Kinabukasan ay nagkaroon ng malawak na imbestigasyon at pagbabantay para sa galaw ng aking sakim na ama. Ang mga tauhan ni Ronald at informants nito ay madalas nagbibigay ng mga update sa amin. Ang mga informants ay ang mga taong nasa loob ng organisasyon pero kailangan ay mas dobleng pag-iingat ang gawin nila para hindi mahuli.Kailangan nilang maging mas maingat at mas galingan pa ang pagpapanggap para hindi sila makahalata. Madalas kasi sa loob ng organisasyon ng aking sakim na ama ay may mga nahuhuli. “Kamusta naman ang pag-iimbestiga nila?” tanong ko kay Ronald.“Sa ngayon ay nalaman na nilang hindi ikaw ang babaeng pinagkamalan nila at sinusuyod nila ang buong lugar para lang mahanap ka,” mahabang paliwanag niya. “Pero huwag kang mag-alala dahil ligtas tayo dito,” paninigurado niya.“Mabuti naman kung gano'n,” tugon ko.“Aalis muna kami ngayon at pupuntang siyudad pero hindi naman kami magpapahalata,” pagpapaalam niya.Tiningnan ko siya ng diretso. “Pinapayagan kita sa gagawin
I didn't notice that he went inside the room, but I suddenly felt him hugging me from the back as he kissed me at the back of my neck down to my shoulders. He started roaming my body and his right hand pulled up the end of my black dress as he started caressing my legs. I tried to resist him, but he didn't mind it and kept roaming my body, so I turned around to face him. "Ronald—" I spoke, but I was shocked when he pushed me to the bed. "Don't say another word, my queen, because this would be our greatest royal night," he uttered, a playful smile slowly spreading across his lips. “Anong nakain mo? Bakit bigla ka na lang nagkakaganyan? Lasing ka rin ba?” Sunod-sunod kong tanong pero hindi niya ito sumagot at inayos lang nito ang pulang neck tie niya. Napalunok ako ng makita kong unti-unti niyang tinatanggal ang sinturon nito sa black tailored trouser niya at sa paraan ng pagtingin nito sa’kin. Napalunok rin ako sa paraan ng pagngiti niya. His right hand holding his black belt
He kept thrusting forward and backward, and I could feel my body starting to heat up. I saw in his expression how much he was turned on, and I felt that it slowly became harder. "Ronald," I moaned his name. “Yes, darling?” tanong niya."Mhmmm," I moaned. "Make it faster and more harder please," I said, that makes his smile even sweeter that spread across his lips. "Of course, I'll make sure that the stroke of my d*ck will be feels like massage inside you," he added, it is evident in his voice it gives him a lot of pleasure. Napakapit ako sa likod niya dahil ramdam ko na ang pagod ng katawan ko. Nagsisimula na rin akong pagpawisan at halos mawalan na ako ng lakas sa patuloy niyang paglabas pasok sa pagkababae ko. Nagsisimula na rin akong hingalin dahil sa pagod na nararamdaman ko.Naramdaman kong binagalan na nito ang paglabas pasok nito sa pagkababa ko at naramdaman kong tumigil na siya kaya napatingin ako sa ibaba ko. Nakita ko naman siya ngayong umupo sa paanan ng kama at daha
"Keep doing that, darling," he uttered, his voice hoarse. I kept moving my body upward and downward until I heard his hoarse breath and saw his eyes close while his hands held my butt. I felt his pleasure under his breath and how much it turned him on. He grabbed my butt with both of his hands and moved them upward to downward harder, which made my eyes and mouth widen while I moaned loudly. "Hmmm," I moaned, closing my eyes. "It's so good, and I feel like I've been soaked in a hot boiling water because I'm in fire," I stated, moaning. "Yes, darling," he said, lying his head on the red pillows, closing his eyes and releasing his hoarse breath. "I love being inside you, darling, and it makes me feel I was in the middle of fire," he softly uttered, his voice laced with exhaustion and satisfaction. Naririnig ko ang pag-ungol nito pero mas malakas ang napapakawalan ko ang ungol dahil siya mismo ang nagbababa at taas sa katawan ko. Nang itinigil na niya ito ay naramdaman kong may mainit
Nagkaroon kami ng family dinner na tatlo sa mesa at pansin kong hindi pa rin naaalis ang tingin sa amin ng bata habang sarap-sarap sa kinakain niya. Ang mga kasambahay naman ay nakatayo lang sa gilid ng mesa. “Just eat up, son.” Turan ni Ronald kaya yumuko ang bata at kumain na lang. Pagkatapos niyang kumain ay kinuha niya ang facial tissue at pinunas malapit sa bibig niya. Bigla na lang itong tumayo at parang masama pa rin ang timpla nito simula kahapon. “Are you okay?” tanong ko. “Yes, I'm alright.” Seryoso niyang tugon. “Saan ka pupunta?” tanong ko naman. Sumulyap siya sa akin. “May lalakarin lang ako,” sagot at naglakad palapit sa akin. Humalik siya sa pisngi ko at naglakad papunta sa mga tauhan niya na naghihintay sa kaniya doon sa may bungad bago makapasok dito sa dining area Diretso itong naglakad kasama ang mga tauhan niyang nakasunod lang likod niya. Napatingin naman sa akin ang kasambahay. “Just don't mind him,” baling ko rito. “Mommy, anong nangyari kay dad
Nakauwi na si Ronald kasama ang mga tauhan niya. Hindi maipinta sa mukha niya ang pagod at nahalata ko 'yon sa kaniyang ekspresyon. Sinalubong ko siya kaagad at niyakap sabay halik sa pisngi nito."Kamusta ang lakad mo?" nakangiti kong tanong."Maayos naman," panimula niya. "Sa ngayon, delikado pa rin kayong lumabas dahil nalaman kong hinahanap ka pa rin nila." Sambit nito kaya nalungkot ako bigla sa isiping iyon.Sobrang tagal na namin dito sa mansiyong ito na hindi lumalabas. Ang tinuturing kong tahanan parang preso na dahil sa bawat paggising ko ay paulit-ulit na sulok ng pader ang nakikita ko."Kailan ba ito matatapos?" malungkot kong tanong sa kaniya."Pasensya na kung tila kayo'y preso na lagi na lang nakakulong sa bahay na 'to pero ginagawa ko naman ang lahat para mapabilis ang pagbibigay solusyon para sa problemang ito," mahabang paliwanag niya sa'kin.Sinulyapan ko siya. "Ayos lang," pilit na ngiting tugon ko.Naglakad ako papunta sa sofa para umupo doon at tumabi naman ito s
"I need to face these things," mariin kong sabi kay Ronald. "I will kill him," I said, gritting my teeth. "There have been a lot of times, I know that, and let's wait for the perfect time since we'll be working to fix it for you," he uttered, explaining to me. "I can't hide forever and keep escaping this issue," I stated, glancing at him. "If we're going to do that right now, we will both die since, aside from what I heard, he won't let you away. He's willing to take you dead or alive." My eyes widened and my ears perked up at his words. I was stunned for a moment. "How could he?" I commented in disappointment. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko at hanggang ngayon ay nakaawang pa rin ang bibig ko sa sobrang gulat. Hindi ko siya maintindihan at paano niya ito nagagawa sa kaniyang sariling anak? Ano ba sa tingin niya ang ginagawa niya? Nahihibang na ba siya? Huminga ako ng malalim at nag-iisip ng paraan tungkol sa pangyayaring ito. Ang bali-balita naman ay nakaangat na ang neg
As time passes, there are strange things that appear in my memory that I couldn't understand. My headache has always been taking up until there's an event that appears again and there's a man with a blur face. I didn't understand why and my eyes widened when his face slowly became clear. "It was him—it was Ronald." I uttered in shock. This kind of event keeps appearing in my mind and my memory was recurring again. There's a reason I know and maybe the medical records that have found statements saying that I have amnesia was true. I continue to let that event reoccur again until I saw a man who figured like my father who forced us to break up due to our unsettled families issue on both sides. "They postponed the wedding that was supposed to happen," I said, inwardly. Until it appears that we choose to live together and decided to go to another country to live. Ibang klase talaga siya at ngayon naiintindihan ko ang ibig niyang sabihin. Paunti-unti ko ng na
Dahan-dahan kaming naglakad habang nakahawak pa rin ng baril at mula sa loob ay tila nagkakaroon ng mga transaksiyon habang abala sila sa tapat ng mga computer. Gusto na naming pasukin ang loob nh kuwarto para matapos na ang lahat."Boss, marami na silang mga nagkalat na tauhan dito!" Sigaw ng isang tauhan ni Ronald malapit sa hagdanan."Iwanan niyo na sa amin 'to at kami na ang bahala." Suhestiyon naman ng tauhan na nasa gilid ko lang.Nagsalita naman ang isa kong tauhan. "Dadalhin namin siya sa 'yo ng buhay," paninigurado nito.Hindi nagpapigil si Ronald at sinipa agad ang pintuan kaya nabigla silang lahat. Tumunog bigla ang red alarm sa buong paligid at halos lahat na ng mga tauhan nila ay nagsikalat na. Pinaputukan rin nila ng baril ang direksyon namin kaya mabilis kaming tumakbo papunta sa gilid ng pintuan para umiwas sa bala.Nang sumilip kami ay tumataka na ang mga ito sa underground sa sahig. May bilog na butas doon sa gitna, bagama't mukhang normal lang kung pagmamasdan ang s
Naglakad palapit si Ronald sa kaniya habang gumagapang ito sa ilalim ng kaniyang sariling dugo. Sa bawat paggalaw nito ay siyang pagkalat ng dugo sa sahig at hindi rin matigil sa pag-agos ng dugo ang parteng nabaril sa kaniya. Naglakad papunta sa harapan niya si Ronald kaya natigilan siya at paunti-unting nag-angat ng tingin."Please, spare my life." He begged, raising both of his hands in the air and putting his palms together.Ronald scoffs. "Stop making jokes, dude.""But I am not joking, and I still want to leave." He insisted, pleading and even reaching for my husband's feet."Sorry, I am not a saint to grant your request." Ronald replied in a hushed voice before slowly pointing the gun at him and pulling the trigger.Isang malakas na tunog ng baril ang kumawala hanggang sa paunti-unti nang isinara nito ang kaniyang mga talukap. Tiningnan ito ng seryoso saglit ni Ronald at tinalikuran na ito.He had been shot in the head and his chin harshly fell on the ground. Ronald left him wit
"Wala ng atrasan 'to." Sambit ni Ronald na nanatiling agresibo sa galaw niya."Sinimulan nila ito at tayo ang tatapos." Mariin ko namang turan habang nasa ilalim ng bar counter."Our love will remain even in the midst of danger."I glanced at Ronald while the mobsters were preoccupied fighting with our adversaries. "Our love will stay stronger even in the middle of death and no one can take that away from us." I responded in a hushed voice while my mind was still occupied with the thoughts of killing these bastards.Maraming mga kalaban pero sapat naman ang bilang namin para tapatan sila. Nilabas namin ang kalahati naming katawan at itinutok ang baril sila bago pinupatukan ng baril. Ang sniper ng grupo ay nakaabang na sa paligid at nasa taas lang ito ng gusali. May bala kaming nakita galing sa taas at nakita ko na tumango na lang ito bago binuhat ang kaniyang baril.Nag-thumbs up sa kaniya si Ronald bago naglakad palayo ang sniper at naghanap ng ibang puwesto. Sa kaniyang puwesto nga
Nagsimula na ngang kumilos ang mga tauhan namin na may kaniya-kaniyang hawak na baril. May iniwan kaming ilang mga tauhan para magbantay sa loob ng mansiyon. Halos sabay-sabay kaming pumasok sa mga itim na sasakyan at iniatras ang sasakyan para makapag-u turn. Agad namang binuksan ang gate ng mga bagong nagbabantay.Nang makapag-u turn na ang mga sasakyan namin ay isa-isang lumabas patungong gate. Lumiko kami sa kanang direksyon na sinundan naman ng apat na mga itim na sasakyan. Nauna kami sa daanan habang si Ronald ang nagmamaneho sa kotse habang ako naman ay patingin-tingin sa side mirror para siguraduhing nanatili silang nakasunod.Lahat kami ay may mga earpiece para kahit magkahiwa-hiwalay kami ay makakausap pa rin namin ang isa't-isa. Nagliliyab ang galit ni Ronald at mas lalo pang binilisan ang pagmamaneho. Nagpupuyos ang kaniyang mga mata at ulo na dahilan para maging agresibo ito sa pagmamaneho. Ramdam ko ang tensyon sa loob niya, napatingin naman ako sa side mirror at napansi
"Nagkamali kayo ng mga iniisip," seryoso namang tugon ni Ronald."So, ano ba talaga ginagawa niyo?" inis na nitong tanong at itinaas pa nito pahalang ang kamay niya sa hangin.Tiningnan ako ni Ronald. "Nag-uusap lang," diretso kong tugon.Mabuti na lang at hindi na muling nagtanong ang anak naming si Niccoló. Sinulyapan pa kami nito ng isang beses bago siya tuluyang maglakad maglayo habang nakapamulsa ang kaniyang mga kamay.Napalingon naman ako kay Ronald ngunit tila wala itong reaksyon habang sinusundan ng tingin ang anak naming si Niccoló. Napansin kong nakikinig kanina ang mga tauhan niya pero nagkibit-balikat lang sila. Nanatili silang walang emosyon habang nakatayo sa bawat sulok ng bahay.Saktong tatalikod na sana ako ng bigla akong may narinig na boses. Paunti-unti akong umikot para lingunin ito, nakita ko ang tumatakbong tauhan ni Ronald papunta dito sa direksyon naming dalawa. Parang may sasabihin itong importante kay Ronald base sa kaniyang ekspresyon sa mukha. Nang makala
Nanatiling tahimik ang underboss at hindi niya rin maipaliwanag ang nararamdaman niya. Parang siyang nahihilo ma hindi niya maintindihan at hindi niya rin lubos iisipin na makakaramdam siya ng takot sa kahit na sinuman."Bakit naman ako matatakot sa kaniya?" Sagi nito sa isipan nito habang pinagmamasdan sila.Nilingon siya ni Ronald dahil kanina niya pa ito nakikita sa gilid ng mga mata niya. "Anong problema?" kalmadong tanong sa kaniya ni Ronald.Dahan-dahan niya iniangat ang mga tingin nito habang naglalakad si Ronald patungo sa direksyon niya. "Wala, huwag mo na lang akong pansinin." Nag-iiwas ito ng tingin habang nakaupo sa isang maliit na kayumangging upuan. Walang emosyon siyang tiningnan ni Ronald. "Magpahinga ka muna kung wala ka sa kondisyon."Tinanguan niya ito. "Sigurado ka ba?" nag-aalangan nitong tanong.Bahagyang tumawa si Ronald rito habang paunti-unting lumalamig ang ulo nito. "Siguradong-sigurado."Naglakad na palayo ang underboss patungo sa pintuan at pinihit sa pai
Pagkagising ko sa umaga ay may naramdaman akong kamay na nakahawak sa baywang ko kaya iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan nito. Napagtanto kong kay Ronald lang pala ito habang mahimbing itong natutulog.Napangiti ako habang pinagmamasdan siyang natutulog. Medyo naksubsob ang mukha nito sa unan habang payapang natutulog. Hindi maalis ang mga tingin ko sa kaniyang mukha.How could a devil come to resemble the face of an angel in this dangerous world?Napabalikwas ako sa aking kinauupuan nang mapansing gumalaw siya. Kanina pa kasi hindi maalis ang tingin ko sa kaniya at pinagmamasdan siya habang nakangiti. Nag-iba ito ng posisyon at humarap sa kisame, napansin ko rin inalis na nito ang kaniyang kamay mula sa baywang ko."Hmm," ungol niya sa antok na tono."Hindi pa naman siya gising, hintayin ko na lang siya sa ibaba." Pagkausap ko sa sarili ko kaya inalis ko na ang kumot at ibinaba ang aking mga paa sa sala.Parang may nagtutulak sa'kin para bumalik sa kama, sa mismong tabi niya
Naglibot pa ako sa loob at sa ibang parte nitong conservatory area ay napapalibutan ng iba't-ibang mga halaman na nakalagay sa mga pasong gawa sa putik. Narinig ko ang mga yapak nito sa aking likuran. Pansamantala kong nakalimutan ang lahat ng mga problema at panganib na kinakaharap naming dalawa. Nalulunod ako sa ganda nito at hindi ko namalayang sumilay na pala ang aking mga ngiti habang gumagala ang aking mga mata sa paligid. Sa 'di kalayuan ay salaming lamesa na naman at may dalawang itim na upuan. May chandelier na nakasabit sa gitna na nagsisilbing liwanag kapag madilim na ang kalangitan. Samantalang sa likod ko naman ay may dalawa pang mga upuan. Pakiramdam ko ay may sarili akong mundo sa mga oras na 'to. "Do you love the place?" Ronald queried when he noticed my eyes continuously wondering. "Yes, I am." Hindi ko siya binalingan at nanatiling nakatuon ang aking atensyon sa paligid. Kahit ngayon ko lang huwag isipin ang bawat problemang kinahaharap namin ngayon. Gusto ko
Mula sa kabilang linya ay nakarinig kami ng malalakas na putok ng baril. Bukod pa doon, ay mga palitan ng bala sa pagitan ng dalawang panig. Maaaring nahuli sa pangloloob doon sa establisiyementong iyon at naalarma. Iniisip ko, paano kung tuluyan na silang nahulog sa patibong na hinding-hindi nila matatakasan?Isang patibong na maghahatid sa kanila sa kamatayan. Sa tingin ko ay may mga surveillance cameras sa lugar na 'yon at kung wala man ay maaaring tahimik na nagmamasid lang ang mga nagbabantay sa paligid. Kung dalawa lang ang pumasok doon ay talagang mahihirapan sila lalo na kung hindi sila naghiwalay ng direksyon."They need backup," Ronald stated and dialed the number of their capo."Do you need something, boss?" the capo answered the call."Bastard, why do you let those two enter the warehouse alone?" Ronald angrily asked, gritting his teeth. "They need backup, now!" Ronald shouted into the phone."I'll send backup now, boss." The capo obediently replied."You're the capo, you'