“Good afternoon passengers, this is pre-boarding announcement for flight 89B to the Philippines. Please have your boarding pass and identification ready.” Mabilis na inayos ni Kitana ang sarili at agad na kumilos nang sa wakas ay marinig niyang tawagin ang mga pasehero ng eroplanong kanyang sasakyan pa uwi sa Pilinanas. Agad siyang sinalubong ng mahabang pila kaya naman hindi niya na rin napigil ang sariling mapa irap sa kawalan. “Oo na tita, pa uwi ako diyan ngayon, I am already at the airport and they already called for my flight. Don’t worry about it okay? Gosh, these queue are making me sick.” Naiinis na reklamo niya habang kausap ang kanyang tita Venice sa telepeno. “You know for a fact that you can have your own jet to take you back to the Philippines, Kitana. Alam mong hindi mo na kailangan pang mag tyaga sa mahabang pila sa airport para lamang maka sakay sa eroplano.” Muling napa irap si Kitana sa sermon na iyon ng kanyang tita Venice. “Yeah, I already know that tita. Al
Mag a-alas sinko ng hapon nang magising si Kitana sa kasarapan ng kanyang tulog. Inis niya pang tinapunan ng tingin ang nag iingay niyang telepono na sa pagkaka alam niya ay nilagay niya sa silent mode bago siya natulog. “God’s teeth, I swear I will instantly cut the call if this is not important at all.” Naka simangot na bulong niya sa sarili, saka dinampot ang kanyang cellphone na naka patong sa isang lamesita katabi ng kanyang kama. Agad pang nagunot ang kanyang noo nang makitang hindi nanaman kilalang numero ang naka rehistro doon. Kitana thought for a second that the person who disturbed her sleep was the arrogant guy, Luis Harrington but in the end she refused to believe that it was him. The caller was from a different country based on it’s zip code, Kitana instantly hit the decline button after she realized that the person who was calling her was someone from Jalil. Hindi pa man na ibaba ni Kitana ang cellphone ay muli nanamang tumunog iyon, napa irap na lamang siya kasab
The next day, Kitana woken up late, the thoughts of her mother and the ruthless sheikh clouded her mind the whole night, dumagdag pa sa kanyang isipin ang imbitasyon ng kanyang kapatid na walang pag dadalawang isip niyang tinanggihan kagabi. Bukod pa doon, sa hindi malamang dahilan ay napapa dalas ang pag sagi sa kanyang isipan ng pesteng pulis na si Luis Harrington. Kahit pa maaga niyang tinapos ang pag iimpake para sa pag lipad niya pabalik sa Paris mamayang hapon kasama ang kanyang mga katrabaho. Alam niyang magagahol na siya sa oras kung ngayong araw niya pa aayusin ang mga dapat niyang dalhin, busy na siya mula alas otso ng umaga para sa tatapusin pa nilang photo shoot. Siguradong late nanaman silang matatapos dahil tiyak na mag susungit nanaman mag hapon ang kanilang photographer. Ewan nga ni Kitana kung bakit ganoon ang photographer nila, saksakan ng sungit, palibhasa kasi bakla iyon, wala marahil iyong love life kaya kulang sa dilig, kaya rin ang mga modelo nito ang pinag
Alas sais ang flight nila Kitana papuntang Paris, ngunit halos mag a-alas cinco na ay hindi pa rin sila pinapa uwi ng kanilang baklang photographer, hindi naman magawang mag reklamo ng kung sino man sa kanila dahil alam naman nilang wala ding saysay iyon at mas lalo lang mang gagalaiti sa inis ang photographer. "Give me a sweet smile! Pauli-ulit na lang tayo dito. Hindi niyo pa rin ba nakukuha? Your shoulders are too stiff Lesley, try relaxing it a bit. Diyos ko naman." Napalingon nanaman sila sa photographer nang muli nanaman itong mag reklamo at pagalitan ang isa sa mga modelong naka salang. "Excuse me po madam Rica, may hinahabol po kasi kaming flight ng alas sais ngayong araw. We're afraid we will all be late." Magalang ngunit halata sa boses ni Kitana ang kaunting inis, hindi siya ang photographer alam iyon ni Kitana at hindi naman sa nag mamarunong siya. Kaya lang sa ilang taong pag tatrabaho niya dito ay alam naman niya kung paanong kilatisin ang mga mali sa pag mo-modelo,
"Hay, salamat nakarating din tayo. Gusto ko nang mag shower!"Kalalapag pa lamang ng eroplanong sinasakyan nila Kitana sa Charles de Gaulle Airport ay iyon agad ang narinig niyang sinabi ni Andrea, isa sa mga kapwa niya modelo.Well hindi naman niya ito masisisi halos 19 hours din ang ibiniyahe nila mula Pilipinas hangang dito. Kahit naman siya ay iyon ang gustong gawin.Sandali pa siyang nag isip kung paano nga kaya kung mas pinili niyang humiwalay na lamang sa mga kasamahan at isang VIP plane ticket ang kanyang kinuha, malamang ay hindi siya kasing pagod ngayon kung sa first class niya piniling sumakay.Kitana knew that she couldn’t do whatever she has in mind, bibigyan niya lamang ng ideya ang kanyang mga kasamahan na hindi siya isang ordinaryong mamayan at ordinaryong modelo na ayaw naman niyang mangyari.Ang sabi sa kanila ng kanilang manager, mayroon daw isang van na susundo sa kanila at mag hahatid sa hotel na tutuluyan nila, hindi napigilan ni Kitana ang mainip sa pag hihintay
Nang makapasok sa loob ng bahay ni Kitana ay mga naka tanga parin ang mga kasama niya, ang iba ay hindi kumikilos at tahimik lamang na nag mamasid.Ang iba naman ay palakad-lakad habang sinusuri ang bahay animoy mga property buyers ang kilos ng mga ito."Prinsesa ka?"Napa irap pa si Kitana nang sa wakas ay mukhang unti-unti nang na aalis ang pagka shock ng mga kaibigan."Wow, I know you were a princess but I didn't know you are a big time princess! Ang laki ng bahay mo kitana."Nanlalaki pa ang mga matang sabi sa kanya ni Percy."I always wondered how it would feel like to live in a beautiful and expensive house in Paris. It's my dream, and you have my dream. Ampunin mo nalang ako Kitana. Dito na tayo tumira."Seryoso pang sabi nito. Gustong isipin ni Kitana na nag bibiro lamang ang kaibigan pero mukhang hindi nag bibiro ang itsura nito ngayon. Muling pang napa irap dito si Kitana.She's been friends with Percy since she was 18 but then Kitana didn't know na ganito ito ka over reacti
"Mag kwento ka na."Hindi naka tiis na sabi ni Andrea, alam ni Kitana na may pagka makulit ito at hindi rin siya titigilan ng iba pa nilang kasama hanga’t hindi siya nag ku kwento sa mga ito.Kitana could not help but roll her eyes at them, it’s already eleven in the evening, her friends still got a lot of energy, and she just could not compete to that."You've got a lot of servants pero ni isa ay bihira kong makita mula nang dumating tayo dito."Usisa sa kanya ni Percy, nginitian naman ito ni Kitana."Most of them are in their quarters, pinapatawag ko lang sila if I need something. Malaki ang bahay na ito, pero ayokong maraming tao ang pakalat kalat. Masakit sa mata, magulo."Naka ngiti pa ring sagot ni Kitana."Ganon? Eh bakit ka nag hire ng marami?"Tanong din ng isa."No I didn't hire them, they were already here bago ako mag punta dito. My father hired them.""Ahh, so bakit ka nga nasa Pilipinas?"Tanong nanaman ni Andrea. Napabuntong hininga na lang si Kitana saka nag umpisang
Mabilis lumipas ang mga araw para kay Kitana.Hindi niya namalayan na ngayon na ang last day ng fashion week nila, marahil na rin siguro sa sobrang busy nila nitong mga nakaraang araw kaya hindi na namalayan ni Kitana na matatapos na pala and event. Isang lingo din silang walang pahinga halos, samahan pa ng pagsusungit ng mga managers, crews, staffs at lalo na ng mga designers.Mga designers mula pa sa iba't ibang bansa ang naka sama nila Kitana, maging mga models mula rin sa iba't ibang bansa ay sumali at nag participate sa fashion event na ito.Syempre para ipakita at i-market ang mga bago nilang designs para sa summer collections.Masaya naman ang lahat dahil sa naging success ng event, wala namang naging problema."Thank God, it's finally over! I can finally throw my high heeled shoes away, those things are giving me a hard time!"Na tawa si Kitana na ka artehan ni Percy, hindi na niya tinutulan ang sinabi nito, tama naman ang kaibigan, ilang beses nilang lahat ininda ang sakit ng