Kinabukasan nga ay nagpaalam sa akin si Ronald na may kikitain siya. Isa daw itong senador at gusto niya daw malaman kung ano ang impormasyong sasabihin nito. Tuwing may hearing kasi sa senado ay sinasabi nito lahat kay Ronald ang nangyayari tungkol sa kaso. Minsan ng nasangkot ang pangalan nito at ang iba sa mga tauhan niya.Naiwan na naman kami dito sa mansiyon at sa dating bahay na tinitirahan namin dati ay hindi pa rin ligtas dahil maaari lang nila kaming balikan doon kapag gugustuhin nila.“Niccoló!” Tawag ko sa pangalan ng bata.“Yes, mommy?” sagot ng bata at tumatakbo papunta sa'kin."I noticed that you look sad, do you want something baby?" I asked, forcing a smile. "I want to go out and have fun outside of this place, mom." He responded, and I took a deep breath. "I'm sorry son, but your father will get furious and it's really dangerous." I uttered, apologizing again.Nakita ko ang pagkurba ng bibig ng bata. “Lagi na lang po,” malungkot niyang sambit.“Pasensya na talaga an
“Looks like my wife and son are having a good time,” komento niya habang naglalakad palapit sa amin. “What's going on?” he asked, a smile across his face. Binalingan namin siya ng atensyon. “Just some quality time,” nakangiti kong tugon. "That sounds good wife," he replied, couldn't get off his smile from his lips. He walked straight to me so I faced him and planted a kiss on my forehead. Our son quickly gave him attention so he walked towards him and gave him a kiss above his head. "How's my son doing?" tanong niya sa bata. "I'm doing well, daddy." Nakangiting tugon sa kaniya ng bata. "Your mom really made your day and this is good, doing simple things that make you happy even at once," he commented, and our son nodded as an agreement. "Kamusta naman ang lakad mo?" tanong ko. "Maayos naman," sagot niya. May mga informants kasi ito na galing sa politika at mayroon rin sa mga police kung saan ay nakakatanggap siya ng mga impormasyon na kailangan niya. May mga bagay k
Kinabukasan ay nagkaroon ng malawak na imbestigasyon at pagbabantay para sa galaw ng aking sakim na ama. Ang mga tauhan ni Ronald at informants nito ay madalas nagbibigay ng mga update sa amin. Ang mga informants ay ang mga taong nasa loob ng organisasyon pero kailangan ay mas dobleng pag-iingat ang gawin nila para hindi mahuli.Kailangan nilang maging mas maingat at mas galingan pa ang pagpapanggap para hindi sila makahalata. Madalas kasi sa loob ng organisasyon ng aking sakim na ama ay may mga nahuhuli. “Kamusta naman ang pag-iimbestiga nila?” tanong ko kay Ronald.“Sa ngayon ay nalaman na nilang hindi ikaw ang babaeng pinagkamalan nila at sinusuyod nila ang buong lugar para lang mahanap ka,” mahabang paliwanag niya. “Pero huwag kang mag-alala dahil ligtas tayo dito,” paninigurado niya.“Mabuti naman kung gano'n,” tugon ko.“Aalis muna kami ngayon at pupuntang siyudad pero hindi naman kami magpapahalata,” pagpapaalam niya.Tiningnan ko siya ng diretso. “Pinapayagan kita sa gagawin
I didn't notice that he went inside the room, but I suddenly felt him hugging me from the back as he kissed me at the back of my neck down to my shoulders. He started roaming my body and his right hand pulled up the end of my black dress as he started caressing my legs. I tried to resist him, but he didn't mind it and kept roaming my body, so I turned around to face him. "Ronald—" I spoke, but I was shocked when he pushed me to the bed. "Don't say another word, my queen, because this would be our greatest royal night," he uttered, a playful smile slowly spreading across his lips. “Anong nakain mo? Bakit bigla ka na lang nagkakaganyan? Lasing ka rin ba?” Sunod-sunod kong tanong pero hindi niya ito sumagot at inayos lang nito ang pulang neck tie niya. Napalunok ako ng makita kong unti-unti niyang tinatanggal ang sinturon nito sa black tailored trouser niya at sa paraan ng pagtingin nito sa’kin. Napalunok rin ako sa paraan ng pagngiti niya. His right hand holding his black belt
He kept thrusting forward and backward, and I could feel my body starting to heat up. I saw in his expression how much he was turned on, and I felt that it slowly became harder. "Ronald," I moaned his name. “Yes, darling?” tanong niya."Mhmmm," I moaned. "Make it faster and more harder please," I said, that makes his smile even sweeter that spread across his lips. "Of course, I'll make sure that the stroke of my d*ck will be feels like massage inside you," he added, it is evident in his voice it gives him a lot of pleasure. Napakapit ako sa likod niya dahil ramdam ko na ang pagod ng katawan ko. Nagsisimula na rin akong pagpawisan at halos mawalan na ako ng lakas sa patuloy niyang paglabas pasok sa pagkababae ko. Nagsisimula na rin akong hingalin dahil sa pagod na nararamdaman ko.Naramdaman kong binagalan na nito ang paglabas pasok nito sa pagkababa ko at naramdaman kong tumigil na siya kaya napatingin ako sa ibaba ko. Nakita ko naman siya ngayong umupo sa paanan ng kama at daha
"Keep doing that, darling," he uttered, his voice hoarse. I kept moving my body upward and downward until I heard his hoarse breath and saw his eyes close while his hands held my butt. I felt his pleasure under his breath and how much it turned him on. He grabbed my butt with both of his hands and moved them upward to downward harder, which made my eyes and mouth widen while I moaned loudly. "Hmmm," I moaned, closing my eyes. "It's so good, and I feel like I've been soaked in a hot boiling water because I'm in fire," I stated, moaning. "Yes, darling," he said, lying his head on the red pillows, closing his eyes and releasing his hoarse breath. "I love being inside you, darling, and it makes me feel I was in the middle of fire," he softly uttered, his voice laced with exhaustion and satisfaction. Naririnig ko ang pag-ungol nito pero mas malakas ang napapakawalan ko ang ungol dahil siya mismo ang nagbababa at taas sa katawan ko. Nang itinigil na niya ito ay naramdaman kong may mainit
Nagkaroon kami ng family dinner na tatlo sa mesa at pansin kong hindi pa rin naaalis ang tingin sa amin ng bata habang sarap-sarap sa kinakain niya. Ang mga kasambahay naman ay nakatayo lang sa gilid ng mesa. “Just eat up, son.” Turan ni Ronald kaya yumuko ang bata at kumain na lang. Pagkatapos niyang kumain ay kinuha niya ang facial tissue at pinunas malapit sa bibig niya. Bigla na lang itong tumayo at parang masama pa rin ang timpla nito simula kahapon. “Are you okay?” tanong ko. “Yes, I'm alright.” Seryoso niyang tugon. “Saan ka pupunta?” tanong ko naman. Sumulyap siya sa akin. “May lalakarin lang ako,” sagot at naglakad palapit sa akin. Humalik siya sa pisngi ko at naglakad papunta sa mga tauhan niya na naghihintay sa kaniya doon sa may bungad bago makapasok dito sa dining area Diretso itong naglakad kasama ang mga tauhan niyang nakasunod lang likod niya. Napatingin naman sa akin ang kasambahay. “Just don't mind him,” baling ko rito. “Mommy, anong nangyari kay dad
Nakauwi na si Ronald kasama ang mga tauhan niya. Hindi maipinta sa mukha niya ang pagod at nahalata ko 'yon sa kaniyang ekspresyon. Sinalubong ko siya kaagad at niyakap sabay halik sa pisngi nito."Kamusta ang lakad mo?" nakangiti kong tanong."Maayos naman," panimula niya. "Sa ngayon, delikado pa rin kayong lumabas dahil nalaman kong hinahanap ka pa rin nila." Sambit nito kaya nalungkot ako bigla sa isiping iyon.Sobrang tagal na namin dito sa mansiyong ito na hindi lumalabas. Ang tinuturing kong tahanan parang preso na dahil sa bawat paggising ko ay paulit-ulit na sulok ng pader ang nakikita ko."Kailan ba ito matatapos?" malungkot kong tanong sa kaniya."Pasensya na kung tila kayo'y preso na lagi na lang nakakulong sa bahay na 'to pero ginagawa ko naman ang lahat para mapabilis ang pagbibigay solusyon para sa problemang ito," mahabang paliwanag niya sa'kin.Sinulyapan ko siya. "Ayos lang," pilit na ngiting tugon ko.Naglakad ako papunta sa sofa para umupo doon at tumabi naman ito s
Nalagpasan na nila ang lugar kung saan nila sinunog ang mga gamit ng biktima nila mismo. Nakahinga sila ng maluwag ng makuha na ang painting at nagawa ng maayos ang trabaho nila. Halos matawa ang isang tauhan ni Ronald dahil walang kaalam-alam ang driver na naloko siya at hindi talaga sila totoong mga pulis.Habang nasa biyahe sila ay tinitingnan nila kung gaano kaganda ang painting at pinag-uusapan nila ang pintor na gumawa nito. Isa ito sa pinakamagaling na pintor sa kasaysayan ng Italy noong 1960's at ang painting na ‘yon ay ang naiwan niyang obra bago siya namatay.“Siguro akong matutuwa na naman sa ‘ tin si boss,” nakangising sambit ng tauhan ni Ronald na nagmamaneho ng sasakyan.Biglang nagsalita ang capo nila sa earpiece. “Bilisan niyo at hinihintay na kayo ni boss dito,” pagdeklara nito.“Malapit na kami, hintayin niyo na lang kami sandali.” Seryosong sambit ng tauhan ni Ronald na nasa passenger's seat sa harapan.Marami rin ang naghahangad na makuha at mabili ang painting na
The truck has arrived, and the mobsters of Ronald were preparing to block the driver. They were waiting for the right time and signals from other mobsters, especially the capo, before they moved. Their capo already signaled the mobsters to be in their positions.8:22 AM BOLOGNA, VIA FONDAZZA The mobsters in front were going to cross-dress and be in disguise. They needed to kill the two policemen who were on duty in their area to steal their uniforms. The police had caught them earlier, so they needed to kill them. They cleaned the area, leaving no traces at the crime scene. They searched for a perfect spot to bury those bodies and make sure that no one would know about what they had done.Their capo gestured; his hand tailed the white truck as two mobsters, wearing the uniforms of the two policemen they had killed earlier in the Via Fondazza establishment's toilet, approached. They were already wearing the black belts and police peaked caps.Pagkatapos nila doon ay inayos nila ang s
NAVARRA'S EXCLUSIVE BUILDING9:24 PMSanremo, ItalyCasino Area2nd floor Naglakad kaming dalawa papunta sa mga berdeng mesa kung saan naglalaro ng mga baraha ang lahat ng mga taong narito. May napansin akong kakaiba dahil ang isang lalaking narito ay parang hindi naman kasali sa kahit na anong mafia organization. Parang most likely sa mga drug syndicate group base sa hitsura at pormahan nito.Maraming mga naglalakihang chandelier sa gitna na nagliliwanag na parang isang anghel na nagdadala ng liwanag sa madilim na silid. Lahat sila dito ay halos dinadaya lang ang isat-isa para sa pera.There's no fair game in the world of criminals. They all used tricks to win, to get the money they craved. In the first game, they let their opponents win, but as the games went on, they'd use their tricks to cheat and get back the money they'd lost."Nice game, amico nostros," komento ng tauhan ni Ronald kaya halos napatingin lahat sa kaniya ang mga naglalaro ng baraha.Isang manlalaro ang lumingon
Navarra's Exclusive Building Sanremo, Italy — Underground Casino Liguria Region 7:56 PM January 4, 2025 "Boss, what are we going to do now?" their second-in-command asked. Ronald, wearing a black fedora hat, sat in the red small sofa. "We'll do the money laundering as other mobsters we're working with to take down and captured Mr. Dayron," he replied, lighting up his cigarette. "What art? Where?" the second-in-command asked. "I heard from a source that there's a white truck containing the Renaissance art—Mysteries of Milan," he began. "That truck will be passing over Bologna Street, but you need to follow it until the driver is in a place with no crowds," he explained. "I warned you," he pointed at each of them with his index finger. "If you get caught, you'll be punished." The threat hung in the air. I walked toward him and sat on the rolled arm of the sofa beside him. He immediately placed his hand on my waist, glancing at his mobsters. His mobsters stood serious
Ronald's whereabouts Nagpaalam si Ronald kanina na makikipagkita sa isang informant. Narinig ko ang usapan nila; dapat siguraduhin ng informant na walang nakasunod. Huminto si Ronald sa isang tahimik na eskinita na walang katao-tao sakay ng itim niyang sasakyan. Bumaba siya at pinasadahan ng tingin ang paligid, nagmamasid kung may tao.Ronald adjusted his coat and necktie, glancing at his Rolex. He waited, leaning against his car, his eyes scanning the surroundings. He heard a clinking sound—a nearby trash can.Soon, he spotted someone approaching. "Sorry for keeping you waiting," the informant said, getting out of his car."It's alright, I just arrived," Ronald replied as the informant walked closer."Give me the papers," Ronald instructed. The informant retrieved an envelope from his car.He handed the envelope to Ronald. "All the papers and agreements are inside."Ronald opened the brown envelope and read the first page. "This is insane," he commented, shaking his head."Money is
Napakagulo na ng mundong ginagalawan naming dalawa. Hindi ko na alam kung saan hahantong ang lahat. Will our story be like other stories and movies, all tied up at the end? Will all the pieces of the puzzle fit together in the end? Sa magulong mundong ito, hindi na namin alam kung sino ang mga kakampi at sino ang dapat pagkatiwalaan."How's the operation... to gather more data on him? To take him down?" My voice was barely a whisper, the question staying in the air.Ronald's eyes moved quickly. A beat. Then, a slow kiss on my forehead. "Everything went well, darling." His calm tone made the tension feel stronger."Is there a new threat?" I asked, meeting his gaze. He stared back, his eyes steady."Maybe," he said, his voice softer now, "but we'll face it together." The attempt to lighten the mood felt heavy in the air."Ano? Pumapayag ka na bang masangkot si Niccoló dito?" tanong ko sa kaniya.Napaisip siya sandali. "Kapag handa na siya pero hindi pa ngayon," tugon niya.He's our only
Kinabukasan, kahit tila ordinaryong araw lamang, mababakas ang tensyon sa hangin. Ang aming interaksyon, bagamat gaya ng dati sa panlabas na anyo, ay puno ng pinipigilang emosyon. Habang nagpapatuloy ang operasyon—ang pinagsamang puwersa ng kanyang mga tauhan at ng ilan sa akin—ay kapansin-pansin ang pagod sa mga mata ko. Ang pagnanais na mahuli ang aking sakim na ama, na burahin siya sa mundo, ay isang apoy na nag-aalab sa aking puso, ngunit ang takot sa panganib ay isang malamig na kamay na pumipigil sa akin.Hindi niya ako itinuturing na anak. Isang pamumuhunan lamang ako, isang produkto, isang bagay na maaaring ipagbili kung kailan niya naisin. Ang sakit ng katotohanang ito ay isang matinding bigat sa aking dibdib. Isang bagay na magagamit niya, at kapag wala na raw siyang pakinabang, basta na lang ipagkakait sa akin ang halaga ko. Ang galit ay isang bulkan na naghihintay lamang ng pagsabog."Dalhin niyo siya dito," ang utos ni Ronald sa kanyang tauhan sa cellphone, at ang boses n
Pagkatapos ng pag-uusap namin kahapon, naayos na ang hindi pagkakaintindihan sa pagitan nating dalawa. Natatamaan na ng sinag ng araw ang mukha ko, at pagkahawak ko sa tabi ko, naramdaman kong wala siya roon. Iminulat ko ang mga mata ko. Bumangon ako at nakita kong wala nga siya.Ibinaba ko ang aking mga paa sa kama at naglakad palabas ng pinto. Lumapit ako sa handrails at tinanaw siya sa ibaba, pero wala siya roon. Nagdesisyon akong bumaba ng hagdan. Pagkababa ko, mabilis siyang hinanap ng aking mga mata."Where's Ronald?" tanong ko sa kasambahay."Ma'am, I guess he went to buy something," magalang na sagot ng kasambahay."Okay, then," tugon ko, at nagtaka bigla."La mia Regina!" Nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. Paunti-unti akong umikot para harapin siya.Napatingin ako sa hawak niyang bouquet ng mga bulaklak. "Para saan iyan?" tanong ko habang papalapit siya sa akin."This is for making you upset," tugon niya, sabay abot sa akin ng bulaklak.Nag-alangan ako
Nagkakatigan kaming dalawa ng tauhan ko. Pasulyap-sulyap siya sa paligid, iniisip yatang may makakarinig sa amin. Pinagpapawisan siya, halatang kinakabahan. Pakiramdam ko'y nababalot ako ng isang malamig na takot, isang takot na hindi ko kayang ipaliwanag. Bumuntong-hininga siya, napapikit. Hinihintay ko pa rin ang sasabihin niya. Ang puso ko'y mabilis ang tibok, para bang sasabog na sa dibdib ko.“I’m sorry for telling you this but….” panimula niya, pero hindi na naman niya itinuloy. Nagdadalawang-isip pa yata. Bumigat ang pakiramdam ko. Ano kaya ang sasabihin niya? Parang may mabigat na bato ang nakadagan sa dibdib ko. “Your husband is not just planning to kill you but also to take over your father’s bankrupt business,” pag-amin niya sa wakas. Nanlamig ako. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Parang may yelong dumadaloy sa mga ugat ko.Nagsalita ang isa ko pang tauhan. “Hindi namin alam ang pakay niya, ang tunay niyang dahilan.”“Siguro, bahagi lang ‘yon ng plano niya,