10) Daydream

Lara's POV

"You ate already?" tanong ni Cliff habang busy sa pagmamaneho. Kanina pa ako nakatulala lang dito sa bintana sa passenger seat dahil hindi naman siya umiimik, pero heto at nag-initiate na siyang makipag-usap. 

"Hindi pa," mahina kong sagot. Narinig kong tumikhim siya kaya napalingon ako sa kanya. "Bakit? May problema ba?"

"Nothing."

"May ubo ka ba? Masakit lalamunan mo?"

"Nope. I'm just thinking."

Napakunot ang noo ko. "About saan?"

"About our deal." Sumulyap siya sa akin sandali at tipid na ngumiti. Nakaramdam na naman ako ng kakaiba dahil sa ngiti niyang iyon pero palihim na ipinilig ko na lamang ang ulo ko.

"Ahh, okay." Iniwas ko agad ang tingin dito. Pakiramdam ko sumisikip ang loob ng sasakyan dahil namimilipit ako. Hindi dahil sa sakit, kundi dahil hindi ako komportable sa ganitong pakiramdam na parang sobrang lapit niya sa'kin. Hindi komportable dahil ang lakas ng dating sa'kin no'n. Lalo na at kaming dalawa lang ngayon ang magkasama.

"Can I ask you a question?" Palihim akong napalunok nang marinig ang sinabi niya.

"Sige lang, ano ba 'yon?" 

"What's the real score between you and Edward?" Parang natuyo ang lalamunan ko sa tanong nito. Hindi ako makapagsalita. Ano bang dapat kong sabihin? Ayoko namang ikwento pa ang pagiging broken hearted ko. "I'm sorry. I didn't mean to ask that."

Taranta itong sumulyap muli sa'kin. Nahalata niya yata ang biglang pagkabalisa ko.

"No. It's okay." Napabuntong hininga ako bago magpatuloy. "Walang score between sa amin dahil wala namang kami. Umasa lang talaga ako sa pa-fall na lalaking 'yon."

Tumingin saglit sa'kin si Cliff bago muling ibinalik ang tingin sa kalsada. "So, you want a?"

"A sweet revenge," sagot ko. "Gusto kong ipamukha sa kaniya na okay ako at masaya kahit wala siya. Kahit pa peke lang."

Tumikhim si Cliff at sandaling natahimik na para bang kinakapa ang tamang salita na dapat sabihin. "Do you love him?"

Natigilan ako. "I-I don't know. Basta ang alam ko nasasaktan ako sa kaniya, maybe my ego?" Napabuntong hininga ako dahil maski ako ay hindi rin sigurado. Humarap ako kay Cliff kapagkuwan ay napanguso dahil sa naalala. "Alam mo ba naging marupok na naman ako kanina."

"Marupok? What's marupok?"

"The type of person na kahit galit ka sa taong 'yon, lumalambot ka at 'di mo siya kayang tiisin kaya in the end, lalapit ka na naman sa kaniya. Iyon ang marupok."

"Then why?" Biglang tanong nito kaya naman napakunot ang noo ko.

"Ano'ng why?"

"Why are you here? Kung nandito ka, that means hindi ka marupok."

Napaisip ako at napatango-tango. Oo nga, no? Pero feeling ko hindi sapat 'yon. "Hindi rin." Napalingon ulit sa'kin si Cliff dahil sa sinabi ko. 

"You have no confidence in yourself?"

"Hindi sa gano'n. To tell you the truth, kung hindi dahil sa pagtawag mo kanina siguro sumama na naman ako kay Edward," mahina kong sabi bago ngumiti. "Kaya thank you, ha? Kasi sinalba mo 'ko sa pagiging marupok."

Natawa ito nang bahagya. "So?"

"So?" Ulit ko. 

"Since now dapat bang gano'n na ang gagawin ko? Isalba ka palagi sa pagiging marupok?" 

This time, ako naman ang natawa. "Parang ganoon na nga."

"What if ayoko?" Agad akong napasimangot sa sinabi nito.

"Then hindi ako kakanta sa party niyo. It's our deal, right?" nakataas ang kilay kong sabi. Sumilay ang isang ngisi sa mukha ni Cliff kaya naman mas lalo akong napasimangot. "What? Deal's off na ba?"

"C'mon. I'm just messing with you!" Tumawa ito kaya napairap na lamang ako. Siguro napansin niya ang pagbabago ng mood ko kaya mabilis siyang nagpalit ng topic. "Anyway, where's your car?"

Napabuga ako ng hangin at sarcastic na sumagot. "Wala na. Pinagbawalan na ako ng parents kong magmaneho. Reckless driver daw ako."

Muling natawa si Cliff kaya naman mabilis ko itong pinalo sa braso. "Ouch! Can't you see I'm driving?" Natatawa nitong reklamo.

"Pasalamat ka mahina lang 'yon! Tawa pa more!" Napangisi ito sa pagtataray ko bago muling magkomento.

"Well, I can't blame your parents." Sinamaan ko ito nang tingin pero tumawa lang ulit siya. "What? Let's forget the past, okay? Isipin na lang natin na kaya nangyari 'yon is para makilala at matulungan natin ang isat isa, right?"

Natahimik ako habang nakatingin sa kanya. Kung sabagay may punto siya doon. "Basta 'wag mo nang ipapaalala sa'kin 'yon. Nakakainis, eh."

"You know, my favorite car is still in the workshop." Parinig nito. Pasimple kong pinasadahan ng tingin ang kotseng sinasakyan namin. "This is one of my first baby."

Napaismid ako. Alam ko kasing yung kotse ang tinutukoy niyang baby. At tama nga siya dahil hindi nga ito ang sasakyang nadisgrasya ko noon.

"Ikamusta mo na lang ako sa favorite car mo. At pakisabi sorry ulit." Parinig ko pabalik. "Ikaw nga d'yan pinakulong mo ko."

Tumango ito habang nakangiti. "I'm sorry 'bout that night." Imbes na sumagot ay umismid lang ulit ako. "Ahm, your parents? Kasama mo sila?"

Napatingin ako rito. Interviewer ba 'tong si Cliff? Pero keribels, magaling naman siya mag-change topic. Hindi na ako nagreklamo at sumagot na lamang.

"Nope. Nasa province, doon sila naka-stay ng mga kapatid ko. Ako lang ang nandito kasi dito ako napasok ng school. Pero naka-stay naman ako sa bahay din namin dito."

Bigla akong hindi mapakali. Gaano katagal pa ba kami dito sa sasakyan? Malayo pa ba?

"Wala kang kasama sa inyo?" kunot-noong tanong ulit nito. "It's dangerous to be alone, you know? And you're still a woman. You should have someone with you at least."

Gusto 'kong matuwa dahil naramdaman ko na naman ang concern nito sa'kin pero hindi ko mapigilan ang mapangiwi.

"Meron naman. Madalas kasi nagpupunta rin doon ang mga kaibigan ko. As in yung punta tapos hindi uuwi sa kanila ganoon at nakasanayan ko na rin naman. Ngayon nga doon naka-stay sila Mady at Rhea, eh. Pero nauwi rin naman sila sa kanila every weekend." Sagot ko habang nagpipigil. Jusmiyo! Parang sasabog na ang pantog ko! Naiihi na ako!

"Are you okay?" nagtatakang tanong sa akin ni Cliff. Kapagkuwan ay inihinto na ang sasakyan. Napatingin ako sa labas at nakitang nasa tapat na kami ng Precious Paradise. Oh my God! Sa wakas!

"Wait lang, ha?" Bago pa magsalita o magtanong si Cliff ay mabilis na akong bumaba ng sasakyan at pumasok ng restaurant. Dali-dali, dumiretso na ako sa banyo at inilabas ang kanina ko pa pinipigil.

Nakahinga ako nang maluwag nang tuluyan akong makaraos. Humarap ako sa salamin at naghugas ng kamay habang sinusuri ang sarili kong repleksyon.

Nakasuot ako ng black checkered flannel shirt at color cream na pants habang nakatali naman ng ponytail ang buhok ko. Ano ba namang kaitsurahan 'to? Mukha lang siguro akong katulong kapag kasama ko si Cliff. Nakaka-pressure naman kasi ang kaguwapuhan nito! Hays!

Binuksan ko ang shoulder bag na dala ko at kinuha rito ang mini pouch na naglalaman ng mga mumunting gamit kong pampaganda. Maingat at dahan-dahan akong naglagay ng liptint sa pisngi at labi ko, pagkatapos ay naglagay din ako ng kaunting powder sa mukha at leeg ko.

Sa ikalawang pagkakataon, muli kong sinuri ang sarili kong repleksyon at bahagya akong napangiti. Ayan, lumabas na kahit papaano ang ganda ko. Okay na 'to.

Lumabas na ako ng cr at agad hinanap si Cliff. "Nasaan na kaya ang lalaking 'yon?" Bulong ko sa sarili.

Hinanap ng mga mata ko si Cliff sa karamihan ng tao sa loob ng cafe. Wala siya sa counter kung saan ko siya nakita noong huling punta ko rito. Napataas ang kilay ko at kinuha na lamang ang cell phone sa bulsa ko para tawagan si Cliff, pero napakunot agad ang noo ko dahil pinatayan ako nito.

Aba! Kainis, ha! Pinatayan na naman ako ng kumag!

Umupo muna ako sa isang couch. Nakailang minuto na rin akong nakasimangot sa puwesto ko habang nililibot ng tingin ang paligid nang hindi sinasadyang napatingin ako sa stage.

Teka? Si Cliff 'yon, ha? Nasa stage siya at tumutugtog ng piano.

Nagtama ang paningin namin nang mag-angat siya ng tingin sa akin. Nginitian ko siya. Nakakatuwang malaman na mahilig din pala siya sa music katulad ko. At wow naman! Napakagaling niyang tumugtog ng piano.

Tumayo ako sa pagkakaupo sa couch at lumipat sa upuan na nasa harap malapit sa kaniya. Parang gusto kong sabayan ng kanta ang tinutugtog niya. How romantic naman kasi, sobrang nakakadala. Lalo na at favorite ko pang kanta ang piyesa na tinutugtog niya. Common Denominator sa pagkakaalam ko ang title nito at ito rin ang kantang narinig niyang kinakanta ko noon.

Nang matapos ang pagtugtog niya, pinalakpakan ko siya with standing ovation pa. Pumapalakpak din ang mga diner dito na nag-enjoy pakinggan ang pagtugtog niya. Ewan ko ba kung bakit, pero parang biglang nawala ang pagkainis ko sa kanya nang patayan niya ako ng tawag. Pati na rin ang mga pang-iinis niya sa 'kin kanina sa biyahe ay parang nakalimutan ko na.

"Ang tagal mo!" reklamo niya sa akin. "I waited too long, napatugtog tuloy ako ng piano," dagdag pa nito.

Hindi ako umimik. Tahimik lang akong nakatingin sa kanya. He looked so adorable. Para siyang batang nagrereklamo. Napangiti tuloy ulit ako.

"Hey, Lara?"

Napataas ang kilay ko. "Matagal ba 'yon? Ang dali ko ngang nakarating dito, eh! Ikaw nga d'yan, pinatayan mo ako ng tawag!" kunwaring inis-inisang sagot ko at tumawa naman ito.

"Alam ko kasi na mas matino kang kausap sa personal kaysa sa phone." Pabiro ko itong inirapan dahil sa sinabi niya. "Nagtatampo agad 'to. I'm sorry, akala ko kasi susungitan mo ako kanina. You just left me in the car earlier."

"Nagpaalam ho ako."

Tumayo ito. "Tara, I will show you something," sabi nito sabay walang babalang hinawakan ang kamay ko.

"Saan?" Pagpigil ko sa paghila niya sa akin.

"In the place where I think it's perfect to be our practice area." Ngumiti ito nang pagkatamis-tamis. Omo! Napapansin ko madalas nang ngumingiti ang lalaking 'to sa harap ko. Good mood siguro.

Naglakad na kami papuntang rooftop ng building. And take note! Nakahawak pa rin ang kamay niya sa kamay ko. Huhuhu! Bakit ganito pakiramdam ko? Bakit parang kinikilig ako?!

Tulad ng naunang floor ng restaurant, maganda rin dito. Namamanghang inilibot ko ang tingin sa paligid. Parang ang sarap namang tumambay dito. Ang presko at ang solemn sa pakiramdam.

"We only use this floor kapag may occasions." Rinig kong sabi ni Cliff habang patuloy pa rin akong nagmamasid sa kabuuan ng lugar.

"Buti na lang hindi napapabayaan kahit na miminsan lang gamitin, no?"

"Of course! Alagang-alaga rin 'to. Look at the plants, hindi ko pinapatanggal 'yang mga 'yan para magmukhang maaliwalas dito."

Napatango-tango ako. Ang ganda talaga. Ang sariwa pa ng hangin. Maya-maya, napatingin ako sa isang direksiyon.

"Oh, may piano rin dito!" namamanghang puna ko.

"Yes, but as you can see maliit lang 'yan kumpara doon sa pianong nasa ibaba."

Lumapit ako at umupo sa tapat ng piano. "Yeah, right I see. Pero ang yaman, ah! Ang mahal kaya ng grand piano." Hindi ko maiwasang komento sa kanya.

"Haha! Hindi naman sa 'kin 'yan, sa parents ko 'yan," tawa nito.

"Pero kahit na, parents mo naman 'yon, edi sayo rin lahat 'to."

"No, still sa kanila pa rin 'to." Muli akong napatingin kay Cliff dahil sa sinabi niya. Nakangiti rin ito habang nililibot din ng tingin ang paligid. I see him proud of his parents. How sweet.

Nang magtama ang mga mata namin ay ngumiti siya sa akin kaya napangiti rin ako. He sat in front of the piano, beside me. Feeling ko tuloy, tutugtog siya ng piano para sa 'kin. Nae-excite akong napatitig kay Cliff. Ang guwapo talaga jusmiyo!

Kalma self! Ano ba!

"If you don't know, ngayon na ang simula ng practice natin. You already agreed to sing for me, right?" sabi niyang nagpabalik sa katinuan ko.

Okay, reality check. Hindi siya tutugtog para sa 'kin. Magpa-practice kami para sa pagkanta ko sa sinasabi niyang annual party. Sabi ko nga 'di ba?

Kinabahan ako bigla. Paano kung nagkamali lang siya ng dinig sa boses ko nang abutan niya akong kumakanta noon? Mapapahiya ako.

Oo nga't marunong akong kumanta. Naririnig iyon ng mga kaibigan ko, pero hindi ako sanay na pinapakinggan ng ibang tao ang boses ko. I was afraid of pressure, tension, expectations, and criticism. Kaya naman lahat ng mga talent na meron ako, ang mga kaibigan at taong malalapit lang sa akin ang nakakaalam no'n.

Umatras na lang kaya ako sa kasunduan namin? Hays! Bahala na.

"Lara?"

"H-ha?" Natigil ako sa pag-iisip.

"Kanina pa kita kinakausap, but you're not answering."

Napayuko ako. "May naisip lang ako."

"Iniisip mo ko? I'm just here next to you, you know?"

Automatic na nahampas ko ulit siya sa braso. "Ang kapal mo talaga kahit kailan!"

"I'm just joking! Ang sakit, ha!" pagtawa nito. Napairap na lamang ako at inis na napabuga ng hangin. Mga banat talaga ni Cliff, sobrang harot. "Tell me, ano ba kasing iniisip mo?"

Napatingin ulit ako sa kanya. Nagdadalawang-isip ako kung sasabihin ko ba ang ideyang naisip ko pero kitang-kita ko sa mukha niya na naghihintay siya sa isasagot ko. Hays! Bahala na talaga.

"A-Ano kaya kung iba na lang ang kunin mong singer?" alanganin kong sabi kapagkuwan ay palihim na lumunok. "Tutulungan kitang maghanap," dagdag ko pa.

Nawala ang ngiti sa mukha ni Cliff at bigla siyang sumeryoso. "You're the one I want to sing, Lara."

"Magba-back out na ako, Cliff. Sigurado ka ba na wala kang problema sa pandinig? Hindi talaga ako marunong kumanta, promise!" pagmamaang-maangan ko pa. 

"Back-out? Then what? Sasabihin ko kay Edward na--"

Muli ko siyang hinampas. "I hate you!" inis na sigaw ko.

"Ouch! That's three times already, Lara. Hindi ka ba naaawa sa 'kin?" pag-arte nito na parang bata.

"Kasalanan mo 'yan! I hate you! Bina-blackmail mo ko!" gigil na sabi ko. Biglang nawala ang pag-arte nito nang cute at muling sumeryoso.

"Nangako ka na, Lara. I thought I had your word," mahinang sabi nito. Bigla naman akong na-guilty sa sinabi niya. Peste! Bakit ba palagi na lang ako ang mali? Argh! Nakakainis!

"Okay! Okay! May stage fright ako," pag-amin ko sa kanya. Napabuntong hininga ako bago muling magsalita. "That's why I can't. Hindi talaga ako kumakanta sa harap ng maraming tao." 

Bahagya itong napailing at pagkatapos ay bigla niya akong tinitigan. "I'll tell you something. Listen to me, okay?"

"Okay," sabi ko na lamang dahil bigla akong nailang sa malambing niyang boses.

"Sometimes our fears are just inside our head. Nasa tao na lang iyon kung paano iha-handle ang mga takot nila. Will you conquer it or let it eat you up and make your life miserable. We can't avoid criticism and rejection. Rejection is part of life. Kailangan nating ma-reject para matuto tayo. And let me remind you that there is no such thing as a perfect person. Okay lang na ma-reject ka paminsan-minsan," mahabang sabi niya kapagkuwan ay ngumiti sa akin. "And don't worry too much because when I asked you to sing for me, that's because I was amazed by your voice. And that's not a lie."

Napakurap-kurap ako. Pakiramdam ko ay bigla akong nagkaroon ng lakas ng loob dahil sa mga sinabi niya. 

And that's it. Namalayan ko na lang na pumapayag na ang isip ko na harapin ang mga takot ko, kasama siya.

"Thank you for telling me that. Sige, hindi na ako magba-backout," sagot ko kaya mas lalong lumaki ang ngiti niya. Jusmiyo! So guwapo! "Basta huwag mo akong pabayaan, ha? Guide me through the process."

"Of course," ngisi nito. 

"Okay. Payag na ako," dagdag kong sabi.

"Don't worry. Hindi kita pababayaan, Lara." Muli, nakangiting sabi ni Cliff. Natutuwa ako kapag ngumingiti siya kaya napapangiti rin ako. Gumagaan din ang pakiramdam ko.

Minsan pa akong napatanga sa guwapo niyang mukha. Parang gusto ko tuloy isipin na may malalim nang kahulugan ang sinabi niya.

"So, let's start practicing?" tanong nito at napatango na lamang ako.

Wala sa sariling bigla kong kinurot ang sarili ko para magising ako sa katotohanan. Peste! Nagmo-move on ako kay Edward hindi ba? Bakit ba ganito nararamdaman ko kay Cliff?