KATULOY NG "KABANATA 23"
Nagdasal na lamang ako na hindi niya ako mapapansing lumagpas sa kanyang harapan. Ngunit sa isang hakbang ko pa lamang ay bumaling na siya sa aking kinaroroonan.
When he sees it is me, he immediately gets up and walk towards to me. Palihim akong huminga ng malalim bago itinuloy ang paglalakad. Nang nakalapit sa akin ay hindi ako tumigil sa paglalakad.
Kundi ay nagpatuloy lamang ako at ngayon ay sinabayan na akong naglalakad.
“Hey, good morning!” he greeted.
Hindi ako lumingon. I greeted him while my eyes locked in where we are going. “Morning…” saad ko.
“How is your sleep?” he asked immediately pagkatapos kong pubati pabalik sa kaniya.
May nakita agad akong grupo ng mga babae na kabatch naming naglalakad sa direksiyon namin at sa mga tingin pa lamang nila ay para na akong binabaon sa l
I saw sincereness in her eyes. She genuinely smiled after that. Napangiti na rin ako at na patango. I am so lucky to have her as my friend. I am the most luckiest friend in the world. “I know and thank you for everything,” sabi ko sa kanya. “Not big deal,” biro niya at dahil doon ay pareho kaming napatawa. Marami marami na rin kaming nasa classroom. Tahimik akong nagbabasa sa aking librong hiniram habang si Lhara naman ay busy sa panonood sa kanyang cellphone. We waited ng ilang minuto sa aming pinaka unang subject teacher sa araw na ito. Mga trenta minuto rin kaming naghintay sa aming classroom bago dumating ang aming guro. At sa trenta minutong iyon ay hindi bumalik si Leon. Hindi ko alam kung bakit may oras pa akong isipin iyon at naiinis ako sa sarili ko dahil doon. I shouldn’t have care about that anymore. Wala ako sa lugar para isipin pa iyon. At wala rin ako sa lugar para maging concer
Tama siya at wala ako noon para isupport siya at sobra talaga ang kanyang pagtatampo sa akin ngunit napatawad naman niya ako kalaunan. My situation before is really hard because my family is currently facing a hard time but now, we are doing well naman na. “I am so so sorry, okay? You know my situation before, right?” sabi ko. Napahinga siya ng malalim bago napatango. “Yeah, of course pero hindi mo naman maiwasang magtampo diba?” sabi niya. Napatango naman ako. “I know, and I understand your feelings.” Sagot ko sa kanya upang kahit gaano ay hindi na maging mabigat ang loob niya sa akin. Noong hindi siya sumagot ay nagsalita ako muli. “We will see soon, Lhara and I promise this time I’ll attend na.” sabi ko para makalimutan na niya ang nagyari noon. “Aba, dapat lang! we will be graduating soon kaya dapat ay umattend ka dahil kung hindi ay your junior and senior high scho
“Grabe, Maren. Hindi ko talaga matukoy kung ano ang balak niyan sa iyo.” Sabi ni Lhara sa aking gilid. Ako rin naman. Hindi ko alam kung ano ang gusto niya sa akin. Nakakapagduda talaga. Alam kong may balak siya. Nararadaman ko iyon. I have guts about it. Kaya dapat ay mahanap ko na ang kontrata dahil kung hindi ay baka ano pang mangyari sa tahimik kong buhay. Tumango tango ako. Naiintihan ang kanayang sinabi. “My goal is to get that damn contract.” Sabi ko at itinuloy ang pagliligpit sa aking mga gamit. “Uh-huh,” sang ayon ni Lhara sa sinabi ko. Napasinghap ako pagkatapos mailagay ang mga gamit ko sa aking bag. Pagkatapos noon ay nagtungo na kaming dalawa sa aming canteen. Habang naglalakad kami papunta roon ay kinuwento sa akin ni Lhara iyong taga college department na may gusto sa kanya. She said the man hitting her up, but I can say based on what Lhara say, that college man is out of Lhar
Kasama na roon ang grupo nila Jasmine. Umiwas agad ako ulit nang tingin sa may pintuan kung nasaan si Leon at agad na tumingin kay Lhara na nagkwekwento sa akin. Nakatingin ako sa kanya na parang nakikinig ngunit ang aking isipan ay lumilipad na sa ibang bagay. Naramdaman ko ang presensya nil Leon na lumagpas sa gilid ko and I don’t know why it give me chills. I cleared my throat when our teacher asks to pay attention to her already. Nag discuss siya buong klase and wala kaming ginawa kundi ang makinig sa aming guro. Medyo na bored nga ako sa dinidiscuss niya e kaya palihim din akong nagbabasa sa librong hiniram ko. But still, tumitingin naman ako sa harapan kung nasaan ang aming guro para makita niyang nakikinig naman ako. Ganon ang ginawa ko at meron na talaga iyong time na nasa librong hawak ko ang aking atensiyon at nakairinig ako ng isang “ehem” sa gilid ng aking tenga. Out of curiosity ay bumaling ako sa kung nasaan narinig iyon an
“Let’s go,” he immediately said at nag amba ng maglakad papunta sa hagdan. “W-Wait!” nautal ko pang sabi dahil sa pagkabigla. Hindi pa rin kasi ako maka paniwala na naghihintay pala siya sa akin at akala ko ay umalis na talaga siya. Bumaling siya sa akin noong narinig ang sinabi ko. Hindi siya nagsalita at nakatingin lamang siya sa akin at hinihintay ang sasabihin ko. “W-Where are we going?” utal kong tanong sa kanya. “We’ll gonna eat lunch?” malalim niyang sabi ngunit pansin ko pa rin ang pagtataka sa kanyang malalim na boses. Sabi ko nan ga ba e. hindi ko alam kung paano ko siya pakikisamahan kapag pumayag akong kumain sa kanya pero kilala ko siya. Kung ano ang gawin o sasabihin niya ay gagawin at paninindigan niya iyon. kaya kung gusto niyang kumain kami ng sabay ay hindi ako nito tatantanan hangga’t hindi kami kumakain ng sabay. “Hindi ako sas
What the hell. Dapat pala ay ako na lamang ang bumili ng sa akin. Gusto ko siyang tulungan na ilagay ang mga iyon sa lamesa pero hindi ko magawa dahil sa aking pagka bigla. Paano ko ito babayaran sa kanya ngayon? Wala akong sapat na perang dala sa pitaka ko. At nakakahiya! Pero hindi ko naman sinabi na iyonang bilhin niya para sa akin. Iyon nga talaga ang problema, HINDI KO NGA PALA NASABI ANG GUSTONG KONG KAININ! Kaya siguro iyan na lang ang kanyang binili. At ayan tuloy at parang kasalanan ko pa. Napasinghap ako. “Babayaran kita bukas, wala akong sapat na perang dala rito sa wallet ko.” Sabi ko sa kanya. Nakita kong napatigil siya sa pagbaba sana ng inuming binili niya kaya napatingin ako sa kanya. nakita kong nakatingin siya sa akin kasama ang matatalim at napansin kong bahagyang gumalaw ang kaliwang panga niya. Napaiwas agada ko ng tingin before swallowing hard. Biglang nag dry iyong lalamunan ko dahilan ng paghirap ko sa paglunok. T
“Why not? Sayang lang.” nagtataka niyang sagot sa akin. Base sa reaksiyon ng kanyang mukha ngayon ay hindi niya alam kung ano ang problema roon. Bakit? Talaga bang kumakain siya ng tira ng mga babae niya noon kaya okay lang ito sa kanya? He seems used with it. Parang nasanay na siyang ganon. At sino ba naman ang hindi magugulat kung ang tira mong pagkain ay kakainin ng hindi mo gaanong ka close na tao, right? And knowing he is filthy rich! Kakain lang siya ng tira ng isang tulad kong mahirap?! That is insane! Nilayo ko pa rin ang aking pinggan mula sa kanya. “Bakit iyan ba ang ginagawa mo sa mga baba emo noon? Ang kainin ang mga tira nilang pagkain?” hindi ko na napigilang tanungin dahil sa aking kuryusidad. I got confused when he laughed a bit. May hiya akong naramdaman ng tumawa siya ng bahagya ngunit itinago ko iyon dahil baka lalo lang akong mapahiya. May mali ata sa sinabi ko o may nakakatawa roon? O dahil tam
“Dude. Goodluck,” birong sabi ng isang kaibigan niya at tinatapik tapik pa ang balikad ni Leon. Hindi ko alam kung bakit ako napunta sa awkward na sitwasyong ito ngayon. I just want it to finish and leave. I think it too much already. “Mauna na kami, Maren,” paalam sa akin ni Noah. Bumaling ako sa kanya at hilaw na ngumiti bago tumango. “Mauna na kami, Maren,” paalam sa akin ni Noah. Bumaling ako sa kanya at hilaw na ngumiti bago tumango. Nagpaalam na rin sila kay Leon habang natatawa pa rin at noong tuluyan na nga silang naka alis ay nakita kong agad na kinuha ni Leon ang kanyang kutsara at tinidor upang ipagpatuloy ata ang naudlot niyang pagkain sa natira kong pagkain. Bago pa siya makapag simula ay mabilis kong nilayo sa kanya ang pinggan kong nasa harapan niya. Napatigil siya at kita sa mata niya ang pagtataka. “Your friends say you’re in a diet pero tinutuloy mo pa