Mirabella's POVNapatitig ako sa mukha ni Miguel na nakapikit. Aaminin ko, may konting espasyo nang inuukupahan ni Miguel sa puso ko at kung hindi ko ito titigilan, madali nitong masakop ng buo hindi lang ang puso ko kundi ang buong pagkatao ko. At kapag nangyari iyon, magugulo lamang ang buhay niya pati si Samantha dahil lahat ng taong konektado sa akin, nanganganib ang buhay--nawawala silang parang bula. Si Struve, si nanny Lena, si Janine-nawala sila sa buhay ko sa iba't ibang paraan. Si Struve, nang iwan niya ako noong teenager kami, hindi ko na ulit ito nakita, si nanny Lena, natagpuang nakabitin sa kanyang kwarto sa maid's quarters, si Janine na itinuring kong matalik kong kaibigan--iniwan ako at piniling traydorin ako dahil kay Earl. Sino pa kaya ang susunod, si Miguel at Samantha? Hindi ko iyon kaya habang iniisip kong magugulo sila ng dahil sa akin kaya habang maaga pa, kailangan ko nang itigil ang damdamin na namumuo sa akin."I am sorry Miguel but I can't love you...I just
Mirabella's POV"Wife?! What are you talking about Miguel?!" galit kong tanong dahil sa huling sinabi nito. Tumango ito at lumapit ulit sa akin."You heard it right Mirabella, asawa na kita. Kaya kalimutan mo na ang lalaking iyon dahil oras na malaman kong makikipagkita ka pa sa kanya, you'll know what I am capable of!" matigas nitong sabi na hinawakan ng mahigpit ang braso ko."Tumigil ka Miguel! Hindi ako kailanman magiging asawa mo--"You are now my wife Mirabella kaya sundin mo nalang ako--" mahigpit nitong sabi pero naputol ang sasabihin pa nito dahil sa pagtunog ng kanyang cellphone. Kinuha niya ito at iniumang ito sa kanyang tainga habang hindi niya inihihiwalay ang kanyang tingin sa akin."Speak." saad nito. Kumunot noo ito habang nakikinig. Nakita kong gumalaw ang panga nito at ikinuyom ang kanyang palad."I'm on my way." sabi nito at dali daling lumakad papunta sa pinto. Pero bigla din itong tumigil at bumalik saka hinila na ang kamay ko. Nagtataka akong sumunod dito. Nang m
Mirabella's POV"Struve..." itong luha ko, hindi na paawat na naglaglagan ng magkaroon kami ng minutong magkasarilinan. Tumitig siya sa akin, namumuo din ang luha sa kanyang mga mata. Para akong bumabalik sa kabataan namin kung saan umiiyak ako sa harap niya at nagbabahagi ng mga sakit sa aking dibdib, pagkatapos ay yayakapin niya ako ensuring me that everything will be ok. Gusto ko siyang hawakan, ngunit parang may pumipigil sa akin na gawin iyon. Napapikit ako dahil gusto kong siguraduhin sa sarili ko na hindi ito isa sa mga panaginip ko."Kumusta ka na Bella?" seryosong saad nito at parang katulad ko, wala ng pakiramdam dahil hindi na ito makikita sa gwapo nitong mukha ang mga ngiting nagpapagaan sa aking loob noon. He reached for my hand. Nang magtama ang aming mata, I saw sadness, anger and guilt. Nakita kong may nalaglag na luha sa kanyang pisngi."You...left me...you left me Struve....oh God!" hinila na niya ako para mayakap ng mahigpit. Iyong hagulgul ko, hindi ko na pinigilan
Mirabella's POV"Can we talk?" Talagang sinadya ko si Miguel sa library kung saan ito dumiretso pagkarating namin sa mansiyon. Nakaupo ito sa swivel chair nito na parang ang lalim ng kanyang iniisip ng madatnan ko. Kumunot noo itong tumingin sa akin at nararamdaman ko na hindi niya ako gustong makita ngayon. Mula pa kaninang lumulan ako sa sasakyan pagkatapos kong magpaalam kay Struve ay hindi na ito kumibo. Ni lingunin ako ay hindi niya ginawa, bagkus, madilim na madilim ang mukha nito."Not this time Mirabella. It's late, go back to your room" malamig nitong turan na nagsimulang magkalikot sa mga papeles na nasa harapan nito. Humakbang ako papalapit dito, hindi ko pinansin ang kanyang sinabi."Why are you keep on insisting to everyone that I am your wife Miguel?" galit kong saad. Napatigil ito sa ginagawa, kapagkunwa'y tumingin ulit sa akin. Sumandig siya sa kanyang upuan at humalukipkip, still madilim ang mukha nito."Why Mirabella, are you scared that Struve would find out you're
Mirabella's POV"You're impossible Mr. Mijares. Pero kahit na anong sasabihin mo, hindi ako natatakot sa kahit ano pa mang gagawin mo!" matapang kong sagot at walang lingong likod akong lumakad patungo sa hagdanan. Nasa kalagitnaan na ako ng tumatakbong sumabay sa akin si Sam na umiiyak."Mommy, please, huwag ka ng umalis please." gusto kong maawa sa batang ito pero naging bato na yata ang puso ko. Napapagod na ako na magpahalaga sa tao na sa bandang huli ay lolokohin din parin ako."Samantha. listen. I am not your mom. Hayaan mong ang daddy mo ang pipili ng babaing magiging ina mo--at hindi ako iyon." malamig kong saad. Nang makababa ako ay tuloy tuloy ako sa labas papunta sa garahe, narito parin ang sasakyan ko ngunit hind na iyon ang mahalaga, gusto ko ng makalabas sa tahanan ni Miguel dahil naghihintay sa akin si Struve sa labas. Nasa gate na ako ng pigilan ako ng mga tauhan ni Miguel."Paraanin niyo ako. May karapatan akong umalis sa pamamahay na ito dahil hindi na ako nagtatraba
Mirabella's POV"Mr Schmid?! What do you want from me? Why am I here?" kahit may naramdaman akong takot para dito nagawa ko paring magsalita. Hindi ako makapaniwalang ang pinagkakatiwalaan ni Miguel na kasosyo niya sa business ang siyang dumukot sa akin? Pero bakit? Hindi ito nagsalita, bagkus ay sinenyasan ang kasama niya kanina na lumabas na. Umupo ito sa tabi ko ng makalabas na ang kasama. Napakunot noo ako ng haplusin niya ang pisngi ko."Bella..." halos hindi ko na marinig ang boses nito dahil ng tumingin ako sa kanyang mga mata, namumula na ito na parang pinipigilan lamang nito ang kanyang damdamin."Mr. Schmid--let me go, I don't know you---"I've been longing this to happen--my whole life had been praying that this day would come, having you here with me Bella" halata sa boses nito na hindi nito masiyado gamay ang mag English dahil sa accent nito na Swiss. Hinawakan niya ang dalawang kamay ko. Napamulagat ako ng ipatong niya sa isang kamay ko ang isang pamilyar na kwintas. Nap
Mirabella's POV"Wie gaats dir? (how are you)?"" nakangiting mukha ni Struve ang sumalubong sa akin pagbukas ng pinto. Kunot noo akong napatitig dito, may tudyo ang kanyang mga ngiti sa akin. Napatayo ako dahil sa hindi ako makapaniwalang kapatid ko ito. Nang makalapit siya sa akin, ay agad niya akong hinila para mayakap ng mahigpit."lch vermisse dich, Schwester (i miss you sister)" bulong nito na hinagod pa ang aking likod. Kahit hindi ko maintindihan ang pinagsasabi nito, hindi ko na pinigilan ang mga luhang gusto ng pumatak kanina pa. Umiling iling ako dahil sa mga sunod sunod na revelations tungkol sa akin, sa amin ni Struve. Kumalas siya sa akin at pinunasan ang luhang naglandas sa pisngi ko. Ngumiti ito."Crybaby, tsk!" tumatawang sabi nito. Sinuntok suntok ko ang kanyang dibdib habang umiiyak. Gusto kong magalit dito ng lubusan dahil sa pinaglihiman niya ako at ang hindi niya pagtupad sa kanyang pangako na babalikan niya ako noong umalis siya sa mansion."You deceived me." hum
Miguel's POVDear Diary,Last night was a nightmare! After my shift at the hotel, my sister Cleofe invited me to meet her at the hotel's bar. I was so happy because it was the very first time that my sister initiated the bonding between us. She was so sweet at me, telling me to relax while offering me a drink. Dahil sa kagustuhan kong maging ok kami, pinagbigyan ko siya. Hindi pa ako nakadalawang baso, nahilo na ako. Sabi ko sa aking isipan, this perhaps the result kapag first time mong uminom. Honestly, I never had alcohol in my whole life dahil mula pagkabata, nasa loob lang ako ng bahay. Nagpaalam siya sa akin na may kakausapin na kaibigan, then I was about to pass out after a while. I gathered myself para pumunta sa comfort room para mahimasmasan ako dahil init na init ang pakiramdam ko. Nang lumabas ako sa comfort room, may isang taong humawak sa aking kamay, blurry ang mukha nito dahil sa nahihilo na ako. Naramdaman ko nalang na inaalalayan niya ako hanggang marating namin ang p
THIRD PERSON POVAng unang naramdaman ni Samantha ay ang bigat ng kumot—malambot, mainit, maayos ang pagkakatakip na para bang may siguradong ayaw siyang ginawin. Sumunod ang amoy sa malinis na linen at ang crisp na cologne. At bahagyang usok—yung uri ng samyo na dumidikit sa mamahaling suit at mga lihim na hindi kailanman nabanggit. Struve. Pumikit-sumikat ang kanyang mga pilik mata, dahan-dahang bumukas sa liwanag ng araw na lumulusot sa sheer na kurtina.“Where the hell am I…?” bulong niya, garalgal pa ang boses. Pumikit siya muli, sinubukang balikan ang nangyari.Ang bar.Sina Thania, Jacob, Noah.Siya.Yung halik.Tapos—wala na.Umupo siya, dahan-dahan, habang nag-aadjust pa ang paningin niya. Malaki ang kama at sterile ang paligid. Mamahaling paintings sa pader, pero walang emosyon. Parang hindi bahay, kundi modelo ng bahay. Perfection. Silence. Control ito ang mga salita to describe the place.Hindi sa kanya. At doon niya nakita.Ang shirt. Itim, crisp at malaki sa kanya. Nakal
THIRD PERSON POVThe air outside was cool, almost cruel as it kissed her flushed cheeks. Samantha fumbled with her clutch, keys jingling louder than necessary. Her heels clacked on the pavement, echoing against the stillness of the near-empty lot. Her balance was… suggestible, thanks to the cocktails and shots that had chased her anger like gasoline to fire. After thirty minutes, she actually got out from the bar, following that order from him. Damn her! She's too stupid to follow him.“Where the hell—” she muttered, squinting at her car. And then she saw him. Leaning against the hood of a sleek black SUV. Hands in his pockets. Expression unreadable.Struve.Samantha froze, nausea and fury swirling in her gut.“You stalking me now?” she called out, sarcasm loud in the open night. “Because if this is your way of flirting, it's still disturbing.”Struve pushed off the car slowly. Unhurried. Controlled. That typical predator calm.“I’m making sure you don’t kill yourself—or someone else—
THIRD PERSON POVThe fourth song had already turned into background noise. Samantha sat cross-legged on the velvet booth seat, nursing her second mojito. The others were laughing over an old university story—something about Noah fainting during a cadaver lab and Jacob documenting it for blackmail. Typical med student chaos.“Tell me again,” Samantha said, voice dry, “why you three voluntarily signed up to bathe in blood and memorize Latin terms for five years straight?” Thania tossed her hair over her shoulder dramatically.“Because our parents threatened to cut us off if we didn’t.” she laughed dryly. But at the back of her mind, she loves to be like her dad--a surgeon.Jacob snorted. “Speak for yourself. I chose this path.”“You chose med because you’re addicted to academic stress,” Noah said. “Your love language is failing gracefully and then passing by 0.5.” He laughed at Thania, trying to annoy her. Samantha smiled. God, she needed this. Laughter. Friends. People who didn’t trea
Samantha's POVThe hallway outside the CEO’s office was quiet—too quiet. I adjusted the cuff of my blazer, eyes locked on the frosted glass door ahead of me. My heels echoed with every step, calm and steady. I refused to show the slightest hesitation. Not today. Not in front of him. Kaharap ko lang siya kaninang umaga, pero heto ako ngayon, kung kailan malapit na ang uwian saka niya ako pinatawag. Maybe he just wanted a time alone with you. Ang isang bahagi ng isip ko. No, way! He hates me!The receptionist barely looked up when I gazed at her.“You can go in, Ms. Mijares.” Of course I can. He summoned me. She opened the door, and I walked in. Struve stood by the windows, back to me, the cityscape stretching behind him like an oil painting. He looked the same—sharply dressed, shoulders squared, posture like steel. He didn’t even turn when I entered. Classic Struve. Palaging hindi nakatingin. Palaging naka-talilis.“You wanted to see me?” My voice was cool. Measured. Crisp as the after
Samantha's POVPresent time...Tumunog ang heels niya sa polished marble floor ng C&C Hotel Corp main headquarters. 25th floor. Boardroom. 8:40 AM. She was never late. Not today. Not when he was coming back. Pagpasok niya sa room, tahimik ang mga board members. Nakaupo na ang Daddy Miguel niya sa dulo ng mesa—composed, powerful, and proud. Sa kanan nito si mommy Mirabella, ang aking stepmother, graceful as always in her cream Chanel suit. I sat two seats away from my father. I didn’t want to be beside her, or him. My fingers played with my pen, my back straight, my heart louder than I wanted it to be. Parang wala lang ang time na iyon sa akin, an ordinary day. He’s coming back. After six years. After that one night, after he ran away again two years ago ng magkita sila sa kasal ng kanyang mga magulang. After everything.8:59 AM. The door opened. I didn’t look right away. But the tension in the room shifted. Kahit hindi pa ako lumingon, alam kong siya na iyon.Struve.Back from his sel
THIRD PERSON POVSix years agoAng daming tao sa mall, pero somehow, Samantha still felt alone. Bitbit niya ang shopping bag na may laman lang naman na bagong lip gloss, sketchpad, at 'yung librong matagal na niyang gustong basahin. Small things, pero para sa kanya, freedom 'yon. Finally, she thought. Walang yaya, walang bodyguard, walang mata ng daddy niya sa likod niya. Samantha rolled her eyes just thinking about her dad. Lagi na lang overprotective. Baka raw may mag-kidnap sa kanya. Like that would ever happen. Nag-decide siyang maglakad muna around the second floor. The view from the glass railings calmed her—people moving, unaware, normal.Her phone buzzed. Unknown number. She stared at it, saglit na nagduda, then declined the call. She turned toward the escalator—pero parang may something off. Sa peripheral vision niya, may lalaking naka-itim sa upper floor. Still. Parang bantay. Another one was walking behind her, not close enough para obvious, pero… why was her skin tingling?
Samantha's POVThe wedding reception was like a fairytale—golden lights twinkling above, the soft hum of romantic music in the air, and my dad holding my stepmother’s hand like he had waited his whole life for this moment. I smiled as I watched them, my heart swelling with warmth. Seeing them together felt like everything had finally fallen into place. Dad may not have been my biological father, but he had been the one who raised me, protected me, and loved me unconditionally. And now, he had married the woman who deserved him, the woman who loved me as her own. I should’ve been lost in the happiness of it all, letting myself soak in the joy. I happily looked at them in one corner of the garden... But then, I felt it.A presence.The hairs on the back of my neck stood on end, and even before I turned, I knew who it was.Struve."Wow. You actually exist," I teased as I approached him, who was standing alone looking deeply at me, nursing a glass of whiskey like it was the only thing kee
Miguel's POVSa gitna ng hardin, sa ilalim ng isang arko na pinapalamutian ng mga puti at rosas na bulaklak, naghihintay ako sa babaeng naglalakad sa gitna. Nakangiti ito sa akin habang hawak siya ng kanyang mga magulang. Yes, it's our garden wedding today. Ang puso ko ay punong-puno ng emosyon at pasasalamat habang pinagmamasdan ko ang babaeng papalapit sa akin—si Mirabella, ang kaisa-isang babaeng minahal ko. Ngayong araw, matapos ang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan niya, ako na ang magiging opisyal na tagapagbantay at katuwang ni Mirabella habambuhay.Ang hangin ay may dalang mabining simoy, tila isang banayad na yakap mula sa kalangitan, habang ang araw ay nagdudulot ng gintong liwanag sa buong paligid. Sa bawat hakbang ni Mirabella, ramdam ko ang bigat at halaga ng araw na ito—ang pangakong magtatali sa amin sa habang buhay. Oo, kasal na nga kami, pero masasabi kong hindi iyon opisyal dahil minanipula ko ito at muntik na siyang mawala sa akin dahil sa kapangahasan ko. N
Mirabella's POVHindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam ko ngayon. Para akong bata na matagal nang nangangarap ng yakap mula sa kanyang ina. Isang yakap na akala ko, kailanman ay hindi ko na mararanasan. Mahigit dalawampung taon. Mahigit dalawampung taon mula nang huli ko siyang nakita—isang malabong alaala na lang sa isip ng isang musmos na bata. Mahigit dalawampung taon rin mula nang paniwalaan kong patay na siya. Ngunit hindi. Narito siya. Buhay. Humihinga. At nasa harapan ko.Nasa hospital pa rin ako, nakaratay, mahina ang katawan dahil sa muntik nang pagkalagas ng buhay ko sa pagtatangkang sagipin siya at si Samantha. Ngunit kahit anong kirot ng sugat ko, wala itong panama sa bugso ng emosyon sa puso ko ngayon.Nang bumukas ang pinto ng silid ko, agad akong napatingin. Parang tumigil ang mundo ko nang makita ko siyang pumasok kasama si Daddy na nakaalalay lang sa kanya. Ang kanyang buhok ay mapusyaw na, ang kanyang mukha may bakas ng sakit at paghihirap, ngunit ang