sa pangangala ng isang kaibigan. Hindi ko alam kung sino, at tiyak sa kabilang isla iyon.Wala rin siyang halaman sa paligid at purong malalaking bush shrub at mga puno lang. Hindi na kailangan ng tubig dahil nabubuhay naman.Inside Morris house is clean. Nothing else to do there. Nalulungkot lang ako sa tuwing bumibisita ako roon. Dahil naaalala ko siya sa bawat sulok nito.It's not even a week, but it seems like months for me."Tapos na, tiya. Ihahatid ko na lang ito mamaya," tugon ko. Naramdaman ko kasi siya sa likod. Hindi siya sumagot."Siyanga pala, tiya. Ang aga mo naman nakabalik. Hindi ba dapat mamaya ka ba? Wala na bang ganap sa baba?" Pinunasan ko muna ang kamay gamit ang basahan na meron ako. Tumayo ako at saka nagpawis ng pawis sa mukha ba
Eva.I feel lonely already while seeing him walking away from me. Nangilid ang luha ko sa mata at mabilis akong tumingala sa lahat.Sana nga pala ay hind ko na siya hinatid dito sa pier. Heto tuloy. Nakakaiyak na.Kumaway siya at nasa top deck na ng barko. Kumaway rin ako, at nag-flying kiss pa. I want him to remember me as lively and lovely, and will try to wait for him. Alam kong alam ni Morris kung saan kami hahanapin ni tiya kung wala na kami sa isla.Bleu, his only friend was also with him. Wala ng natira sa bahay niya sa tuktok, dahil iniwan ni naman talaga ang lahat sa akin. Nasa akin ang mga susi nito.Nakauwi na ako, at ang tahimik na paligid agad ang namasdan ko. It feel strange. The quite environment around me seems like a haunting dream from my past.Nakakatakot at nakakalungkot. Ibang-iba na. . .Ibang iba na, dahil wala na si Morris sa Islang ito. Naiwan na lang kami ni tiya."Tatawag naman siya 'di ba? Brielle?" si tiya sa likod ko.Gabi na. Madilim ang langit at wala m
Brielle.I look at the blue sea sadly, feeling uncomfortable at the moment, trying to make everything alright.Gusto kong manatili kami ni tiya rito, para pagkabalik ni Morris ay nandito pa rin ako. Nagdadalawang isip na tuloy ako ngayon. Hindi ko alam kung tutuloy pa ba kami sa paglilipat ni tiya sa malayong isla na iyon.Ibinaon ko ang paa sa buhangin at ramdam ko ang lamig nito sa ilalim. Nilingon kong muli si Morris mula sa karagatan.Malayo siya, at hindi ko na halos makita."Inomin mo muna ito, anak." Inilagay ni tiya ang malamig na inomin na gawa niya. At kasama na ang kay Morris."Salamat, tiya." Tinikman ko agad ito, at ibinalik ko lang ang mga mata ko sa kung nasaan na si Morris ngayon. Tahimik ako at panag ang pagbuntonghininga sa sarili."Babalik na ako sa tindahan," aniya. Hindi ako kumibo at tulala pa rin habang pinagmasdan si Morris."Mamimiss mo ano?"Ang akala ko ay umalis na si tiya… hindi pa pala. Nilingon ko siya at katulad ko, ay nakatingin din pala siya kay Morr