"Ang unfair mo naman!" Napasigok niyang sabi. "Tingin mo ba kaya ko pang pigilan tong nararamdaman ko?"Ilang beses na napalunok si Rain at nag-iwas ng tingin. Matapang siyang naglakad palapit sa lalaki at tumingkayad pa. Dahil hindi niya maabot ang labi nito ay hinila niya ang necktie ng binata para mapayuko. Bahagya naman itong nagulat sa kanyang ginawa kaya napasunod ito sa gusto niya.Buong tapang niyang sinalubong ng madiin na halik ang labi ni Rain. Ramdam niya ang paninigas nito dahil sa gulat. Mabilis lang ang halik na iginawad niya sa lalaki at agad ding inilayo ang kanyang sarili pero hindi parin niya binibitawan ang necktie."Sinimulan mo'to kaya panindigan mo ako," buong tapang niyang sambit nang hindi pinuputol ang pagtitig sa mga mata nito.Sandali siya nitong pinagmasdan bago napailing. "Stubborn..." Hindi niya itinago ang kanyang pagsimangot. "Bahala ka kung anong sabihin mo basta hindi mo pwedeng putulin kung anuman ang nasa pagitan natin."Napasuklay ng buhok si Rai
Napapikit siya nang maramdaman ang halik ni Rain sa labi niya. Unti-unti nang gumalaw ang labi nito sa swabeng paraan. Hindi man siya marunong, sinubukan niya paring sabayan ang halik na iginawad nito gaya ng turo nito sa kanya noon.Dahan-dahang gumapang ang labi ni Rain sa kanyang pisngi, pababa sa kanyang panga patungo sa kanyang punong tainga. Ramdam niya ang kiliti sa bawat pagdampi ng labi nito sa balat niya. Wala siyang nararamdamang pandidiri sa ginagawa nito bagkus ay nagugustuhan niya iyon."Ohhh..." Mahina niyang ungol nang marahan nitong kinagat ang kanyang tenga."You smell so good..." Bulong ni Rain."K—kakashower ko lang kasi bago ako umalis kanina," nauutal niyang sabi."That's good to hear though I don't care if you have shower or not," nakangisi nitong ani bago hinawakan ang kanyang pang-upo at iniangat siya.Kusang pumulupot ang kanyang mga binti sa bewang nito habang ang kanyang mga braso ay pumaikot sa leeg ni Rain. Walang kaabog-abog siya nitong binuhat at naglak
Nagising si Nahara na medyo mabigat ang pakiramdam niya. May damit na siyang suot at nakabalot pa siya ng kumot. Inilinga niya ang tingin sa paligid at napagtantong nasa loob parin siya ng silid na nasa opisina ni Rain.Bumukas ang pinto at pumasok ang lalaking nasa isipan niya. Suot parin nito ang slacks at nakaputimg t-shirt na. Nang mapansin ng binata na gising na siya ay agad itong lumapit sa kama at hinaplos ang kanyang ulo."You alright?" Masuyo nitong tanong.Napatikhim siya at mahinang ngumiti. "A—ayos lang."Muli niyang inilibot ang tingin sa kabuuan ng silid. Masyado siyang nadala sa emosyong nararamdaman niya kanina kaya hindi niya masyadong natingnan ang lugar. Maliit lang ang espasyo doon pero maganda ang pagkakagawa kahit minimal lang ang disenyo."Anong oras na pala?" Maya maya pa'y tanong niya."It's six in the evening," tugon ni Rain.Bahagyang nanlaki ang kanyang mga mata. "Ang haba pala ng itinulog ko," nakanguso niyang sambit."Maybe you're tired. You had your firs
Mas lalo siyang hindi nakasagot sa sinabi nito dahil hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya. May boyfriend na siya. May boyfriend na talaga siya! Hindi lang basta boyfriend kundi mayaman at gwapong boyfriend! Oo nga pala, bakit ba hindi sumagi sa isip niya na may relasyon na sila gayong umamin na sila sa isa't-isa?"Ano lang pala ako sayo, Nahara? You're not answering me, my queen," untag nito sa pananahimik niya.Napatikhim siya at nahihiyang nag-angat ng tingin. "B—boyfriend..."Napangisi ang lalaki sa naging sagot niya. "Really? I can't hear it well. Ulitin mo nga," panunukso nito.Inirapan niya ito at pilit na pinaseryoso ang kanyang mukha kahit pa nais na niyang ngumiti. "Ayoko ng ulitin pa ang sinabi ko.""C'mon girlfriend... Ano nga ulit ako sayo?"Kunwa'y napabuntong hininga siya para ipabatid na naiinis na siya dito. "Last na'to at di ko na uulitin pa. Boyfriend kita Rain Velasquez," aniya at mabilis na nag-iwas ng tingin.Alam niyang nakatitig parin sa kanya ang lalaki
Ilang minuto din nilang binaybay ang matraffic na daan. Napatingin siya sa navigation ng sasakyan at napagtantong malapit na sila sa kanilang destinasyon. Hindi niya maiwasang kabahan. Pinagpapawisan din ang kanyang mga kamay dahil sa lakas ng kabog ng kanyang dibdib."Is there something wrong?" Malumanay na tanong ni Rain at nilingon siya. Sakto din naman dahil huminto ang kotse na sinasakyan nila dahil sa pulang traffic light."A—ayos lang," nauutal niyang sagot.Sinuyod siya nito ng tingin na para bang hindi naniniwala sa naging sagot niya. "You look tense. Are you nervous about the party? Pwede namang huwag na tayong tumuloy kung ayaw mo."Mabilis siyang umiling at pilit na ngumiti. "Ayos lang talaga ako, tsaka birthday ng kaibigan mo at inimbita ka, nakakahiya kapag hindi ka pumunta.""Tristan can understand.""Kahit na. Nakapagbihis na tayo. Sayang naman kung uuwi nalang tayo ng hindi nagpapakita doon."Nagpakawala ito ng isang buntong hininga bago tumango. "Okay," anito at inil
Did you drink all of this?" Naniningkit ang mga mata nitong tanong at para bang hindi makapaniwala sa nakita.Muli siyang ngumiti. "Hmm, sinubukan ko lang naman. Mukha kasing masarap... Pero nung natikman ko, masarap nga." Hindi niya alam kung saan siya kumuha ng lakas na ngisihan ito kahit alam niyang hindi na natutuwa si Rain. Siguro dahil sa alak kaya siya ganito.Inilapag nito ang pagkain sa mesa bago nagpakawala ng isang buntong hininga. "Dapat hinintay mo ako kung gusto mo palang uminom," bakas man ang galit sa boses nito, mahina parin ang pagkakasabi ni Rain sa mga katagang binitawan nito na para bang ayaw nitong may ibang makarinig.Pero kahit paman banayad lang ang pagkakasabi ng lalaki, sumama parin ang loob niya at parang maiiyak siya. Ilang sandali pa'y hindi na niya kaya pang pigilan ang sarili niya kaya iyon ang kanyang ginawa. Umiyak siya sa harapan ni Rain kahit na may iilang taong lumingon sa gawi nila."G—galit ka..." Humihikbi niyang usal.Natatarantang lumapit si R
Mariin nitong hinawakan ang kanyang batok at marahas siyang hinalikan. Bawat hagod ng labi nito sa labi niya ay marubdob at puno ng gigil tanda ng matagal na nitong pagtitimpi. Unti-unti siyang bumagsak sa kama habang si Rain naman ay nasa ibabaw niya. Patuloy parin sa paghalik sa kanya ang lalaki hanggang sa gumapang ang halik nito sa kanyang punong tenga. Humigpit ang kapit niya sa damit ni Rain nang maramdaman ang dila nito humahagod pababa sa kanyang leeg. "Ohhh!" Mahina niyang ungol nang sapuin ng binata ang isa niyang dibdib at marahan iyong minasahe.Muling bumalik ang halik nito sa kanyang labi habang ang mga kamay ng lalaki ay abala sa pagtanggal sa suot niyang roba. Tumambad muli kay Rain ang hubad niyang katawan. Agad nitong sinakop ang isa sa kanyang dunggót at pinaglaruan iyon ng sariling dila nito at panaka-nakang sinisipsip.Palipat-lipat ang lalaki sa dalawa niyang dibdib. Hindi niya maiwasang mapapaliyad tuwing ikinikiwal ng lalaki ang dila nito at sinasabayan pa n
Rain was staring at the sleeping Nahara beside him. She got sweat all over her face yet there's a satisfied smile on her lips kaya napangiti narin siya. She fell asleep right after they finished making love. She got a weak immunity right there but honestly, he was satisfied with her. Pero dapat parin itong kumain ng masustansyang pagkain para tumagal. Hindi niya mapigilang matawa sa naiisip.That was so silly of him.Marahan niyang hinaplos ang pisngi ng dalaga. "You're really mine now, my queen."The moment Nahara told him she likes him too—ah no, she loves him too, was the best day of his life. Naramdaman niyang may katuwang na siya. He's not alone anymore. He has her and only her can complete the piece of hollow in his heart. Pinatakan niya ng magaan na halik ang noo ng babae.Gumalaw ito at nagsumiksik sa kanyang katawan kaya naman mahigpit niya itong niyakap at tiniis ang nararamdaman niyang pagkabuhay ng kanyang alaga sa ilalim ng kumot na nakabalot sa kanila. Hindi niya ito pwe
Pakiramdam niya bumagal ang pag-inog ng mundo habang papalapit ng papalapit si Manang Petra sa gawi niya. Titig na titig siya sa batang karga nito habang hindi na niya napigilan pa ang mga luha niya sa pagpatak. Tila nalulunod siya sa labis na kasiyahang nararamdaman niya."He's your son, Nahara. Your Hurricane," madamdamin na sambit ng Ate Phoebe niya.Dahan-dahang inabot ni Manang Petra si Hurricane sa kanya. Tinanggap naman niya ang bata sa nanginginig niyang mga kamay. Maingat na maingat siya na para bang parang babasaging kristal ang anak niya. Mataman itong nakatitig sa kanya na para bang pinag-aaralan nito ang kanyang mukha. Hindi na niya napigilan pa ang sarili niya na yakapin ito ng mahigpit."Anak ko… Ang gwapo ng anak ko," Mahina niyang sambit.Hindi siya lubos makapaniwala na nahawakan na niya ang anak niyang matagal ng nawalay sa kanya. Akala niya ay hindi na darating ang araw na ito. Akala niya hindi na niya ito makikita pang muli pero narito na ito sa harapan niya ngayo
"Kumain ka ng marami. Kailangan mong magkalaman," ani Malia at tinambakan ng maraming gulay at kanin ang kanyang pinggan.Mabilis naman itong pinigilan ng Ate Phoebe niya. "Stop that, Ate. Baka mabigla ang sikmura at maimpatso ang kapatid natin," nag-aalala nitong turan at inilipat ang ibang gulay sa pinggan ng Ate Malia niya."Bakit sakin mo nilagay. Nagdidiet ako—""Ba't ka naman magdidiet eh hindi ka na naman nagmomodel pa. Sakto lang naman yang katawan mo," nakangusong sambit ni Phoebe."Hey, I still need to maintain my figure para kung may panibagong Avery na darating ay may panlaban ako."Agad naman itong iningusan ni Phoebe. "As if naman papatol ang asawa mo sa iba. Kung di lang nagka-amnesia yun, malamang sa malamang, di yun papatol kay Avery.""Kahit na," pairap na tugon ni Malia.Tahimik naman siyang kumakain habang nakikinig sa dalawa. Sobrang ganda na ni Malia pero may mga kaisipan parin itong ganun, paano nalang kaya siya?"After nating kumain, kailangan mong malinisan Na
"S—son?" Pag-uulit niya kasabay ng pamalisbis masagana niyang mga luha.Buhay ang anak niya! At tinupad ni Xavier ang kahilingan niya na Hurricane ang ipangalan sa anak niya—anak nilang dalawa ni Rain! Walang pasidhan ng tuwa sa puso niya sa nalaman niya ngayon. Akala niya ay puro unos nalang ang mangyayari sa kanya. Hindi pala. May ginhawa din pala.Masuyo namang ngumiti si Raven sa kanya. "Yes. Maraming naghihintay sayo Nahara at maraming tao ang gusto na gumaling ka so don't lose hope and stop thinking about death. Don't make the people who's here for you shed tears dahil hindi ka masaya na nakabalik ka na. Don't think you're a burden. You are loved Nahara," seryoso nitong wika na mas lalo lang na nagpaiyak sa kanya.Hindi niya aakalain na marami palang naghihintay sa kanya. Napadako ang kanyang tingin sa dalawang babae na nasa sulok ng silid. Ngayon ay nakaramdam siya ng hiya sa sinabi niya kanina. Bakit nga ba bigla niyang naisip ang bagay na iyon?"I'm sorry," mahina niyang samb
He stared at Marcello's lifeless body before shifting his eyes towards his heart that was on his palm. Ang tagal niyang pinangarap na mangyari ang bagay na ito and now it's finally over. He ended Marcello's life. He won in the end. Hindi na siya magdudusa pa sa mga laro nito at mas lalong hindi na magdudusa pa ang babaeng mahal niya dahil sa kagagawan ng sarili nitong ama.He drop Marcello's heart on the floor before standing up. Kahit na nahihirapan na siyang maglakad dahil sa marami ng dugo ang nawala sa kanya, he still managed to reach the door before the ceiling of the underground where Marcello was lying finally collapsed.Sinubukan niyang buksan ang pinto pero nakasara na ito. Napatingin siya sa hawak niyang baril. The alarm system was already ringing. Napatingin siya sa dingding, two minute left before the whole room will explode.Ikinasa niya ang kanyang baril at pinatamaan ng maraming beses ang lock ng pinto. Luckily it wasn't bulletproof kaya't nagawa niyang makalabas sa und
Agad siyang bumaba ng hagdanan at sinundan ang pintuan na pinasukan ni Marcello. Nang sinubukan niyang itulak ang pintuan ay napagtanto niyang sarado iyon. Itinutok niya sa doorknob ang kanyang baril at walang pag-aalinlangan iyong binaril. He immediately opened the door and went to the last shelf from the right. He moved the two thick black books as the shelf opened his way to the underground.Ah, Marcello didn't really changed everything and this is his advantage. Maingat siyang bumaba ng hagdanan hanggang sa makarating siya sa isang napakalawak na silid. Akmang lalabas na siya nang bigla nalang siyang barilin ng kung sino mula sa loob. Mabuti nalang at agad siyang nakapagtago sa isa sa mga pillars ng underground.Pinakinggan niyang maigi ang hakbang ng bumaril sa kanya. Nang marinig niyang papalapit na ito ay agad siyang lumabas sa kanyang pinagtataguan. Dahil nagulat ito sa kanyang ginawa ay mabilis niyang nabawi ang hawak nitong armas at agad itong binaril sa noo. Isang malakas
Sarkastikong natawa si Pierre. "And what made you think that I will help you with that? I don't want to work with you, Velasquez, so get lost..."Tamad siyang napalingon kay Pierre bago nagsalita. "I will be using it for Marcello. Did you forget? Xavier died by his hands. Hahayaan mo nalang ba siyang makawala pagkatapos niyang patayin ang kasama mo? Create a clone for me and I will kill him for you."Sandali itong natigilan pero maya-maya lang ay muli itong tumawa bago siya binitawan. Naglakad si Pierre palapit sa maliit na pigura sa harapan nila at marahan iyong hinaplos. "You've been searching for him all your life. Nagtagumpay ka ba? Paano ka nakakasigurong mapapatay mo siya ngayon? Kung kaya mo ay dapat noon pa, Velasquez but you always fail. Ni hindi mo nga mahagilap kahit na anino niya," tila nakakaloko nitong ani.Mariin siyang napapikit. Kung wala palang siyang kailangan sa lalaking 'to ay matagal na niya itong binaril. Hindi niya gusto ang tabas ng dila nito. Nakakairita! "
Marahas siyang nag-angat ng tingin sa demonyong nasa harapan niya. "Ang pinag-usapan natin, ibibigay mo sakin si Nahara kapalit ng anak ko!" May diin niyang bigkas.Umani siya ng isang nakakalokong tawa mula kay Marcello. "And do you really expect me to be truth to my words? Ngayong nandito ka na, sa tingin mo ba palalabasin pa kita? I thought you are smarter than what I am expecting you to be but I'm a bit disappointed, Rain," naiiling nitong bigkas."You cowardly rascal!" He hissed.And as he had already expected, tama siya sa hinala niya. Mukhang hindi talaga magiging madali para sa kanila ang makalabas sa lugar na iyon."Tsk. Look at how love turned you into a stupid person. It's making you weak. It's making you blind. You send yourself towards your grave, pwes pagbibigyan kita. You will die by my hands tonight," nakangisi nitong turan.Pagkasabi ni Marcello sa mga katagang iyon ay kusang nagsilabasan ang mga tauhan nito mula sa kung saan. They were all full armed while pointing t
Sumapit ang araw ng kanyang pag-alis. He rode on a normal plane with his son on his baby carrier. Napakapagtatakang tahimik ito ng mga oras na iyon. He calmed himself as he waited for the plane to land in the airport of Spain. Habang lulan siya ng eroplano ay napapansin niya ang titig ng ilang kababaihan sa kanya at sa anak niya. Some eyes were flirty while some were curious but a certain woman had caught his attention. He was staring at him secretly. And if he's not mistaken, alam niyang pakawala ito ni Marcello."Do you want me to deal with him?" Dinig niyang sambit ni Hawk.The idiot was co-existing with him as of the moment dahil wala itong tiwala sa kanya. Marahan siyang umiling at patay malisyang ibinaling ang tingin sa ibang direksyon."No need. I will handle her myself," pabulong niyang sambit.Hindi namana nangulit pa si Hawk pero alam niyang gising parin ito at nagmamatyag din sa paligid nila. Ilang sandali pa'y tumayo siya mula sa kanyang upuan at nagpunta sa restroom. In h
Humigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang telepono kasabay ng marahas niyang paglingon sa gawi ng anak niya. Fear grew inside him as he was staring at his son sleeping peacefully while hugging a hello kitty teddy bear."What do you want, Marcello?" Malamig niyang tanong.Mahina itong natawa sa nakakalokong tono. "Woah. Isn't it the other way around? As far as I remember, you're the one who wants something from me. Something so precious to you. Hindi ba, Rain?"He could already imagined the happiness that Marcello felt right now. Alam niyang alam nito kung ano ang nararamdaman niya. At mas nadagdagan pa ang alas nito laban sa kanya."Saan mo dinala si Nahara?" Pigil hininga niyang tanong.Sobrang lakas na ng kabog sa kanyang dibdib habang hinihintay ang sagot nito. Marcello wouldn't call him if he's not preparing any surprise for him. A surprise that will surely ruin his life."Hmm, she's with me... Still breathing and waiting for his man to rescue her," anito sa mapaglarong boses.Pag