Chapter Five: Dinner

[Ivana's]

Lumipas ang isang oras ay bumalik si Gene dito sa kwarto na may dalang pagkain na nakalagay sa tray. Inilapag niya 'yung tray sa lamesa sa tabi ng kama bago tinanggal ang mga nakatali sa'kin nang hindi nagsasalita. Tinakpan din niya ang katawan ko gamit ang kumot tapos inayos ang aking unan bago pumasok sa walk-in closet. Sinusundan ko lang ng tingin ang bawat galaw niya habang nakahiga rito sa kama. Ilang minuto lang ang lumipas ay lumabas siya mula sa walk-in closet na may hawak na sweatshirt, pajama at mga damit panloob. Maayos niyang inilagay ang mga iyon sa kama bago umalis nang walang pasabi. He didn't even bother to talk to me and his face is so serious and emotionless. Bakit nag-iba ang mood niya? He's so complicated. Ang hirap niyang basahin. Nagkibit-balikat na lang ako bago nagdamit at sinimulang kumain dahil kumakalam na ang aking sikmura.

Dalawang araw na ang lumipas nang hindi ko nakikita si Gene. Simula noong dinalhan niya ako ng pagkain ay hindi ko na siya nakita muli. Ang tanging pumapasok lang dito sa loob ay ang katulong niyang babae na nagdadala ng pagkain ko. Hindi rin daw ako pwedeng lumabas dahil sinabi ni Gene na h'wag daw akong palabasin kaya dalawang araw na akong nakakulong dito. Tulala lang akong nakaupo rito sa kama no'ng narinig kong bumukas 'yung pinto at pumasok 'yung maid na may dalang pagkain. "Kumain ka na po ng tanghalian, senyora. Mamayang gabi po ay babalik ako rito para ayusan ka. Utos po 'yon ni boss," aniya.

Kumunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya kaya hindi ko maiwasang magtanong. "Bakit? Anong okasyon?"

"Hindi po sinabi ni boss kung ano ang okasyon. Pagkatapos mong kumain ay magpahinga ka na raw para mabawi mo ang lakas mo," sabi pa niya habang inaayos ang kurtina sa bintana. Umismid na lang ako at humalukipkip. "At ano naman ang balak niyang gawin? Is he going to rape me again? Gano'n naman talaga 'yang boss niyo, 'di ba? Demonyo ang boss niyo," pagtataray ko sabay irap.

"Naku! Hindi po ganyan kasama si boss, senyora. Mabuting tao po siya pero hindi niya lang iyon pinapakita lalo na sa'yo." Malakas akong tumawa dahil sa narinig ko. Is she kidding me? Mabuting tao si Gene? Kahit magunaw man ang mundo pero hinding-hindi ko masasabing mabuting tao yung rapist na iyon! "Mabuting tao my ass! Hindi mo ba alam kung ano ang ginawa ng Gene na iyon sa'kin? He kidnapped me while I was going home. He raped me. See this bruise on my right cheek? He did this to me. Ngayon, sabihin mo ulit na mabuting tao 'yang boss mong hambog!" Hindi ko napigilang mapataas ng boses dahil sa galit kay Gene. Hindi ko alam kung bakit mabuting tao ang tingin nila sa kanya kahit kitang-kita naman na demonyo siya.

"Siguro po nagawa niya lang ang mga bagay na 'yon sa'yo dahil may sarili siyang rason," mahinang sambit ng katulong. Tumaas ang kilay ko at tumitig sa kaniya nang mabuti. "And what could be his reason for doing such unacceptable things?" hindi mapigilang tanong ko.

Tumahimik muna siya ng ilang segundo bago nagsalita. "Ginawa niya po ang mga 'yon dahil..." She paused before spilling what I want to know. I gave her a questioning look but she looked away. I think she's avoiding my gaze. "Dahil ano? Sabihin mo sa'kin nang malaman ko bakit niya ako kinidnap at ginahasa," ani ko.

"Hindi ko pwedeng sabihin sa'yo ang tunay na rason, senyora. Ikaw na lang po ang magtanong sa kaniya mamayang gabi," sumbat niya.

"Mamayang gabi? What do you mean?" I asked her but then, she looked away again. "Alamin mo na lang po mamayang gabi. Sa ngayon, kumain ka muna at magpahinga. Aalis na po ako pero babalik din mamayang hapon para ayusan ka," paalam niya at umalis na nang tuluyan. Ano ba ang okasyon mamayang gabi at ako lang yata ang walang alam? Pero kung iisipin, syempre wala talaga akong idea kasi nga dalawang araw na akong hindi lumalabas dito.

Umalis na 'yung maid pero hindi ko pa rin maalis sa isip ko kung ano ba ang dahilan bakit ako nandito. Masyado bang personal ang rason kaya hindi masabi ng maid sa'kin? Kung ano man 'yon then, I will have my answer no matter what. I will find out the reason why I'm held captive here.

Palubog na ang araw at gaya nga ng sinabi ng maid kaninang tanghali, bumalik nga siya rito para ayusan ako. Simulan niyang ayusin ang buhok ko habang ako ay tahimik lang. Maya-maya ay narinig ko siyang nagsalita. "Ito po ang susuotin mo, senyora. Binili po ito ni boss sa France at sinugurado niyang bagay na bagay sa'yo," aniya sabay turo sa box na nakalapag sa kama. "Tapos ko na pong ayusin ang buhok mo kaya lalagyan na kita ng makeup," dagdad pa niya.

"Okay," maikling tugon ko. Lutang ang isip ko habang inaayusan niya ako. Iniisip ko kasi kung ano ang mangyayari mamaya dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung bakit ako inaayusan. Hindi na ako nagtanong sa maid dahil alam ko namang hindi niya ako sasagutin. Kinakabahan din ako sa kung anong pwedeng mangyari mamaya. Bahala na.

Tahimik ang buong paligid at ang ingay lamang na galing sa aircon ang naririnig dito sa kwarto. Walang nagsasalita sa amin dahil naka-focus siya sa pag-aayos sa'kin at ako naman ay nakatitig lamang sa salamin habang pinagmamasdang ang ginagawa niya. "Ayan. Tapos na ako, senyora. Suotin niyo na po 'yung gown para makababa na tayo," aniya. Hindi na lang ako nagreklamo pa at sumunod na lang sa kaniya. Pumasok na ako sa walk-in closet at sinuot ang gown bago lumabas. No'ng lumabas ako ay kitang-kita ko ang paglaki ng mga mata ng katulong na nag-ayos sa'kin. "Napakaganda mo po, senyora! Bagay na bagay talaga sa'yo 'yang suot mo ngayon!" puri niya sa'kin. Nginitian ko lang siya at nagpasalamat bago pumunta sa harap ng salamin para tignan ang akon hitsura.

Hapit na hapit sa akin ang gown kaya feeling ko tuloy pinasadya niya ito para sa akin. Kulay itim ang gown at silk ang tela kaya komportable itong suotin. Ang problema lang ay kitang-kita ang cleavage ko. "Bumaba na raw tayo, senyora. Kanina pa raw naghihintay si boss sa'yo." Umikot ang mata ko dahil sa sinabi niya. Big deal ba kung maghintay nang matagal 'yung boss nila? Ang OA naman.

"Ohh. Okay," sagot ko.

"Hanggang dito na lang po ako, senyora. Sundan mo na lang po 'yung mga puting rosas sa damuhan hanggang sa makarating ka sa hardin," saad ng katulong sa'kin. Tumango na lang ako bago sinimulang sundan ang mga petals ng puting rosas na nagkalat sa damuhan. Ano na naman bang pakulo 'to? Sinundan ko nang sinundan 'yung petals hanggang sa bumungad sa akin ang isang mahabang lamesa na punong-puno ng iba't ibang uri ng pagkain. May tatlong kandila na nakalagay sa lamesa kaya hindi ko napigilang isipin kung date ba ito o hindi. Karaniwan kasing ginagamit ang kandila kapag may date o dinner. Someone cleared his throat so, I looked on the opposite side of the table only to find out the man I haven't seen for two days. "Gene," I called his name.

"Soir, amour (evening, love)," he greeted me. I raised an eyebrow. So, alam niya palang magsalita ng French. "Oh, ferme la! (Oh, shut up!)" inis na sumbat ko sa kaniya imbes na batiin siya pabalik. "What's with the temper, luv?" he said, bored and impatient.

"At talagang nagtatanong ka pa? Natural lang na umiinit ang ulo ko kapag kaharap kita kaya h'wag ka nang magtanong kung bakit bad mood ako," inis na sambit ko bago siya inirapan at tumingin sa ibang direksyon. Narinig ko ang kanyang pagtawa kaya tinignan ko ulit siya nang nanlalaki ang mga mata. "Iniinis mo ba ako?!" hiyaw ko. Tumigil naman siya sa pagtawa pero napalitan iyon ng ngisi. "Pwede bang umupo ka muna? You're distracting me," saad niya bago nag-iwas ng tingin.

"Ano ako? Distraction? Sobra ka na ah!" nagtitimpi ng inis na sambit ko bago umupo. "That's not the reason, alright?" maikling tugon niya.

"Punong-puno na ako sa'yo, Gene Marcus Carter! Mabuti at nagpakita ka sa'kin dahil madami akong gustong sabihin at itanong sa'yo! Bakit mo ako kinidnap at bakit mo ako..." Naputol ang susunod ko pang sasabihin no'ng may biglang nag-abot sa'kin ng bouquet na puno ng white roses. Gulat na gulat ako kaya hindi muna ako nag-react at nakatitig lang sa bouquet na hawak ko. "Do you like it? Of course you like it. You've been staring at it for a minute," aniya na siyang naging dahilan nang pagtaas ng kilay ko.

"Hindi ba pwedeng nagulat lang? Kanino ba galing 'to? Sa'yo ba?" tanong ko sa kaniya.

"Yup. I bought that one during my business trip in France. I just got home three hours ago," saad niya.

"Ano naman kung galing ka sa France? Tinatanong ko ba? Mabuti na lang at hindi nalanta 'tong mga rosas," bulong ko sa'king sarili pero hindi ko inasahan na narinig niya pala 'yung binubulong ko kanina. "You don't know how much I struggled just to keep those roses alive and well," aniya.

"Hindi ko naman sinabing bigyan mo ako ng rosas. Kalayaan ang gusto ko at hindi white roses," saad ko habang diretsong nakatingin sa kaniyang mga mata. Tumingin siya sa malayo at bumuntong-hininga. "I..... can't give you that. Not yet, luv," he said still looking on the other side. "Kumain na lang tayo bago mag-usap," dagdag pa niya.

Umirap muna ako sa kawalan bago nagsimulang kumain. Walang nagsasalita sa amin habang kumakain kami pero nararamdaman ko 'yung mga pagtitig niya sa'kin. Minsan ay nahuhuli ko siyang nakatingin sa akin pero agad siyang iiwas ng tingin kapag nahuhuli ko siya. "Bakit tingin ka nang tingin sa'kin? May problema ka ba? May dumi ba sa mukha ko?" sunod-sunod kong tanong. Napatigil siya dahil sa tanong ko kaya tinignan niya ako gamit ang nakakatunaw niyang titig. "You're so gorgeous that I can't  seem to look away. Aside from my mom, you're the most beautiful woman I've ever seen, Kate." Hindi ko alam kung ano ba dapat kong maramdaman sa sinabi niya. Should I be happy or be mad because of what he did? Natameme ako dahil sa sinabi niya pero ang totoo niyan ay nag-iisip ako ng plano kung paano makatakas dito. Hindi ako bulag para hindi mapansin na gusto niya ako kaya gagamitin ko 'yon para tumakas. All I need to do is to be a good girl, follow his rules and pretend that I'm developing same feelings towards him. Kapag nakuha ko na 'yung loob niya ay doon na ako hahanap ng chance para tumakas.

Ngumiti na lang ako na parang nasiyahan sa sinabi niya. "Really? When can I meet your mom then?" ani ko. He looked surprised kaya naisip ko na masyadong nakakapagtaka 'yung sinabi ko kaya nagsalita ulit ako. "I'm sorry, I mean maganda siguro 'yung mommy mo?"

"She's gorgeous like you, Kate," aniya sa mababang tono. Tumango na lang ako at tumahimik ulit nang narinig ko ang pagtayo niya mula sa upuan. Tumayo siya at naglakad palapit sa'kin hanggang sa lumuhod na siya sa harap ko at hinawakan ang aking mga kamay. "I know I did terrible things to you, Kate. I kidnapped you and worst, I raped you which I'm so remorsedul of until now. There's no amount of sorry can erase the pain that I had inflicted in you that's why you have the right to hate me. You can curse me and call me names but please, stay with me for a little bit longer. Give me a month and i'll bring you back to your family. Aayusin ko ang gusot na ginawa ko basta samahan mo muna ako ng isang buwan. Please, stay with me for now, luv," mahabang saad niya. Hinalikan pa niya 'yung kamay ko nang ilang beses bago ulit tumingin sa'kin.

"Wala akong masasabi dahil totoong galit ako sa'yo. Sinira mo 'yung pagkatao ko kaya mahirap magpatawad," pag-aamin ko. Tumayo na ako para sana bumalik na sa kwarto pero pinigilan niya ako. "Samahan na kita pabalik sa loob," giit niya.

"Okay." Pumayag ako kaya sabay na kaming pumasok sa loob ng mansyon niya. Hawak ko 'yung bouquet na binigay niya sa'kin dahil hindi ko maiwan. White rose is my favorite kaya tinaggap ko na kahit galing pa ito sa kaniya. "You can have my room. I'll just sleep on the room next door," giit niya no'ng nasa harap na kami ng pintuan

ng kwartong tinutulugan ko. I'm quite surprised by his sudden change of attitude but I quickly reminded myself not to get swayed by his words. Masama siyang tao at hindi na mababago 'yon.

"Okay. G'night," ani ko bago pumasok sa loob ng kwarto. Hindi ko na hinintay 'yung sagit niya dahil hindi ko siya kayang pakisamahan. Sinimulan ko na ang laro ngayong gabi at tatapusin ko 'yon na ako ang panalo. He doesn't know that I took an acting lesson when I was a teen so, maybe this is the perfect time to show what I had learned. Let the game begin.