KABANATA 121

Ilang sandali lamang ay nakita ko na ang anak kong nakatulog na sa aking mga bisig. Napangiti ako ng kaunti. Natigil ang malalim kong pag iisip dahil doon. I was staring on the TV the whole time and Ana have no idea how I am self diagnosing myself right now. Napatingin tuloy ako kay Ana na nasa gilid. Abala siya sa kaniyang Ipad pero bumaling naman siya siguro ay napansin ang paglingon ko. I smiled at her and pointed out our room and then glance at Leona.

She nodded and gave a okay sign into her hands. Kaya naman ay binuhat ko na ng dahan dahan ang anak ko bgo tumayo at magtungo sa aming kwarto. Dahan dahan ko siyang nilagay sa aming kama at pagkatapos ay napangiti noong makita ang maaliwalaas niyang mukha. I will not deny, she really looks at him. But also, me too. Hindi ko alam kung saan siya nagmana. Marami akong naririnig na kamukha ko siya pero ang tingin ko sa anak ko ay kamukha ng Papa niya. I can definitely see it in her eyes. They have the same. Inalis ko ang buhok na tumabin