THE RAIN WAS FALLING HEAVILY, creating a sound similar to that of a hundred fingers tapping on that dark, secluded street. Ganoon pa man ay nanatiling blangko ang mukha ni Rome habang pinapanood ang paghihingalo ng kanilang family accountant na si Camilo Morri."Pietà di me, Maestro. Nakuha mo na ang gusto mo..." pagmamakaawa nito sa kanyang paanan. Nangingig ang kamay nito nang subukang abutin ang sapatos ng malupit na binatang bumaril mismo rito."L-Lasciami vivere..." Mas lalo pang humagulgol ang matandang lalaki. The man was in pain—so much of it, na kakayanin niyang halikan ang sapatos ng mismong demonyong nautusang pumatay sa kanya. "Pietà di me, Maestro. May anak akong naghihintay sa 'kin. Maawa ka... Pietà di me—ugh!"Iyon ang mga huling nasabi ni Camilo bago ikinasa ni Rome ang hawak na baril at iputok sa bumbunan nito ang huling bala. One moment, there was a man crying on his feet, and the next, that same man was history.[Maestro?]Hindi narinig ni Rome nang tawagin siya ni
HE TORTURED HER, but not as much as he tortured himself. Gustong sumigaw ni Rome. Gusto niya rin mambasag ng mukha, dahil sa tensyong bumabalot sa kanyang kamao.Ang nakakatawa, wala man lang salitang nanulas sa kanyang labi nang gigil na itikom niya ang kanyang bibig.Margaux was still dancing through the 'Alla Mia Amata' at tuloy pa rin ang paghampas ng malamig na ulan sa kanyang likod habang nakatayo roon.Basang-basa siya, pero wala na siyang maramadaman. It was like the world stopped for a while to give him time to silently suffer there.Perpekto ang tiyempo ng mga paa ni Margaux. Perpekto rin ang bawat hikbi nito na pumupunit sa buo niyang pagkatao.'Demonyo ka, Alejandro.' He gritted his teeth as the Morse code kept talking to him. His eyes were burning with both anger and pain, pero mas pinili niyang tapusin ang musika. 'Hintayin mong magkita tayo—'"Rome?" Then there was that sweet, tired voice that cut through his murderous thoughts. Bigla siyang hinatak ng boses na 'yon pab
WHAT HURTS MORE THAN BEING BETRAYED? Nothing. Absolutely fucking nothing."Hindi ka dapat nandito," mahina ang boses ni Margaux nang magsalita. Ganoon pa man, hindi noon naitago ang anghang ng bawat kataga.Gritting her teeth and knotting her eyebrows, she watched as Alberta walked into her room. Hanggang makaabot ito sa kanyang bedside table at ilapag ang hawak na tray ng pagkain doon. She frowned more. "Si Rome ang pinatatawag ko—""Hindi niya gustong pumunta rito."Then, there was that dragging silence again, scraping her ears like it was still last Sunday morning.Halos isang linggo na nang abutan siya ni Rome na sumasayaw sa tree house. Pagaling na ang mga malilit na sugat sa kanyang paa. Ilang magkakasunod na pagbisita ng doktor, ilang tableta ng pain-killer, at kaunting pahinga lang ay nakabawi na siya.Kaso hindi nakasabay sa paggaling ng kanyang katawan ang kanyang puso. At mas malamang, hindi na talaga ito gumaling kahit kailan."Kumain ka, Margaux." Saglit siyang tinapunan
'NASIYAHAN KA BA SA GINAWA MO? Ito ba talaga ang gusto mo?' Napailing si Rome nang maalala ang mga sinabi ni Margaux. Alam niya ang tamang sagot sa mga iyon, pero mas pinili niyang itikom ang kanyang bibig.Isa lang naman ang sagot eh—hindi.Kaso ay may magbabago pa ba sa sitwasyon nila kung niyakap niya na lang nang mahigpit ang kanyang cara? Kung pinatahan niya ito tulad ng mga nakaraan at hinalikan imbes na pagsarahan ng pinto, mabubuhay ba sila niyon sa huli?Isa lang din ang sagot—hindi.He closed his eyes, realizing where his stream of thoughts was heading. Then, with a heavy sigh, he pulled a cigarette from his pocket and stepped away from the spot where he last saw Margaux.'Alberta! Kasalanan mo lahat ito!' he mentally cussed before stopping exactly at where Margaux found the adoption paper.Wala siyang sinayang na pagkakataon nang pulitin ang dokumentong nagpaiyak sa kanyang cara. Kinagat niya ang sigarilyo, kinuha niya ang ligther na nakapatong sa desk at sa huli... mas inu
NAKALIMUTAN NA NI MARGAUX kung gaano siya katagal nakatitig sa bakanteng parte ng kama. Nasanay na siyang magising mag-isa mula nang magkasakitan sila.Ganoon pa man ay kakaiba ang umagang ito. The familiar scent of his shampoo and cologne was lingering in the air. Pumapalibot ito sa kanya at sumigid sa kanyang ilong na tila ba tinabihan siya ng binata kagabi.'Imposible,' She shook her head as she slowly. She was extra careful when she stretched her legs and got ready to stand. Until..."Ouch!" Bigla siyang napasigaw nang may maapakan sa sahig. Matalas 'yon, itim, at gawa sa makapal na salamin.Curiously, she bent down and picked it up. "Paanong napunta 'to rito..." Then slowly her voice dissolved to thin air as realization ebbed her.One second she was frozen, and the next, she was already rushing to the huge window in her room.Histerikal siya nang ubos-lakas na itulak ang salaming nakaharang doon at nagmamadaling ilusot ang kalahati ng kanyang katawan sa bintana. Ni hindi niya na
"BAKIT GISING KA PA, CARA MIA?" Rome didn't move a muscle as he towered over Margaux. Pagod siya. Her baffled expression wasn't exactly what he wanted to see at this holy hour—alas-dos ng madaling araw.When he decided to come there, what he pictured in his mind was him embracing a woman neck-deep in slumber. Hindi ito ang inaasahan niya – certainly not."I- I..." Paulit-ulit na nagbukas-sara ang mga labi ni Margaux pero wala ni isang buong salitang lumabas doon. Nanatili itong pipi bago nanginginig ang daliring tinuro ang air vent sa kisame.He hardened his jaw. Then, cocking his head, he gritted, "Sa pinto ako dumaan.""H-Hindi... " Tarantang naipilig ng kanyang cara ang ulo habang nanlalaki ang mga mata. "Nakita kita... Doon ka galing sa kisame—""Ang sabi ko, sa pinto ako dumaan." Mas diniinan niya ang kanyang boses para igitgit sa isip nito ang kanyang sinabi. Pagkatapos noon ay kaswal na bumaba siya ng kama at naglakad papunta sa private bathroom nito.He wasn't in the mood to d
SWOLLEN. MARGAUX BIT HER LIP as soon as her butt touched the chair. Mabagal siyang napahigit ng hininga bago pasimpleng pinag-krus ang mga hita sa ilalim ng lamesa. She then grabbed her mug and took a sip.'God, I'm so sore... Ganoon ba talaga ka-wild si caro kagabi?' naitanong niya sa sarili, kasabay ng pagsimsim sa kanyang kape. Namumula ang kanyang mga pisngi sa lihim na pagkapahiya, humahapdi kasi ang kanyang pagkababae.Desperate to move her attention away from her sex, she scanned the dining room and settled her gaze on the empty chair across from hers. Her eyebrows knitted as she put her coffee down. "Tinawag mo ba para mag-agahan ang señorito Romano mo?""M-madam?" Napalingon sa kanya ang katulong na kasalukuyang naghahanda ng agahan. Halatang hindi nito narinig ang kanyang sinabi base sa nagtatakang itsura nito."Tinatanong kita kung nasaan ang señorito Romano mo?" Tinuro niya ulit ang bakanteng upuan ng binata."Umh... M-madam—""Hindi mo siya tinawag?" Agad na binalot ng ir
WHEN LUCILLE WALKED into the room at three-thirty in the afternoon, Rome was still sitting next to Gustavo's bed, smoking a cigarette without a care.Huminto na si Gustavo sa pagbibigay ng Morse codes. The poor guy was now signaling a dirty finger while heaving his final breaths. Lalo itong naghingalo dahil sa usok na nasasagap ng ventilator. Ganoon pa man ay wala nang pakialam si Rome roon. Kasalanan naman nito kung bakit bigla siyang nangailangan ng pampakalma."Maestro?""Sabihan mo si Tats na aayusin namin ang armory." Isa pang hithit at mabilis tumayo ang binata mula sa upuan. Balewalang tinapon nito ang upos ng kanyang sigarilyo sa sahig bago diniinan 'yon ng sapatos.He was scorned. Pakiramdam niya ay sasabog na ang kanyang isip sa dami ng mga tanong na nagsisiksikan doon.Attempting to comfort himself, Rome reached for his nape and squeezed it repeatedly. Mahigpit niyang naipikit ang kanyang mga mata bago muling nagsalita, "Sabihin mo rin sa kanya na bibili tayo ng mga bala at
NAPAKIBINI NG ARAW habang nakatunghay sa Reiti Paso, Italy. Tulad ng masasayang mga oras na dumaan sa munting bahay na 'yon ay naririnig pa rin ang paghampas ng alon sa dalampasigan mula sa kinauupuan ng Don. Napakasarap sa pakiramdam ng hanging gumugulo sa kanyang buhok habang sumisimsim siya ng wine. Mabagal rin ang pagsasayaw ng mga kurtina sa bawat bintana. Sumasaliw iyon sa kanyang mahina paghuni— Alla Mia Amata s'yempre."Papa?"Alejandro pretended not to see the tiny boy who approached his lap. Bagkus ay mas tinaas niya ang hawak na dyaryo para takpan ang kanyang mukha. Nagkunwaring siyang abala. Ganoon pa man ay pasimple niyang ibinaba ang kanyang tuhod para may makapitan ang makulit na paslit."Papa...""Nagbabasa ako, Romano," he playfully dragged the boy's name, copying how the child called his. "Ang daming mga balita na kailangan tingnan ni Papa kasi makakaapekto sa ating kartel—" Napahinto ang kanyang bibig nang maulinigan ang sariling sinabi. Nang makabawi ay mabilis niy
IT WAS THE WORST BATTLE HE HAD FOUGHT. Isang labanan kung saan hindi niya man lang makilala kung sino ang kanyang kalaban. A battle where he had to keep firing his gun while staring at his cara's dying face.Nakalimutan na niya kung ilang bala ba ang bumaon sa kanyang katawan para kay Margaux. His whole body was numb, but then he just couldn't let her go. Blangko na rin ang kanyang isip. Hindi niya na kayang kilalanin ang daan-daang mga duguang mukhang pumapaligid sa kanila.Alejandro's soldiers were fighting like they were a group of hungry beasts. But then, the group that broke through the gate minutes ago, whom he thought were Marco's soldiers, were just as ferocious.Napansin niyang isa sa mga grupo ang prumotekta sa kanya habang tinatakbo ang direksyon ng parking lot. Ilang unipurmadong sundalo rin ang sumalo ng bala para sa kanya. They were willingly giving their lives to him, assuring him that he would get where he needed to.He was in pain— so much of it.Pero hindi 'yon dahil
"MARGAUX." HINDI UMABOT SA PANDINIG ni Margaux ang pagtawag ni Alberta. Tulad kanina ay awtomatikong kumilos ang kanyang kamay para dakutin ang kanyang puson nang kumirot iyon.The drop of sweat that fell on her fist resting on her lap looked blurry. Sobrang sakit ng kanyang nadarama at kinakapos siya ng hininga kahit nakaupo lang siya roon."Ayos ka lang ba, anak?""Tapos ka na bang magsalita?" Mariing naipikit ni Margaux ang kanyang mga mata nang magdoble ang tingin niya sa kaharap. Getting this dizzy and in this much pain weren't what she needed."Patawarin mo 'ko..."Hindi siya sumagot. Naiintindihan niya ang mga sinasabi ng matandang babaeng nakaluhod sa kanyang paanan, pero hindi na 'yon rumerehistro sa kanyang isip. Isang bagay na lang kasi ang nanatili roon — ang kanyang caro.Sa dami-dami ng sinabi Alberta, ang natatandaan niya lang ay ang mga katagang 'tunay na anak ng Don' at 'tunay mong ina'. Ewan na ni Margaux kung tama pa ba ang pakikirinig niya sa iba pa. Hindi na rin
ALA-SINGKO PA LAMANG NG UMAGA ay umuugong na ang buong villa. The scent of food, combined with flowers, was lingering in the air. Daan-daang lamesang binalutan ng puting linen ang pumupuno sa kabuuan ng bakuran. Nagmistulang mga bubuyog na nagkakagulo ang mga katulong sa pagbubuhat ng mga pinggan at kubyertos.Mayroon ding isang grupo ng mga musikero na pinatawag ng dis-oras ng gabi. Nagkukumahog ang mga ito sa kasalukuyan habang pag-aralan ang pinakamasalimuot na musikang kanilang tutugtugin sa kanilang tanang-buhay — ang Alla Mia Amata."Tandaan mo. Kapag nagkamali ka nang isang beses ay magbabago ang kahulugan ng piyesa." Sa gitna ng kaguluhan ay nakatayo ang Panginoon. Pailalim itong nakatitig sa isang pobrerong kaluluwang may hawak ng violin."S-Señor—""Para sa nag-iisang anak ko 'yan..." Alejandro nodded his head as his amber eyes pierced through the trembling violinist's face. Hindi man ito magsalita ay madali namang hulaan na huling piyesa ng kaawa-awang musikero ang Alla Mia
NAGLALARO ANG MGA DAGA kapag wala ang pusa. Sa kaparehong paraan, naglalaro rin ang mababang klase ng diyos kapag wala ang Panginoon."Nagpakita na ang batang Montenegro." Maingat na inusog ng nakakabatang lalaki ang itim na pyesang hawak nito sa chessboard. Ilang saglit pa ay hininto nito sa harap ng puting reyna - isang nakapagandang babaeng nililok sa salamin - ang hawak nito."Oh, siya nga ba?" Sumagot ng atake ang kalaro nitong matanda. Ginalaw nito ang puting reyna upang sakupin ang kaawa-awang itim na kawal.That made the young man chuckle. Patamad na sinandal nito ang likuran sa mamahaling upuan bago nag-anunsyo, "Yes, Papa. Natagpuan na siya ng mga kawal.""Molto bien..." Binaha ng galak ang boses ng matanda. Pagkatapos ay ginaya nito ang ginawa ng anak at sinandal ang sarili sa upuan. Bakas ang saya sa kilos nito nang kunin ang kopita sa lamesa at sumimsim ng mamahaling alak. "Kumusta naman ang Panginoon? Nagpakita na ba?""Hindi pa," the younger man answered while giving hi
MAHIRAP SABIHIN KUNG ANO ba talaga itsura ng impyerno noong mga oras na 'yon. At three in the morning, hell looked nothing like what the bible said. Madilim. Pagkatapos nagri-ring 'yong telepono hanggang may sumagot boses.[Hello? Parating na siya, Panginoon.]"Mabuti."[Gusto mo bong ipasalubong ko siya sa 'yong mga sundalo?]"Huwag. Hintayin mo siyang makapasok sa teritoryo ko."[P-Pero...]"Maghintay ka lang. Hindi maaring hindi siya sundan siya ni Romano."..Pauwi ako sa villa.Hihingi ako ng tulong kay papa.Mahal na mahal kita.—Margaux :)A THREE-SENTENCE NOTE, A LITTLE SMILEY AFTER IT, and her name written using her red lipstick. Iyon lang ang kinailangan para magunaw ang buong mundo ni Rome habang nakatulala sa harap ng salamin.Pagod na pagod na siya. Ni hindi na nga niya alam kung humihinga pa ba ang kanyang kaluluwa. Napakalamig ng mundo, mainit ang mga braso ni Margaux nang yakapin siya nito kagabi. Damn it. Hindi niya sinasadyang makatulog!That was a reckless move. He
KADILIMAN. Wala kahit isang liwanag sa langit. Walang buwan o ni isang bituin. Pawang katahimikan lang ang namamayani sa gabi. at mahihinang boses."Napansin niya na pa lang pinanonood natin siya."[Ganoon nga, Panginoon. Mas matalino siya kaysa iniisip ko.]"Natural!" Napuno ng pagyayabang ang mas nakakatandang boses sa dalawang nag-uusap. Pagkatapos niyon ay humagikgik ito na tila siyang-siya sa nakikita. "Siya ang bukod-tangi at nag-iisang Romano, hindi ba?"[Siya nga... May isusunod ka pa bang utos?]"Kaladkarin mo siya pabalik." Naghikab ang Diyos na tila naiinip sa mga susunod na mangyayari. "Siguraduhin mong makakauwi ang Amati sa lalong madaling panahon."..TUMATAWAG SI ALBERTA.Hindi. Mas tamang sabihing binobomba ni Alberta ng tawag ang kanyang telepono. Daan-daang missed calls sa nakalipas na labing-dalawang oras ang ginawa nito na tila wala itong kapaguran.'Sasabihin ko ba kay, Rome?' Mabagal na inangat ni Margaux ang tingin mula sa nagba-vibrate na telepono sa kanyang
GUMAGALAW ANG DIYOS, at gumagalaw siya sa paraang hindi kayang hulaan ng kahit sino."Sunugin ninyo," utos nito bago sumisim ng wine sa hawak na goblet. Payapa ang kanyang boses, katulad ng napakalawak na karagatan sa kanyang harapan. Tulad ng sa mga nakaraang buwan ay napakaganda pa rin ng kanyang mansyon sa Santorini. Puti ang mga dingding nito habang matikas na nakatayo sa tuktok ng bundok at nakatunghay sa asul na tubig ng Aegan Sea.Kawangis ng lugar na 'yon ang langit— kaso may demonyo sa loob."Sunugin ninyo at..." humagikgik ang Diyos bago sinara ang kanyang mga mata at hinayaang laruin ng malamyos na hangin ang kanyang abuhing buhok. "Pilayin ninyo rin ang kabilang binti niya. Siguraduhin ninyong hindi na siya makakatakbo."..'CAZZATA!' Rome's cuss remained unspoken as he watched his headquarters, 'The Romans', burn through nine different TV screens. Kasalukuyan silang nasa isang grocery store, isang linggo matapos niyang malaman ang pagdadalang-tao ni Margaux.Makapal ang
“GUSTO KO MAKITANG SUOT NINYO ‘YON.” Rome felt his chest tighten. Could he tell his cara about the heavy things pressing him down on that bed? O kaya naman, maari niya bang sabihin dito kung anong sumasakal sa kanya habang nagmamakaawa siyang isuot nito ulit ang damit na ‘yon? He took a deep breath to lessen the pain eating him up. “Please...”“Matagal nang wala ‘yong dress, caro.”Bigong naipikit niya ang kanyang mga mata. Nagpalipas muna siya ng ilang segundo bago gumalaw at nilingon ulit ang nag-iisang babaeng kanyang minahal.He saw his cara looking back at him over her beautiful shoulder. Unti-unti bumaba ang kanyang paningin sa likod nito at nagtagal sa dalawang dimples na nasa ibabang bahagi ng spine nito. Then, dotingly, his warm gaze lingered on her hips.The corner of his lips lifted although his smile didn’t reach his sad amber eyes. ‘Nagmamadaling lumaki ang anak ko.’“Huwag ka ngang ngumiti nang ganyan nagmumukha kang sira.” Iritableng boses ni Margaux ang nagpabalik ng p