IKAAPAT

“Hi, little girl. Are you waiting for your momma?” tanong ng isang Ale sa isang musmos na si Tiana na kalalabas lamang ng kanilang paaralan. Tumango naman ang bata bilang sagot.

Napansin ng Ale na panay ang tingin ng bata sa mga cotton candy. Tila naiinggit ito sa mga batang nilalasap ang tamis nito.

Pumasok ang isang ideya sa kanyang isip, “Do you want cotton candy? Bibilhan kita,” wika niya habang todo ang ngiti kay Tiana upang makuha ang loob nito. Naalala naman ng bata ang ibinilin sa kanya ng kanyang ina na huwag basta-basta magtitiwala sa mga taong hindi mo kakilala. Ngunit sa palagay ni Tiana ay napakabait at busilak ang puso ng Ale sa kadahilanang bibihan siya nito ng kanyang paboritong pagkain.

Habang papalapit sa tindahan ay dinukot ng Ale ang kaniyang cellphone at tinawagan ang kung sino.

“I got her. Stand by,” sambit niya rito at tsaka pinatay ang tawag.

Napalingon siya sa gawi ni Tiana nang makarinig siya ng iyak. She saw the girl lying, facing the ground while being laughed at by her schoolmates.

“Akala ko ba mayaman kayo, Ana? Bakit wala ang mommy mo rito, huh? Gusto mo nito?” Sabay turo sa cotton candy na kanyang hawak, “Edi, bumili ka!” sigaw nito at tsaka tumawa.

Lumapit ang Ale at iniabot kay Tiana ang apat na pirasong cotton candy. Dahil rito ay nawala ang kanyang iyak at napalitan ito ng ngiti.

“She’s my mom! Look, mas malaki pa ang sa ‘kin kaysa sa iyo,” aniya habang nakadila sa ibang batang umapi sa kanya kani-kanina lamang.

Isang ngiti ang gumuhit nang marinig ng Ale ang salitang “mommy”. Ngunit bigla iyong nawala dahil sa pag-ilaw ng headlights ng sasakyang nasa kanyang harapan. Senyales na dapat niyang bilisan ang kanyang ginagawa.

“Little girl, gusto mo ba ng laruan? Let’s go to Toy Kingdom, ibibili kita,” pangloloko niya kay Tiana.

Mag-dadalawang oras na silang nasa loob ng sasakyan at ni minsan ay hindi pa sila humihinto sa mga mall. Marami na rin siyang nakasalubong na malalaking puno, senyales na malapit na sila sa probinsya o kagubatan kaya’t nagtaka si Tiana.

“Mommy, I thought we would go to Toy Kingdom?” tanong ni Tiana sa Ale.

“Shut your fucking mouth! Ayoko ng maingay!” sigaw nito sa bata. Hindi makapaniwala si Tiana sa kanyang narinig. Tila magkaibang tao ang nakausap niya sa kanilang paaralan at ang babaeng nasa loob ng sasakyan dahil sa pag-iiba ng ugali nito.

Katahimikan ang bumalot sa loob ng sasakyan. Hindi nila alam na mayroong binabalak gawin ang bata. Pinapakirmdaman niya lamang ang mga tao sa loob.

“Mommy! Yana AVF-969, Ranger!” sigaw ni Tiana sa isang earbud na kanyang kinuha sa kanyang bag. Dahil sa gulat ay hindi nakapag-maneho nang maayos ang Ale kaya’t tumama ang kanilang sasakyan sa isang poste.

Napabagon bigla si Tiana dahil sa kanyang panaginip. Tila totoong nangyari sa kanyang buhay ang kanyang panaginip ngunit wala rin siyang maalalang ganoong pangyayari noong siya’y nag-aaral pa ng elementarya.  Napag-pasiyahan niyang bumangon na nang maramdamang kumakalam na ang kanyang sikmura. Siya’y marahil gutom na.

Nagulat siya nang mapansin ang isang tray sa kanyang side table na mayroong lamang mga pagkain, prutas, at gatas. Mayroong sticky note ang nakalagay dito kaya’t tumayo siya at kinuha ito upang basahin.

“Eat this, I know you didn’t eat any food on yesterday’s dinner. I will be waiting for you here in the basement. Move your bookshelf and you will find a staircase behind it then follow it.”

Napabuntong-hininga si Tiana matapos maalala ang kanyang nasaksihan kagabi. Hinihiling niya na sana’y ito ay panaginip lamang.

Dali-dali siyang kumain ngunit hindi niya naubos ang kanin at prutas dahil sa sobrang madali niyang pumunta sa basement ng mansyon kung nasaan si Maximus.

Namamangha sya nang makita at masilayan ang tagong hagdan patungo sa ilalim ng kanilang bahay. Mukha na itong luma dahil sa maalikabok nitong hawakan. Tila ito’y gawa sa ginto dahil sa kakaibang kulay at kinang nito. Mayroon ding mga paintings ang nakasabit sa bawat gilid at napatigil siya matapos makita ang ikatlong larawan. Ito ay pareho sa larawang kanyang aksidenteng nakita noon sa silid na kanyang tinutuluyan sa tahanan ni Maximus.

Isang pangyayari ang biglang dumaan sa kanyang isipan.

Napakalakas na putukan ng baril ang maririnig mula sa labas ng kanilang tahanan. May kutob si Tiana na hindi maganda ang mangyayari at pag nagkataon, hinding-hindi niya mapapatawad ang kanyang sarili.

“Let’s go upstairs, Tiana. This is not suitable for you,” wika ni Adelaida habang nakangiti upang mapagaan ang nararamdaman ng bata ngunit mahahalata ang takot sa kanyang mga mata.

Nang sila’y papaakyat na ay biglang may bumukas ng kanilang pinto at tinutok sa kanila ang hawak nitong baril.

Hinawakan ni Adelaida ng mahigpit si Tiana upang siya’y protektahan ngunit hindi ito sapat. Marahas na hinila ng mga nakamaskarang lalaki ang bata kaya’t tumama at nauntog ang kanyang ulo sa railings ng hagdan.

Bago mandilim ang lahat ay nasilayan niya ang isang batang lalaking nag-aalalang nakatingin sa kanya. Hindi niya ito namukhaan hanggang sa nilamon na siya ng kadiliman.

Napahawak si Tiana sa kanyang ulo dahil sa sakit matapos sumagi sa kanyang isip ang isang pangyayari. 

Binalewala niya na lamang ito at tumuloy siya hanggang baba, nagbabakasakali na makakakita pa ng ibang larawan kung nasaan ang kanyang mga magulang ngunit siya’y bigo. 

Nang makarating siya sa ibaba ay agad niyang napansin si Maximus at nagtama ang kanilang paningin. Hindi niya alam kung bakit napakabilis ng tibok ng kanyang puso. Natauhan siya nang senyasan siya ni Maximus upang lumapit.

“Hold this.” He handed a heavy barrel pistol to Tiana. He grabbed an earplugs at isinuot ito sa kanya which made her heart flutter even more.

He grabbed her and started explaining, “The first step in handgun shooting is that your feet should not be close to each other. This foot should be forward and the other one should be angled 45 degrees to the side.”

“Ganito ang tamang paghawak ng baril. Follow what I do,” wika niya at nagpatuloy magpaliwanag kay Tiana lahat ng bagay na tungkol sa tamang paggamit ng baril at iba pa. 

“Like this?” tanong ni Tiana.

“Yes. Now, shoot!” 

Please shoot, Ana. Please.

Pagkatapos ay binitiwan siya ni Maximus at pinaputok na ni Tiana ang pistol na hawak niya at tumama ito sa bullseye ng target. Hindi naman makapaniwala si Tiana sa kanyang nagawa dahil ito ang unang beses na sumubok siyang mag-pistol shooting.

“I knew it. You’re ended a Miller,” wika ni Maximus habang nakangiti ng malapad dahil sa ginawa ni Tiana. Hindi naman mawari ng dalaga kung bakit ganoon ito kung makangiti.

“At ano namang connect no’n sa pagiging Miller ko?” tanong niya dahilan upang mawala ang ngiti sa mukha ni Maximus at napalitan ito seryosong tingin.

“Don’t you know that being an assassin runs in your blood?”

Hindi sumagot si Tiana at nag-iwan lamang ng isang ekspresyon. Hindi niya maintindihan ang sinasabi nito.

Miller? Assassin? What the heck.

Katahimikan. Katahimikan ang naghari sa silid na kanilang kinatatayuan. Hindi rin alam ni Maximus kung paano magpapaliwanag.

“Don’t let yourself live in a cursed world. Follow the light and it will lead you to the present.”